Οι πρωταθλητές που έφεραν άλλες εποχές...

Στην Ελλάδα του 1987 το μπάσκετ ήταν ένα ακόμη σπορ. Το ποδόσφαιρο βασίλευε, έστω και χωρίς μεγάλες διακρίσεις, τα παιδιά στους δρόμους έπαιζαν κυρίως με την ασπρόμαυρη και αγνοούσαν μπάλες που είχαν άλλο χρώμα. Οχι ότι το μπάσκετ δεν υπήρχε αλλά όπως και να το κάνουμε τη δημοφιλία του ποδοσφαίρου δεν μπορούσε καν να την ακουμπήσει.

Πριν από εκείνο το μεγάλο τουρνουά του ΣΕΦ έτυχε ο γράφων να ακούσει μία συνέντευξη του Κώστα Πολίτη στον αείμνηστο Φίλιππο Συρίγο στις "αθλητικές συναντήσεις" της τότε ΕΡΤ. "Στόχος μας είναι να μπούμε στην πρώτη εξάδα, η διοργάνωση γίνεται στην Αθήνα και έχουμε υψηλές βλέψεις" είχε τονίσει ο κόουτς της Εθνική. Φάνηκε λίγο υπερφίαλη η συγκεκριμένη δήλωση, η Εθνική δεν ήταν καν παρούσα στο Ευρωμπάσκετ του 1985.

Κατά τη διάρκεια εκείνου του Ιούνη, τα παιχνίδια της Εθνικής έγιναν η καθημερινή τηλεοπτική συνήθειά μας. Αλλες επιλογές έτσι και αλλιώς δεν υπήρχαν οπότε ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας και τα άλλα παιδιά αποτελούσαν μονόδρομο. Η νίκη επί της Γιουγκοσλαβίας στη φάση των ομίλων αλλά και η δύσκολη ήττα από την τεράστια Σοβιετική Ενωση της εποχής (με τους σχολιαστές να ουρλιάζουν για τη "σφαγιαστική" διαιτησία του Σαντσίς) έκαναν το τουρνουά talk of the town. Οι πάντες έβλεπαν πλέον μπάσκετ.

Μετά τη νίκη επί της Ιταλίας, η Εθνική μπήκε στα πρωτοσέλιδα του πολιτικού Τύπου που εκείνη την εποχή έκανε φοβερές πωλήσεις. Οι ηλικιωμένοι στα καφενεία της επικράτειας, ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα χωριά, μάθαιναν για τον Γκάλη και τον Γιαννάκη και ευελπιστούσαν σε κάτι ακόμα καλύτερο, σε κάτι ακόμα πιο μεγάλο.

Η τρομερή επιτυχία με τη Γιουγκοσλαβία στον ημιτελικό εκτόξευσε το ενδιαφέρον στα ύψη. Ο παραλιακός άξονας ΣΕΦ-Γλυφάδα, όπου διέμενε η Εθνική ομάδα, έγινε το αγαπημένο δρομολόγιο των Αθηναίων, που γιόρταζαν για ένα άθλημα που ελάχιστα γνώριζαν αλλά υπερβολικά, πλέον, αγαπούσαν. Δεν χρειάζεται έτσι και αλλιώς να ξέρεις τον άλλο για να τον ερωτευτείς.

Εκείνη την Κυριακή (14-6-1987) είχε πολλή ζέστη. Στριμωχθήκαμε όλοι στο φορτηγάκι ενός αγαπημένου θείου να πάμε για μπάνιο, πήραμε και μία εφημερίδα. Πρώτο θέμα η προαναγγελία του τελικού. Ολη η Ελλάδα τον περίμενε, όλη η Ελλάδα ονειρευόταν. Στη θάλασσα ακόμα συζητούσαμε γι' αυτό, δεν υπήρχε κανένα άλλο θέμα για κουβέντα.

Ο θρίαμβος το βράδυ, αλλά κυρίως η αγωνία μέσα στην οποία αυτός σφυρηλατήθηκε, ήταν ίσως η πρώτη μεγάλη ελληνική μέθεξη κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 80' και σίγουρα η αφορμή που έφερε τον περισσότερο κόσμο στους δρόμους για πρώτη φορά μετά την Μεταπολίτευση. Και τα δύο κρατικά κανάλια "έπαιζαν" ζωντανή την Εθνική, η πολιτική ηγεσία σύσσωμη στο γήπεδο, η επικράτεια να γιορτάζει στα τέσσερα σημεία του (ελληνικού) ορίζοντα.

Μα για το μπάσκετ; Ναι, για το μπάσκετ αλλά το σπορ δεν είχε μεγάλη σημασία. Ελληνες, μόνο Ελληνες, κοίταξαν στα μάτια γίγαντες της εποχής (έτσι μας τους περιέγραφαν τουλάχιστον, εμείς δεν τους ξέραμε) και ανέβηκαν στο δικό τους Ολυμπο.

Η επομένη στο σχολείο ήταν μία ημέρα θριάμβου. Ο υποδιευθυντής άρπαξε το μικρόφωνο στην προσευχή και άρχιζε να φωνάζει "Ελλάς, Ελλάς" για να ακολουθήσουμε οι από κάτω που φυσικά το προηγούμενο βράδυ είχαμε κοιμηθεί αργά παρά τις φωνές των δικών μας. Αργότερα στο σχολείο μας έγινε εμφανή και τα πρώτα απτά αποτελέσματα του θριάμβου. Δύο μεγάλες μπασκέτες "φύτρωσαν" στη μέση του προαυλίου μας. Εν τω μεταξύ στην παιδική χαρά, που πάντα ήταν ένα αυτοσχέδιο γήπεδο για όλα τα σπορ, παίζαμε μπάσκετ με μπασκέτα το σκουπιδοτενεκέ της γωνίας.

Τούτη ήταν και η μεγαλύτερη προίκα. Παίζαμε πλέον μπάσκετ ΠΑΝΤΟΥ. Τον Σεπτέμβριο σπεύσαμε να γραφτούμε στις ομάδες της γειτονιάς μας (αθάνατος ΓΣ Ηλιούπολης και εν συνεχεία Χαραυγιακός), οι ακαδημίες άνθισαν, το μπάσκετ έφτασε σε απίστευτα επίπεδα δημοφιλίας. Ευτυχώς, εκείνος ο θρίαμβος έχει ακόμη αντίκτυπο. Κάθε παιδί που παίζει μπάσκετ σ' αυτή τη χώρα έχει ακούσει, έστω μόνο ακούσει, το όνομα Γκάλης. Το άθλημα αποτυπώθηκε στο ελληνικό dna και επιβίωσε ακόμα και στην κρίση. "Είμαστε πια πρωταθλητές, έρχονται άλλες εποχές" τραγούδησε τότε ο Πορτοκάλογλου με τους "Φατμέ" και είχε δίκιο. Οι άλλες εποχές ήλθαν και ήταν δοξασμένες, τουλάχιστον στο μπάσκετ.