Μία ωδή στον Βασίλη Σπανούλη....

Ο Νίκος Γιαννόπουλος γράφει για το "αντίο" του Kill Bill από την Εθνική ομάδα. Για το μαχητή Σπανούλη που πάλεψε σαν λιοντάρι όλα αυτά τα χρόνια φορώντας το εθνόσημο στο στήθος.

Μία ωδή στον Βασίλη Σπανούλη....
INTIME SPORTS

Tα βουρκωμένα μάτια του Βασίλη Σπανούλη.... Η πιο συγκλονιστική σκηνή του εφετινού Ευρωμπάσκετ, τουλάχιστον σε ότι αφορά τα ελληνικά χρώματα. Αντρας με τέσσερα παιδιά πλέον και στα 33 του χρόνια ο Λαρισαίος, θα έκλαιγε σαν μικρό παιδί αν τον δεν εμπόδιζαν τα φώτα της κάμερας και οι συνεχείς ερωτήσεις των συναδέλφων. Σίγουρο. Η συναισθηματική του φόρτιση ήταν τεράστια, ένας Θεός ξέρει πως κρατήθηκε.

Το αντίο τουKill Billστην Εθνική ομάδα επισκίασε οτιδήποτε άλλο. Ακόμα και οι ερωτήσεις που δέχθηκε ο Φώτης Κατσικάρης στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς με τη Λετονία (που τσέκαρε, ειρήσθω εν παρόδω, το εισιτήριο για το προολυμπιακό τουρνουά) αφορούσαν το μεγάλο Ελληνα σταρ. “Πως είναι να προπονείς έναν τέτοιο παίκτη” ρώτησε τον Ελληνα κόουτς ένας Σλοβένος συνάδελφος. Το στόμα του Κατσικάρη έσταξε μέλι: “Είναι ιδιοφυία, αντιλαμβάνεται το παιχνίδι όπως κανείς άλλος, μαζί του μπορείς να μιλάς ώρες για μπάσκετ” ήταν μερικά μόνο από τα κοπλιμέντα που επιφύλαξε ο ομοσπονδιακός τεχνικός για τον παίκτη του.

Μαζί με Ζήση

Ο Σπανούλης άρχισε τη σταδιοδρομία του στην Εθνική ομάδα το καλοκαίρι του 2004. Στην άκρως ανανεωμένη ομάδα που παρέταξε στο ολυμπιακό τουρνουά της Αθήνας ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο μόλις 21χρονος τότε Λαρισαίος του βρήκε θέση αφού ο “Δράκος” “έκοψε” τον Χρήστο Χαρίση ο οποίος ήταν βασικός στο Ευρωμπάσκετ του 2003 στη Σουηδία.

Εκτοτε, ο νυν αστέρας του Ολυμπιακού εξελίχθηκε σε πιστό στρατιώτη της Εθνικής έχοντας πάντα στο πλάι του τον πιστό συνοδοιπόρο, αδελφικό φίλο και κουμπάρο του Νίκο Ζήση. Το ότι οι δυο τους κάθισαν μαζί στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου της Λιλ ίσως να μην ήταν τυχαίο. Ισως εκείνη τη στιγμή ο Βασίλης να αναζητούσε μία χείρα βοηθείας για να ξεπεράσει τη μεγάλη φόρτιση του αποχαιρετισμού στα εθνικά χρώματα.

Το καθήκον του στο ακέραιο

Ελάχιστα λεπτά νωρίτερα, οKill Billείχε κάνει την εμφάνισή του στο αεροδρόμιο μ' ένα χαμόγελο στα χείλη. Δεν ήταν φυσικά ένα χαμόγελο ικανοποίησης, ούτε ανακούφισης. Ηταν το χαμόγελο ενός ανθρώπου που έχει την αίσθηση ότι αποχώρησε έχοντας κάνει όλα αυτά τα χρόνια το καθήκον του στο ακέραιο. Εχοντας ωθήσει τον οργανισμό του και τις αντοχές του στα άκρα για να υπηρετήσει κάτι που ο ίδιος θεωρούσε περηφάνια και τιμή. Αλλωστε μετά από αυτές τις δύο λέξεις ανέβηκαν τα δάκρυα στα μάτια του κατά τις δηλώσεις του στη μικτή ζώνη.

Ο Σπανούλης χάθηκε στο αεροδρόμιο στις αγκαλιές των παιδιών του. Ο Θανάσης και τα άλλα αδέρφια του θα μάθουν κάποια στιγμή από πρώτο χέρι τα ανδραγαθήματα του πατέρα τους με την Εθνική ομάδα και πέρα από κάθε αμφιβολία θα αισθανθούν και εκείνοι υπερήφανοι. Οχι τόσο για τα τρία μετάλλια που έφερε στο σπίτι αλλά γιατί θα κατανοήσουν ότι ο πατέρας τους δεν ήταν ποτέ φυγόμαχος, ρίψασπις, δειλός. Θα μάθουν, παραδείγματος χάριν, ότι το 2013 στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας έμεινε σχεδόν δύο μερόνυχτα άγρυπνος για να κάνει θεραπεία και να ξεπεράσει τον τραυματισμό του. Επαιξε, εν τέλει σχεδόν, λαβωμένος.

Για τον παίκτη Σπανούλη ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του αν και ο ίδιος με τη συνεπή απόδοσή του όλα αυτά τα χρόνια δεν δίνει δικαίωμα για πολλές και διαφορετικές ερμηνείες. Για το μαχητή Σπανούλη όμως δεν υπάρχει περιθώριο για άλλη διαπίστωση. Σαν λιοντάρι πάλεψε όλα αυτά τα χρόνια φορώντας το εθνόσημο στο στήθος. Από την Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004, στο θριαμβευτικό Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου του 2005, στο έπος της Σαϊτάμα το 2006, στο χαμένο σουτ στο παιχνίδι κόντρα στην Αργεντινή στην Ολυμπιάδα του 2008, στο χάλκινο μετάλλιο στην Πολωνία το 2009, στο Ευρωμπάσκετ του πόνου στη Σλοβενία του 2013. Ο τελευταίος σταθμός ήταν η Λιλ. Χωρίς μετάλλιο κρεμασμένο στο λαιμό, όπως και ο ίδιος θα ήθελε, αλλά με την πληρότητα αισθημάτων που του χάρισε όλο αυτό το υπέροχο ταξίδι.

Βασίλη, σ' ευχαριστούμε!

ΥΓ: Το χάι λάιτ του Σπανούλη στην καριέρα του με την Εθνική ομάδα είναι εκείνο το φανταστικό λέι άπ με το αριστερό χέρι στο απίστευτο παιχνίδι κόντρα στους Αμερικανούς στο Μουντομπάσκετ του 2006. Μία κίνηση που αποτύπωσε το σύνολο του μπασκετικού χαρακτήρα του Βασίλη.

Απαράμιλλη τεχνική, άγνοια κινδύνου και πάθος. Μεγάλο πάθος.

Διαβάστε ακόμη:

Ο Σπανούλης έδειξε το δρόμο

Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν

ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΑΝΤΙΟ: Τέλος ο Σπανούλης από την Εθνική (VIDEO)

News 24/7

24MEDIA NETWORK