Οι "ειδικοί" και ο... μυρωδιάς "Στράμα"

Στην Ελλάδα των 3 εκατομμυρίων... προπονητών (όσοι και οι ενήλικες άνδρες της χώρας), όλοι μας γνωρίζουμε... καλύτερα τα τι και τα πως απ' τον εκάστοτε κόουτς, διότι κρύβουμε -βαθιά- μέσα μας έναν… ακατέργαστο "Μουρίνιο". Γιατί λοιπόν να μην τ' ακούσει κι ο Αντρέα Στραματσόνι που ξεκίνησε τριάδα στόπερ στο ματς με τον ΠΑΣ; "Τι να ξέρει μωρέ κι αυτός;" Ή μήπως... ξέρει;

Τα δύο συστήματα που δούλευε εξ αρχής

Στο διαχωρισμό του αγωνιστικού προσανατολισμού του εφετινού Παναθηναϊκού, πάνω το "χτίσιμο" της καλοκαιρινής προετοιμασίας, ο Αντρέα Στραματσόνι είχε αποφασίσει κάτι "ξένο" στις ελληνικές ποδοσφαιρικές συνήθειες. Να προχωρήσει έχοντας ως αγωνιστική "βάση" δύο συστήματα: Το "ευρωπαϊκό" 3-5-2 με διάφορες παραλλαγές του (3-4-2-1, 3-4-1-2) και το "εγχώριο" 4-2-3-1.

Στην Ευρώπη ζητούσε μεγαλύτερη ασφάλεια κι έναν Παναθηναϊκό πολύ πιο συμπαγή, μεσοαμυντικά. Στα προκριματικά του βγήκε 100%. Στο ματς με τον Αγιαξ το πλάνο "πληγώθηκε" απ’ την κομβική απουσία του Ιμπάρμπο, την ανετοιμότητα του Λεντέσμα ελέω γαστρεντερίτιδας και τα πάμπολλα χαζά λάθη των "πράσινων".

Στη Superleague το 4-2-3-1 λειτούργησε υποδειγματικά στη Λιβαδειά με τον Παναθηναϊκό να κάνει... παρέλαση και τον "Στράμα" να επιβεβαιώνεται πως το συγκεκριμένο σύστημα "ταίριαζε" περισσότερο απ’ όλα, στα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ρόστερ του. Ειδικά στα εντός Ελλάδος ματς, όπου οι "πράσινοι" θα πρέπει να είναι απ' την αρχή το... αφεντικό, στο 75-80% των αγώνων τους. Η επιλογή λοιπόν του Ιταλού τεχνικού να ξεκινήσει με τριάδα στόπερ στον αγώνα με τον ΠΑΣ Γιάννινα, έφερε "μουρμούρες" και σχόλια για "αμυντικογενή τακτική", "προπονητή που φοβάται...", "άνθρωπο που “εγκλωβίζει” την ίδια του την ομάδα και που έτσι δεν... πάει πουθενά" κ.ο.κ.

Πριν όμως κάνει ο καθένας μας την κριτική του, καλό θα ήταν να δούμε λίγο τι είχε στο μυαλό του ο Στραματσόνι για το συγκεκριμένο ματς και να αναζητήσουμε τις απαντήσεις στο "γιατί;" επέλεξε τη συγκεκριμένη τακτική προσέγγιση, στο ξεκίνημα του παιχνιδιού με τους Γιαννιώτες…

ΕΙΔΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑΚΤΙΚΟ ΣΚΕΛΟΣ

Πρώτα απ’ όλα το "νόμισμα" κάθε αγώνα, έχει δύο όψεις. Το "ειδικό" και το "τακτικό" μέρος. Ας ξεκινήσουμε απ’ το "ειδικό" σκέλος λαμβάνοντας υπόψην μας:

α) Το γεγονός ότι το συγκεκριμένο ματς, πολύ περισσότερο μετά και την σκληρή ήττα από τον Αγιαξ, ήταν "must win". Εστω και με... μισό-μηδέν. Για να επανέλθει η ψυχολογία της ομάδας και να μην γενικευτεί η όποια γκρίνια και εσωστρέφεια ακολουθεί... παραδοσιακά τον Παναθηναϊκό μετά από δύο σερί ανεπιτυχή αποτελέσματα, για να διατηρηθεί η ομάδα στην κορυφή, για να αντιδράσει συνολικά ο παναθηναϊκός οργανισμός.

β) Ο αγώνας ήταν μόλις 66 ώρες μετά τον τρομερά επίπονο κι έντονο αγώνα με τον Αγιαξ, στο... ντάλα μεσημέρι, με 35 βαθμούς Κελσίου και με την ομάδα ήδη κουρασμένη και με μικρά περιθώρια φρεσκαρίσματος. Η νίκη λοιπόν έπρεπε να έρθει με τα μικρότερα δυνατά ρίσκα…

Πάμε τώρα και στο "τακτικό" κομμάτι. Ο "Στράμα", γνωρίζοντας πως δεν θα είχε ξανά στη διάθεσή του τον Ιμπάρμπο, αποφάσισε απ' την παραμονή του αγώνα να παίξει με δύο κλασικούς στράικερ. Δηλαδή να φέρει δίπλα ή τέλος πάντων πολύ κοντά στον Μπεργκ, τον Σεμπαστιάν Λέτο. Την ίδια ώρα ωστόσο, είχε στο μυαλό του πως θα έπρεπε να βρει μια διάταξη που θα (υπο)στήριζε το πλάνο με τους δύο καθαρούς επιθετικούς, χωρίς να "υποφέρει" απέναντι σε μία ομάδα η οποία παίζει πάντα "κλειστά", με πέντε αμυντικούς "χτισμένους" στα μετόπισθεν και δύο πάρα πολύ επικίνδυνους στην κόντρα επίθεση, κυνηγούς (Κόντε, Μαμπουλού). Αυτό του είχε δείξει το σκάουτινγκ των προηγούμενων εφετινών αγώνων του ΠΑΣ τόσο στα προκριματικά του Europa, όσο και κόντρα στον Ατρόμητο, όπου οι Περιστεριώτες έχασαν τ' αυγά και τα καλάθια, από το "πονηρό" στιλ παιχνιδιού της γιαννιώτικης ομάδας. Και για να τα λέμε κι όλα, πόσες και πόσες φορές τα τελευταία χρόνια δεν έφαγε τα… μούτρα του ο Παναθηναϊκός (ειδικά στη Λεωφόρο) απέναντι σε ομάδες δεύτερης και τρίτης ταχύτητας, διότι είδε τα παιχνίδια με... επιπολαιότητα και δεν "διάβασε" καλά την τακτική δομή του αντιπάλου; Πάνω από 10 τουλάχιστον...

Ο... ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΟΣ ΡΟΜΒΟΣ

Η προσέγγιση λοιπόν του αγώνα από τον "Στράμα" έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο προσεκτική. Η μια επιλογή ήταν να αλλάξει πλήρως στρατηγική και να πάει σε 4-4-2 με ρόμβο. Ωστόσο, μια ενδεκάδα με τετράδα στην άμυνα, συν τους Λεντέσμα, Βιγιαφάνιες (που δεν πιέζουν και δεν "συμμετέχουν" τόσο πολύ στην πίεση) και τους Μπεργκ-Λέτο στην κορυφή, έμοιαζε σαν το... τέλειο σχήμα για να χάσει πλήρως η ομάδα, την "ισορροπία" στο παιχνίδι της. Κάθε χαμένη μπαλιά, θα σήμαινε... διαρκείς αντεπιθέσεις του ΠΑΣ κι ως εκ τούτου ο Παναθηναϊκός θα είχε μεγάλα ρίσκα μεσοαμυντικά, "υποθηκεύοντας" την απαιτούμενη "αντίδραση" που ΕΠΡΕΠΕ -και βάσει αποτελέσματος- να βγάλει η ομάδα μετά τον Αγιαξ!

ΣΥΝΕΧΗ ΕΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΝΟΣ

Για τον Στραματσόνι, η πιο "σταθερή" επιλογή ήταν το 3-4-1-2, με τον (πάντα αποτελεσματικό στο πρέσινγκ) Λουντ "ελεύθερο" πίσω απ’ τους Μπεργκ-Λέτο. Διότι το συγκεκριμένο, είναι ένα σύστημα που μπορεί να σου "προσφέρει" συνεχώς συνθήκες "ένας εναντίον ενός" απέναντι στο 5-3-2 ή 3-5-2 του αντιπάλου, και στις τρεις ζώνες του γηπέδου. Κι επιπλέον δίνει την πολυτέλεια συμμετοχής 6 ή και 7 ποδοσφαιριστών στο "χτίσιμο" της επίθεσης, τη στιγμή που η τριάδα της άμυνας, προσφέρει ασφάλεια και πολύ πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση των δύο αντιπάλων επιθετικών, στις όποιες αντεπιθέσεις του ΠΑΣ.

Στη φιλοσοφία του Στραματσόνι, το πόσο συμπαγής είναι μία ομάδα, ορίζεται από το πόσο κοντά παίζει στη μεσαία γραμμή του αντιπάλου, ώστε να απαγορεύει το επιθετικό του transition, δηλαδή τη γρήγορη μετάβασή του στην επίθεση. Και ειδικά σε τέτοιου είδους παιχνίδια στη Λεωφόρο, η λογική που πρέπει να έχει ο Παναθηναϊκός, είναι... υπομονετική. Να μην "βιάζεται", να μην "αγχώνει" το παιχνίδι του, αλλά να περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσει την οργανωμένη, αμυντική δομή του αντιπάλου.

Γι' αυτό λοιπόν αποφάσισε να πορευτεί με τον συγκεκριμένο σχηματισμό (3-4-1-2) στο συγκεκριμένο ματς, επιδιώκοντας μια νίκη ηρεμίας. Οσο κι αν αυτό ξένισε σε πολλούς…

Όλο αυτό βεβαίως δεν το είδαμε σε πλήρη εξέλιξη, αφού η αποβολή του Πασχαλάκη άλλαξε τις ισορροπίες και τον τρόπο παιχνιδιού του ΠΑΣ. Κι εκεί ο Στραματσόνι, αφήνοντας πρώτα να περάσει μόλις ένα δεκάλεπτο, για να δει το πώς θα προσέγγιζαν πλέον τον αγώνα οι Γιαννιώτες, έδειξε αμέσως αντανακλαστικά. Τροποποίησε τη στρατηγική του, έβγαλε τον έναν στόπερ (Ιβανόφ), αφού δεν χρειαζόταν πλέον τριάδα στα μετόπισθεν για να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο επιθετικό (Κόντε), πέρασε μέσα τον Βιγιαφάνιες και απλοποίησε το παιχνίδι, "φυλακίζοντας" τον -ανίσχυρο πλέον να επιτεθεί- ΠΑΣ στο δικό του μισό…