This is War!
Ο Πάνος Σεϊτανίδης σχολιάζει το GP Μονακό και τον "πόλεμο" των οδηγών της Mercedes.
H φωτογραφία είναι από τη Μαλαισία. Οι W05 είχαν κάνει το πρώτο φετινό 1-2. Lewis Hamilton και Nico Rosberg ήταν ακόμα χαμογελαστοί και σκόρπιζαν ατάκες αλληλοσεβασμού. Δύσκολα θα δείτε ανάλογη φωτογραφία ξανά φέτος.
Ο teammate σου δεν μπορεί ποτέ να είναι φίλος σου. Είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλός σου. Αυτό είναι απαράβατο δόγμα που ισχύει ανέκαθεν και θα ισχύει εσαεί στον κόσμο των αγώνων και ειδικά στην κορωνίδα αυτού, που λέγεται Formula 1. Μοναδική εξαίρεση, όταν ο ένας εκ των δύο αντιλαμβάνεται και αποδέχεται την απόλυτη ανωτερότητα του άλλου και έτσι, απαλλαγμένος από το ζιζάνιο του ανταγωνισμού καπνίζει την πίπα της ενδοομαδικής ειρήνης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Gerhard Berger με τον Ayrton Senna. Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Όταν όμως δύο οδηγοί μάχονται στα ίσια, ειδικά όταν έχουν στη διάθεση τους μονοθέσιο νικητή και στο στόχαστρό τους τον τίτλο, το "αγκαλίτσες και φιλάκια" σταματά πολύ νωρίς. Στην περίπτωση των οδηγών της Mercedes, σταμάτησε στην Ισπανία (και όχι στο Μονακό όπως πολλοί πιστεύουν).
Τι άλλαξε λοιπόν από το νυχτερινό show στο Μπαχρέιν, τη σπουδαία αλλά δίκαιη μάχη που ολοκληρώθηκε με τους Lewis Hamilton και Nico Rosberg αγκαλιασμένους; Πολλά είναι η απάντηση και η ευθύνη είναι μοιρασμένη. Ας τα ρίξουμε όλα στο τραπέζι.
Ο Lewis πήγε κόντρα στο πρωτόκολλο της ομάδας και όσα είχαν συμφωνηθεί πριν την εκκίνηση στη Βαρκελώνη και στο τελευταίο μέρος του αγώνα, γυρνώντας τις ρυθμίσεις της W05 Hybrid στη μέγιστη δυνατή απόδοση. Έτσι ο Nico δεν μπορούσε στο τέλος να τον περάσει. Μετά ήρθαν οι δηλώσεις του Lewis που ουσιαστικά αποκάλεσε τον Rosberg "χορτάτο πλουσιόπαιδο που δεν διψάει για επιτυχίες έχοντας μεγαλώσει σε κότερα και ιδιωτικά τζετ". Ο Nico δεν κάθισε με σταυρωμένα χέρια. Ένας ποδοσφαιρικός παράγοντας έκανε πρόσφατα λόγο για "αποτελέσματα… νιάου" και κάτι αντίστοιχο ήταν αυτό του Σαββάτου, με το λάθος (λέμε τώρα) του Rosberg να εμποδίζει τον Lewis να του κλέψει την pole.
Ο Βρετανός έγινε… Τούρκος, τα αναλύσαμε και στο προηγούμενο Blog και μία ατάκα του τα έλεγε όλα: "Είδα τα δεδομένα της τηλεμετρίας του και είδα ότι χρειαζόταν να δω. Μακάρι να μπορούσατε να το δείτε κι εσείς…".
Μακρά η εισαγωγή αλλά απαραίτητη. Για να μπείτε στην ψυχολογία των οδηγών. Μετά από αυτά, εκείνος που προηγείται βλέπει την αυτοπεποίθησή του να ανεβαίνει γύρο με το γύρο, αυτός που χάνει, θυμώνει, πεισμώνει, όλα του πάνε στραβά. Η (νέα) κόντρα του Lewis με τον μηχανικό του, Peter Bonnington, ήταν χαρακτηριστική. Η δημόσια διαπίστωση πως η Mercedes δεν θα είχε ως πρώτο μέλημα τη δική του βέλτιστη στρατηγική αλλά της ομάδας, τα team radio όπου ζητούσε να μάθει μόνο το τι κάνει ο Nico αν και περισσότερο κινδύνευε παρά απειλούσε και φυσικά, η στάση μετά τον τερματισμό αποτελούσαν δείγματα σαφέστατου εκνευρισμού. Όχι πως ο Rosberg επεδίωξε να μιλήσουν αλλά ο Lewis ήταν φανερά αποστασιοποιημένος από τους πανηγυρισμούς.
"Όταν είσαι στο βάθρο, πρέπει να δίνεις συγχαρητήρια στον αντίπαλο, όπως έκανε πάντα έως τώρα ο Nico. Δεν ήταν σωστή αντίδραση", παραδέχθηκε ο ισχυρός άνδρας της Mercedes, Niki Lauda, που ουσιαστικά ήταν ο άνθρωπος που έπεισε τον Hamilton να φύγει από τη McLaren. Έφερε μάλιστα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: "Είναι λογικό να υπάρχουν προβλήματα στις σχέσεις. Όπως είχα εγώ με τον Alain Prost. Τον μισούσα αλλά τουλάχιστον του έλεγα καλημέρα το πρωί".
Τουλάχιστον δεν είχαμε τα… χειρότερα, κάποια επαφή, ειδικά στην εκκίνηση – πράγμα που φοβόμουν. Ο Lewis κρατιόταν και αν δεν είχε το προσωρινό πρόβλημα με το σκουπιδάκι που μπήκε στο μάτι του και του έκοψε την φόρα, ίσως να πίεζε στο φινάλε τον teammate του. Θα το κάνει όμως στη συνέχεια, αρχής γενομένης από τον Καναδά σε δύο εβδομάδες. Το καλό για εμάς ως θεατές, είναι πως από εδώ και πέρα, οι δύο οδηγοί της Mercedes θα τρώγονται σαν τα κοκόρια και η μεταξύ τους μάχη για τον θρόνο, θα κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον σε μία σεζόν όπου η γερμανική ομάδα απολαμβάνει κυριαρχία επιπέδου… "Ferrari 2004". Μόνο που τότε ο Schumi έπαιζε μόνος του.
Πίσω από τα ασημί βέλη βρέθηκε ξανά ο Daniel Ricciardo. Αποκάλυψη ο 24χρονος, διαχειρίζεται άριστα την προαγωγή σε ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό, οδηγεί χωρίς υπερβολές, επιδεικνύει ζηλευτή σταθερότητα και δικαιώνει όσους των επέλεξαν αντί ενός πιο βαρύγδουπου ονόματος για τη θέση που άφησε κενή ο Mark Webber. Όσο για τον… πρώην "ταύρο", πρέπει κάθε δεύτερο Σαβ/κο να τον πιάνει η κοιλιά του από τα γέλια βλέποντας τον "αγαπημένο" του Vettel να χτυπιέται αδιάκοπα από κάθε λογής ατυχία και τεχνικό πρόβλημα. Δεν είναι μόνο που ακόμα ο πρωταθλητής δεν έχει φέρει την RB10 κοντά στα οδηγικά του θέλω, έχει φορτωθεί κι αυτό το "γκαντεμποσύνδρομο-Webber" που δεν τον αφήνει να σηκώσει κεφάλι. Και πλέον, υστερεί και βαθμολογικά του Ricciardo, σε μία ακόμα εσωτερική μάχη με τεράστιο ενδιαφέρον.
Στην αντίστοιχη… κόκκινη, αυτή της Ferrari, από τη μία έχουμε τον πιο τυχερό οδηγό στη σύγχρονη ιστορία του σπορ και από την άλλη τον πιο γκαντέμη. Κι αν αυτή η Θεά Τύχη δεν βοήθησε ιδιαίτερα χθες τον Alonso, για τον "Iceman" το κυνήγι του πρώτου φετινού βάθρου διεκόπη ωμά, σκληρά και άδικα. Το να βλέπεις τον αγώνα σου να καταστρέφεται επειδή πέφτει πάνω σου οδηγός που είναι ένα γύρο πίσω, σίγουρα είναι χτύπημα κάτω από τη μέση για την ψυχολογία ενός οδηγού. Ακόμα και του Cyber-Kimi.
Για τον πέμπτο Hulkenberg δεν χρειάζονται λόγια, έχω πει πολλά και γράψει ακόμα περισσότερα. Αξίζει θέση σε μεγάλη ομάδα. Όχι τώρα. Χθες.
Η McLaren επέστρεψε στους βαθμούς, με διπλή μάλιστα παρουσία σε αυτούς, σε ένα σιρκουί που έκρυψε πολλές από τις αδυναμίες της. Δύσκολα θα πετύχει κάτι ανάλογο στον Καναδά, εκεί που θα είναι δυνατές οι Williams. Στο Πριγκιπάτο ο Felipe Massa απέδειξε πόσο σημαντική μπορεί να είναι η μία απόφαση στρατηγικής αφού έχοντας εκκινήσει δέκατος έκτος, πήγε κόντρα στο ρεύμα όταν εμφανίστηκε το αυτοκίνητο ασφαλείας και δεν μπήκε στα pit, φέρθηκε στα ελαστικά του πιο τρυφερά και από τα παιδιά του και κράτησε ζωντανή την πολύ μαλακή γόμα για 45 γύρους! Έτσι κατάφερε, εκμεταλλευόμενος και τα στραβά άλλων, να κερδίσει 6 βαθμούς.
Παρότι η παρουσία του Romain Grosjean στους βαθμούς είναι αξιοσημείωτη, ειδικά αφού είχε κλατάρισμα μόλις στον πρώτο γύρο, ο επίλογος ανήκει δικαιωματικά στον Jules Bianchi και τη Marussia. Χρειάστηκε να περάσουν 83 αγώνες για να καταφέρει να βαθμολογηθεί η μικρή ομάδα με έδρα το Μπάνμπουρι στην Αγγλία, που από το 2010 που έκανε ντεμπούτο (μαζί με την Caterham) ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ο καλύτερος τερματισμός της ήταν στη δωδέκατη θέση αλλά τώρα, ο Γάλλος την έφερε στην ένατη. Κι αυτό παρότι δέχθηκε τρεις ποινές!
Μία 5 θέσεων στο grid λόγω αλλαγής κιβωτίου που τον ανάγκασε να εκκινήσει τελευταίος (21ος καθώς ο Ericsson εκκίνησε από το Pit lane), μετά κρίθηκε πως δεν είχε τοποθετήσει σωστά το μονοθέσιό του στην εκκίνηση, με αποτέλεσμα να λάβει ποινή "stop&go" 5 δευτερολέπτων. Την εξέτισε στη μοναδική επίσκεψη στα pit, επειδή όμως αυτή ήταν υπό το καθεστώς αυτοκινήτου ασφαλείας, του χάρισε άλλα 5 δευτερόλεπτα ποινής στον τελικό του χρόνο. Παρότι λοιπόν είδε την καρό σημαία όγδοος, κατέλαβε την ένατη θέση.
Ήταν μία μικρή νίκη για τη Marussia και τον 24χρονο. Σε ομαδικό επίπεδο επειδή λογικά αυτό το αποτέλεσμα εξασφαλίζει τη δέκατη θέση στη βαθμολογία κατασκευαστών και τα χρήματα που αυτή συνεπάγεται καθώς πολύ δύσκολα θα πετύχει ανάλογο αποτέλεσμα η Caterham. Σε ατομικό επίπεδο γιατί παρότι ο Γάλλος επί δύο σεζόν διαλύει τον teammate του, Max Chilton, δύσκολα τραβάς την προσοχή μαχόμενος στην ουρά. Ένα αποτέλεσμα σαν το χθεσινό όμως, ισοδυναμεί με βροντερή φωνή που λέει "παρών" για τον οδηγό που μη ξεχνάτε πως ανήκει στην "οικογένεια" της Ferrari. Είμαι σίγουρος πως αυτή η εμφάνιση, θα του εξασφαλίσει καλύτερο μέλλον. Αν αυτό θα είναι με μονοθέσιο του Μαρανέλο ή κάποια άλλη ομάδα, μένει να το δούμε στο μέλλον…
Για όλες τις εξελίξεις στη Formula 1 μπορείτε να με βρείτε στο twitter και στο facebook!
Διαβάστε ακόμη:
Ο διάλογος με τον Πάνο Σεϊτανίδη
