Τώρα έχει ο Lewis την μπάλα…

Το πρωί της Κυριακής φαμφαρολογούσα στο blog σχετικά με την αναγκαιότητα του να αποδείξει ο Nico Rosberg πως μπορεί να «κλέψει» τη νίκη και σε βάθος χρόνου τον τίτλο από τον Lewis Hamilton. Ανέλυσα χωρίς να τσιγκουνευτώ τις λέξεις, το πόσο σημαντική θα ήταν για την ψυχολογία του μία νίκη επί του teammate του.

Αυτή δεν ήρθε και το παιχνίδι της ψυχολογίας γυρνάει τούμπα. Ο Βρετανός πλήρωνε έως τώρα ένα πολύ βαρύ τίμημα για την εγκατάλειψη με πρόβλημα στον κινητήρα στην πρεμιέρα. Έκτοτε επικρατούσε παντού και πάντα αλλά και πάλι, υστερούσε βαθμολογικά του teammate του. Όχι πια. Στη Βαρκελώνη επιβεβαιώθηκαν οι αληθινές ισορροπίες εντός των τειχών της Mercedes και άλλαξαν οι όροι στο παιχνίδι της ψυχολογίας. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, βλέπω τον Lewis να ανεβαίνει στο θρόνο στις 23 Νοεμβρίου.

Που κρίθηκε όμως το ματσάκι στην πίστα της Καταλονίας; Η απάντηση είναι σύνθετη.

Ξεκινάμε από τις κατατακτήριες καθώς μέχρι τώρα, στο συγκεκριμένο σιρκουί η pole position είχε 17 στις 23 φορές χρίσει και νικητή. Τώρα είναι 18 στις 24. Επικρατώντας το Σάββατο σε μία πίστα που ισοδύναμα μονοθέσια δύσκολα αλλάζουν θέσεις σαν τα πουκάμισα, ο Hamilton έκανε το πρώτο βήμα.

Το δεύτερο ήταν η εκκίνηση. Ο πρωταθλητής του 2008 εύλογα φοβόταν την κατηφόρα των 730 μέτρων μέχρι το apex της πρώτης στροφής – είναι η μεγαλύτερη απόσταση κόκκινων φώτων μέχρι αλλαγή κατεύθυνσης σε όλο το καλεντάρι. Ούτε εκεί όμως απειλήθηκε. Όχι τυχαία, ο Rosberg στις δηλώσεις του μετά το πέρας του αγώνα αναφέρθηκε σε αυτές τις δύο ευκαιρίες λέγοντας για την εκκίνηση: «Ήταν κακή και αυτή είναι μία αδυναμία που έχουμε και πρέπει να βελτιώσουμε, διότι δεν είναι η πρώτη φορά».

Υπήρχε όμως και τρίτη. Στη Βαρκελώνη παραδοσιακά, οι μεγάλες ανατροπές έχουν έρθει με όπλο τη στρατηγική. Κάθε οδηγός, έχει δικό του team που ενώ αυτός τρέχει στην πίστα, εκείνοι «τρέχουν» νοερά πιο μπροστά αναζητώντας τα βέλτιστα βήματα για τη συνέχεια του αγώνα, με στόχο πάντα το βέλτιστο δυνατό αποτέλεσμα. Ή έστω, το βέλτιστο για την ομάδα. Βλέποντας πως εξελίχθηκε ο αγώνας, ως εκ των υστέρων προφήτες, μπορούμε να πούμε πως η καθυστέρηση του Rosberg να μπει στα pit, του στέρησε την ευκαιρία έστω, να διεκδικήσει το κάτι παραπάνω. Πιθανότατα κ πάλι δεν θα περνούσε, θα μπορούσε όμως να προσπαθήσει.

«Αν είχα έναν ακόμα γύρο, θα προσπαθούσα να περάσω», είπε ο Rosberg που στο φινάλε, είχε ελαστικά μέσης γόμας τα οποία έβαλε στον 45ο γύρο, με τον Hamilton να έχει βάλει τη σκληρή δύο γύρους νωρίτερα. Μέσα σε επτά γύρους, ο Γερμανός «έφαγε» με σταθερό ρυθμό, τα 4 από τα σχεδόν 5 δευτερόλεπτα διαφοράς. Μπήκε δηλαδή σε ζώνη DRS. Εκεί ο Lewis απάντησε παρά την υποστροφή που τον ταλαιπωρούσε, πήρε μία ανάσα κι αυτή του επέτρεψε να καθυστερήσει την «επίθεση» του Rosberg μέχρι τη στιγμή που δεν υπήρχε ποια χρόνος για να απειληθεί πραγματικά.

Αφού λοιπόν η πλευρά του Rosberg έριξε ζαριά με διαφορετική στρατηγική, γιατί καθυστέρησε τόσο να τον βάλει για το τελευταίο pit stop; Ένας γύρος νωρίτερα και ίσως, ίσως να είχαμε δει κάτι διαφορετικό.

Εκεί όμως θεωρώ πως μετράει και η πυγμή και το κράμα που είναι φτιαγμένος ο οδηγός. Κάποιοι απλά ακολουθούν οδηγίες από την ομάδα, κάποιοι καθορίζουν στην ομάδα πως θέλουν να κινηθούν. Εκεί λοιπόν κύριε Rosberg, με το που μπαίνει στα pit o Lewis, λες στον Tony Ross να είναι όλοι έτοιμοι γιατί αμέσως μετά, μπαίνεις κι εσύ.

Πάντως, επειδή είδαμε πως μία εγκατάλειψη, χρειάζεται να φτύσει αίμα για να την καλύψει όποιος ατυχήσει, ενώ έρχονται Μονακό και Μόντρεαλ όπου οι μπαριέρες είναι κοντά και όλα ανοιχτά, ας περιμένουμε να δούμε πως θα εξελιχθεί η μονομαχία των δύο.

Είναι πάντως σαφές πως οι Mercedes παίζουν μόνες τους. Ακόμα κι η ευφυΐα του Adrian Newey ή η βελτίωση των μονάδων ισχύος της Renault ψαλιδίσουν λίγο τη διαφορά υπέρ της Red Bull, ντέρμπι δεν βλέπω να γίνεται.

Όσο για τους ταύρους, το έλεγαν και οι ίδιοι χτες, το φώναζαν τα αποτελέσματα, τα αποδείκνυαν οι χρόνοι: είναι ξεκάθαρα η δεύτερη δύναμη. Ο Daniel Ricciardo επιβεβαίωσε πως είναι ένας οδηγός που θα μας απασχολήσει για πολλά χρόνια, επιδεικνύοντας για μία ακόμα φορά σταθερότητα ενώ ο Sebastian Vettel, αν και πίσω από τον teammate του ξανά, γελάει στα μούτρα όσων τον κατηγορούσαν ότι δεν ξέρει να προσπερνάει. Έχω πει πολλάκις: είναι αστείο να απαξιώνεις έναν πρωταθλητή και μάλιστα 4κις. Οκ, ένα τίτλο πήγε να πάρει και ο Eddie Irvine, μπορεί το σύμπαν ολόκληρο να συνωμοτήσει. Αλλά 4 δεν παίρνεις αν δεν έχεις σπουδαία στόφα. Ατυχώς για τον Vettel, δεν οδηγεί για μία από τις παραδοσιακές δυνάμεις του σπορ. Τότε θα τον εκτιμούσαν περισσότερο και οι κόκκινοι και οι ασημί.

Δυστυχώς για τον Felipe Massa, o Bottas δεν είναι διατεθειμένος να του χαρίσει κάστανα επειδή ντε και καλά ο Βραζιλιάνος θέλει «να ηγηθεί της προσπάθειας» κτλ. Είναι και γκαντέμης ο Massa άρα… Felipe Baby, ατύχησες. Θα σταθώ στη βελτιωμένη εικόνα της Lotus που φαίνεται πως αντικρίζει φως στο βάθος του μαύρου τούνελ στο οποίο περιπλανιέται εδώ και μήνες. Δυστυχώς όμως, έχει μόνο έναν οδηγό. Ο Pastor Maldonado όσο περνάει ο καιρός, αντί να ωριμάζει και να βελτιώνεται, χειροτερεύει. Η μοναδική του σταθερά, είναι η παρουσία στο ποινολόγιο.

Οι Force India επιβεβαίωσαν πως είναι σε πολύ καλή χρονιά αφού είχαν και τα δύο μονοθέσια στους βαθμούς, σε μία πίστα που παραδοσιακά, δεν είναι η καλύτερη τους.

Για φινάλε, άφησα φυσικά τη Ferarri. Θα μπορούσα να τα πω με μία λέξη, θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες. Θα αρκεστώ σε κάτι ανάμεσα. Πέρυσι στην Ισπανία ο Fernando Alonso πήρε μία σπουδαία νίκη. Χωρίς να έχει το καλύτερο μονοθέσιο. Τώρα… ούτε η δική του οδηγική υπέρβαση μπορεί να μετριάσει την τραγωδία. Στο διάλειμμα από την Κίνα, οι Ιταλοί αντί να έρθουν πιο κοντά, έμειναν ακόμα πιο πίσω. Έφαγαν γύρο για πλάκα από τις Mercedes, για μία ακόμα φορά προκάλεσαν θλίψη στους tifosi. Η γκρίνια ολοένα και αυξάνεται και ίσως να μην αργήσουν και οι εκρήξεις. Ο Kimi Raikkonen δεν χάρηκε ιδιαίτερα με τις επιλογές στρατηγικής και τα timing στα pit stop που ουσιαστικά τον έριξαν πίσω από τον teammate του. Αλλά βρε παιδιά, αλήθεια, είναι δυνατόν να είναι αυτή εικόνα ομάδας με τόση ιστορία, πόρους, με τέτοιο οδηγικό δίδυμο;

Όπως ο ποδοσφαιρικός «κόκκινος» θέλει ισχυρό τον «πράσινο» και τούμπαλιν για να έχει και πραγματικό αντίπαλο δέος στον αγωνιστικό χώρο, γίνεται Ferrari και McLaren να είναι και φέτος τόσο πίσω; Κι αν για τη βρετανική ομάδα είναι μία μεταβατική σεζόν, ένα πέρασμα προς την εποχή της Honda, για τη Ferrari η μακροσκελής λίστα δικαιολογιών έχει αρχίσει να σώνεται. Λέγαμε εβδομάδες, μήνες, χρόνια, πως πρέπει να αναλάβει την ηγεσία κάποιος άλλος αντί του Stefano Domenicali, που έχοντας αναρριχηθεί από τα σωθικά της ομάδας, δεν είχε την πυγμή να επιβληθεί.

Αντί να έρθει κάποιος για να χτυπάει χέρια στο τραπέζι, να βλέπει αποτελέσματα και τις Δευτέρες να απαγορεύονται οι εσπρέσο και οι πίτσες σε απόσταση 30 χιλιομέτρων από το Μαρανέλο μέχρι να υπάρξει ανάκαμψη, έχει έρθει αυτός ο Marco Mattiacci. Εξαιρετικός μάνατζερ, ενδεχομένως ξέρει πώς να πουλάει αυτοκίνητα, πρέπει να είναι διπλωμάτης από τους λίγους αλλά… είναι ακόμα πιο αθόρυβος από τον μαστρο-Στέφανο. Φυσικά δεν αλλάζεις τις τύχες μίας ομάδας σε μία νύχτα, ένα μήνα, ούτε καν εξάμηνο. Πρέπει όμως να κάνεις αισθητή την παρουσία σου. Καλά παιδιά υπάρχουν πολλά, οι σκληροί διευθυντές που να απαιτούν αποτελέσματα και να φτάνουν στον στόχο με κάθε στόχος είναι λίγοι. Έναν τέτοιο πρέπει να βρουν. Όχι τώρα. Χθες.

Διαβάστε ακόμη

Δεν έχει αντίπαλο ο Hamilton