Δουλειά με πασαλείμματα δεν γίνεται

Οι φανατικοί της πορτοκαλί θέας, αμφισβητούμε (βάσει αριθμών) πως το ποδόσφαιρο είναι το δημοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο, αλλά ουδείς μπορεί να αρνηθεί πως είναι το πιο προσιτό προς το φίλαθλο κοινό. Ίσως ο βασικότερος λόγος γι’ αυτό είναι πως οι κανονισμοί είναι ίδιοι όπου κι αν παίζεται. Από το Μπουρουντί ως το Κιγκζιστάν, το φάουλ, το οφσάιντ, το πέναλτι ερμηνεύονται με τον ίδιο τρόπο. Αντίθετα στο μπάσκετ, η μπάλα έχει χαθεί προ πολλού και δυστυχώς δεν λέει να βρεθεί με τίποτα…

Η νέα αλλαγή που ανακοίνωσε η Ευρωλίγκα, έρχεται να… συγχύσει ακόμα περισσότερο τον κόσμο και να προκαλέσει ουκ ολίγες… καφενειακές συζητήσεις από την επόμενη περίοδο.

Κι αυτό διότι κάθε φορά που θα δίνεται αντιαθλητικό φάουλ, όταν κάποιος προσπαθεί να σταματήσει έναν αιφνιδιασμό, θα υπάρχει αντιδικία και αμφισβήτηση.

Η διαφορά του clear path

Στο ΝΒΑ, αυτό που ισχύει είναι το clear path φάουλ, δηλαδή όταν κάποιος έχει ανοιχτό διάδρομο για λέι-απ, κερδίζει το δικαίωμα για δύο βολές και μια κατοχή. Περαιτέρω ανάλυση δεν χρειάζεται, πολύ απλά γιατί όποιος θέλει, μπορεί να δει ένα προς ένα τα κριτήρια βάσει των οποίων, μια ομάδα κερδίζει το clear path φάουλ.

Κάντε κλικ εδώ και θα καταλάβετε.

Αντίθετα στην Ευρωλίγκα, όπως γενικότερα στο μπάσκετ μακριά από το ΝΒΑ, κυριαρχεί η ασάφεια. Κάνει μια ανάλυση, ο νέος διευθυντής διαιτησίας Ρίτσαρντ Στόουκς, προστίθενται και δύο δηλώσεις επιδοκιμασίας από προπονητές και… τελειώσαμε.

Πως δηλαδή μπορεί να ερμηνευτεί με ακρίβεια το σταμάτημα του αιφνιδιασμού; Προφανώς η Ευρωλίγκα, θα έχει ήδη προβάλλει κάποιες φάσεις ως παραδείγματα, πλην όμως αυτό δεν αρκεί. Αφ’ ης στιγμής ανακοίνωσε την αλλαγή, έπρεπε να υπάρχει κι ένα link παρόμοιο με αυτό του ΝΒΑ, που θα καθιστά σαφές γιατί θα χρεώνεται ένα φάουλ στον αιφνιδιασμό, ως αντιαθλητικό.

ΟΙ ΧΑΩΔΕΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ

Τα τελευταία χρόνια, οι αγωνιστικές διαφορές ανάμεσα στο ΝΒΑ και την Ευρώπη, έχουν συρρικνωθεί. Οι προπονητές δεν έχουν σε τίποτε να ζηλέψουν τους συναδέλφους τους στην απέναντι όχθη, όπως και οι παίκτες, με εξαίρεση βέβαια τα αθλητικά προσόντα, στα οποία (φυσιο)λογικά οι Αμερικανοί υπερτερούν.

Οι διαφορές που όχι μόνο εξακολουθούν να υφίστανται, αλλά είναι πλέον χαώδεις, είναι στους παράγοντες και στην διαιτησία.

Στο πρώτο κομμάτι η ελπίδα έχει χαθεί. Στο δεύτερο, όμως, τα πράγματα είναι απλά. Αν η FIBA ή η Ευρωλίγκα αντιγράψουν τον τρόπο λειτουργίας του ΝΒΑ, τότε το σκηνικό θα διαφοροποιηθεί προς το (πολύ) καλύτερο.

Δεν είναι ανάγκη να δημιουργηθεί replay center στο Μόναχο ή στην Βαρκελώνη, γιατί τα 15 εκατομμύρια του κόστους του, είναι ουτοπικό να βρεθούν ή να καλυφθούν.

Μπορεί κάλλιστα, όμως, η Ευρωλίγκα να δημιουργήσει μια επιτροπή ειδικών που θα συνεδριάζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα και θα καταλήγει στις αλλαγές, με σαφή τρόπο.

Πως γίνεται αυτή την στιγμή να αποφασίζεται η αλλαγή για το φάουλ στον αιφνιδιασμό και την ίδια στιγμή να εκκρεμούν άλλες που θα αφορούν τα βήματα και την χρήση του instant replay?

Τρεις δεν χωρούν, δύο είναι αρκετοί

Οι κανονισμοί του μπάσκετ, πρέπει να είναι ξεκάθαροι και κυρίως να μην αλλάζουν κάθε δύο χρόνια. Δυστυχώς όπως έχει διαμορφωθεί το σκηνικό, είναι αδύνατο να υπάρχουν κοινοί κανονισμοί ανάμεσα στο ΝΒΑ, τη FIBA και το NCAA. Το κολεγιακό πρωτάθλημα είναι ένα ανεξάρτητο… βασίλειο στο οποίο δύσκολα μπορεί κανείς να… εισχωρήσει και να βρει άκρη.

Είναι, ωστόσο, ρεαλιστικό το ενδεχόμενο το ΝΒΑ και η FIBA να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να εναρμονίσουν τους κανονισμούς τους. Η πιο σωστά, η Παγκόσμια Ομοσπονδία (μαζί με την Ευρωλίγκα), να προσαρμοστούν στα δεδομένα της κορυφαίας λίγκας του πλανήτη.

Έτσι το άθλημα θα απλουστευθεί και ο κόσμος δεν θα χρειάζεται να βρίσκεται με ένα βιβλίο κανονισμών στο χέρι, το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει στην Ευρώπη. Αν κανείς σας έχει βρει rule book της Ευρωλίγκας, σαν αυτό του ΝΒΑ, ας μας ενημερώσει που, για να το πάρουμε κι εμείς…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Φάουλ στον αιφνιδιασμό; Αντιαθλητικό!