Εθνική ειδικών συνθηκών

Όπως οι νίκες επί της Τουρκίας δεν έπρεπε να προκαλέσουν ενθουσιασμό, έτσι και η ήττα από τη Σερβία δεν χρειάζεται να αντιμετωπισθεί σαν καταστροφή. Η Εθνική, για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία της, καλείται να ξεπεράσει τόσες πολλές απουσίες, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και παράλληλα να προσαρμοστεί στις επιταγές της νέας εποχής του μπάσκετ.

Για να το κάνουμε πιο λιανά, ακόμα και το 2011, όταν ο Ηλίας Ζούρος είχε ένα βουνό από προβλήματα να αντιμετωπίσει (ένεκα των απουσιών Σπανούλη-Σχορτσανίτη και της απόσυρσης Διαμαντίδη) ήξερε ότι η ομάδα της Λιθουανίας ήταν μιας χρήσης. Πέτυχε τον στόχο της πρόκρισης στο Προολυμπιακό του 2012 και στην συνέχεια διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη.

ΑΞΙΟΣ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ SUPERMAN

Τώρα, ο Φώτης Κατσικάρης πρέπει να συνδυάσει την πρόκριση στο Ρίο, με την μετάβαση στην εποχή του small ball και της ηγεσίας του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Για τον τελευταίο έχουν γραφτεί τα πάντα. Σε τόσο νεαρή ηλικία έχει κερδίσει τον θαυμασμό, όχι μόνο για τα εξωπραγματικά προσόντα του, αλλά και για το ότι κατάφερε να επιβάλλει τη θέλησή του σε έναν (πανίσχυρο) οργανισμό του ΝΒΑ.

Δεν μπορεί, όμως, να κερδίσει ένα τουρνουά μόνος του. Ο Κατσικάρης δικαίως του έχει δώσει τα "κλειδιά" και την ίδια ώρα προσπαθεί να μοιράσει ρόλους στους υπόλοιπους.

Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΤΟ ΣΟΥΤ

Ο Γιάννης έχει σαφή αδυναμία στο παιχνίδι μισού γηπέδου και η έλλειψη ενός ικανού σουτέρ στις θέσεις "2" και "3" δημιουργεί προβληματισμό. Ο τραυματισμός του Σλούκα εξελίσσεται σε πολύ μεγάλο πρόβλημα, καθώς ο γκαρντ της Φενέρ, όχι μόνο μπορεί να πετύχει καθοριστικά σουτ, αλλά έχει την ικανότητα να αλλάζει τον ρυθμό ενός αγώνα.

Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ έχει όλο το μέλλον μπροστά του, πλην όμως στην παρούσα φάση (όπως είναι απόλυτα λογικό) του λείπει η σταθερότητα. Γι' αυτό και ο ομοσπονδιακός τεχνικός είναι διατεθειμένος να εξαντλήσει τα περιθώρια, ώστε να τον έχει μαζί του στο Τορίνο.

Τουλάχιστον στο "3" πρέπει να δούμε τα καινούρια δεδομένα που θα φέρει ο Στράτος Περπέρογλου. Προέρχεται από μια σεζόν που αποτέλεσε "φάρο" σταθερότητας σε μια... ανισόρροπη ομάδα (Μπαρτσελόνα) και το γεγονός πως είναι ένας στιβαρός παίκτης, μπορεί να δώσει σιγουριά σε μια ομάδα που σφύζει από... νιάτα.

Οι... σταθεροί Ιταλοί

Όλα αυτά, βέβαια, φαντάζουν πολύ γενικά, τη στιγμή που η μάχη για τους Αγώνες ξεκινάει τη Δευτέρα. Έτσι όπως διαμορφώθηκαν το τρέχον καλοκαίρι τα πράγματα, είναι ουτοπικό να περιμένουμε να δούμε μια σταθερή εικόνα.

Μόνο ένα πράγμα δείχνει σίγουρο και πάνω σε αυτό, θα προσαρμοστούμε. Η Ιταλία, με την οποία (καλώς εχόντων των πραγμάτων) θα διασταυρωθούμε στον τελικό, δεν έχει αλλάξει στιλ, παρά τον ερχομό του Έτορε Μεσίνα. Είναι μια ομάδα... απομόνωσης, που βασίζεται δηλαδή στο αστείρευτο επιθετικό ταλέντο των παικτών της και μπορεί να σκοράρει 100 πόντους any given night.

Πίσω από τον Ντάνιελ Χάκετ, ο Τσιντσαρίνι ή ο Ντε Λα Βάλε δύσκολα μπορούν να οργανώσουν σωστά και από 'κει και πέρα, το ταλέντο ξεχειλίζει...

Μπελινέλι, Τζεντίλε και Γκαλινάρι μπορούν να "σκοτώσουν" μόνοι τους οποιονδήποτε αντίπαλο. Με τον κόσμο στο πλευρό τους, το γήπεδο μπορεί να "γείρει" υπέρ τους και να μετατρέψουν σε "περίπατο" την υπόθεση "πρόκριση".

Υπάρχει, όμως και η άλλη όψη του νομίσματος. Αν δεν μπορέσουν να βρουν ρυθμό κι αν δεν υπάρχει κάποιος πλέι-μέικερ να τους ηρεμήσει, τότε το τουρνουά μπορεί να εξελιχθεί σε "Βατερλώ" γι' αυτούς...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Τάσος Μαγουλάς: 15 λεπτά μας λείπουν

Κατσικάρης: "Θέλαμε ένα τέτοιο φιλικό"

Σερβία - Ελλάδα 91-76