Θεός για μια εβδομάδα

Ο Μάντζαρης και μαζί του ο Ολυμπιακός πέρασαν μέσα σε δύο εβδομάδες από την "σταύρωση" στην "ανάσταση", αν και με τα επιτεύγματα τους όλα αυτά τα χρόνια, θα έπρεπε να τυγχάνουν μεγαλύτερης υπομονής από τον κόσμο του μπάσκετ. Γράφει ο Ρήγας Δάρδαλης

26 ΜΑΡ 2016

Μέχρι τον Αύγουστο του 2011, η ομάδα της Α1 που επιθυμούσε διακαώς την απόκτηση του Βαγγέλη Μάντζαρη, ήταν ο Ίκαρος Καλλιθέας. Ο πρόεδρος του διατηρούσε πολύ καλή σχέση με τους δύο εκπροσώπους του, ο προπονητής του εκτιμούσε τον σκληροτράχηλο χαρακτήρα του κι ο ίδιος ο παίκτης έβλεπε θετικά το ενδεχόμενο να αγωνισθεί σε μια ομάδα που διακρινόταν για την οικονομική της συνέπεια και συνάμα θα του έδινε αρκετό χρόνο συμμετοχής. Αντίθετα ήταν επιφυλακτικός στην μετακόμιση του στην Θεσσαλονίκη, για λογαριασμό του Άρη, ο οποίος ήταν ο βασικός αντίπαλος του Ικάρου, αλλά λόγω της κακής του οικονομικής κατάστασης (εκείνη την εποχή) δεν αποτελούσε θελκτικό προορισμό.

Η δουλειά στον Ίκαρο επί της ουσίας "κολλούσε" στους ατζέντηδες του, οι οποίοι όπως ήταν λογικό ήθελαν έναν καλύτερο προορισμό για τον πελάτη τους. Τον βρήκαν, μάλλον τυχαία, τον Σεπτέμβριο όταν οι αδελφοί Αγγελόπουλοι άρχισαν να ασχολούνται λίγο πιο ενεργά με τον Ολυμπιακό και μαζί με τον Γιώργο Σκινδήλια, έκριναν ότι άξιζε να αποκτήσουν έναν ελεύθερο νεαρό Έλληνα διεθνή με τριετές συμβόλαιο. Σχεδόν στο ίδιο διάστημα είχαν προβάλλει σθεναρή αντίσταση στο ενδεχόμενο, να δοθεί και πάλι δανεικός ο Κώστας Σλούκας…

Η εκτίμηση για το μπασκετικό του IQ

Μέσα σ’ ένα χρόνο, ο Μάντζαρης κατάφερε από το να "ακροβατεί" μεταξύ του Ικάρου και του Άρη, να γίνει ο βασικός πλέι-μέικερ του πρωταθλητή Ευρώπης. Ο τρόπος που το πέτυχε ήταν απλός. Με το μυαλό του. Οτιδήποτε κι αν του έλεγε ο Ίβκοβιτς, το καταλάβαινε, δίχως να αντιδράει. Έτσι πολύ γρήγορα κέρδισε την εκτίμηση πολύ μεγαλύτερων προσωπικοτήτων από τον ίδιο, όπως ο Σπανούλης ή ο Πρίντεζης.

Όταν ανέλαβε ο Μπαρτζώκας, είχε να λέει πως δεν είχε συναντήσει άλλον παίκτη με την αντίληψη του Μάντζαρη. Ο ξερακιανός πλέι-μέικερ από το Περιστέρι σιγά σιγά εξελίχθηκε σε έναν παίκτη που τύγχανε της καθολικής αποδοχής από την πιάτσα του μπάσκετ για την μπασκετική του ευφυΐα, αλλά και για τα προσόντα του, τα οποία σταθερά εξέλισσε.

Φέτος, ξεκίνησε τη σεζόν τιμωρώντας τους αντιπάλους, κάθε φορά που τον έπαιζαν "under", δηλαδή πίσω από το σκριν για να του δίνουν χώρο να σουτάρει, ώστε να καλύπτουν γρήγορα τα υπόλοιπα σημεία της άμυνας. Μέχρι που τον Ιανουάριο, όλα άλλαξαν, καθώς άλλαξε με τρόπο απότομο και το ρόστερ του Ολυμπιακού. Από την περιφέρεια χάθηκε ο τραυματίας Λοτζέσκι και προστέθηκε ο Ντάριους Όντομ, ενώ το κενό του Γιανγκ "καλύφθηκε" πρόσκαιρα κι ανεπαρκώς με τον Σον Τζέιμς.

Ο αφορισμός και η μάστιγα

Ο Μάντζαρης πέρασε μια κακή περίοδο κι αμέσως αφορίστηκε. Ο τίτλος του contra στο χθεσινό κομμάτι δεν ήταν 100% σωστός, γιατί έπρεπε να γράφει "Μάντζαρης, ο Έλληνας Κάρι", αντί για το "έγινε Κάρι, ο Μάντζαρης".

Όχι δεν χρησιμοποιούμε παραισθησιογόνα και γνωρίζουμε πως ο Βαγγέλης δεν μπορεί να κυριαρχήσει στην Ευρώπη σε ανάλογο βαθμό με τον… Στέφανο στο ΝΒΑ. Απλά όπως είχαμε εξηγήσει προ μηνός, ο Κάρι είχε να αντιμετωπίσει ανάλογη δυσπιστία από τους ειδήμονες του μπάσκετ στην Αμερική, ενώ άκουσε ακόμα χειρότερα από τον Μάντζαρη στα social media, την εποχή που οι Ουόριορς είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε αυτόν και τον Έλις. Κάτι που είναι παρήγορο, καθώς αποδεικνύεται πως η αυτοϊκανοποίηση μέσω του facebook και των λοιπών μέσων κοινωνικής δικτύωσης, δεν πλήττει μόνο την Ελλάδα, αλλά αποτελεί παγκόσμια "μάστιγα".

Η διαφορά είναι ότι στην Αμερική ο σούπερ-σταρ των πρωταθλητών, αποθεώνεται επί μονίμου βάσης γιατί όλοι έχουν αντιληφθεί την αξία του, ενώ στην χώρα μας, ο Μάντζαρης θα είναι μετά την οργιώδη παρουσία του απέναντι στην Ρεάλ, θεός για μια εβδομάδα, όπως ο Τζιμ Κάρει στην ομώνυμη ταινία. Επαναλαμβάνουμε πως δεν είναι συγκρίσιμα μεγέθη, οι δύο πλέι-μέικερ…

Πλην όμως όταν αυτοί που ξέρουν το μπάσκετ (παίκτες, προπονητές κι αντίπαλοι) αναγνωρίζουν την ποιότητα του Μάντζαρη, δίχως δεύτερη κουβέντα, τότε ο κόσμος δεν θα έπρεπε τόσο αβίαστα να τον στέλνει στο πυρ το εξώτερο για έναν κακό μήνα.

Υπομονή στις κρίσεις

Το αυτό ισχύει κατ’ επέκταση για ολόκληρο τον Ολυμπιακό. Το έχουμε γράψει αμέτρητες φορές, όχι για διπλωματικούς λόγους, πως το ΤΟΡ-16 με την μορφή που απέκτησε από το 2013, δίνει την δυνατότητας στις ομάδες να ξεπερνούν περιόδους κρίσης και απροσδόκητες ήττες. Πολλώ δε μάλλον, όταν αυτή η ομάδα είναι ο Ολυμπιακός με τις τεράστιες προσωπικότητες που διαθέτει.

Πλέον από την "Μεγάλη Παρασκευή" του Μπάμπεργκ πριν από δύο εβδομάδες, βρισκόμαστε κοντά στην "Ανάσταση". Αυτό που έχει σημασία είναι πως ο κόσμος του μπάσκετ στην Ελλάδα πρέπει πλέον να μάθει να μην βιάζεται. Γιατί τόσο οι "ερυθρόλευκοι", όσο και ο Παναθηναϊκός, έχουν αποδείξει αμέτρητες φορές όλα αυτά τα χρόνια, πως η φανέλα τους στο μπάσκετ είναι στο ίδιο επίπεδο, με της Ρεάλ, της Μπαρτσελόνα, της ΤΣΣΚΑ και πολύ πιο βαριά παραδοσιακών δυνάμεων σαν της Αρμάνι Μιλάνο, η της Μακάμπι.

Κάτι που για το μέγεθος της χώρας μας αποτελεί ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΗΜΟ.

Κι αν κάποια στιγμή λάβει χώρα και μια αποτυχία, απλά θα αποτελεί την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα…