Σαϊτάμα: Την "εκμεταλλευτήκαμε" σωστά;

Ενα μεγάλο ερώτημα που θυμάμαι να βασανίζει τους ανθρώπους που ασχολούμαστε με το μπάσκετ από την 1η Σεπτεμβρίου του 2006, ήταν το πόσο καλό θα έκανε το έπος της Εθνικής μας ομάδας στην Ιαπωνία απέναντι στις ΗΠΑ και την τότε "Dream Team" στο ελληνικό μπάσκετ! Το θέμα με τα κλασικά ρετρό αναβίωσε πάλι, αλλά εμείς θα το προσεγγίσουμε από μια άλλη πλευρά. Θα αναφερθούμε σ' εκείνο το παιχνίδι, που κανείς δεν πίστευε το αποτέλεσμα και που χάθηκαν περιουσίες ακόμα και από Έλληνες (άλλο τζόγος, άλλο συναίσθημα) στο live στοίχημα, όταν οι ΗΠΑ βρέθηκαν πίσω στο σκορ ακόμα και με 10 πόντους.

Όμως η μεγαλύτερη μέρα του ελληνικού μπάσκετ δεν μπορούσε να μην μείνει στην ιστορία. Η μικρή Ελλάδα κέρδισε με "100αρα" και τρομερό μπάσκετ τα πανάκριβα αστέρια των ΗΠΑ. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης έκανε πολλά... ρουά ματ στον Μάικ Σιζέφσκι, τον οποίο πάντως για να βάλω και λίγο... φωτιά στη συζήτηση δεν θεωρώ και τόσο σπουδαίο προπονητή. Κι αυτό γιατί το μπάσκετ που παίζουν τόσα χρόνια οι ομάδες του δεν είναι ανάλογο του ρόστερ που έχει στα χέρια του. Άλλωστε, τότε, οι ΗΠΑ είχαν παίκτες όπως ο Λεμπρόν, ο Καρμέλο, ο Χάουαρντ, ο Πολ και ο Γουέιντ κι ο Μπος σε πολύ καλή ηλικία. Κι όμως, γράψαμε ιστορία με όλα τα παιδιά να κάνουν τα παιχνίδι της ζωής τους και να παίζουν με πάθος, με ελληνική ψυχή και ασφαλώς με ελληνική τακτική.

ΔΕΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΚΑΜΕ ΣΩΣΤΑ ΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ

Από τότε, οι ΗΠΑ δεν έχασαν ποτέ ξανά, με αποτέλεσμα η αναμέτρηση και η βραδιά της Σαϊτάμα να είναι το μεγαλύτερο παράσημό μας. Βέβαια, απ' την άλλη πλευρά, εμείς δεν καταφέραμε να πετύχουμε κάποια ανάλογη επιτυχία ή νίκη στο μέλλον. Η Ελλάδα πήρε την κάτω βόλτα. Από το 2009 και μετά έχουμε ξεχάσει το χρώμα του μεταλλίου και ο προβληματισμός κυριαρχεί, με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα να μην μπορεί να βρει καλά-καλά προπονητή. Έχω την αίσθηση ότι το έπος της Σαϊτάμα μπορεί να μας έκανε παγκοσμίως γνωστούς, μπορεί να έμαθαν όλη την... Ελλαδίτσα ως μπασκετική δύναμη, αλλά στο μυαλό μας έκανε μάλλον κακό.

Η αλήθεια είναι πως αποτελεί σύνηθες φαινόμενο στην Ελλάδα μετά από μεγάλες νίκες είτε σε εθνικό είτε σε συλλογικό επίπεδο να έρχεται ένα μεγάλο στραπάτσο και μια απότομη προσγείωση. Αποτελεί προϊόν της έπαρσης και πολλές φορές αλαζονείας. Η πραγματικότητα είναι ότι τον θρίαμβο της Σαϊτάμα δεν τον διαχειριστήκαμε σωστά. Πολλές φορές νομίσαμε πως τα ξέρουμε όλα κι ότι τα κάνουμε όλα τέλεια. Ότι είμαστε η κορυφαία σχολή. Πράγματι, το ελληνικό μπάσκετ έχει σχολή, όμως μήπως έχασε τις εξελίξεις;

ΝΟΜΙΣΑΜΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΛΑΘΗΤΟΙ

Παρότι το μπάσκετ εξελίσσεται, εμείς μήπως ξεχάσαμε τα βασικά; Τα επόμενα χρόνια το ελληνικό μπάσκετ δεν έβγαλε ούτε έναν σταρ-ηγέτη που να μπορεί, παράλληλα, να βάζει και την μπάλα στο καλάθι. Η Ελλάδα έφτασε να είναι μια ομάδα που όλοι της λένε: "σούταρε", καθώς γνωρίζουν ότι δεν έχει σουτέρ, δεν έχει παίκτη παγκόσμιας κλάσης και παρά την αθάνατη ελληνική ψυχή δεν μοιάζει αρκετή να μας κρατήσει στο υψηλό επίπεδο. Απόδειξη; Τα χιαστί παιχνίδια που παραμένουν η μεγάλη μας κατάρα... Έχω την αίσθηση ότι μετά το 2006 ψηλώσαμε απότομα... Νομίσαμε ότι είμαστε αλάθητοι και δεν πήραμε χαμπάρι ότι το μπάσκετ θέλει και... γκολ.

Εμείς συνεχίσαμε να δουλεύουμε ακόμη περισσότερο στο πρότζεκτ "άμυνα, τακτική, ρόλοι, διάβασμα, σκάουτινγκ", με συνέπεια οι Έλληνες παίκτες να μην μπορούν να σουτάρουν καλά καλά από τα 5 μέτρα. Φυσικά δεν υπάρχει διάδοχη ηγετική κατάσταση στο σκοράρισμα (ο Αντετοκούνμπο είναι άλλη ιστορία). Συνεπώς, έχουμε να θυμόμαστε την... ένδοξη Σαϊτάμα με καμάρι, αλλά πρέπει να μας προβληματίζει η συνέχεια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το μεγάλο μυστικό στα πάντα είναι πώς διαχειρίζεσαι την αποτυχία αλλά και μια τέτοια επιτυχία!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Σχόλιο Τάσος Μαγουλάς: Η νίκη που έκανε κακό σε εμάς και καλό στις ΗΠΑ