Και οι ξένοι έχουν ψυχή!
Τη μάχη στο Καυτανζόγλειο την πήρε η ομάδα που διέθετε τα περισσότερα αποθέματα δυνάμεων, σωματικών και ψυχικών. Και αυτή ήταν ο κουρασμένος αλλά γεμάτος πάθος Ολυμπιακός. Ο Ολυμπιακός των πολλών ξένων που όμως έχουν ψυχή. Γράφει ο Σταύρος Γεωργακόπουλος.
Χρειάστηκε να ισορροπήσει σε τεντωμένο σκοινί ο Ολυμπιακός για να ξεπεράσει τις δεδομένες δυσκολίες και να φτάσει στη δεύτερη νίκη του στο πρωτάθλημα. Μια νίκη καρδιάς όπως αποδείχθηκε, έστω κι αν ο Πάουλο Μπέντο χρειάστηκε να παρέμβει από τον πάγκο για να διορθώσει πολλές από τις κακοτεχνίες.
Ήταν σίγουρο ότι οι “ερυθρόλευκοι” δεν θα ξεχειλίζουν από φρεσκάδα, έχοντας παίξει τρεις ημέρες νωρίτερα ένα άλλο πολύ δύσκολο εκτός έδρας παιχνίδι. Ήταν δεδομένο ότι κάποιες “παλιοσειρές” όπως ο Καμπιάσο και κάποιοι άλλοι κουρασμένοι παίκτες, όπως ο Ντα Κόστα ή ο Μάριν δεν είχαν απόθεμα βενζίνης στο ντεπόζιτο για να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο ότι η τεχνική ηγεσία θα προχωρήσει σε μια σειρά αλλαγών. Μέσα σε αυτές και ο Μπρούνο Βιάνα στο κέντρο της άμυνας και ο Καρντόσο στην κορυφή της επίθεσης και οι Τσόρι, Πάρντο στην τριάδα πίσω από τον σέντερ φορ μαζί με τον “βιονικό” Σεμπά.
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΥΚΟΛΟΣ Ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ
Πρώτος απ' όλους ο Μπέντο γνώριζε ότι μια ομάδα με τη μισή της ενδεκάδα αλλαγμένη δεν ήταν εύκολο να βρεθεί μέσα στο γήπεδο. Να συντονιστεί, να βγάλει ρυθμό, συνοχή και ένταση. Ο βαθμός δυσκολίας έγινε ακόμη μεγαλύτερος επειδή ο Ηρακλής, όπως και την προηγούμενη Κυριακή στη Λάρισα, έτσι και την Κυριακή κατάφερε να αιφνιδιάσει με το εκρηκτικό του ξεκίνημα.
Το γκολ που δέχθηκαν οι πρωταθλητές ήταν για σεμινάριο κακής αμυντικής λειτουργίας και συνεννόησης. Δύο παίκτες στο χορτάρι από τάκλιν της πυρκαγιάς κι άλλοι δύο εκτός θέσης, με τον Καπίνο απλά να παρακολουθεί ανήμπορος να αποσοβήσει το μοιραίο...
Κόντρα, λοιπόν, στο δικό του κακό εαυτό, κόντρα σε έναν αντίπαλο με παίκτες-καμικάζι, αποφασισμένους να τα δώσουν όλα και να πουλήσουν πολύ ακριβά το τομάρι τους, κόντρα και στο εις βάρος τους σκορ, οι πρωταθλητές χρειάστηκε να υπερβάλλουν εαυτούς για να φέρουν τα πάνω-κάτω, σε μια αναμέτρηση εύκολη στη θεωρία, πολύ δύσκολη στην πράξη.
Προσθέστε σε όλα τα παραπάνω και την αναγκαστική αλλαγή του Ντε Λα Μπέγια, ο οποίος εγκατέλειψε με ενοχλήσεις το τερέν πριν συμπληρωθεί το πρώτο μισάωρο του αγώνα. Ο πιτσιρικάς Ρέτσος πήρε θέση στα άκρα της άμυνας, αρχικά δεξιά, με τον Φιγκέιρας αριστερά, για να αλλάξουν μετά από την ανάπαυλα, ώστε να επανέλθει ο Πορτογάλος μπακ στην “καλή” του πλευρά.
Αυτή η εσωτερική αλλαγή σε συνδυασμό με την είσοδο του Ελιουνούσι ο οποίος αποδείχθηκε πολύ πιο συμβατός στις απαιτήσεις του αγώνα από τον αόρατο Φελίπε Πάρντο. Βοήθησε τον Ολυμπιακό να πατήσει καλύτερα, να πιέσει περισσότερο και πιο ψηλά, να γίνει περισσότερο απειλητικός.
Μπορεί το γκολ της ισοφάρισης να προήλθε από χέρι-πέναλτι με τη συμπλήρωση 5 λεπτών στην επανάληψη, ωστόσο, το έργο είχε φανεί από πιο πριν. Οι παίκτες του Ολυμπιακού μπήκαν καλύτερα στο γήπεδο, είχαν αρχή και τέλος, επιτέθηκαν με πλάνο κι όχι όπως... κάτσει.
Ο ΙΝΤΕΓΕ ΤΟΥ ΤΡΙΠΟΝΤΟΥ
Η τελευταία κίνηση από τον πάγκο, όταν στο χορτάρι ο ένας μετά τον άλλο οι παίκτες και των δύο ομάδων άφηναν τις ύστατες δυνάμεις, με την είσοδο του Ιντέγε ήταν αρκετή για να έρθει το τρίποντο. Ο Νιγηριανός προτιμήθηκε (σωστά) από τον Μάριν, επειδή -πολύ απλά- είχε περισσότερες δυνάμεις να κυνηγήσει, να “τσακωθεί”, να παλέψει. Όλα αυτά δεν χρειάστηκαν ιδιαίτερα στο 20άλεπτο που αγωνίστηκε.
Μια ωραία κάθετη-μπαλιά που έκοψε την άμυνα του “Γηραιού” όπως το μαχαίρι το βούτυρο ήταν αρκετή για να έρθει το 2-1 και να επιτευχθεί με πολύ καρδιοχτύπι ο αρχικός στόχος. Αν έχετε ασθενή μνήμη, Μάρτινς και Ιντέγε έκαναν ακριβώς το ίδιο στη ρεβάνς με την Αρούκα, όταν και πάλι το παιχνίδι ήταν στην κόψη του ξυραφιού με το σκορ στο 1-1.
Ήταν ένα παιχνίδι που δεν αντέχει σε σοβαρή ανάλυση. Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά νίκησε εκείνος που είχε περισσότερα αποθέματα στο χορτάρι. Και από πλευράς λύσεων και από πλευράς πάγκου και από πλευράς ποιότητας και από πλευράς διάθεσης. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι γηπεδούχοι “μάτωσαν” για να κατακτήσουν ό,τι καλύτερο. Αλλά εκείνοι που το ήθελαν περισσότερο ήταν οι παίκτες του Ολυμπιακού. Έστω κι αν στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ξένοι, θα πρέπει να τους αναγνωρίσουμε ότι αυτή τη φορά έπαιξαν (και) για τη φανέλα!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
