O τρομοκράτης του… Βαλβέρδε

Στις 8 Μαρτίου του 1984 στη Γκρενόμπλ της Γαλλίας είδε το πρώτο φως της ημέρας ο Ραφίκ Τζεμπούρ. Παιδί πολυμελούς οικογένειας μεταναστών από την Αλγερία, έζησε από μικρός τη "μάχη" της επιβίωσης. Μεγάλωσε σε γκέτο, ένιωσε τις δυσκολίες και έμαθε καλά πως τίποτα δεν πρόκειται να του χαριστεί.

Δεν ήταν ποτέ της… αποταμίευσης

Από τότε που βρήκε διέξοδο στο ποδόσφαιρο, πάντα είχε και έχει στην άκρη του μυαλού του την οικογένειά του. Ό,τι λεφτά κι αν έπιανε στα χέρια του, ένα μεγάλο μέρος πήγαινε και πηγαίνει στην οικογένειά του. Ευτυχώς η τύχη τον προίκισε με περίσσιο ταλέντο, ώστε να μπορέσει να ζήσει πολλά από αυτά που σαν παιδί ονειρεύτηκε.

Όσοι τον έχουν ζήσει από κοντά για δύο πράγματα είναι σίγουροι. Το πρώτο αφορά τον χαρακτήρα του. Είναι "έξω καρδιά", ντόμπρος, ευθύς και παρορμητικός. Του αρέσει να περνάει καλά και με πάθος. Είτε μέσα είτε έξω από το γήπεδο. Το δεύτερο αφορά τη σχέση του με τα χρήματα. Όσα κι αν έβγαλε ή πρόκειται να βγάλει από το ποδόσφαιρο ποτέ δεν είναι αρκετά, επειδή ο Ραφίκ δεν ήταν ποτέ της… αποταμίευσης. "Μια ζωή την έχουμε" είναι το μοτό που τον ακολουθεί με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Στα χρόνια που φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού και ήταν αυτοκόλλητος με τον συμπατριώτη του Τζαμέλ Αμπντούν, μια από τις συνηθισμένες ατάκες του ήταν η εξής: "Δεν μπορώ να καταλάβω πως αυτός (σ.σ. ο Τζαμέλ) έχει πάντα λεφτά κι εγώ που παίρνω τα διπλάσια δεν… έχω". Εκείνο που δεν κατάλαβε ποτέ και μάλλον δεν θα καταλάβει, είναι ότι σε αντίθεση με εκείνον ο Αμπντούν μετρούσε και το… ευρώ. Μέχρι και στον καφέ συνήθιζε να σηκώνεται νωρίς από το τραπέζι για να πληρώσει ο επόμενος. Συνήθως ο μποέμης Ραφίκ.

"Μακριά από το… τρελοκομείο"

Ο Τζεμπούρ συναντήθηκε με τον Ολυμπιακό χάρη στην επιμονή δύο ανθρώπων. Του Βαγγέλη Μαρινάκη και του καλού του φίλου, πρώην υψηλόβαθμου στελέχους της ΠΑΕ, Σωκράτη Κομινάκη. Όταν τους προτάθηκε έχοντας μείνει ελεύθερος από την ΑΕΚ, τα έβαλαν κάτω και αποφάσισαν ότι αξίζει μια ευκαιρία. Κόντρα σε όλους όσους τους συμβούλευαν "μακριά από το… τρελοκομείο".

Ο "τρομοκράτης", άλλωστε, ήταν ένας από τους παίκτες που είχαν μπει για τα καλά στο μάτι των "ερυθρολεύκων" όχι μόνο όταν αποκτήθηκε, αλλά από πολύ νωρίτερα. Από τότε που πρωτοσυστήθηκε στους Έλληνες οπαδούς με τη φανέλα του Εθνικού Αστέρα. Και η διοίκηση Κόκκαλη είχε ενδιαφερθεί για την περίπτωσή του, αλλά γάμος δεν έγινε, λόγω των ενστάσεων που υπήρχαν για τον εκρηκτικό χαρακτήρα του.

Χρειάστηκε να πεισθεί ο Βαλβέρδε

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης προσέγγισε διαφορετικά την υπόθεση, πίστεψε ότι μπορεί να βρει τα κουμπιά του Τζεμπούρ κι έτσι έγινε. Για να φτάσουμε, ωστόσο, στο σημείο ο Ραφίκ να φορέσει την ερυθρόλευκη φανέλα και να ηγηθεί της επίθεσης των πρωταθλητών, χρειάστηκε να πεισθεί κι ένας ακόμη άνθρωπος. Αν αυτό δεν είχε συμβεί, τότε ο διεθνής επιθετικός δεν θα είχε περάσει ούτε έξω από την πύλη των εγκαταστάσεων του Ρέντη.

Όπως καλά καταλάβατε, πρόκειται για τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Ο Βάσκος τεχνικός είχε τους ενδοιασμούς του όταν ο πρόεδρος τον ενημέρωσε για την περίπτωση Τζεμπούρ, σε μια χρονική περίοδο που ο 31χρονος άσος έμεινε ελεύθερος από την ΑΕΚ και αναζητούσε την τύχη του στο εξωτερικό…

Ο Βάσκος βρήκε το... κουμπί του

Τότε χρειάστηκε να γίνουν δύο ραντεβού. Το πρώτο ανάμεσα στον Τζεμπούρ και τον Μαρινάκη. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού πάντα θέλει να διαμορφώνει άποψη για εκείνους που πρόκειται να συνεργαστεί και ο Ραφίκ δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση αυτής της διαδικασίας. Όχι μόνο γνωρίστηκε με τον Μαρινάκη, λοιπόν, αλλά σε εκείνο το ραντεβού κέρδισε και τις εντυπώσεις. Ο πρόεδρος της ΠΑΕ εκτίμησε τον χαμογελαστό και διψασμένο για μπάλα και "απαντήσεις" σέντερ φορ. Αποφάσισε ότι αξίζει να τον εμπιστευθεί, αλλά επειδή δεν μπορούσε να παρακάμψει τα "θέλω" και τις απαιτήσεις του προπονητή Βαλβέρδε, φρόντισε να τους "κλείσει" σε ένα δωμάτιο όπου τα είπαν οι δύο τους πριν ξεπροβάλει λευκός καπνός από το… φουγάρο.

Ο Ερνέστο πείστηκε με τη σειρά του ότι ο Τζεμπούρ θα είναι "ο πιο καλός ο μαθητής", αφού του ανέλυσε το πλάνο της ομάδας και όλα πήραν το δρόμο τους. Όσο ο Βάσκος ήταν στο τιμόνι του Ολυμπιακού, μάλιστα, ο Ραφίκ αποδείχθηκε τύπος και υπογραμμός. Και στην προπόνηση και στους αγώνες.

Η κόντρα με τον Μίτσελ

Τα… πρωτοβρόχια στις σχέσεις των δύο πλευρών εμφανίστηκαν λίγο καιρό μετά την άφιξη Μίτσελ. Ούτε ο Ισπανός εμπιστεύθηκε ιδιαίτερα τον "τρομοκράτη", ούτε εκείνος τον είδε ποτέ με δέος, όπως είχε συμβεί με τον Βαλβέρδε ή ακόμη και με τον Ζαρντίμ. Κι όταν ο Μίτσελ αποφάσισε να του δείξει και τον δρόμο του πάγκου, ετοιμάζοντας από πίσω τον Κώστα Μήτρογλου, τότε άρχισαν να γράφονται οι τίτλοι τέλους.

Ο Ραφίκ άρχισε τα δικά του στις προπονήσεις, τη μία μέρα πήγαινε, την άλλη ήταν "άρρωστος", στο ένα ματς έπαιζε, στο άλλο απουσίαζε κι ας βρισκόταν πάνω στο χορτάρι. Μπορεί η διοίκηση να έσπευσε να του ανανεώσει το συμβόλαιο, ωστόσο, όσο περνούσε ο καιρός και οι δύο πλευρές κατάλαβαν ότι η σχέση τους έχει ημερομηνία λήξης, έστω κι αν για εκείνη τη σεζόν οι απολαβές του Τζεμπούρ έφτασαν τις 900 χιλιάδες ευρώ.

Το διαζύγιο δεν ήταν "βελούδινο"

Παρότι είχε συμφωνήσει, λοιπόν, για την επέκταση της συνεργασίας, όταν κατάλαβε ότι ο Μίτσελ δεν τον υπολόγιζε ιδιαίτερα, άλλαξε τις αρχικές του απαιτήσεις. Ζητούσε τα… διπλάσια απ’ όσα είχε συμφωνήσει σε τετ α τετ που έγινε με τον Βαγγέλη Μαρινάκη στην προεδρική σουίτα του "Καραϊσκάκη" (σ.σ. του πρόσφέρθηκαν 1,1 εκατ. ευρω "νετ" ετησίως, συν μπόνους) και παρότι δέχθηκε τελικά να υπογράψει τα αρχικώς συμφωνηθέντα με βαριά καρδιά, στο φινάλε εκείνης της σεζόν με τη σύμφωνη γνώμη του τότε προπονητή, αποχώρησε με προορισμό την τουρκική Σίβασπορ.

Πρόλαβε να φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού μέσα σε διάστημα ενάμιση χρόνου, από τον Γενάρη του 2011 έως τον Σεπτέμβρη του 2013, σε 80 επίσημα ματς, στα οποία πέτυχε 45 γκολ και μοίρασε 10 ασίστ. Μάλλον άξιζε τον κόπο και το ρίσκο από πλευράς Ολυμπιακού αυτός ο γάμος έστω κι αν δεν κράτησε πολύ, ενώ και το διαζύγιο δεν ήταν "βελούδινο"…

Διαβάστε ακόμη

Άκης Γεωργίου: Επιστροφή Τζεμπούρ: Τρομοκρατία και κουσούρια!