Η γενιά της Λευκάδας
Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για τα περίφημα (sic) επεισόδια της Λευκάδας και την αποδοχή μίας ζοφερής πραγματικότητας.
Υπάρχουν αυτοί που κλείνουν ματιά και αυτιά σε ό,τι συμβαίνει γύρω τους και θεωρούν πως όλα βαίνουν καλώς. Ζουν στη δική τους στρατόσφαιρα που κάθε τι που αποτελεί ακόμη ένα καρφί στο σταυρό του μαρτυρίου στον ελληνικό αθλητισμού, το βλέπουν ως παράσημο. Προφανώς είναι οι ίδιοι που στη ζοφερή πραγματικότητά τους περιμένουν πως και πως τα φάιναλ φορ σε βόλεϋ και πόλο για να κάνουν επίδειξη της οπαδικής ηλιθιότητάς τους.
Έχουμε και λέμε...
Ανοίγει η παρένθεση: το προσεχές σαββατοκύριακο θα γίνει στη Γλυφάδα το φάιναλ φορ του Κυπέλλου στο βόλεϋ και λίγο αργότερα θα διεξαχθεί αυτό του πόλο. Σε αμφότερες τiς διοργανώσεις παίρνουν μέρος Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός. Κι αν στο βόλεϋ έχει βρεθεί το μέρος που θα φιλοξενήσει τη διοργάνωση, στο πόλο απόφαση δεν έχει παρθεί. Μία εβδομάδα, λοιπόν, μετά τα όσα έγιναν στη Λευκάδα, η Γλυφάδα θα φιλοξενήσει τα... απόνερα των επεισοδίων, οπότε ετοιμαστείτε να πέσουμε πάλι από τα σύννεφα αν έχουμε νέες εικόνες καταστροφής στους γύρω δρόμους (μιας και στις εξέδρες τη θέση των οπαδών θα πάρουν, ως θεατές, αθλητές από όλες τις ομάδες). Κλείνει η παρένθεση.
Στη Λευκάδα, λοιπόν, έγινε ό,τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, με την ίδια σφοδρότητα που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια και με τους ίδιους κάφρους που ζουν το δικό τους ριάλιτι. Τα επιφωνήματα στέρεψαν, το ίδιο και τα κροκοδείλια δάκρυα. Πλέον, κανένας συγκλονιστικός διάλογος οπαδών ή σοκαριστικές εικόνες από τα επεισόδια δεν "ερεθίζει" τον Έλληνα αναγνώστη/τηλεθεατή. Κι εδώ ακριβώς είναι το ανησυχητικό της όλης υπόθεσης. Η αποδοχή της κατάστασης και του βόθρου στον οποίο επιπλέει η ελληνική κοινωνία είναι η φυσιολογική εξέλιξη μίας ατμόσφαιρας που ασφυκτιά κάθε λογικό νου.
Η δημοσιογραφία της μαγκιάς
Πριν από 9 χρόνια ανατριχιάσαμε με τον Φιλόπουλο. Τότε που στρατός κάφρων διέσχισαν σχεδόν το μισό Λεκανοπέδιο για να σφαχτούν στη Λαυρίου. Ήταν η πρώτη φορά που πέσαμε από τα σύννεφα αν και το περιμέναμε. Από τότε έως και σήμερα ακολούθησαν κι άλλα σκηνικά "τρόμου", όπως μας αρέσει να τα χαρακτηρίζουμε εμείς οι δημοσιογράφοι, αλλά κάθε φορά το... επίπεδο έκπληξης έπεφτε σε σημείο αναισθησίας.
Υπάρχει εξήγηση. Η ατιμωρησία, το "μακριά από εμάς κι όπου θέλει ας είναι" και το "αυτά γίνονται μόνο στον αθλητισμό" είναι κάποιες από τις δικαιολογίες που θέλουν να χρησιμοποιούν όσοι δεν γνωρίζουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος. Βασικά, είναι αυτοί που κατέστρεψαν το επάγγελμα του δημοσιογράφου και "νομιμοποίησαν" τέτοια (ή παρόμοια, για να μην είμαστε... αυστηροί) γεγονότα. Ριζούπολη, Λεωφόρος, Τούμπα, Καραϊσκάκη "βαφτίστηκαν" μάγκικες νίκες που χάρισε ο πύρινος λαός. Κι όποιος ήταν έξω από τον πύρινο λαό, ήταν το αποπαίδι μίας κατάστασης που ξεκίνησε ως λεκές στο πουκάμισο και έφτασε σε καρκινικά επίπεδα.
Οι σχολές δημοσιογραφίας, από τις οποίες περάσαμε οι περισσότεροι (κι εγώ) ήταν αυτές που δημιούργησαν και δημιουργούν στρατούς δημοσιογράφων που εκπαιδεύονται στο πως θα ερμηνεύουν τα non paper και τις ανεπίσημες θέσεις των ΠΑΕ. Είναι οι σχολές που θα πάρουν αύριο-μεθαύριο τον πιτσιρικά που τον έπιασε η κάμερα στο πρόσφατο παιχνίδι του Παναθηναϊκού με την Κουμπάν να βρίζει την μάνα του Μπαρτζώκα και αντί να του ξεκαθαρίσουν πως σε αυτόν τον χώρο ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ, θα τον "παρασημοφορίήσουν". Εξάλλου, τόσα οπαδικά σάιτ υπάρχουν, όλο και κάπου θα χωρέσει.
Είναι οι σχολές που στέλνουν παιδιά στην ανεργία, αφού πρώτα κάνουν... το όνειρό τους πραγματικότητα. Να δουλέψουν για ένα κομμάτι ψωμί (αν είναι τυχεροί), να βγάλουν τη χαμαλοδουλειά, να ζήσουν σε ένα αρρωστημένο περιβάλλον οπαδικής δημοσιογραφίας και στη συνέχεια να τους αφήσουν ξανά... ελεύθερους στη βοσκή.
Η μόδα του μίσους
Προσέξτε: δεν υπάρχει δημοσιογράφος που να μην υποστηρίζει κάποια ομάδα. Ό,τι άλλο ακούτε είναι άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Το φυσιολογικό είναι αυτό, το ωραίο, το αγνό. Προφανώς και υπάρχουν συλλογικές προτιμήσεις, προφανώς όλοι μας κάπου πηγαίναμε γήπεδο πιτσιρικάδες, φωνάξαμε, παθιαστήκαμε, κλάψαμε. Αυτές, όμως, οι αναμνήσεις ποικίλουν από γενιά σε γενιά. Άλλα ήθη κι έθιμα.
Από τις αναμνήσεις της πρώτης φοράς στο γήπεδο και της ανατριχίλας να κάθεσαι δίπλα στον πατέρα σου και να βλέπεις ζωντανά αυτούς που απολάμβανες μόνο σε αφίσες, φτάσαμε στο facebook και στα like σε σελίδες για το ξύλο στην Ηλιούπολη, το κυνηγητό στο Παγκράτι και τα καμμένα μηχανάκια. Οι αναμνήσεις αφήνουν τη θέση τους στον ανεξήγητο θυμό και στη... μόδα του να μισείς τον απέναντι.
"Καλύτερα νεκρός"
Έτσι μεγαλώνουν οι πιτσιρικάδες που αύριο θα θέλουν να γίνουν δημοσιογράφοι και να κρίνουν πρόσωπα και καταστάσεις. Έτσι μεγαλώνει μια γενιά της μαχαιριάς και του "καλύτερα νεκρός". Εμείς; Εμείς ανήκουμε στην εποχή της λατέρνας. Θυμάσαι τότε που πηγαίναμε στο ίδιο γήπεδο Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί; Θυμάσαι τον αγνό τσαμπουκά της δικής μας εποχής; Κι άλλες τέτοιες παπαριές (για πολλούς) που αποτελούν την περιγραφή του χάσματος.
Η Λευκάδα, λοιπόν, δεν είναι κάτι το διαφορετικό από αυτό που τους έμαθαν να κάνουν. Επίδειξη μαγκιάς και εν δυνάμει δολοφόνοι παιδιά που σε μια άλλη κοινωνία είτε θα βρίσκονταν πίσω από τα κάγκελα της φυλακής είτε θα είχαν εκπαιδευτεί ώστε να μην χρειάζεται να ταξιδέψουν μέχρι τη Γλυφάδα για να κατεδαφίσουν ένα ξενοδοχείο.
Αλλά, είπαμε. Λογικό δεν είναι; Δημοσιογραφία δεν υπάρχει κι όσοι καλοί έχουν μείνει σε αυτή είναι οι γραφικοί. Πλέον, οι δημοσιογράφοι είναι στις εξέδρες και τα λάπτοπ τα νέα "όπλα" των οπαδών.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
