Η γενιά του Παπουτσέλη

Με αφορμή τα είκοσι χρόνια από το "ντέρμπι του Παπουτσέλη", ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για τη μετάλλαξη του ελληνικού ποδοσφαίρου και του αθλητικού Τύπου.

Η γενιά του Παπουτσέλη
papoutselis

Είναι, πλέον, η στιγμή που είμαστε οι ιστορικοί του μέλλοντος. Είναι η στιγμή που ανοίγουμε την "χρονοκάψουλα" και καταγράφουμε ό,τι αυτή έχει μέσα. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα, είκοσι χρόνια μετά από εκείνο το ντέρμπι που ουσιαστικά σημάδεψε το ελληνικό ποδόσφαιρο στη νεότερη εποχή του.

Και δεν είναι το σφύριγμα του Στράτου Παπουτσέλη που καθόρισε την ιστορία στο εγχώριο προϊόν ούτε η αναζήτηση δόλου πίσω από αυτή την απόφαση. Είναι το πως διαφοροποιήθηκε η όλη κατάσταση και πως φτάσαμε, είκοσι χρόνια μετά, να είμαστε συνένοχοι σε αυτό που θεωρούμε, βροντοφωνάζοντας, ως την εποχή της "παράγκας" (που αργότερα έγινε η εποχή της "εγκληματικής οργάνωσης").

Αν απομονώσουμε το περιστατικό στο περιβόητο ντέρμπι της 8ης Δεκεμβρίου του 1996 και αφήσουμε στην άκρη τις όποιες κρίσεις για την απόφαση του διαιτητή από τη Λέσβο, μένουν όλα τα υπόλοιπα. Μία αθλητική δημοσιογραφία που έχει ξύσει τον πάτο της αναξιοπιστίας και μία γενιά οπαδών που ζει για την ίντριγκα. Και σε αυτό δεν φταίει μόνο ο Παπουτσέλης ή το εκάστοτε "αφεντικό" του ελληνικού ποδοσφαίρου. Φταίμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι που δώσαμε άλλοθι σε όλα αυτά.

Ο Τύπος άλλαξε από το καλοκαίρι του '96 και μετά. Έβγαλε οπαδισμό, σκληράδα. Γέννησε σκληροπυρηνικούς αναγνώστες που διψούσαν για αίμα. Ήθελαν να νιώθουν στο πετσί τους την αδικία ή να αισθάνονται την υπέρτατη ηδονή που τους έδινε η αναγνώριση της ανωτερότητάς τους. Δεν υπήρχαν πια επιχειρήματα, δεν υπήρχαν πια αναλύσεις. Υπήρχε μία ξερή καταγραφή των γεγονότων, από την οπτική γωνία που βόλευε τον καθένα.

Η "γενιά του Παπουτσέλη" δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο από αγάπη, αλλά από μίσος. Μίσος για τον απέναντι. Να τον βλέπουν να αδικείται, να φωνάζει. Νίκη με κάθε κόστος.

Οι δημοσιογράφοι έπρεπε να ακολουθήσουν έναν από τους δύο δρόμους που άνοιξαν μπροστά τους. Το δρόμο του ισχυρού με ό,τι αυτό συνεπάγεται ή το δρόμο του αδικημένου. Δεν υπήρχε πλέον η αντικειμενική ματιά, ο οπαδισμός είχε εισχωρήσει για τα καλά στο DNA του αθλητικού Τύπου. Στα σπάργανα βρίσκονταν οι οπαδικές εφημερίδες, ενώ οι εξ ορισμού οπαδικές άρχισαν να βγάζουν σκληροπυρηνικό χαρακτήρα. Ήταν οι επιταγές της εποχής, ήταν η κατάσταση που έπρεπε να ακολουθήσει το ρέμα αυτού που λέμε "αλλαγή σελίδας".

Από τότε μέχρι σήμερα έχουν γίνει χειρότερα από το πέναλτι του Παπουτσέλη. Αλλά αυτό ήταν η γραμμή της αφετηρίας που χάραξαν όσοι ακολούθησαν την... αλλαγή. Ο Παπουτσέλης ήταν το δέντρο. Στο βάθος ήταν το δάσος που το έβλεπαν μόνο όσοι είχαν πονηρευτεί. Δεν παίζει ρόλο αν ο διαιτητής από τη Λέσβο αδίκησε τους "πράσινους", αλλά το πως αυτή η απόφαση μετάλλαξε το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Η "γενιά του Παπουτσέλη" δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο από αγάπη, αλλά από μίσος. Μίσος για τον απέναντι. Να τον βλέπουν να αδικείται, να φωνάζει. Νίκη με κάθε κόστος, η νοοτροπία του "ας κερδίσω με πέναλτι από τη σέντρα". Οι παλιοί θα θυμούνται εκείνη την περίφημη ανακοίνωση της Θύρας 7 μετά το ντέρμπι της 8ης Δεκεμβρίου: "τα πόδια του Ιβιτς ήταν έξω, αλλά η ψυχή μέσα". Ακούγεται σουρεαλιστική, στα πρότυπα των ταινιών με πρωταγωνιστή τον Πρέκα, αλλά είναι αυτή που αποτυπώνει με τον πιο γλαφυρό τρόπο μία πραγματικότητα που γιγαντώθηκε στο πέρασμα των ετών.

Οι επόμενοι ιστορικοί του μέλλοντος ας βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα σχετικά με την τροπή που πήρε το ελληνικό ποδόσφαιρο και πως μεταλλάχθηκε σε ένα καθαρά οπαδικό είδος διασκέδασης. Οι επόμενοι ιστορικοί του μέλλοντος ας καταγράψουν το μίσος που γεννήθηκε και πως έφτασε πλέον να κυριεύει το σπορ. Οι υπόλοιποι ας ασχοληθούν με τον Σωκράτη, τον Νικόλα και τον Βαγγέλη.

Εξάλλου είναι οι ίδιοι που ακόμα και σήμερα, αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν πως προτιμούν νίκη με "γκολ-οφσάιντ". Αυτούς του γέννησε η κατάσταση και τους έθρεψε η αθλητική δημοσιογραφία. Εμείς...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Η νύχτα που άλλαξε το ελληνικό ποδόσφαιρο

News 24/7

24MEDIA NETWORK