Η ιστορία γράφεται από τους νικητές

Συνδέεται ο Σπανούλης με τον Νεϊμάρ; Τι σχέση ο Διαμαντίδης με τον Μπολτ; Αθλητισμός είναι όλα αυτά. Οι πρωτιές, οι αποφάσεις που καθορίζουν τον ρου, οι διακρίσεις, τα στιγμιότυπα, οι στιγμές εκείνες που αποκτούν δικό τους, ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία του αθλητισμού.

ΝΕΪΜΑΡ ΟΠΩΣ ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ

Πρόσφατα ο Θέμης Καίσαρης το έγραψε ξεκάθαρα και απλά στο Sport24.gr. Για την ανάγκη ενός αθλητή να βγει από τη σκιά κάποιου άλλου. Για το θρόνο του βασιλιά, για το 10 στην πλάτη, για την αποθέωση από τον κόσμο. Την αφίσα, την αγκαλιά, το άλμα στα ουράνια.

Πολλοί έσπευσαν να συνδέσουν τον Βραζιλιάνο με τον Βασίλη Σπανούλη. Στην απλοϊκή λογική, κάπως έτσι είναι. Δεν είναι κακό να θες να πας κάπου για να είσαι πρώτος, ο νούμερο ένα. Ο ηγέτης. Δεν είναι κακό να θες να σε γράψει ιστορία ως ένα "χρυσό" κεφάλαιο και όχι απλά ως πέρασμα.

Ο Νεϊμάρ ήταν μαζί με Σουάρες και Μέσι. Κυρίως, όμως, με τον Μέσι. Κι αυτό δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει. Να τον ξεπεράσει. Οτιδήποτε κι αν έκανε, οτιδήποτε αν γινόταν, ο Αργεντινός θα ήταν ο νούμερο ένα. Αυτός που θα τραβούσε τα φώτα της δημοσιότητας, την αποθέωση του κόσμου, αυτός θα είχε δική του ερμηνεία από τον ιστορικό του μέλλοντος. Οι άλλοι έπονται. Ή μάλλον, είναι δίπλα του. Κυνηγούν τη σκιά του.

Ο Σπανούλης έφυγε από τον Παναθηναϊκό όχι γιατί δεν ήθελε να είναι πρώτος, όχι γιατί δεν ήθελε να είναι ανταγωνιστικός. Ήθελε να είναι ο ηγέτης. Μόνος του. Αυτός τα κατάφερε. Χάρισε πρωταθλήματα και Ευρωλίγκες, μπήκε στις καρδιές των φίλων του Ολυμπιακού ως ο άνθρωπος που άλλαξε σελίδα στο σύλλογο. Τον έκανε πρωταγωνιστή, τον πήρε από το χέρι και τον ανέβασε σε κάθε βάθρο που έβρισκε μπροστά του. Πέτυχε. Ο Νεϊμάρ θα δείξει. Θα φανεί στην πορεία. Θα δούμε αν το 10 στην πλάτη θα του δώσει ό,τι έψαχνε στην Μπαρτσελόνα. Την προσωπική διάκριση, την αποθέωση.

ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΝΤΙΟ

Και ο Μπολτ με τον Διαμαντίδη; Τι διάολο σχέση έχουν αυτοί οι δύο; Αμφότεροι πρωταγωνιστές. Στα δικά τους, σε αυτά που ήξεραν. Πρωτιές, τίτλοι, προσωπικές διακρίσεις. Ετρεξαν τα δικά τους κατοστάρια και γράφτηκαν στην ιστορία με χρυσά γράμματα.

Υπάρχει, όμως, αυτός ο χρόνος. Αυτός ο καταραμένος χρόνος που όλα τα νικά. Δεν μπορεί μια ζωή να είσαι πρωταγωνιστής. Κάνεις σχέδια και αυτός γελά. Αήττητος. Πάντα. Και οι δυό τους ουσιαστικά έριξαν την αυλαία με σκυμμένο το κεφάλι, με ήττα. Εχασαν. Έκαναν ακριβώς το ανάποδο για το οποίο έγιναν γνωστοί. Κι όμως εκεί, στα δευτερόλεπτα, που έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, εκεί που σου χτυπά την πλάτη και σου λέει "δεν πάει άλλο, φίλε. Καιρός να τα μαζεύεις" έρχεται η μεγαλύτερη στιγμή. Η καθολική αναγνώριση. Η υπόκλιση, το χειροκρότημα, η αποθέωση που γράφει τον επίλογο.

Τα αθλήματα είναι διαφορετικά, αλλά οι αθλητές ίδιοι. Παλεύουν για τον ίδιο σκοπό. Κοιτάζουν όλοι ψηλά και ψάχνουν την κορυφή. Καθένας την οριοθετεί όπως θέλει, αλλά το μονοπάτι είναι ίδιο. Προς τα πάνω.

Λεφτά, πλούτος, οικονομικά ανταλλάγματα. Αλλά υπάρχει και αυτός ο εγωισμός που κάποιες φορές τα ξεπερνά. Ο εγωισμός της πρωτιάς, ο εγωισμός να κερδίσεις τον χρόνο. Ο εγωισμός να δείξεις ότι μπορείς να ηγηθείς.

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Στην τελική ανάγνωση όλων των παραπάνω, είναι ωραίο πράγμα ο αθλητισμός. Οσο κι αν προσπαθούν να τον αλλοιώσουν, να χαλάσουν οτιδήποτε ρομαντικό σε τραβά. Οσα μηδενικά και να μπουν σε μια επιταγή πάντα θα υπάρχει από πίσω μια αθλητική ερμηνεία. Πάντα θα μένει κάτι γουστάρεις.

Ο Νεϊμάρ, ο Μπολτ, ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης είναι ιστορίες μιας αθλητικής εγκυκλοπαίδειας. Είναι πρόσωπα που καθορίζουν τον αθλητισμό, που ανοίγουν κεφάλαια, που γεμίζουν τροπαιοθήκες και λευκές σελίδες. Στην τελική, για ποιον κάνουμε ό,τι κάνουμε;