Μαρίνο, ρίξ' το!

Οι φλέβες είχαν πεταχτεί από το λαιμό. Στα μάτια του ήταν έκδηλη η απογοήτευση. Ισως να του πέρασε από το μυαλό να τα βροντήξει και να φύγει. Ή έστω να βρει μια φανέλα και να μπει να παίξει. Εξάλλου, θα το έκανε καλύτερα από πολλούς που φοράνε την φανέλα του Παναθηναϊκού και θυμίζουν υπάλληλο πίσω από τα γκισέ του ΟΑΕΕ.

ΤΡΕΛΑΘΗΚΕ Ο ΟΥΖΟΥΝΙΔΗΣ

Αν κάτι καλό βγήκε από τον αγώνα του τριφυλλιού στη Ριζούπολη, είναι η στάση του Έλληνα προπονητή. Τόσο κατά τη διάρκεια του αγώνα όσο και μετά, στις δηλώσεις του. Καταρχάς, τον έβλεπες την ώρα της αναμέτρησης να είναι συνεχώς όρθιος. Και όχι με το χέρι στο πηγούνι να υποδύεται τον σκεπτικό. Ενεργός, φωνακλάς, τρελαμένος. "Ακόμη ένα γκολ" φώναζε στους παίκτες του μετά το 2-4. Ηξερε πως το συγκεκριμένο σκορ έφτανε για να έρθει η πρόκριση, αλλά αυτός εκεί. Ούρλιαζε για να ξυπνήσει μία ομάδα που πήγε στη Ριζούπολη λες και έπαιζε σε φιλικό παλαιμάχων.

Και μετά; Μετά κράξιμο. Όχι κουβέντες περί εγωισμού, αντίδρασης και τα συναφή. Άλλος στη θέση του ίσως να εκθείαζε τους ποδοσφαιριστές για την ανατροπή του β' μέρους. Αυτός, όμως, έχει παίξει στον Παναθηναϊκό και αυτό που έβλεπε μπροστά του δεν ήταν Παναθηναϊκός: "Έχει δίκιο ο κόσμος που έφυγε στο ημίχρονο. Όλοι θέλαμε να φύγουμε με αυτά που βλέπαμε".

Ενώ σε άλλη αποστροφή, είπε: "Ωραία, περάσαμε. Και που πάμε έτσι;". Για να αγγίξει, λίγο αργότερα, όσους έχουν απομείνει εντός κι εκτός συλλόγου και έχουν μέσα τους κάτι από... Παναθηναϊκό: "Σήμερα παίζαμε με την ιστορία του συλλόγου. Δεν ήταν εικόνα αυτή. Παναθηναϊκός είμαστε". Ούτε γλυκόλογα ούτε "εμείς μιλάμε κι εσύ κοιτάξτε με γειτόνισσες, ψαράκια τηγανίζω", που έλεγε κι ο Μάνεσης. Λόγια σταράτα, να ξυπνήσουν λίγο μία γενικότερη ταριχευμένη κατάσταση.

ΧΟΡΤΑΣΕ ΑΠΟ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ ΤΟΥ... ΠΗΓΟΥΝΙΟΥ

Για βάλτε τα κάτω. Πότε ήταν η τελευταία φορά που ο Παναθηναϊκός είχε στον πάγκο του κάποιον που να γνωρίζει που βρίσκεται; Φερέιρα, Φάμπρι, Αναστασίου, λίγο από Βονόρτα, Νιόπλια, Τεν Κάτε. Μόνο επί Νιόπλια, ίσως, υπήρχε παρόμοια κατάσταση. Να μιλάει κάποιος χύμα, να λέει τα αυτονόητα. Έξι χρόνια μετά, έρχεται ο Ουζουνίδης. Όχι για να κοροϊδέψει ούτε να κάνει τον σοφιστικέ προπονητή με την καπαρντίνα και τη ζακετούλα που ξύνει το πηγούνι σκεπτόμενος το επόμενο σύστημα.

Χόρτασε από "ηθοποιούς" αυτή η ομάδα. Χόρτασε από τους "θέλω να γίνω Μουρίνιο". Λόγια, λόγια και από έργα μηδέν. Αναλύσεις, συστήματα και από... προπονητίλα τίποτα. Δεν κάνω αγιογραφία του Ουζουνίδη. Κι αυτός έχει να φάει ψωμιά ακόμα μέχρι να αποδείξει πως ήταν σωστή η επιλογή να αναλάβει τον Παναθηναϊκό. Αλλά τουλάχιστον ο άνθρωπος έχει μία αξιοπρέπεια, έναν εγωισμό. Δεν τον ενδιαφέρει να μπαίνουν τα λεφτά στο λογαριασμό του και να κάνει τα απαραίτητα. Ούτε τον ενδιαφέρει απλά να προσθέσει στο βιογραφικό του πως δούλεψε και στον Παναθηναϊκό.

ΕΝΤΙΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ

Τον ενδιαφέρει η δουλειά, τον ενδιαφέρει να βγάλει έργο, να κάνει τον Παναθηναϊκό μία κανονική ομάδα. Που δεν θα φεύγει ο κόσμος στο ημίχρονο ούτε θα χρειάζεται να ξελαρυγγιάζεται για να κερδίσει τον Απόλλωνα. Που δεν θα περιμένει αποτελέσματα άλλων για να περάσει από έναν όμιλο με δύο ομάδες Football League ούτε θα περιμένει από τους ξένους παίκτες μήπως και φιλοτιμηθούν να παίξουν λίγη μπάλα τιμώντας το συμβόλαιό τους. Δεν θα κάθεται να βλέπει ποδοσφαιριστές μισθοφόρους. Δεν θα κάτσει γενικώς αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.

Επιτέλους βρέθηκε ένας άνθρωπος να πει δυο κουβέντες παραπάνω. Βρέθηκε κάποιος που μπορεί να μιλήσει στην καρδιά των φίλων του Παναθηναϊκού και να βγάλει μία προπονητική εντιμότητα. Ο Ουζουνίδης ήταν το μοναδικό κέρδος από την κωμωδία της Ριζούπολης το βράδυ της Πέμπτης. Ο Ουζουνίδης είναι, γενικώς, το μοναδικό κέρδος του τριφυλλιού το τελευταίο διάστημα. Ο Παναθηναϊκός έχει πλέον στον πάγκο του κάποιον που μπορεί να τους στείλει στο διάολο. Τέρμα οι κακομαθημένοι ποδοσφαιριστές, τώρα αρχίζουν τα καλά...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Ο "Παναθηναϊκός νόμος" του κόουτς Ουζουνίδη!