Μπουρούσης, ο Κατσουράνης του μπάσκετ

Ο συγχωρεμένος ο παππούς μου μού είχε πει κάτι που στην πορεία έρχεται πολλές φορές στο μυαλό: "αυτούς που δεν φοβούνται να μιλήσουν να ξέρεις κρατούν τα μεγαλύτερα μυστικά". Αντικρουόμενο για ένα μυαλό 10 ετών, απολύτως φυσιολογικό όταν ωριμάζει το μυαλό.

Ο Γιάννης Μπουρούσης είναι ακριβώς αυτό. Πάνω απ' όλα αληθινός, τόσο που απορούσα που στη διάρκεια του Ευρωμπάσκετ πως και δεν άνοιξε κάποιο γκρουπ στο facebook "όχι Μπουρούση με Ισπανία". Γιατί; Γιατί είναι ο Κατσουράνης του μπάσκετ. Αγαπά την Εθνική, βάζει το εθνόσημο πάνω απ' όλα και είναι παρεξηγημένος. Αν τα βάλεις όλα αυτά σε ένα μπλέντερ βγάζεις τον Μπουρούση.

Ψηλά το κεφάλι και στα δύσκολα

Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναρωτηθώ γιατί δεν ενδιαφέρθηκαν γι' αυτόν οι "αιώνιοι". Το έκανε ο Παντελής Βλαχόπουλος. Προφανώς τα οικονομικά "θέλω" του δεν μπορούσε να τα καλύψει κάποια ελληνική ομάδα. Προφανώς δεν θέλει να επιστρέψει στο ελληνικό πρωτάθλημα. Το έχει πει πολλές φορές, για πολλούς λόγους. Τα είπε εκτενώς στη συνέντευξη στο Contra.gr.

Στη μεμψίμοιρη συζήτηση, η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Στη μπασκετική, ο Μπουρούσης δεν ανήκει στο ελληνικό πρωτάθλημα. Γιατί είναι επικίνδυνος. Και ξέρετε γιατί είναι επικίνδυνος; Γιατί είναι αληθινός. Από τη σχέση με τον Μάκη Ψωμιάδη μέχρι την περίφημη χειρονομία με τα δέκα δάχτυλα, ο Μπουρούσης δεν έχασε τίποτα, εκτός από μια θέση σε ελληνική ομάδα. Σιγά τα ωά. Έφυγε, βρήκε την υγειά του και την ηρεμία του, πανηγύρισε τίτλους και ευρωπαϊκό και βλέπει από μακριά τον "καρκίνο" να κατασπαράζει τις σάρκες του ελληνικού αθλητισμού.

Μαζί με τον Κατσουράνη θα μπορούσαν κάποτε να αναλάβουν τις νευραλγικές θέσεις σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Πρόεδροι των ομοσπονδιών. Γελάει ο κόσμος γιατί η χώρα δεν μπορεί τις αλήθειες. Θέλει αθλητές να λένε για τον υπέροχο λαό, να φιλάνε τη φανέλα, να αποθεώνουν τους ιδιοκτήτες και να σκύβουν το κεφάλι στα αρνητικά. Να κοιτάζουν το πεζοδρόμιο μέχρι να πέσουν πάνω στην κολόνα. Ο Μπουρούσης δεν το έχει αυτό. Ο,τι κάνει δεν το φιλτράρει και ξέρει ότι θα υπάρξουν συνέπειες. Αυτό του βγαίνει, αυτό κάνει. Και να σκεφτεί κανείς ότι κάποιες φορές έχει βάλει "κόφτη" ακόμα και στον ίδιο του τον εαυτό. "Σκόπευα να κάνω χειρότερο από τις 10 ημέρες, αλλά με βοήθησε η Παναγιά", είχε πει για την περίφημη κίνησή του στον ημιτελικό του Βερολίνου.

Ο ηγέτης για τους επόμενους

Ο Μπουρούσης, λοιπόν, σκεφτόταν να αποχωρήσει από την Εθνική. Το σκεφτόταν πριν το Ευρωμπάσκετ, το είχε πει και σε δηλώσεις του σε εκείνες τις δημοσιογραφικές μαζώξεις πριν τα παιχνίδια. Βλέποντας τον Βασίλη Σπανούλη με δάκρυα στα μάτια να ανακοινώνει το "αντίο", ήταν από εκείνες τις φορές που (ξανα)έβαλε κόφτη στον εαυτό του. Και φίλτραρε την ίδια του την απόφαση. Οχι για το εγωιστικό, όχι για το είδωλο στον καθρέπτη που θέλει να το καμαρώνει κάθε πρωί και να το φτύνει για να μη τον ματιάσουν. Δεν είναι τέτοιος άνθρωπος. Η δεύτερη σκέψη είναι αφιερωμένη στην ίδια την Εθνική. Στο αύριο, που για να έρθει πρέπει να προετοιμαστεί το σήμερα.

Ο Μπουρούσης είναι πλέον ο φυσικός ηγέτης του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Δεν ξέρω αν τον βαραίνει αυτός ο "τίτλος", αλλά έτσι πρέπει να είναι. Αποτελεί τη σύγχρονη ιστορία της Εθνικής, το υλικό που χτίστηκαν οι επιτυχίες τα τελευταία δέκα χρόνια. Για όσους το έχουν ξεχάσει και λιθοβολούν την ελληνική ομάδα, έχουμε τρία μετάλλια σε δέκα χρόνια. Και μία νίκη επί της "Dream Team", η οποία για πολλούς μπαίνει στο πάνω ράφι. Πάνω ακόμα και από τα μετάλλια. Ο Μπουρούσης ήταν μέρος της ιστορίας. Αν εξαιρέσουμε το 2006 που δεν έζησε εκείνη τη μαγική στιγμή στη Σαϊτάμα, σε όλα τα υπόλοιπα ήταν εκεί. Και πρέπει να είναι. Ακόμα κι αν δεν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, ακόμα κι αν πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα βλέπει τα ματς από τον πάγκο (τουλάχιστον στο μεγαλύτερο χρονικό τους διάστημα). Κάποιος πρέπει να ανοίξει την πόρτα στην επόμενη γενιά. Και όχι απλά να τους πει "περάστε", αλλά να τους δείξει τα κατατόπια και -το βασικότερο- να τους μάθει να αγαπούν τη φανέλα με το εθνόσημο.

Αυτό είναι το δύσκολο. Το να μαζεύεις ό,τι καλύτερο υπάρχει και να το βάζεις στην Εθνική είναι το εύκολο. Το να μεταλαμπαδεύσει κάποιος την αγάπη, την πίστη και την αφοσίωση είναι το απαιτητικό. Η κορυφή δεν είναι εύκολη, αλλά όταν έρθει το δυσεπίτευκτο είναι να μάθεις πως να μείνεις εκεί. Ο Μπουρούσης, μαζί με τον Ζήση, είναι πλέον τα Τοτέμ της ελληνικής ομάδας. Ό,τι ήταν ο Κατσουράνης μετά την αποχώρηση του Καραγκούνη. Αλλά εκείνον τον "έφαγαν". Δεν τους άρεσε που κρατούσε τα στεγανά των αποδυτηρίων, δεν τους άρεσε που η πόρτα της Εθνικής έμενε ερμητικά κλειστή σε κάθε τι το οποίο θα μπορούσε να φαρμακώσει το καλό κλίμα της ομάδας. Το μετά το ξέρετε, όπως και τα αποτελέσματα αυτού.

Αληθινός, γι' αυτό δεν αρέσει

Ο Μπουρούσης είναι ο Κατσουράνης του μπάσκετ, αλλά δεν πρέπει να έχει το ίδιο τέλος. Όσο αντέξουν τα πόδια του, πρέπει να στέκεται δίπλα. Φάρος για τους μικρούς και συνδετικός κρίκος για τους υπόλοιπους. Το παλιό με το επόμενο. Το χθες με το σήμερα και το αύριο. Εξάλλου αν περιμένετε από την Ομοσπονδία να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο, μάλλον θα απογοητευτείτε. Ας γίνει ο Μπουρούσης αυτό που δεν μπορούν οι άλλοι.

Για κλείσιμο θα δανειστώ μια ατάκα του Τάσου Μαγουλά που περικλείει σε λίγα λόγια όλο το "είναι" του Μπουρούση: "Ο Μπουρούσης θα μπορούσε να είναι φίλος με όλους, να παίζει στο ΝΒΑ, να κάνει λιγότερα λάθη. Προτίμησε να είναι εαυτός του. Τιμή και σ αυτόν". Αυτά για την αποκατάσταση... των κάφρων.

ΥΓ: Ένα "γεια" έχουμε ανταλλάξει. Εκείνο το απλό, το πεταχτό, το δημοσιογραφικό. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά, δεν με γνωρίζει. Αυτό είναι το εύκολο για ένα κείμενο που ο απαίδευτος οπαδός θα μπορούσε να του κολλήσει με ευκολία την ετικέτα του "αβαντοδόρικου για τον φίλο του".

Διαβάστε ακόμη

Συνέντευξη στο Contra.gr: O Γιάννης Μπουρούσης "απασφαλίζει" και μοιράζει τάπες

Παντελής Βλαχόπουλος: "Αιώνιοι", δεν σας κάνει ο Μπουρούσης;