Ο Παναθηναϊκός δεν αντέχει το βάρος... του Παναθηναϊκού

Οκ, η ήττα από την Ξάνθη είναι ένα φυσιολογικό αποτέλεσμα αν θέλουμε ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Κι ο Ολυμπιακός έχασε από τη Λάρισα και δεν χάθηκε ο κόσμος. Έκανε μαζεμένα δύο ΚΑΛΆ αποτελέσματα με βελτιωμένη αγωνιστική εικόνα κι όλα καλά.

Οκ, μια χαρά πρωτάθλημα έχουμε μέχρι τώρα. Οι τρεις από τους τέσσερις μεγάλους έχουν χάσει, ο ΠΑΟΚ έχει σταβοπατήσει σε δύο παιχνίδια, η διαφορά ανάμεσά τους δεν έχει ανοίξει για να πούμε ότι και η εφετινή διοργάνωση έχει προδιαγεγραμμένο τέλος, άρα τι; Πρέπει να σταθούμε τόσο πολύ στο κυριακάτικο αποτέλεσμα της Λεωφόρου, να το κατατάξουμε στην παθογένεια του Παναθηναϊκού και το πως έχει αλλάξει το mentality του συλλόγου; Ή απλά να το προσπεράσουμε και να επικεντρωθούμε στο αν μπορεί να το ξεπεράσει και να κοιτάξει παρακάτω ώστε να μη χάσει την επαφή του από την κορυφή;

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ

Μα το ένα είναι ακόλουθο του άλλου. Η ήττα από την Ξάνθη ήρθε γιατί το dna του έχει αλλοιωθεί κι επειδή έχει αλλοιωθεί δεν μπορεί να ξεπεράσει τέτοια αποτελέσματα. Κοντός ψαλμός αλληλούια, βέβαια, αφού όλα μπορούν να ανατραπούν και οι "πράσινοι" να μας βάλουν τα γυαλιά. Ναι, αλλά τα τελευταία χρόνια των μνημονίων και της νοοτροπίας "δεν χάθηκε ο κόσμος επειδή μας κέρδισε η Ξάνθη" δείχνουν ακριβώς το αντίθετο και σε κάνουν απαισιόδοξο.

Πόσες φορές μας έβαλε τα γυαλιά; Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν είναι η ήττα της Κυριακής ούτε ο τρόπος που έπαιξε. Έκανε ένα κακό ματς, έφαγε και δύο γκολ που θα τα μνημονεύουμε μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος και end of story. Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι πως έγινε πλέον ένας σύλλογος που δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της ιστορίας του, δεν μπορεί να διαχειριστεί το ίδιο του το είναι.

Τι είναι ο Παναθηναϊκός; Να το πούμε λαϊκά, να βάλουμε οπαδική χροιά; Είναι εκ των μεγαλύτερων συλλόγων στην Ελλάδα, ομάδα με πλούσια ιστορία, τίτλους, διακρίσεις, επιτυχίες. Οκ, με το βιογραφικό; Σας ικανοποιεί η πράσινη απόχρωση;

Τι είναι ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια; Ομάδα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας που προσπαθεί, με τίμια προσπάθεια από τον Γιάννη Αλαφούζο (αυτό τουλάχιστον πρέπει να του αναγνωριστεί) να σταθεί στα πόδια της. Το κάνει ανεπιτυχώς.

ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑ ΚΑΙ ΞΕΝΕΡΑ

Με εμμονές, λανθασμένους χειρισμούς, διοίκηση που τον έχει αφήσει έρμαιο των εξελίξεων και απροστάτευτο, παίκτες που πάνε κι έρχονται, επιλογές προπονητών που ένας Θεός ξέρει με ποιο κριτήριο γίνονται (αυτό με τον Φάμπρι ακόμα παραμένει ανεξήγητο) και τον κόσμο διχασμένο.
Από τη μία η νέα γενιά, αυτή που... γαλουχήθηκε από τη δημοσιογραφία του "πάντα φταίνε οι άλλοι" και "η θύρα 13 είναι πάνω απ' όλους" και από την άλλη η γενιά που μεγάλωσε στη δόξα, στους τίτλους, στις ευρωπαϊκές βραδιές, αλλά και στην πραγματική αδικία και τις κλοπές στο γήπεδο.

Η πρώτη γενιά στηρίζει τον σύλλογο μέχρι να κουραστεί. Η δεύτερη γενιά κουράστηκε ήδη. Είπε να τον στηρίξει στη νέα προσπάθεια όταν πρωτοανέλαβε ο Αλαφούζος, είπε να πιστέψει στα τριετή πλάνα, είδε αποκλεισμούς από Καμπάλα και αδυναμία να κερδίσεις μία κάποια Εστορίλ και σιγά-σιγά επέστρεψε σπίτι του, μπροστά στον υπολογιστή και τις βραδιές με youtube και Σαραβάκο, Ζάετς, Βαζέχα, Λυμπερόπουλο, Ολισαντέμπε.

Στο τέλος της εφετινής διαδρομής μπορεί να δούμε τον Παναθηναϊκό πρωταθλητή. Θα τον δούμε; Ρητορικό το ερώτημα γιατί ακριβώς ο ίδιος ο σύλλογος δεν μπορεί να διαχειριστεί όλο αυτό. Δεν είναι οι ξένοι που παίζουν στην ενδεκάδα, δεν είναι ότι δεν έχει βγάλει παίκτες από τα σπλάχνα του, δεν είναι ο Στραματσόνι. Μπορεί να είναι όλα αυτά από λίγο. Είναι, όμως, η νοοτροπία. Το μπόλιασμα μέσα στο μυαλό όλων ότι αυτή η ομάδα πρέπει να πάει για πρωτάθλημα.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΠΕΤΑΜΑ

Το "πρέπει", βέβαια, δεν ήρθε επειδή κάποιος έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο. Ήρθε γιατί οι μεταγραφές του καλοκαιριού και η γενικότερη πολιτική ως προς τον σχεδιασμό γέννησε αυτή την ανάγκη. Δεν είναι για πέταμα αυτή η ομάδα, δεν έγιναν ξαφνικά άχρηστοι οι ποδοσφαιριστές. Μια χαρά σύνολο έχει για να διεκδικήσει τις πιθανότητές του για τίτλο.

Άρα τι; Ερχόμαστε πάλι στην αρχή του κειμένου. Φαύλος κύκλος, όπως η ιστορία των "πράσινων" την τελευταία πενταετία. Με κόσμο να κοιτάζει το ταβάνι και να αναρωτιέται πως γίνεται αυτή η ομάδα να μη μπορεί να διαχειριστεί αυτό που η ίδια έχτισε τις πρώτες 5 αγωνιστικές. Ζαλίζει η κορυφή; Τους τρόμαξε η πίεση; Τους φόβισε που ο Ολυμπιακός πέρασε από τη Νέα Σμύρνη; Με συγχωρείτε, τότε μιλάμε για ομάδα που πρέπει να κάτσει στην καρέκλα ψυχολόγου κι όχι να διεκδικεί πρωτάθλημα.

Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΘΕΛΕΙ... ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥΣ

Συμπέρασμα προσωπικό (μπορεί λανθασμένο, αλλά προσωπικό) είναι πως ουδείς από αυτούς που διοικούν τα τελευταία χρόνια τον Παναθηναϊκό δεν είχε την ειλικρινή διάθεση να τον βοηθήσει. Ουδείς έστρωσε τον πωπό του κάτω να φτιάξει ένα πλάνο δημιουργίας ομάδας με συγκεκριμένο ορίζοντα χρόνου. Χωρίς αστερίσκους επειδή πήραμε το κύπελλο και κερδίσαμε 3-0 τον Ολυμπιακό. Χωρίς εφήμερες χαρές (ξύπνησε ο... Ντέμης μέσα μου), αλλά με διάθεση να βγει ο σύλλογος από το πηγάδι, να δει το φως της ημέρας και σιγά-σιγά να οργώσει το χωράφι του για να απολαύσει τους καρπούς.

Χωρίς tweets, εκπομπές και νοοτροπία "κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι και ασχολούμαστε μόνο με τους απέναντι". Ουδείς είχε την ειλικρινή διάθεση να στοχεύσει στην καύλα του μέσου φίλου του Παναθηναϊκού για να τον κάνει να ακολουθήσει το πλάνο, να στηρίξει την ομάδα και να φέρει πίσω την ελπίδα.

Στηρίξτε τον Στραματσόνι, χαρακτηρίστε υπερβολικούς και άμπαλους όσους παρατηρούν τα κακώς κείμενα, στηρίξτε τη διοίκηση, στηρίξτε τους ποδοσφαιριστές, αλλά κάποια στιγμή στηρίξτε και τον κόσμο που ζει πια μόνο με τις αναμνήσεις. Σαν την κορνίζα στο σκονισμένο ράφι...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Αυτή δεν ήταν ομάδα για πρωτάθλημα

Τον "γκρέμισε" η Ξάνθη!