Σιόβα και Κασάμι, δείτε τον Ρομπέρτο!

Ο Σταύρος Καραΐνδρος βγάζει το καπέλο στον Ρομπέρτο για τη συμπεριφορά του στο ντέρμπι και το ήθος που δίδαξε πριν, κατά τη διάρκεια και μετά.

Σιόβα και Κασάμι, δείτε τον Ρομπέρτο!

Σε συνέχεια της κουβέντας για αυτά που άφησε το σαββατιάτικο ντέρμπι του ΟΑΚΑ μεταξύ Ολυμπιακού και ΑΕΚ και αφού σταθήκαμε σε όλα τα κακώς κείμενα, ήρθε η ώρα να αναδείξουμε κάτι που -υπό φυσιολογικές συνθήκες- στην έρημη Ελλάδα του φανατισμού, θα έπρεπε να είναι πρώτο θέμα. Ως κάτι διαφορετικό, ως κάτι που αποτελεί την καλύτερη διαφήμιση του προϊόντος.

Όσο κι αν προσπαθούσε να παρουσιάσουμε το ελληνικό ποδόσφαιρο διαφορετικό από αυτό που είναι, θέλοντας να του δώσουμε λίγη από τη λάμψη των προηγμένων χωρών, η κατάληξη είναι πάντα ίδια. Αντίθετα, ο Ρομπέρτο,για να μην περιαυτολογούμεκαι να μπούμε κατευθείαν στο "ζουμί", είναι το μοναδικό παράδειγμα και η βάση μιας συζήτησης που μας αρέσει να τη χρησιμοποιούμε ως άλλοθι όταν θέλουμε να δείξουμε την απέχθειά μας για το εγχώριο προϊόν.

Η συμπεριφορά του Ρομπέρτο

Ο Έλληνας πάντα φέρνει ως μέτρο σύγκρισης τους έξω. Θα ήθελε να γεννηθεί στην Αγγλία για να βλέπει ποδόσφαιρο σε φίλαθλο πλαίσιο, θα ήθελε να γεννηθεί Ιταλός για να βλέπει μπάλα, θα ήθελε να γεννηθεί Ισπανός για να βλέπει τον Μέσι και τον Ρονάλντο, θα ήθελε να γεννηθεί Γερμανός για να αισθάνεται τον πολιτισμό κάθε φορά που πηγαίνει γήπεδο. Από το βράδυ του Σαββάτου θα μπορούσαμε να χτίσουμε πάνω σε κάτι διαφορετικό που είδαμε και δεν είναι τίποτε άλλο από τη συμπεριφορά του Ρομπέρτο.

Ούτε δάχτυλα ούτε προκλητικές χειρονομίες ούτε φιλιά στο μέρος της καρδιάς. Το "let's play" ξεμπροστιάζει όσους επιδιώκουν να χαλάσουν το ίδιο το ποδόσφαιρο. Με γκρίνιες, non paper, προκλητικές δηλώσεις και συμπεριφορές που δεν συνάδουν με αυτό που θέλουμε να δούμε -άλλο αν δεν παλεύουμε, τελικά, για να το πετύχουμε.

Τι έκανε ο Ρομπέρτο πάνω στην κορύφωση της πίεσης, του πάθους και της έκρηξης; Την ώρα που είχε μαζευτεί κόσμος γύρω από τον διαιτητή και ο καθένας από την πλευρά του προσπάθησε να "κλέψει" τα περίφημα 15 λεπτά δημοσιότητας για προσωπικό όφελος, που μεταφράζεται σε όφελος της ομάδας που υπηρετεί; Έκανε το αυτονόητο: "Let's play". "Ας παίξουμε, ρε αδερφέ", αν μπορούσε να εκφραστεί στα ελληνικά. Είχε τη δυνατότητα να ρίξει κι αυτός λάδι στη φωτιά. Την ποσότητα που του αναλογεί. Θα μπορούσε να πάει να κάνει τον τσαμπουκά, να ρίξει και καμιά ψιλή και να γίνει μάγκας. Δεν το έκανε. Και το περίεργο, για τα ελληνικά δεδομένα, ξέρετε ποιο είναι; Δεν το έκανε γιατί ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ να το κάνει.

Ο Ρομπέρτο μεγάλωσε σε ένα ποδοσφαιρικό περιβάλλον όπου το πάθος έχει μέτρο και περιορίζεται στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Κάθε τι διαφορετικό φροντίζει το περιβάλλον του αθλήματος να το διώχνει. Αν χρειάζεται και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές. Ο Ρομπέρτο δεν έχει ανάγκη από δάχτυλα και δηλώσεις που δυναμιτίζουν την ατμόσφαιρα για να κερδίσει θέση στην καρδιά του κόσμου.

Στο διάστημα που αγωνίζεται στον Ολυμπιακό έχει καταφέρει με το σπαθί του -με τα γάντια του, για να ακριβολογούμε- να μπει στη λίστα με τους καλύτερους τερματοφύλακες που φόρεσαν την φανέλα του συλλόγου και να απειλεί την πρωτοκαθεδρία. Δεν χρειάζεται να χτυπήσει κάποιο τατουάζ, δεν χρειάστηκε να πουλήσει οπαδιλίκι. Δεν είναι του χαρακτήρα του οι βλαχομαγκιές που είθισται να συνθέτουν την εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ο Σιόβας και ο Κασάμι

Γύρω του, όμως, έχει συμπαίκτες που επιδιώκουν ακριβώς αυτό. Μπροστά του είχε τον Σιόβα όπου έδειχνε τα δάχτυλα μπροστά σε 40.000 κόσμο, σε συνέχεια των απαράδεκτων δηλώσεών του στον περσινό προημιτελικό. Λίγο πιο μπροστά ο Κασάμι όπου σε μία επίδειξη θράσους που του δίνει απλόχερα η ατιμωρησία, αποφάσισε να μιλήσει με γλώσσα πεζοδρομίου για τον διαιτητή και τον αντίπαλο.

Προφανώς από την πλειοψηφία του κόσμου -και όπου πλειοψηφία, βάλτε οπαδούς και δημοσιογράφους- οι συγκεκριμένες συμπεριφορές επιδοκιμάστηκαν. Αποτελούν το οπαδικό παράσημο στο "άλμπουμ" των ποδοσφαιριστών που "μπήκαν στις καρδιές μας". Αντίθετα, η συμπεριφορά του Ρομπέρτο πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Χάθηκε στον oρυμαγδό του ντέρμπι και ουσιαστικά φάνηκε όταν έκατσε η σκόνη.

Αλήθεια, ποιος από εμάς τους δημοσιογράφους φρόντισε να προβάλει το ποστάρισμα του Ισπανού γκολκίπερ μετά το τέλος του αγώνα; Ρητορικό το ερώτημα. Από τη στιγμή που ο κόσμος είναι σαν τα λιοντάρια στην αρένα, δεν θα τους πετάξεις μπρόκολο να φάνε. Θέλουν αίμα, κρέας. Τα "αρχ@@@α" που χρησιμοποίησε ο Κασάμι και τα τέσσερα δάχτυλα του Σιόβα είναι αυτό που φέρνει νούμερα και συνάμα δίνει στα νούμερα το πρόσφορο έδαφος να πολλαπλασιαστούν.

Ο Ρομπέρτο προφανώς έζησε το ντέρμπι έτσι όπως έμαθε να το ζει. Βρίσκεται στην Ελλάδα εύλογο χρονικό διάστημα, ικανό να του αλλοιώσει τον χαρακτήρα. Όχι. Απόλαυσε το ντέρμπι (ναι, το απόλαυσε) ως μία σπουδαία αναμέτρηση, την αντιμετώπισε ως τέτοια, παθιάστηκε με το ποδόσφαιρο και στο πίσω μέρος του μυαλού του είχε την σκέψη της επιστροφής στο σπίτι το βράδυ χωρίς μώλωπες και χωρίς τα "τραύματα" που φέρνει ένα τέτοιο παιχνίδι στην Ελλάδα.

Να διδάξει ποδοσφαιρικό ήθος

Πάει, τελείωσε, προχωράμε παρακάτω. "Λοιπόν... δεν καταφέραμε να συνεχίσουμε τα καλά αποτελέσματα και κάναμε την πρώτη μας ήττα στην Super League. Είμαστε περήφανοι για την προσπάθεια με δυο λιγότερους παίκτες. Το κεφάλι ψηλά και η προσοχή μας στους ευρωπαϊκούς στόχους. Κρατάω αυτή την όμορφη εικόνα και ένα ακόμα πέναλτι που έπιασα. Συνεχίζουμε να παλεύουμε και οι πανηγυρισμοί θα έρθουν σύντομα", έγραψε όταν η πίεση έπεσε, όταν οι παλμοί της καρδιάς επέστρεψαν στο φυσιολογικό. Απέδειξε την ποδοσφαιρική μαγκιά του μέσα στο γήπεδο, τίμησε την ομάδα που αγωνίζεται, σεβάστηκε τον αντίπαλο και τον κόσμο και γύρισε σελίδα για μία "ακόμα μέρα στη δουλειά".

Καλό, λοιπόν, είναι να διδάξει ποδοσφαιρικό ήθος σε όσους συμπαίκτες του προτιμούν να κερδίζουν τα φώτα της δημοσιότητας με πράξεις εκτός ποδοσφαίρου. Αν μη τι άλλο, ο Σιόβας και ο Κασάμι είναι παίκτες που δεν χρειάζονται τις "οπαδικές ενέσεις" για να "τονώσουν" το βιογραφικό τους. Οι δυνατότητές τους είναι ικανές να κερδίσουν την αγάπη του κόσμου και να διώξουν την ανασφάλειά τους. Ας δουν τον Ισπανό συμπαίκτη τους. Υπόδειγμα επαγγελματία και χαρακτήρα. Σε τέτοιο βαθμό που αν πηγαίναμε στα άκρα την κουβέντα, τότε, ναι, αυτός θα είχε κάθε "δικαίωμα" να δείξει δάχτυλα, να φιλήσει φανέλα, να κάνει προκλητικές δηλώσεις. Του το δίνει η απόδοσή του στο γήπεδο. Οι άλλοι τι έκαναν ακριβώς για να αποφασίσουν αυτόνομα να σηκώσουν τη σημαία του οπαδισμού; Πάλι ρητορικό το ερώτημα...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Σταύρος Γεωργακόπουλος: Ο Σίλβα στις Βρυξέλλες θέλει ό,τι και ο... Μίτσελ όχι με τον ίδιο τρόπο

News 24/7

24MEDIA NETWORK