Πέσαμε, αλλά πώς ανεβαίνουμε;

Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για την ήττα της Εθνικής από τα Νησιά Φερόε και αναρωτιέται αν υπάρχει επιστροφή στο δρόμο των επιτυχιών.

Πέσαμε, αλλά πώς ανεβαίνουμε;

Όσο πιο ψηλά βρίσκεσαι τόσο μεγαλύτερο θόρυβο κάνει η πτώση. Δεν ξέρω αν το έχει πει ο θυμόσοφος λαός ή αν είναι ένα συμπέρασμα στο θολωμένο μου μυαλό την ώρα που προσπαθώ να αποτυπώσω τα συναισθήματα που άφησε η ήττα από τη Νησιά Φερόε.

Δεν είναι ο αποκλεισμός από το Euro (ναι, υπάρχουν σενάρια πρόκρισης, αλλά τέτοιες ώρες τέτοια λόγια), αλλά αν αυτή η Εθνική έχει τη γνώση και την εκπαίδευση να αφήσει πίσω της μια αποτυχία και να συνεχίσει ξανά προς τα πάνω.

Συγχώρεση και... τατουάζ

Θυμάμαι τον αποκλεισμό μας από το Μουντιάλ του 2006 λίγο καιρό μετά τον ιστορικό θρίαμβο στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Και τότε κράζαμε και τότε θεωρούσαμε εαυτούς ντροπιασμένους, αλλά κατά βάθος γνωρίζαμε ότι εκείνη η Εθνική έχει χαρακτήρα, εγωισμό και ποιότητα για να αφήσει πίσω της μια κακή παρένθεση και να επιστρέψει στο δρόμο των επιτυχιών. Το τελευταίο το κρατάμε και για τούτη την Εθνική. Την ποιότητα. Δεν είμαι από αυτούς που θα βγάλω άχρηστους μονομιάς όλους τους ποδοσφαιριστές του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Αλλά έχω τεράστιες αμφιβολίες για τον χαρακτήρα και τον εγωισμό τους.

Ελάχιστοι είναι οι παίκτες στην Εθνική ομάδα, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, που αισθάνονται κάτι όταν φορούν την φανέλα με το εθνόσημο. Δεν πρόκειται να γίνω Πάνος Καμμένος και να ζητήσω πατριωτισμό, αλλά αυτό που μου βγάζει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα είναι κάτι από... μεικτή ομάδα που κατεβαίνει για φιλανθρωπικά παιχνίδια. Βλέπω ποδοσφαιριστές που δεν έχουν καταλάβει ότι αυτή η φανέλα που φορούν χρειάστηκε κόπος για να γίνει βαριά. Βλέπω ποδοσφαιριστές που θεωρούν αγγαρεία να παίζουν για την Εθνική. Βλέπω ποδοσφαιριστές που δεν τους επηρεάζει η ξεφτίλα, όπως αυτή στα Νησιά Φερόε. Θα σκύψουν το κεφάλι, θα κάνουν κανά tweet μήπως και τσιμπήσουν συγχώρεση και μετά θα πάνε να χτυπήσουν κανά tattoo. Εξάλλου, λεφτά έχουν.

Απότομο restart

Για να δεις σε τι κατάσταση βρίσκεσαι, πάντα να κοιτάς το παρελθόν. Αυτό μου έλεγε ο συγχωρεμένος ο παππούς μου. Οταν, λοιπόν, γυρίζεις πίσω, σε πιάνει μελαγχολία. Οχι γιατί δεν θα ξαναέρθουν στο μέλλον επιτυχίες, αλλά γιατί χρειάζεται τεράστια εκπαίδευση για να αποκτήσουμε ξανά νοοτροπία νικητή.

Η ήττα από τα Νησιά Φερόε θα ξεχαστεί σύντομα. Οταν μιλάμε για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα κάθε τι κακό ξεχνιέται σχετικά εύκολα γιατί τα έχουμε περάσει στο παρελθόν. Δεν έχουμε ξεχάσει πως ήταν να μην μπορείς να κερδίσεις τη Σλοβενία στο ΟΑΚΑ και να πανηγυρίζεις για μια πεντάρα σε φιλικό με την Αίγυπτο. Γι' αυτό το λόγο στο μυαλό μένουν περισσότερο οι επιτυχίες και καταγράφονται πιο εύκολα. Εδώ δεν έχουμε wild card, oπότε πρέπει να διαχειριστούμε τη σκληρή πραγματικότητα. Και αυτή θέλει την Ελλάδα να κάνει ένα απότομο restart, μόλις λίγους μήνες μετά από εκείνη τη νύχτα που χάσαμε στα πέναλτι την πρόκριση στους "8" του Μουντιάλ.

Γι' αυτό επιστρέφω εκεί που ξεκίνησα: η πτώση κάνει θόρυβο όταν πέφτεις από την κορυφή. Και ο δρόμος για να επιστρέψεις εκεί είναι μακρύς...

ΥΓ: Τον χαμό στο twitter τον δικαιολογώ. Δεν δείχνει την τάση του κόσμου για την Εθνική, απλά αποτυπώνει μία αντίδραση της στιγμής. Ακόμα και ο χαβαλές, βέβαια, έχει τις κόκκινες γραμμές του. Αν ξεπεραστούν, γίνεται χλευασμός. Αυτοί που το κάνουν το έκαναν και τότε, στις καλές μέρες της Εθνικής. Αρα με αυτούς δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε. Το θέμα είναι να κρατήσουμε τους υπόλοιπους...

Διαβάστε ακόμα:

Ν. Φερόε-Ελλάδα 2-1

Χαμός στο twitter

Τα ξένα tweets

Τα σενάρια πρόκρισης

Η συζήτηση με τον Θέμη Καίσαρη

News 24/7

24MEDIA NETWORK