Ποιος Βαλβέρδε; Ο Μάρκο Σίλβα

Για τον μέσο φίλο του Ολυμπιακού είναι ιεροσυλία να μπαίνει οποιοδήποτε όνομα προπονητή δίπλα σε αυτό του Ερνέστο Βαλβέρδε. Ο Ισπανός έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά των "ερυθρολεύκων", δεν σηκώνει αμφισβήτηση και η πορεία του στον Ολυμπιακό έχει γραφτεί στο ποδοσφαιρικό βιβλίο της ιστορίας της ομάδας και των φιλάθλων.

Από το βράδυ της Τρίτης, ο Μάρκο Σίλβα ξεπέρασε τον Βαλβέρδε. Μπορεί αυτό να μη γίνει άμεσα αντιληπτό, μπορεί να σηκώνει συζήτηση για το πρόωρο του πράγματος, αλλά το διπλό στο Λονδίνο ανεβάζει τον Πορτογάλο πρώτο στο βάθρο. Δεν είναι ότι ο Ολυμπιακός κέρδισε την Άρσεναλ. Στην ποδοσφαιρική μαθηματική λογική κάποια στιγμή θα ερχόταν και αυτό το διπλό. Το θέμα είναι η μπάλα που έπαιξε, ο τρόπος που ήρθε αυτό το 3-2.

Ο Ολυμπιακός κατέβηκε στο "Emirates" με αγωνιστικό πλάνο, με 10 πράγματα που είχε να κάνει και τα έκανε. Με μία συγκεκριμένη τακτική από την οποία ήθελε να πάρει ό,τι καλύτερο μπορούσε και το πήρε. Ακόμα και για αυτούς που μιλάνε για τύχη, ο Ολυμπιακός τη διεκδίκησε. Δεν ήταν τυχερός γιατί η Αρσεναλ τον ισοπέδωσε και η μπάλα έφευγε δίπλα από το δοκάρι του Ρομπέρτο (σε στιλ εικόνας με Νικοπολίδη να σηκώνει τα χέρια ψηλά, με την χαρακτηριστική κίνηση ότι ελέγχει τη φάση). Η τύχη του βγήκε σε σημεία του αγώνα που θα ήταν άδικο να πάρει κάτι λιγότερο από το τελικό αποτέλεσμα.

Οι "ερυθρόλευκοι" ήταν τυχεροί γιατί ήταν τολμηροί. Γιατί πήγαν να παίξουν μπάλα στο Λονδίνο. Δεν έκατσαν πίσω να περιμένουν, αλλά βγήκαν μπροστά να διεκδικήσουν τις πιθανότητές τους. Πράγμα σπάνιο για ελληνική ομάδα και δη σε εκτός έδρας ευρωπαϊκό ματς.

Τώρα φαίνεται ο Ολυμπιακός του Σίλβα

Toν Αύγουστο, εκεί που η τηλεόραση δεν έχει τίποτα και παλεύεις με το ζάπινγκ μέχρι να σε πάρει ο ύπνος πριν από το ξημέρωμα, στάθηκα σε ένα κανάλι που έδειχνε σε επανάληψη ένα ματς της Σπόρτινγκ του Μάρκο Σίλβα για το πορτογαλικό πρωτάθλημα. Είδα κάμποση ώρα, αρκετή για να βγάλω συμπέρασμα. Την επόμενη μέρα δείχνει Σπόρτινγκ-Πόρτο. Έκατσα πάλι να το δω. Από αυτά που αντιλήφθηκα, συνειδητοποίησα ότι ο Ολυμπιακός πήρε κανονικό και σοβαρό προπονητή. Ενισχύθηκε η άποψή μου από το γεγονός ότι οι "ερυθρόλευκοι" στελέχωσαν το ρόστερ με ποδοσφαιριστές που ήθελε ο Πορτογάλος. Αν εξαιρέσουμε τον Καμπιάσο, οι άλλοι ήταν επιλογές του Σίλβα, ο οποίος είχε συγκεκριμένα πράγματα στο μυαλό του.

Η εμφάνιση της Σπόρτινγκ κόντρα στην Πόρτο έμοιαζε σε μεγάλο βαθμό με αυτή του Ολυμπιακού στο "Emirates". Επιθετική λογική χωρίς να περνά σε δεύτερη μοίρα το αμυντικό πλάνο, γρήγορη κόντρα, άπλωμα της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο και δημιουργία φάσεων από τα εξτρέμ και τους χαφ.

Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό βλέποντας τον Ολυμπιακό στο Λονδίνο. Αν εξαιρέσουμε το χρονικό διάστημα εκείνο που φυσιολογικά η Αρσεναλ τον πίεσε -με την ορμή του ρόλου ως γηπεδούχου- οι πρωταθλητές Ελλάδας δεν παρέκκλιναν του πλάνου τους και έδειξαν απόλυτη αφοσίωση σε αυτό που είχαν στο μυαλό τους. Είχαν στο μυαλό τους πως θα παίξουν οι ίδιοι και όχι πως θα παίξει η Αρσεναλ ώστε -πάνω στη ροή του αγώνα- να βρουν τον τρόπο να την αναχαιτίσουν.

Ακόμα κι όταν οι περισσότεροι δημοσιογράφοι ήταν σφιγμένοι το πρώτο διάστημα των προβληματικών εμφανίσεων του Ολυμπιακού σε κάποια από τα φιλικά και στα πρώτα ματς του πρωταθλήματος, φρόντιζα να τονίζω ότι ο Ολυμπιακός του Σίλβα ουσιαστικά δημιουργήθηκε τέλη Αυγούστου και είναι λογικό να χρειάζεται χρόνος για να λειτουργήσει βάσει των "θέλω" του προπονητή. Δεν ήταν θέμα εξυπνάδας ή ποδοσφαιρικών γνώσεων, αλλά κοινής λογικής.

Το παιχνίδι κόντρα στην Αρσεναλ ήταν το πρώτο που κατά μεγάλο ποσοστό ήταν ματς του προπονητή. Ήταν η πρώτη φορά που είδαμε σε μεγάλο βαθμό τον Ολυμπιακό του Σίλβα. Δεν τον είδαμε κόντρα σε Λεβαδειακό και Πανιώνιο, κάτι είδαμε κόντρα στην Μπάγερν, το είδαμε απέναντι στον ΠΑΣ (αλλά σε ματς που "σηκώνει" τη δικαιολογία του αδύναμου αντιπάλου) και τον απολαύσαμε το βράδυ της Τρίτης στο "Emirates".

Έχει προπονητή και όχι διαχειριστή

Για πρώτη φορά μετά τον Βαλβέρδε ο Ολυμπιακός έχει προπονητή. Όχι διαχειριστή υλικού όπως ο Μίτσελ ούτε ψυχολόγο. Έχει προπονητή που θέλει τα δικά του εργαλεία για να δουλέψει, δεν το παίζει "πολυξερόπουλος", αλλά ρωτάει γιατί θέλει να μαθαίνει. Τόσο απλό για να είναι αληθινό για τον Ολυμπιακό που στα 19 χρόνια του Βενγκέρ στην Άρσεναλ έχει αλλάξει 21 προπονητές.

Το βασικό για τον Ολυμπιακό, τον κόσμο του, αλλά και τον ίδιο τον Μάρκο Σίλβα είναι η παρακαταθήκη αυτού του αποτελέσματος στην Αγγλία ενόψει της δύσκολης συνέχειας. Ηττες θα έρθουν στη διάρκεια της χρονιάς, αλλά το θέμα πλέον είναι πως χάνεις και -σε γενικότερη συζήτηση- πως αντιμετωπίζεις τα παιχνίδια. Ακόμα κι αν ο Ολυμπιακός χάσει την Κυριακή στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, δεν θα πέσει αμαχητί. Θα πάει στην Τούμπα με πλάνο, θέληση και πάθος. Και ο κόσμος του θα δει μπάλα. Από έναν προπονητή που είναι καλός και δεν το φωνάζει. Δεν χρειάζεται να δείχνει το... μπούτι του ή να ελέγχει την κατάσταση του αγωνιστικού χώρου. Γιατί δεν είναι ανασφαλής...

ΥΓ: Ο τίτλος του άρθρου είναι ξεκάθαρος. Και -πιθανόν για πολλούς- διττός. Πάρτε τον όπως θέλετε...

ΥΓ2: Έχω τα μέιλ που δεχόμουν το καλοκαίρι στον Sport24 Radio για τον Σίλβα. Από "μυρωδιάς" και νέος "Περέιρα", μέχρι "καρπουζάς" και "λίγος" για τον Ολυμπιακό. Τότε που μόλις είχε έρθει, χωρίς ολοκληρωμένο ρόστερ, χωρίς τη μεταγραφή του Καμπιάσο (ούτε του Φινμπόγκασον ακόμα), χωρίς την υπομονή του κόσμου. Από το βράδυ της Τρίτης αποθεώνεται (και από τους δημοσιογράφους). Το έχουμε ξαναπεί: Στην Ελλάδα η απόσταση από το "προπονηταράς" μέχρι το "άσχετος" είναι μικρή, ένα κακό αποτέλεσμα. Αυτά για τα δύσκολα που θα έρθουν. Κρατήστε στο σκληρό δίσκο του μυαλού σας όσα είδατε το βράδυ της Τρίτης...