Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία (για την Ρεάλ)

Η Λίβερπουλ προσπάθησε να κάνει στη Ρεάλ ό,τι έκανε στη Σίτι. Να της χαλάσει το παιχνίδι, να την εκνευρίσει, να προηγηθεί για να την αγχώσει. Το πλάνο πήγαινε μια χαρά μέχρι τον τραυματισμό του Σαλάχ. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι οι "κόκκινοι" έχασαν τον καλύτερο παίκτη τους, είναι η ψυχολογία που συνοδεύει την απώλεια.

Εβλεπες στα τηλεοπτικά πλάνα τον κόσμο της Λίβερπουλ και ήταν ακριβώς τα ίδια βλέμματα μετά το 3-0 της Μίλαν στον τελικό του '05. Εχασαν το κύπελλο προτού τελειώσει το παιχνίδι. Πριν ακόμα έρθει η γκάφα του Κάριους. Ηξεραν ότι δεν μπορεί να επαναληφθεί κάτι σαν τον τελικό της Κωνσταντινούπολης.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ!

Πήραν τα πάνω τους μετά την ισοφάριση, αναθάρρησαν, αλλά η Ρεάλ είχε αναπληρωματικό τον Μπέιλ και αυτό τα λέει όλα. Ο Κλοπ έχασε τον Σαλάχ, ο Ζιντάν "έχασε" τον Κριστιάνο Ρονάλντο, μπήκε μέσα ο Μπέιλ, πάρε μία γκολάρα που θα γραφτεί στην ιστορία των τελικών της διοργάνωσης και πάπαλα. Η νέα γκάφα του Κάριους στο 3-1 δεν άλλαξε κάτι. Τι 2-1, τι 3-1. Ισως τώρα περισσότερο θα ασχολούνται με τον Γερμανό γκολκίπερ παρά με το κατόρθωμα της Ρεάλ και δη του Μπέιλ. Ποτέ ξανά δεν υπήρξε ένας gamechanger σαν τον Ουαλό.

Ο σαββατιάτικος τελικός ήταν γεμάτος εικόνες. Πράγμα σπάνιο. Καμία σχέση με τον απίστευτο τελικό της Λίβερπουλ στην Πόλη, αλλά καλύτερος από άποψη εικόνων. Γεμάτος στιγμιότυπα που θα μείνουν. Το κλάμα του Σαλάχ, η παρηγοριά του Κριστιάνο Ρονάλντο, το κλάμα του Καρβαχάλ, η γκάφα του Κάριους, η γκολάρα του Μπέιλ, η αντίδραση του Ζιντάν στην γκολάρα του Μπέιλ, τα κλάματα των παικτών της Λίβερπουλ μετά το σφύριγμα της λήξης, ο ξενερωμένος Κλοπ που έμοιαζε να θέλει 3-4 υποβρύχια για να στρώσει και να συνέλθει λίγο από το σοκ, οι δηλώσεις του Ρονάλντο για το μέλλον του.

ΕΝΑΣ ΤΕΛΙΚΟΣ, ΠΟΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Ολα εικόνες, πλάνα που θα μείνουν, θα μνημονεύονται μετά από καιρό. Για τους φουλ ποδοσφαιρόφιλους και λάτρεις των τακτικών αναλύσεων ίσως να μην ήταν ο καλύτερος τελικός του Champions League, αλλά το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο συστήματα. Το ποδόσφαιρο είναι μπάλα. Η μπάλα σου βγάζει συναίσθημα, τέτοιο ήταν στη φάση του Σαλάχ. Κλαις γιατί χάνεις τη γιορτή, κλαις γιατί χάνεις αυτό για το οποίο πάλεψες από τον Σεπτέμβριο.

Δεν είναι τυχαίο που ο πρώτος που έπεσε πάνω του για να τον παρηγορήσει ήταν ο Ρονάλντο. Για εμάς τους Ελληνες ήταν το μέγιστο τρολάρισμα το κλάμα του το 2004. Δεκατέσσερα χρόνια μετά καταλάβαμε -οι περισσότεροι- τη σημασία που έχει για έναν ποδοσφαιριστή ο τελικός. Πόσο μάλλον ο χαμένος τελικός.

Ιστορία από μόνος του και ο Ζινεντίν Ζιντάν. Η παρουσία του στον πάγκο των Μαδριλέων μοιάζει λίγο σουρεάλ. Σαν να θέλουν να τον διώξουν, αλλά δεν μπορούν. Τρία συνεχόμενα Champions League, πέρασε στο πάνθεον. Πώς να τον διώξεις; Επειδή δεν παίρνει πρωτάθλημα στην Ισπανία; Πάρε τρία συνεχόμενα Champions League κι άσε τους άλλους να... κουρεύονται.

ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΣΤΟΝ ΜΠΕΪΛ... Ο ΚΑΡΙΟΥΣ

Η Λίβερπουλ έχασε τον τελικό, έχασε πολλά στη διάρκεια του τελικού και τώρα η δουλειά του Κλοπ τριπλασιάζεται, αφού πρέπει να συμμαζέψει την ομάδα και την ψυχολογία της. Η γενικότερη παρουσία της στο εφετινό Champions League και ο τελικός του Κιέβου είναι σαν κούπα. Μόνο που έχασε... σαν Λίβερπουλ. Ολα στραβά. Λάθη και γκολάρες.

Η Ρεάλ Μαδρίτης στο πρώτο ημίχρονο πήγε να την πατήσει σαν τη Μάντσεστερ Σίτι, είδε μια Λίβερπουλ να τρέχει λυσσασμένα, να πιέζει, να βγάζει κάθετες, να χαλάει τα μυαλά της, αλλά βγήκε ζωντανή. Πήρε το τρόπαιο λόγω ποιότητας, πρωτίστως. Υστερα λόγω Κάριους. Αλλά είπαμε, το ποδόσφαιρο πολλές φορές είναι και άδικο. Σήμερα αντί να ασχολούμαστε με τον Μπέιλ θα ασχολούμαστε με τον Κάριους.