Kings will be kings
Το πρωτάθλημα το πήρε η ομάδα, το βραβείο του πολυτιμότερου ο πιο...πολύτιμος εργάτης της και ο κορυφαίος της εποχής μας επιβεβαίωσε πως αξίζει την ψήφο για κορυφαίος όλων των εποχών. Όχι όμως από φέτος. Ο Τάσος Μαγουλάς γράφει για την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τους Γουόριορς.
Το Γκόλντεν Στέιτ θριάμβευσε, θριάμβευσε το μπάσκετ, θριάμβευσε –δικαιώθηκε εκείνος που δεν...αγόρασε την επιτυχία αλλά την δημιούργησε. Κομμάτι κομμάτι. Μέρα με την ημέρα, χρόνο με τον χρόνο. Το ωραίο της ιστορίας ; Από όσους... αγόρασε, μόνο ένα μεγάλο συμβόλαιο απέδωσε.
Πρωταθλητές με το δικό τους μπάσκετ
Το ΝΒΑ έχει καινούργιους βασιλιάδες και είναι οι Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς μία ομάδα που από το 1975 πάλευε να δικαιωθεί παίζοντας το δικό της μπάσκετ. Πέρασαν 40 χρόνια και ο Ντον Νέλσον δεν πήρε ποτέ τίτλο, αλλά βλέποντας αυτή την παρέα να νικάει, θα χαμογελάει διότι το RUN TMC (Τιμ Χαρνταγουέι, Μιτς Ρίτσμοντ, Κρις Μάλιν) μπάσκετ, το μπάσκετ των κοντών, ήταν αυτό που διέλυσε τον Λεμπρόν. Ναι έναν παίκτη, στα όρια του θεϊκού μπασκετικά (για να μην ξεχνάμε τους λατρεμένους haters), που έπαιξε για έξι αγώνες όπως δεν είδαμε ποτέ παίκτη να παίζει και με την χειρότερη ομάδα που εμφανίστηκε ποτέ σε τελικούς. Χειρότερη ακόμα και από αυτή του 2007 όταν σκουπίστηκε από τους Σπερς.
Όταν το Γκόλντεν Στέιτ κατάλαβε πως είχε να κάνει με έναν και τέσσερις βγαλμένους από το... Γιουροκάπ ή μάλλον το NBDL, άπλωσε τους πέντε κοντούς στο παρκέ και μέτρησε τρεις σερί εύκολες νίκες. Διότι δεν γινόταν κάτι διαφορετικό. Δεν είναι εύκολο για έναν Αμερικανό προπονητή όπως ο Άλβιν Τζέντρι (διότι αυτός ήταν ο κόουτς που έτρεψε τα πάντα δίπλα στον πανέξυπνο αλλά μη... προπονητή ακόμα Κερ), να πιστέψει πως δεν έχει απέναντί του πραγματικό αντίπαλο. Μόλις το κατάλαβε τα πάντα είχαν τελειώσει.
Οι Γουόριορς ιστορικά δουλεύουν με αυτές τις χαμηλές πεντάδες και το 2007 είχαν πετύχει ένα θαύμα όταν απέκλεισαν με τεσσάρι τον Στίβεν Τζάκσον και πεντάρι τον Ματ Μπαρνς τους Μάβερικς.
Στο ΝΒΑ οι ομάδες που έχουν τις ρίζες τους στα 70's, κρατούν την μπασκετική τους παράδοση. Όπου τους οδηγήσει. Το Γκόλντεν Στέιτ διάλεξε σωστά στο ντραφτ τον Στίβεν Κάρι, τον Κλέι Τόμσον, τον Χάιρον Μπαρνς, τον Ντρέιμοντ Γκριν και πλήρωσε πολύ ακριβά συμβόλαια σε Μπόγκουτ, Λι και Ιγκουοντάλα. Κάποιο θα... έπιανε. Ο Μαρκ Τζάσκον, ο κεντρικός σχολιαστής στους φετινούς τελικούς, ήταν αυτός που δημιούργησε τον χαρακτήρα αυτής της ομάδας από το 2011 ως το καλοκαίρι του 2014 όταν και απολύθηκε λόγω συνεχόμενων επεισοδίων με ανθρώπους της διοίκησης. Οι παίκτες απαίτησαν να μείνει, αλλά όπως συμβαίνει στο ΝΒΑ, η διοίκηση αποφασίζει και ξέρει καλύτερα. Ο Κερ πάτησε στην δουλειά του Τζάκσον, λειτούργησε όπως οι μέντορές του, Φιλ Τζάκσον και Γκρεγκ Πόποβιτς στο θέμα της ψυχολογίας και άφησε τον Τζέντρι να φτιάξει τα υπόλοιπα. Την άμυνα δηλαδή διότι το υπέροχο επιθετικό παιχνίδι των Γουόριορς δεν είχε κάτι καλύτερο να προσφέρει οπότε έπρεπε να πέσει και ξύλο. Η σειρά που τους... έχρισε πρωταθλητές ήταν αυτή απέναντι στο Μέμφις (που δεν είχε τον Κόνλεϊ σε πολύ καλή κατάσταση λόγω τραυματισμού) όταν το 1-2, έγινε 4-2 χάρις στην σκληράδα που κανείς δεν περίμενε πως θα δείξουν.
Σκληροί για τον τίτλο
Και στους τελικούς έμειναν το ίδιο σκληροί. Δεν χρειάστηκε να βουτάνε στο παρκέ για να μαζεύουν μπάλες όπως ο συμπαθής Ντελαβεντόβα. Επειδή ήταν αρκετές κλάσεις καλύτεροι, τους αρκούσε να παίξουν δυνατά, συγκεντρωμένα και με τον Ιγκουοντάλα στην πεντάδα να βρουν την ενέργεια που είχαν χάσει, ιδιαίτερα ο Στέφεν Κάρι.
Μετά τους Σπερς, έρχεται μία ακόμα ομάδα να νικήσει τον έναν (πέρυσι πάλι ο Λεμπρόν είχε μείνει σχεδόν μόνος) και να δικαιώσει όσους πιστεύουν πως το ΝΒΑ ήδη έχει περάσει στην επόμενη ημέρα του. Δίκαιοι πρωταθλητές, μπασκετική δικαιοσύνη.
Ο Βασιλιάς δεν είναι γυμνός, είναι ο κορυφαίος
Δίκαια, όπως έπρεπε διότι θα ήταν μεν έπος για τον Λεμπρόν, αλλά απώλεια για το μπάσκετ αν ένας νικούσε έξι, επτά, οκτώ (καθώς οι Γουόριορς αξιοποίησαν και το βάθος του πάγκου τους). Ίσως πηγαίναμε σε καταστάσεις όπως στην μετά-Τζόρνταν εποχή όταν όλοι έψαχναν τον τύπο που θα του δώσουν την μπάλα θα βάλει 50 και τελειώσαμε. Μόνο που όπως με τους Μπουλς, πολλοί δεν μέτρησαν πόσο καλή ομάδα είχε δίπλα του ο κορυφαίος νικητής και πόσο σημαντικό ήταν πως στον πάγκο διέθετε έναν μεγάλο προπονητή με το τιμ του.
Το Κλίβελαντ δεν είχε τίποτε. Ο Μπλατ πραγματοποίησε την καλύτερή του σεζόν στην Ευρωλίγκα πέρυσι μετά από πολλές προσπάθειες σε πολλές διαφορετικές χώρες, αλλά το μόνο που έκανε φέτος ήταν να διαλέγει πεντάδα. Άλλωστε δεν του είχαν μείνει και πολλές επιλογές. Ούτως ή άλλως δεν προσελήφθη από τον φίλο του Νταν Γκίλμπερτ για να κοουτσάρει αλλά για να είναι...παρών. Τώρα ίσως να ήταν και πρωταθλητής αν ο Κάιρι Ίρβινγκ δεν έμπαινε στο χειρουργείο μετά τον πρώτο τελικό. Αν ο Κέβιν Λοβ δεν ...έχανε τον ώμο του στον πρώτο γύρο των πλέι οφ. Αν ο Άντερσον Βαρεζάο δεν έχανε την χρονιά. Αν δεν είχαν αποφασίσει να τελειώσουν με τον Ντιόν Γουέιτερς μέσα στην σεζόν. Ίσως αν είχε...προπονήσει λίγο και δοκίμαζε κάτι από Μάριον, Πέρκινς, Χέιγουντ για την άμυνα. Αν...
Και ο ηττημένος Λεμπρόν; Ο βασιλιάς της... καζούρας με τα δύο πρωταθλήματα σε έξι τελικούς; Ο Le.. choque; Ο δεν θα γίνει ποτέ Τζόρνταν, ούτε καν Κόμπε; Αυτός έφυγε απογοητευμένος ως ο πρώτος σκόρερ, ριμπάουντερ, πασέρ και σε λεπτά συμμετοχής στους τελικούς, ο πρώτος στην ιστορία που το πετυχαίνει. Έφτασε πολύ κοντά στο να τελειώσει με τριπλ νταμπλ τους τελικούς. Έφτασε πολύ κοντά, ίσως έναν Ίρβινγκ, από το να πάρει πρωτάθλημα με ομάδα η οποία δεν θα έπαιζε ούτε πλέι οφ. Έφτασε να πάρει δύο νίκες με ομάδα που δύσκολα θα περνούσε στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας. Υπερβολές; Σύμφωνοι, Ποιος όμως θα ήθελε τον Ντελαβεντόβα ή τον Σάμπερτ ηγέτη στην ομάδα του; Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός;
Είδαμε το πιο αυθεντικό one man show της ιστορίας και δεν ήταν αρκετό. Γιατί; Διότι στο μπάσκετ κανείς δεν νίκησε με 0-0 και με έναν έναντι πέντε. Α, και για τις πολλές απαντήσεις στο 1 vs 5 να θυμίσουμε πως ο Σκότι Πίπεν μπήκε στο hall of fame το 2010 κι έχει το άγαλμά του έξω από το United center. O Ντελαβεντόβα πιθανώς να μην είναι ο καλύτερος παίκτης στο... σπίτι του. Έτσι για να είμαστε στην τσίτα.
Ραντεβού του χρόνου. Τα πλέι οφ είχαν εκπληκτικές στιγμές, θα ήταν τα καλύτερα της ιστορίας αν δεν ξεμέναμε από... παίκτες λόγω τραυματισμών. Όπως έλεγε και ο Θου-Βου στο τέλος είχαμε παιχνίδι αλλά δεν είχαμε παίκτες. Αυτό είναι ένα θέμα προς συζήτηση στο ΝΒΑ.
