Μην κρύβεστε πίσω από τον Βασιλακόπουλο

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή λέγονται τα ίδια ευχολόγια. Μπλα, μπλα, μπλα. Ο Τάσος Μαγουλάς αναλύει την "σάπια" κατάσταση και εξηγεί γιατί ο Βασιλακόπουλος δεν είναι ο μοναδικός υπεύθυνος.

Μην κρύβεστε πίσω από τον Βασιλακόπουλο

Το βασικό ζήτημα που έχει να αντιμετωπίσει το ελληνικό μπάσκετ αφορά στις προσωπικές ατζέντες. Από την...μεγαλύτερη που έφερε όλο το μπέρδεμα για τον τελικό μέχρι χουλιγκάνων που ίσως καταβάλουν προσπάθεια να χαλάσει ο αγώνας στο Αλεξάνδρειο, το πρόβλημα βρίσκεται στα προσωπικά σχέδια. Όπως δομήθηκε, οικοδομήθηκε και γκρεμίζεται με πάταγο η ελληνική κοινωνία, το μπάσκετ δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί μικρογραφία της μεγαλύτερης εικόνας. Διότι και το μπάσκετ, ως προϊόν, ως πακέτο, ως όλον γκρεμίζεται όταν δεν υπάρχει ισχυρό πρωτάθλημα, όταν όλη η Ευρώπη χαίρεται για τον τρόπο διοργάνωσης του θεσμού κι εδώ υπάρχει η λογική του... "να τελειώνουμε".

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ο κορυφαίος εκπρόσωπος του σπορ, ζει το όνειρό του και μαζί όλοι μας, σε μία ακόμα γιορτή. Ίσως τελικά αυτό είναι το πρόβλημά μας: Δεν γνωρίζουμε να γιορτάζουμε αθλητικά και αυτό μάλλον οφείλεται στα προσωπικά κίνητρα τα οποία διακατέχονται από έναν φόβο, μην τυχόν ο άλλος, ο απέναντι κερδίσει κάτι παραπάνω.

ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ, ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ, ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΒΟΡΙ

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή λέγονται τα ίδια ευχολόγια. Μπλα, μπλα, μπλα.

Υπάρχουν δύο παράμετροι. Δεν μπορούμε να στερήσουμε κάτι από έναν τελικό κυπέλλου και παίζουν δύο μεγάλες ομάδες για το τρόπαιο. Ενας πολύ σημαντικός θεσμός που δίνει αίγλη στον νικητή. Ο Άρης είναι κερδισμένος ήδη καταφέρνοντας να φτάσει ως αυτό το παιχνίδι και με την διοικητική του επιμονή έχει να λέει πως περιλαμβάνεται σε όσους τα έβαλαν με τον Βασιλακόπουλο και κέρδισαν. Μία μάχη βεβαίως βεβαίως, όχι πόλεμο.

Μεγάλος νικητής ο Παναθηναϊκό για την μεγαλόθυμη κίνησή του να δώσει την συγκατάθεση ο αγώνας να γίνει στην έδρα του αντιπάλου. Αγωνιστικά είναι το πολύ μεγάλο φαβορί και ξέρει πως οι κιτρονόμαυροι πρέπει να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, να κάνουν το τέλειο παιχνίδι για να επικρατήσουν.

Τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα. Ο Άρης θέλει όσο το δυνατόν χαμηλότερο σκορ και πιο 5-5 παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός θέλει να ανοίξει τον ρυθμό να αξιοποιήσει την μεγάλη ποιοτική και ποσοτική απόσταση στο ρόστερ. Είναι από εκείνα τα παιχνίδια που οκτώ στις 10 φορές νικά ο καλύτερος. Οψόμεθα.

Το θέμα όμως δεν είναι το αγωνιστικό. Αυτό έχει... λυθεί, με την έννοια πως οι ομάδες θα δώσουν τον καλύτερό του εαυτό. Το βασικό ζήτημα παραμένει άλυτο και αφορά στο πώς θα γυρίσει ο θεσμός στον χαρακτήρα γιορτής αλλά και παρατεταμένου ενδιαφέροντος.

Είναι καιρός να πάψουν να κρύβονται οι σύλλογοι πίσω από τον Βασιλακόπουλο και να προτείνουν κάτι καλύτερο. Είτε φίλα προσκείμενοι είτε αντίπαλοι του ισχυρού άνδρα της ΕΟΚ, άπαντες βολεύονται να δέχεται τα βέλη ένας και να γλυτώσουν οι άλλοι.

Τώρα όμως έφτασε η ώρα να βγουν μπροστά ώστε να δούμε τις πραγματικές προθέσεις.

Διότι σε μία πρόχειρη ανάγνωση οι δύο ισχυροί πυλώνες του μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο βολεύονται απίστευτα να μην έχουν ένα ακόμα βάρος.

Την ίδια ώρα που οι αντίπαλοί τους σε Ισπανία και Τουρκία, ιδρωκοπούν και θα παίξουν τρία ντέρμπι σε τέσσερις ημέρες, οι αιώνιοι βολεύονται με τον μονό τελικό αφού ο στόχος είναι η Ευρωλίγκα. Εκεί έχουν τα έσοδα και τα συμφέροντά τους. Δεν περιλαμβάνεται σε αυτά τα...συμφέροντα το καλό του μπάσκετ αλλά και δικά τους παραπάνω έσοδα καθώς αντισταθμίζεται με την ευθύνη να ελέγξουν τους "χωρίς ήχο και φως" που δεν τολμούν να ακουμπήσουν τόσα χρόνια.

Η φετινή χρονιά όμως βλέπει ισχυρούς διοικητικά τρεις μεγάλους συλλόγους. Το τονίσαμε από την αρχή της χρονιάς, φέτος είναι η ευκαιρία ΑΕΚ, Άρης και ΠΑΟΚ να βγουν μπροστά και να απαιτήσουν πράγματα. Οχι για ένα παιχνίδι μόνο που τους αφορά για το σύνολο. Ιδιαίτερα από την στιγμή που δεν διαθέτουν τις αμέτρητες οικονομικές δυνατότητες, οφείλουν να αναζητούν κάθε ευκαιρία κέρδους. Κέρδος για ένα σπόρου σημαίνει δημοφιλία, σημαίνει ενδιαφέρον, σημαίνει προβολή και όλα αυτά καταλήγουν σε πιο πολλούς χορηγούς.

Αν και μετά την φετινή οπερέτα δεν βρίσκεται μία κοινή γραμμή δεν θα υπάρξει ποτέ σωτηρία. Αν όλοι όσοι υπερηφανεύονται για τον υπέροχο λαό της ομάδας τους δεν είναι σίγουροι για την συμπεριφορά του...λαού τους, τότε κάτι δεν κάνουν σωστά.

Εν κατακλείδι δεν γίνεται ο φόβος εδώ και 12 χρόνια να νικά ένα ολόκληρο σπορ και τόσους ανθρώπους. Κάποια στιγμή πρέπει να ντραπούμε. Δεν ευθύνεται μόνο ο Βασιλακόπουλος, πλέον οι ευθύνες ανήκουν στους συλλόγους οι οποίοι δεν απαιτούν μία αλλαγή. Οι οποίοι δεν θέλουν μία αλλαγή.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η αλυσίδα στην ζωή όλων μας πηγαίνει κάπως έτσι: λάθος, συνήθως ειναι και η τιμωρία, συγνώμη, δεύτερη ευκαιρία, προχωράμε μπροστά. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Υπάρχουν πολλές πέτρες διαθέσιμες αλλά ποια χέρια είναι αναμάρτητα;

News 24/7

24MEDIA NETWORK