Αν συντονιστούν, μπορούν

Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι ο συντονισμός. Δεν έχουν βρει το ρυθμό τους, κυρίως δε, δεν...συναντιώνται στο παρκέ. Παίκτες και προπονητής. Το πρώτο βράδυ στη Βιτόρια, ο Τζόρτζεβιτς παρουσίασε ένα πολύ συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο που έγινε φύλλο και φτερό στα μέσα της δεύτερης περιόδου. Μετά απλά άλλαζε παίκτες και πεντάδες μήπως και βρει... κάτι. Δούλευε τον Παναθηναϊκό γι' αυτή τη σειρά αρκετές ημέρες και μέσα σε 15 λεπτά παράτησε το πλάνο του το οποίο και άλλαξε για τη δεύτερη αναμέτρηση.

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης στα εννέα λεπτά που πρόλαβε να παίξει στο πρώτο παιχνίδι ήταν τόσο κακός ώστε προτιμήθηκε να κάτσει στο υπόλοιπο του αγώνα. Μετά από 48 ώρες, από το 22 ως το 42, για 20 λεπτά ήταν ο Διαμαντίδης. Πιο σωστά, Ο ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ, τρισδιάστατος. Σε άμυνα κι επίθεση. Κάποια στιγμή βέβαια κουράστηκε τόσο ώστε να τρακάρει με τον... άμαθο στο παιχνίδι του Γουίλιαμς ενώ στο τέλος ήταν προφανές πως επέλεξε να περάσει την μπάλα στον Ραντούλιτσα θεωρώντας πως δεν έχει τις δυνάμεις για να πάρει με καλές πιθανότητες το τελευταίο σουτ.

Ακριβώς όπως οικοδόμησε αυτή την μεγάλη διαδρομή: παίρνοντας την καλύτερη απόφαση στην κρίσιμη επίθεση. Όταν αισθανόταν καλά ακόμα και με κουτσό έβαλε ένα από τα μεγαλύτερα σουτ της καριέρας του. Όταν δεν ήταν σίγουρος, πέρασε την μπάλα στην λογική επιλογή. Ο αόρατος Κούζμιτς του πρώτου αγώνα, έγινε στυλοβάτης στην άμυνα πάνω στον Μπουρούση, ενώ ο καυτός Ραντούλιτσα της Τετάρτης, την Παρασκευή, πάγωσε.

ΔΕΝ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΚΑΛΑΘΗΣ ΚΑΙ ΓΚΙΣΤ

Μοναδικοί σταθερά... απορημένοι αυτοί με τα περισσότερα λεπτά συμμετοχής. Καλάθης και Γκιστ, προσπαθούν μέσα από παιχνίδι χωρίς σταθερές να παίξουν άμυνα και να μην είναι αρνητικοί στην επίθεση: κοινώς σε αυτό το ατομικό μπάσκετ, μην περιμένει κάποιος πως ο Καλάθης μπορεί να κάνει πιο πολλά ή ο Γκιστ να βελτιώσει τους αριθμούς του. Δεν είναι παίκτες με δυνατό στοιχείο το μπάσκετ χωρίς πλάνο.

Το αποτέλεσμα; Οι πράσινοι έκαναν ένα καλό παιχνίδι στο ξεκίνημα, παιχνίδι που έφθινε απέναντι στην ελλιπή Λαμποράλ. Όταν δε οι γηπεδούχοι βρήκαν ρυθμό και αύξαναν τη διαφορά, το ηρωικό παιχνίδι του Διαμαντίδη μείωνε τη διαφορά. Τίποτε άλλο. Ακόμα και η ανατροπή από το 73-67 του 39.30'' είναι ένας συνδυασμός της απειρίας των γηπεδούχων κι ενός, συντόμως, θρύλου. Δεν υπήρχε κάποιο μπασκετικό σχέδιο γι' αυτό και παρά το πλεονέκτημα στην παράταση, πάλι χρειάστηκαν λάθη της Λαμποράλ ώστε ο Ραντούλιτσα να έχει την ευκαιρία να ισοφαρίσει.

Με εξαίρεση το παιχνίδι ως το 15', η ελληνική ομάδα δεν επιβεβαίωσε ποτέ την ανωτερότητά της, δεν εκμεταλλεύτηκε την απουσία του Χάνγκα και το γεγονός πως χωρίς τον Κοζέρ, είναι ελάχιστες πια οι λύσεις του Περάσοβιτς. Το αντίθετο. Όσο περνούσε ο χρόνος, αντί να κουράζεται η Λαμποράλ, γινόταν καλύτερη πιο ομαδική, μείωνε τα λάθη της. Ο Τζόρτζεβιτς είχε ένα θέμα με το πώς θα χειριστεί τον Χέινς με τον Γουίλιαμς και κάπου εκεί ξεκινά το τρέξιμο για την ισοφάριση στην Ελλάδα.

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ

Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε μία περίεργη θέση όπου, θεωρητικά είναι καλύτερος, έχει τη δυναμική και την ποιότητα να ανατρέψει την σειρά, αλλά μετά από δύο αγώνες η αλήθεια είναι μία: η σειρά αυτή θα πάει όπου μπορεί να την πάει η Λαμποράλ. Αν για παράδειγμα οι Βάσκοι, παίξουν το μπάσκετ τους στο ΟΑΚΑ, με γνώμονα όσα έχουμε δει, είναι φαβορί να τελειώσουν την σειρά στην Αθήνα.

Οι κυπελλούχοι θα έπρεπε να στηρίζονται στις πολλές και πιο ποιοτικές λύσεις αλλά η κουβέντα αυτή την στιγμή περιστρέφεται στην πίεση της έδρας, το βάρος της φανέλας, τις προσωπικότητες. Όλα σημαντικά, αλλά η συγκεκριμένη σειρά έχει μπασκετικό χαρακτήρα και οι κυπελλούχοι βρίσκονται σε μειονεκτική θέση επειδή δεν μπορούν να παίξουν ως ομάδα, το πλάνο τους σταθερά δεν λειτουργεί, το αλλάζουν από περίοδο σε περίοδο.

ΑΜΥΝΑ ΣΤΟΥΣ ΚΟΝΤΟΥΣ

Επειδή δεν θα γίνουν τώρα ομάδα που θα αξιοποιεί το ταλέντο της, η μοναδική λύση για τις τρεις διαδοχικές νίκες είναι κάθε βράδυ να βρίσκονται δύο παίκτες να τραβάνε με προσωπικές ενέργειες το σκορ στην επίθεση και να βρεθεί η άμυνα για να περιοριστεί το δίδυμο Άνταμς-Τζέιμς. Είναι το λιγότερο ακραίο να κατηγορείται επειδή ο Καλάθης δεν μπορεί να σταματήσει τον Άνταμς σε κάθε επίθεση όταν δεν υπάρχει καμία κάλυψη, καμία αμυντική συνεργασία.

Η ελπίδα δεν πεθαίνει, όχι επειδή το μέγεθος του συλλόγου θα κάνει το θαύμα του. Θυμίζουμε πως το 2006, μία πολύ καλύτερη ομάδα του Παναθηναϊκού, σε όλα, αποκλείστηκε εντός έδρας από μία σπουδαία Ταού. Τώρα η...Ταού, δεν είναι σπουδαία, έχει πολλές αδυναμίες και μικρό ρόστερ.

Με δύο πολύ καλά παιχνίδια αλλάζουν όλα και μία 5η κόντρα στην Βιτόρια είναι ανοικτή. Τι είναι το πολύ καλό στον παρόντα Παναθηναϊκό, αυτό θέλει συζήτηση. Μία συζήτηση που αφορά στο πώς ο προπονητής θα βρει εκείνο το πλάνο που θα λειτουργήσει όχι για ένα ημίχρονο αλλά για έξι. Αν όμως βρίσκονται σε κάθε αναμέτρηση δύο παίκτες στην επίθεση και... πέντε στην άμυνα, τότε η ελπίδα θα παραμείνει ολοζώντανη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Σχόλιο Σωτήρης Γεωργίου: Άξιος της τύχης του και του προπονητή του

Σχόλιο Ρήγας Δάρδαλης: Περισσότερα τα "γιατί" από τα "μπράβο"

Μπασκόνια - Παναθηναϊκός 82-78 παρ.