Θυμόμαστε τι έγινε τον Ιούνιο του 1987;

Ο Τάσος Μαγουλάς γράφει για το έπος του 1987. Από που ήρθε η επιτυχία, τι έκανε στην κοινωνία και το που καταλήγει.

Θυμόμαστε τι έγινε τον Ιούνιο του 1987;

Κάθε χρόνο αφιερώματα, μνήμες, Europe, δηλώσεις. Λένε πως όλα αυτά γίνονται για τους πεθαμένους. Και όντως, 28 χρόνια μετά μοιάζει να έχει πεθάνει το πνεύμα του 1987. Να ζήσουμε να το θυμόμαστε. Κάθε χρόνο που θα γραφτεί και μία ιστορία ή θα παίξει κι ένα βίντεο, αποτελεί την μεγαλύτερη προσβολή σε ό,τι πέτυχαν εκείνοι οι άνθρωποι. Και αυτό που που πέτυχαν υπήρξε μοναδικό στα όρια ενός κοινωνικού φαινομένου διότι οι Έλληνες αγαπούσαν το μπάσκετ, αλλά το είχαν απλά λίγο πιο πάνω από τα... υπόλοιπα, και πολύ πίσω από το ποδόσφαιρο.

Η 14η Ιουνίου του 1987 άλλαξε για πάντα την αθλητική κοινωνία στην Ελλάδα και για 12-14 χρόνια επιδείκνυε την απίστευτη δυναμική της με το να καταστήσει το μπάσκετ ισότιμο με το ποδόσφαιρο. Σε ενδιαφέρον, σε χρήμα, σε προβολή. Παράλογο διότι οι ρίζες του ποδοσφαίρου υπήρξαν πολύ βαθύτερες αλλά το πέτυχε. Η αλήθεια είναι πως το 1987 καταλάβαμε πόσο θα αγαπάμε πάντα το ποδόσφαιρο αλλά θα παίζουμε καλύτερο μπάσκετ ως λαός.

Δεν ήρθε μόνο του το 1987

Ο θρίαμβος της εθνικής ήταν το αποτέλεσμα μίας τεράστιας προσπάθειας που ξεκίνησε λίγο πριν μπει η δεκαετία του 80. Σε όλα τα επίπεδα. Τόσο ο Γιώργος Βασιλακόπουλος αλλά και άνθρωποι με λατρεία για το μπάσκετ δούλεψαν σκληρά προκειμένου να αρχίσει να μαζεύεται αυτή η ομάδα και όχι μόνο. Οι σύλλογοι σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ξεκίνησαν παιδαμάζωμα προλαβαίνοντας τα παιδιά που θα ασχολούνταν με τον αθλητισμό και τα έστειλαν στο μπάσκετ.

Η οργάνωση και η ανάπτυξη ακόμα κι ενός σωματείου όπως ο Παπάγος, επιτρέψτε το προσωπικό βίωμα, το 1982 ήταν πρότυπο και δεν ήταν μόνο η ομάδα της γειτονιάς του γράφοντος. Παντού στην Αθήνα με κορυφή τον Πανιώνιο, οι σύλλογοι δούλευαν ερασιτεχνικά αλλά με τέτοιο επαγγελματισμό και τεχνογνωσία που κάνουν την εποχή μας να κρύβεται από ντροπή. Λέγεται πως ακόμα καλύτερα ήταν τα πράγματα στην Θεσσαλονίκη.

Το 1987 ήταν που έκανε το μαγαζάκι, εμπορικό κέντρο. Αλλά είχε γίνει τόσο καλή δουλειά ώστε η μετάβαση ήταν ομαλή και απόλυτα επιτυχημένη. Όπως κάθε ...επιχείρηση που μεγαλώνει πολύ και το χρήμα ρέει άφθονο, ξεχνάει τις ρίζες της και παρασύρεται στο εύκολο, στο άνετο, στο ...τώρα, έτσι και στο μπάσκετ.

Και μετά ήρθε το...χρήμα

Από την 15η Ιουνίου του 1987, πολλοί ξέχασαν όλα όσα είχαν κάνει για να έρθει το έπος. Παράγοντες, προπονητές, δημοσιογράφοι και τελευταίοι οι παίκτες, ξεκίνησε μία απίστευτη κούρσα εξουσίας και νεοπλουτισμού. Πρώτα άρχισε να εκνευρίζει η αγάπη του κόσμου για τον Γκάλη κι έπρεπε να αποδομηθεί η συνεισφορά του κορυφαίου της ιστορίας. Μετά ήρθε και η σειρά των υπολοίπων .

Στο τέλος κατέφτασε το πολύ χρήμα και όλα όσα πρέσβευε το 1987, θάφτηκαν κάτω από πανάκριβες μοκέτες. Ελληνοποιήσεις, κατάρρευση των εθνικών ομάδων, και από την προηγούμενη δεκαετία υποβαθμίστηκαν και τα πρωταθλήματα. Όλη η υποδομή δηλαδή που έδινε όχι τον Γκάλη ή τον Γιαννάκη, τον Φάνη, τον Φασούλα, αλλά αυτούς που θα τους στελέχωναν.

Παρενθέσεις

Κοιτάμε τα ευρωπαϊκά, δύο ακόμα επικούς θριάμβους της εθνικής το 2005 και το 2006 και χάνουμε το γεγονός πως το μπάσκετ με τις επενδύσεις που έγιναν σε αυτό, θα έπρεπε να είναι υγιές, πανίσχυρο και πρωτοπόρο. Το ότι το πρωτάθλημά μας είναι με πολύ καλή θέληση στην πεντάδα της Ευρώπης σε ενδιαφέρον ή ανταγωνιστικότητα, εδώ και πολλά χρόνια, δείχνει πολλά. Ακόμα περισσότερα φαίνονται εκεί όπου δεν ...κοιτάει το 60,65,70% των Ελλήνων φιλάθλων , στα μικρότερα πρωταθλήματα. Και δεν κοιτάει διότι η ομάδα τους αυτή την περίοδο έχει χρήματα να αγοράζει τους λίγους παίκτες που αναδεικνύονται.

Οι εθνικές ομάδες; Αν έχουμε καλή φουρνιά και καλό προπονητή ή διοργανώνουμε εμείς κάποιο τουρνουά, έρχονται τα μετάλια. Ε και; Ποιο είναι το μεγάλο σχέδιο για το ελληνικό μπάσκετ; Ποιο είναι το πλάνο; Ποιο θα είναι το νέο 1987; Ιδιαίτερα τώρα που η κρίση μαστίζει όλη την κοινωνία, ο αθλητισμός, το μπάσκετ όφειλει να αποτελεί διέξοδο ακόμα και οικονομική. Αλλά από ποιον;

Σε έναν χρόνο θα υπάρχει μία ακόμα καλή ιστορία να διηγηθούμε και να θυμηθούμε. Αλλά θα είμαστε πια 29 χρόνια μακριά από το τελευταίο πραγματικό σχέδιο για το ελληνικό μπάσκετ και το 1987, όλα όσα σήμαινε και πέτυχε θα ξεμακραίνει.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η προσέγγιση «μα τί να κάνουμε μία χώρα μόλις 10 εκατομμυρίων, πόσους παίκτες να βγάλουμε ή τί πρωτάθλημα να έχουμε», είναι λάθος. Στο ελληνικό μπάσκετ τα τελευταία 30 χρόνια δαπανήθηκαν τα περισσότερα χρήματα, σε όλα τα επίπεδα, από οποιαδήποτε χώρα της γηραιάς ηπείρου, πλην ίσως της Ισπανίας.

Είναι ευχάριστο πως οι τίτλοι του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα πιστώνονται στο ελληνικό μπάσκετ, αλλά ουσιαστικά πιστώνονται μόνο στους συλλόγους και τις διοικήσεις τους που πληρώνουν τεράστια ποσά για να έχουν τους καλύτερους. Αν λείψει το χρήμα; Καλύτερα να μην μάθουμε την συνέχεια.

Διαβάστε ακόμη:

Νίκος Γιαννόπουλος: Οι πρωταθλητές που έφεραν άλλες εποχές...

Το μήνυμα του Γκάλη για το Ευρωμπάσκετ του 87'

News 24/7

24MEDIA NETWORK