Έτσι έγινε το θαύμα από τον Ρανιέρι

Κάθε φορά που κάτι έξω απ’ τα συνηθισμένα συμβαίνει στο ποδόσφαιρο, η επιτυχία μπαίνει στο μικροσκόπιο. Είτε πρόκειται για την Ελλάδα του 2004, είτε για την Μπαρτσελόνα του 2009-11, είτε μιλάμε για την Ατλέτικο του 2014 και τη Λέστερ του 2016. Το διαφορετικό τραβάει τα βλέμματα περισσότερο από κάθε τι πολύ απλά γιατί όλοι, παράγοντες, ομάδες, αναλυτές, μίντια, ψάχνουν νέες απαντήσεις, μια νέα φόρμουλα.

Τι διδάσκει η Λέστερ;

Είναι η φύση του ποδοσφαίρου τέτοια. Ένα παιχνίδι τόσο χαοτικό που η ανάγκη για να οριστεί, να μπει σε καλούπια είναι καταδικασμένη να μοιάζει με κυνήγι χίμαιρας. Παρόλα αυτά, η ανάγκη παραμένει. Και όταν συμβαίνει το έξω απ’τα φυσιολογικά όλοι βάζουν το διαφορετικό στο μικροσκόπιο.

Τι συνέβη; Τι μπορούμε να διδαχθούμε; Τι έκαναν οι θριαμβευτές που ήταν διαφορετικό απ’τα συνηθισμένα; Ποια είναι η καινοτομία που θα αντιγραφεί από πολλούς;

Όπως εύστοχα διάβασα κάπου το Σαββατοκύριακο, δεν υπάρχει μέσο στην Αγγλία που να μην έστειλε ανθρώπους στο Λέστερ για να κάνουν το ίδιο θέμα: τι συμβαίνει στη Λέστερ; Και όλοι, μα όλοι γύρισαν με την ίδια απάντηση. Τίποτα. Δεν βρήκαν κάτι ξεχωριστό και γι’αυτό κυριάρχησαν οι ιστορίες για την πίτσα του Ρανιέρι, το ντίλι-ντινγκ, ντίλι-ντονγκ και πράγματα που αφορούν το κλίμα, την ψυχολογία, κτλ.

Πολλοί θα απορήσετε. Εδώ μιλάμε για το κορυφαίο ποδοσφαιρικό θαύμα των τελευταίων χρόνων, ίσως το κορυφαίο όλων των εποχών και αυτό που συνέβη είναι τίποτα; Κι όμως, από όποια κι αν το εξετάσεις, δεν βρίσκεις κάτι που η Λέστερ να έκανε διαφορετικά απ’τους άλλους, κάτι δικό της που να πυροδότησε το θαύμα.

ΜΕ REACTIVE 4-4-2

Η Λέστερ άφησε την μπάλα στον αντίπαλο και έπαιξε πίσω απ’αυτήν. Για να αμυνθεί δεν διάλεξε σχήμα με τρεις στόπερ ή τρεις χαφ. Έπαιξε 4-4-2, με δύο συμπαγείς τετράδες χαμηλά και άφησε πιο ψηλά τον Βάρντι με τον Μαχρέζ. Τίποτα το καινούργιο.

Η Ατλέτικο έκανε “διάσημο” το reactive 4-4-2 πριν δύο χρόνια, από τότε συζητάμε την επιστροφή του. Ακόμα και η Ρεάλ Μαδρίτης του Αντσελότι αυτό φόρεσε για να αποκλείσει την Μπάγερν και να φτάσει στο 10ο πρωταθλητριών. Πλέον το βρίσκεις παντού. Η Βιγιαρεάλ έτσι, χωρίς την μπάλα και με 4-4-2, είναι 4η στην Ισπανία και ένα βήμα πριν τον τελικό του Europa League.

Μπορεί απ’το 2009 να ζούμε στην εποχή της κατοχής και του παιχνιδιού με την μπάλα, αλλά στο ποδόσφαιρο πάντα υπάρχει ο αντίθετος πόλος. Όπως συζητάμε πολλές φορές, υπάρχει το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και υπάρχει η reactive λογική. Τίποτα απ’τα δύο δεν είναι απόλυτη συνταγή επιτυχίας: μπορείς να κερδίσεις και με τα δύο, το θέμα είναι το πόσο καλά τα εφαρμόζεις.

ΤΑΚΛΙΝΓΚ, ΚΛΕΨΙΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ

Η Λέστερ είναι 18η στην κατοχή με 44.7%, τελευταία στην ευστοχία στις μεταβιβάσεις με 70% και 5η στις μακρινές μπαλιές με 73 ανά αγώνα. Στα σουτ στο τέρμα είναι 7η. Που είναι πρώτη; Στα τάκλινγκ φυσικά, με 23 ανά παιχνίδι, και στα κλεψίματα με 21.8. Δεκάδες ομάδες στα μεγάλα πρωταθλήματα παίζουν “έτσι”. Κάποιες υποβιβάζονται, κάποιες σώζουν τη χρονιά, κάποιες βγαίνουν στην Ευρώπη. Πρωτάθλημα; Μόνο η Ατλέτικο και τώρα η Λέστερ.

Σύμφωνα με μια ανάλυση του StatsBomb η Λέστερ είναι εκπληκτικά γρήγορη στο να εκδηλώνει τις επιθέσεις της, στο να μεταφέρει γρήγορα την μπάλα μόλις την κερδίσει. Τις τελευταίες τέσσερις σεζόν στην Αγγλία μόνο δύο ομάδες ήταν πιο γρήγορες απ’τη Λέστερ. Η Μπέρνλι πέρσι, που υποβιβάστηκε, και η Άστον Βίλα το 2013-14, που τερμάτισε πέντε βαθμούς πάνω απ’τη ζώνη του υποβιβασμού.

Πάνω που βρίσκεις κάτι ξεχωριστό διαπιστώνεις πως για άλλες ομάδες ήταν συνταγή αποτυχίας.

ΠΗΓΕ “ΤΡΕΝΟ” ΑΠΟ ΠΕΡΣΙ

Η Λέστερ δεν έκανε τίποτα καινούργιο, απλώς τα έκανε όλα πολύ, πολύ καλά. Εξαιρετικά, για τεράστιο χρονικό διάστημα. Και όχι, δεν μιλάμε μόνο για τη φετινή σεζόν. Θα πρέπει κανείς να υπολογίσει και το περσινό τελείωμα που έφερε την παραμονή. Πέρσι η Λέστερ έχασε 4-3 απ’την Τότεναμ στις 21 Μαρτίου, εννιά αγωνιστικές πριν το τέλος. Από τότε και μέχρι χθες, οι Αλεπούδες έδωσαν 45 αγώνες πρωταθλήματος, έχασαν μόνο τέσσερις φορές και πήραν 99 βαθμούς.

ΧΩΡΙΣ ΛΕΦΤΑ

Δεν έκαναν κάτι διαφορετικό, αλλά το έκαναν τέλεια. Και το πως, οδηγεί την κουβέντα στους παίκτες. Ο Βάρντι το 2011 ήταν στη Χάλιφαξ, ο Μαχρέζ στη δεύτερη ομάδα της Χάβρης, ο Καντέ στην όγδοη κατηγορία της Γαλλίας. Οι τρεις MVP ήταν ανώνυμοι, χαμένοι. Η βασική ενδεκάδα κόστισε στη Λέστερ κοντά στα 30 εκατομμύρια ευρώ.

Σύμφωνα με το sportingintelligence, τα λεφτά που έχει ξοδέψει για παίκτες ο Φαν Χαάλ στα δύο χρόνια του στη Γιουνάιτεντ είναι περισσότερα απ’όσα έχει ξοδέψει η Λέστερ στα 132 χρόνια της ιστορίας της.

“ΚΑΝΤΕ, ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ, ΚΑΝΤΕ”

Πως βρήκε αυτούς τους παίκτες; Με εκπληκτικά εύστοχο scouting, με την αποθέωση του moneyball. “Βρες φτηνούς παίκτες που κάνουν τα ίδια με τους ακριβούς, μέσω των στατιστικών”. Ο Γουόλς, ο βοηθός του Ρανιέρι, δεν σταμάτησε όλο το καλοκαίρι να του μουρμουράει: “Καντέ, Κλαούντιο, Καντέ”. Η ανάλυση έλεγε πως ο Καντέ είχε εκπληκτικές επιδόσεις στις αναχαιτίσεις, πως θα ήταν απόλυτα ταιριαστός στο πλάνο της Λέστερ.

Ο Καντέ τελειώνει τη χρονιά ως πρώτος στα κλεψίματα στην Πρέμιερ Λιγκ και ήδη είναι στο στόχαστρο της Παρί. Μια μελέτη κατά τη διάρκεια της σεζόν έδειξε πως όταν ο Καντέ ξεκινούσε μια αντεπίθεση και ήταν αυτος που έδινε την πρώτη πάσα μετά από κλέψιμο, η Λέστερ σκόραρε έξι φορές στις δέκα.

Ο Γάλλος θωράκιζε το κέντρο και οδηγούσε τους αντιπάλους στα άκρα, ο Χουτ με τον Μόργκαν καθάριζαν τις σέντρες, ο Σμάιχελ όλα τα υπόλοιπα. Αυτά πίσω απ’την μπάλα και μετά γρήγορη μεταφορά σε Βάρντι, Μαχρέζ και Οκαζάκι, μαζί με τις σέντρες του Ολμπράιτον. Τίποτα το ξεχωριστό, τίποτα το καινούργιο. Τυπικό πλάνο ομάδας αντεπιθέσεων, που όμως η Λέστερ εκτέλεσε στο ακέραιο με εκπληκτική επιτυχία, λες και της ήταν αδύνατον να κάνει λάθος.

Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΡΑΝΙΕΡΙ

Και ο Ρανιέρι; Ο Ιταλός έκανε καριέρα που του χάρισε το παρατσούκλι ο Μαστροχαλαστής. Άλλαζε διαρκώς ενδεκάδες, διατάξεις, πείραζε διαρκώς την ομάδα του ακόμα και μέσα στους αγώνες. Όταν έφυγε απ’την Τσέλσι οι αλλαγές του ήταν αυτές που είχαν στερήσει στους Μπλε το εισιτήριο για τον τελικό του Champions League στους ημιτελικούς με τη Μονακό.

Και ξαφνικά ο 64χρονος Ιταλός αναλαμβάνει τη Λέστερ και αποφασίζει να αρνηθεί τις μεθόδους του. “Αυτό που μου έκανε εντύπωση”, είπε κάποια στιγμή ο Σμάιχελ “ήταν πως ανέλαβε και δεν μας είπε τίποτα για μια εβδομάδα. Μας παρατηρούσε και μας γνώριζε, χωρίς να παρεμβαίνει καθόλου”.

Ακόμα και μέσα στη διάρκεια της σεζόν, ο Ρανιέρι δεν άλλαζε τίποτα αν δεν ήταν απολύτως απαραίτητο. Ίδια διάταξη, ίδια πρόσωπα, μίνιμουμ διαφοροποιήσεις. Σταθερότητα που δεν έχει καμία σχέση με τις συνήθεις πρακτικές του. “Φόρεσε” το 4-4-2 απ’την αρχή της σεζόν, έδωσε έμφαση στην άμυνα και υποσχέθηκε πίτσες για κάθε ματς που η ομάδα του θα κρατούσε το μηδέν πίσω.

Και όχι, δεν τον απαξιώνουμε. Η επιτυχία του είναι τεράστια, του ανήκει 100%. Απλώς δεν έχει πίσω της τακτικά μυστικά, καινοτόμες ιδέες, δικαίωση των μεθόδων, ίσα-ίσα έχει έναν άνθρωπο που ξαφνικά πήρε έναν διαφορετικό δρόμο.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ

Και εκεί βέβαια που ο Ρανιέρι δικαιούται το κρέντιτ όλου του κόσμου είναι στην ψυχολογία. Η διαχείριση όλης της σεζόν είναι πραγματικά υποδειγματική. Η Λέστερ ήταν καθ’όλη τη διάρκεια συγκεντρωμένη, μαχητική και με τρομερά θετική διάθεση. Έμοιαζε πραγματικά ανεπηρέαστη από τις συνθήκες, τη βαθμολογία, τα άλλα αποτελέσματα.

Ακόμα και όταν έγινε ορατό σε όλους πως πλέον ο στόχος πρέπει να είναι ο τίτλος, η Λέστερ αγωνίστηκε λες και είχε τους πιο έμπειρους παίκτες, λες και ήταν σύλλογος μαθημένος για δεκαετίες στο να διεκδικεί και να παίρνει τίτλους, λες και στον πάγκο είχε έναν πολυνίκη και όχι έναν άνθρωπο που δεν είχε κατακτήσει ποτέ πρωτάθλημα. Αυτή η εικόνα ήταν, περισσότερο από τακτικές, διατάξεις και αγωνιστική φιλοσοφία, το πραγματικά ξεχωριστό στοιχείο της Λέστερ.

Αξίζει να θυμηθεί κανείς πως η Λέστερ πήγε στο Έμιρεϊτς σε “ραντεβού τίτλου” με την Άρσεναλ. Έχασε 2-1 στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων. Γροθιά στο στομάχι. Από τότε η ομάδα του Ρανιέρι δεν έκανε άλλη ήττα και μάζεψε 24 βαθμούς σε δέκα ματς. Η ομάδα που θριάμβευσε και πήρε την κρίσιμη μάχη έκανε δύο ήττες, τέσσερις ισοπαλίες και πήρε 16 βαθμούς.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΔΥΝΑΤΟ

Τι ήταν τελικά η Λέστερ του Ρανιέρι; Πάνω απ’τα πρόσωπα και τις τακτικές, πάνω απ’τις αποτυχίες των υπολοίπων και τον χαρακτήρα που έδειξε η ίδια, η Λέστερ ήταν ένας ακόμα θρίαμβος του ποδοσφαίρου. Θρίαμβος του moneyball, της αμυντικής προσέγγισης, των αντεπιθέσεων, της στατιστικής ανάλυσης, των λίγων χρημάτων, αλλά πάνω απ’ολα θρίαμβος του ίδιου του αθλήματος.

Το παιχνίδι που επιτρέπει τα πάντα, το παιχνίδι που μας αρέσει να λέμε με ευκολία πως δεν κερδίζει ο καλύτερος, αλλά τελικά στο τέλος θριαμβεύει ο καλύτερος. Όπως κι αν τον λένε, όπως κι αν παίζει, το ποδόσφαιρο έχει χώρο για τον οποιονδήποτε, αρκεί να γίνει πραγματικά ο καλύτερος σ’αυτό που κάνει.

Η Λέστερ κέρδισε την αθανασία, μια θέση δίπλα στη Νότιγχαμ, στη Βερόνα, στην Καϊζερσλάουτερν, στη Μονπελιέ, στην Ατλέτικο, την Ίπσουϊτς, την Εθνική Ελλάδος. Για μία ακόμη φορά ήρθε ένα τρελό αουτσάιντερ να πει σε όλον τον κόσμο πως γίνεται, δεν υπάρχει αδύνατο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Τσάρλυ: Η δύναμη ψυχής και οι συγκυρίες που ευνόησαν όπως το 2004

This is Λέστερ!

Τα πρωτοσέλιδα για το έπος της Λέστερ

Τι έγραφαν οι Έλληνες στο twitter για τον Ρανιέρι μετά από τα Νησιά Φαρόε

Χίντινγκ: "Με ευχαρίστησε με τρεμάμενη φωνή ο Ρανιέρι"

ΤΡΕΛΑΘΗΚΑΝ: Τα δύο νέα VIDEOS από το σπίτι του Βάρντι

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΥΠΟΚΛΙΣΗ σε Ρανιέρι και Λέστερ από τους αστέρες του ποδοσφαίρου