Δεν φταίνε μόνο οι Σάντος για το θέαμα του Euro

Και να που βρεθήκαμε ξανά στην ίδια κουβέντα. Αντί-ποδόσφαιρο, πούλμαν, καταστροφή, Φερνάντο Σάντος, Πορτογαλία, Ελλάδα, συνταγή, αποτέλεσμα, κυνισμός, ντροπή, αίσχος, όνειδος.

Βαρετή κουβέντα, κυρίως γιατί επαναλαμβάνεται διαρκώς και είναι μάλλον κρίμα που συνεχίζουμε να την κάνουμε το 2016. Το ποδόσφαιρο είναι αυτό που είναι γιατί επιτρέπει τα πάντα. Δικαίωμα του καθενός να έχει την προτίμησή του, αλλά είναι μάλλον αφελές να μιλάμε για πράγματα που κάνουν κακό στο ποδόσφαιρο.

Ομάδες που δεν είναι καλές

Δεν υπάρχει ποδοσφαιρική φιλοσοφία ή τακτική που να κάνει κακό στο άθλημα. Τι είναι πραγματικά κακό; Ομάδες που δεν είναι καλές σ’αυτό που παίζουν. Κι αυτή, η τελευταία πρόταση, είναι και η απάντηση σε όσους αναρωτιούνται γιατί δεν τους αρέσουν τα ματς του Euro και γιατί είναι το τουρνουά με τα λιγότερα γκολ.

ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ “ΜΙΣΑ”

Γιατί του λείπουν οι ομάδες που είναι πραγματικά καλές σ’αυτό που κάνουν. Κι αν τις ψάξει κανείς, είναι πιο πιθανό να τις βρει στις μικρές ή “μεσαίες” ομάδες του τουρνουά, παρά στις μεγάλες. Βλέπουμε λίγα γκολ και ματς που δεν ευχαριστούν πολύ, απλά γιατί οι περισσότερες ομάδες δεν υπηρετούν όσο καλά θα μπορούσαν τους ρόλους που έχουν.

Όσες πέφτουν πίσω απ’την μπάλα και αμύνονται το κάνουν καλά ή σχετικά καλά. Αλλά στις περισσότερες λείπει το άλλο μισό του πλάνου: δεν είναι εξίσου καλές στην αντεπίθεση. Και το μεγάλο πρόβλημα ξεκινάει όταν οι ομάδες που καλούνται να παίξουν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας δεν είναι δουλεμένες σ’αυτό, βασίζονται μόνο στα προσόντα των παικτών ή απλώς δεν έχουν θάρρος.

ΤΟ ΜΠΛΟΚΟ ΤΗΣ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ

Αν τα ενώσουμε, έχουμε την εικόνα της πλειοψηφίας των αγώνων του Euro. Και μια κατάλληλη ματιά στο Κροατία-Πορτογαλία. Η ομάδα του Σάντος έδωσε τρία ματς στους ομίλους ως αφεντικό, σε ρόλο δηλαδή που δεν είναι το φόρτε του προπονητή της. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν κακή σ’αυτόν: ήταν δουλεμένη με την μπάλα και τάισε τον Ρονάλντο στην περιοχή και στα τρία παιχνίδια, ανεξαρτήτως του πως ήταν τα τελειώματα του μεγάλου αστέρα του τουρνουά.

Κόντρα στην Κροατία η Πορτογαλία τα πέταξε όλα αυτά και κάθισε ταγμένη πίσω απ’την μπάλα, με 4-4-2 στην αρχή και με 4-1-4-1 μετά την είσοδο του Ρενάτο Σάντσες. Μπλόκαρε την Κροατία στην αρχή της ανάπτυξής της, γιατί πρέσαρε πολύ τον Μπαντέλ που έπαιρνε την πρώτη μπάλα, ανάγκασε τον Μόντριτς να κατέβει πολύ χαμηλά, ακόμα και κάτω απ’τη σέντρα, και έτσι έβγαλε εκτός παιχνιδιού τον Ράκιτιτς.

Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που βλέπουμε αγώνα ανάμεσα σ’αυτούς τους δύο ρόλους, ίσα-ίσα είναι μια κλασική σύγκρουση. Το πρόβλημα στο “θέαμα που ψάχνει ο κόσμος” ξεκινάει όταν δεν υπάρχει θάρρος σε κανέναν απ’τους δύο.

ΑΜΥΝΑ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Η Πορτογαλία ήταν τέλεια πίσω απ’την μπάλα, αλλά δεν είχε κανένα θάρρος στις αντεπιθέσεις. Τους έβλεπες και νόμιζες πως υπερασπίζονται ένα 1-0 υπέρ τους, σαν να προσέχουν ακόμα και στις αντεπιθέσεις, από φόβο μήπως πιαστούν ανοργάνωτοι και ισοφαριστούν. Το να παίζεις φουλ άμυνα δεν είναι κακό, αλλά χωρίς απειλή και θάρρος στην αντεπίθεση είναι μισή δουλειά. Η Πορτογαλία ήταν τέλεια στημένη πίσω απ’την μπάλα, αλλά με αυτήν δεν είχε το θάρρος που είχε η Κροατία πχ όταν έπαιξε με την Ισπανία.

ΕΚΤΕΘΗΚΕ Η ΚΡΟΑΤΙΑ

Απ’την άλλη, οι Κροάτες πρώτα εκτέθηκαν και μετά την πάτησαν. Εκτέθηκαν γιατί βρήκαν απέναντί τους μια ομάδα που δεν ήταν εύκολο να την ανοίξουν όπως έκαναν με την Τσεχία και την Τουρκία και αποδείχθηκε πως δεν είναι τόσο καλοί με την μπάλα όσο νομίζουν. Και μ’έναν τρόπο, αποδέχθηκαν τη μοίρα τους, είπαν “οκ, δεν πειράζει, θα ψάξουμε το γκολ με καμιά κεφαλιά αυτού με την κοτσίδα”.

Κανένα θάρρος για μεγαλύτερη επιθετικότητα, κανένα διαφορετικό πλάνο. Ξαφνικά η ομάδα που είχε κερδίσει το χειροκρότημα στα ματς του ομίλου έγινε προβλέψιμη, αργή, ανίκανη να φτιάξει την παραμικρή φάση ή να σκεφτεί κάτι διαφορετικό. Ο Παντέλ υπέφερε στον άξονα, η μπάλα ήταν διαρκώς στα πόδια των στόπερ, ο Σρνα κλεισμένος και δεν υπήρχε ένας τρόπος να βγουν απ’αυτό.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΡΙΣΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗ ΡΙΣΚΑΡΕΙΣ

Πολλά πράγματα αποτελούν ρίσκο στο ποδόσφαιρο, ίσως και όλα, αφού έχουν πάντα τον κίνδυνο να γυρίσουν μπούμερανγκ. Όμως, το μεγαλύτερο ρίσκο είναι να μη ρισκάρεις καθόλου. Η Κροατία περίμενε μέχρι το 88’ για να κάνει αλλαγή και αυτή ήταν να αλλάξει φορ, λες και αυτό ήταν το πρόβλημά της στο παιχνίδι.

Ο Κόβασιτς που θα μπορούσε να αλλάξει κάτι στο κέντρο, δεν μπήκε ποτέ. Ο Πιάτσα που έκανε όργια με 7/8 ντρίμπλες κόντρα στην Ισπανία δεν επιβραβεύθηκε με θέση στην ενδεκάδα, έμεινε στον πάγκο και έπρεπε να περιμένει μέχρι το 110’ για να μπει. Καθόλου τυχαία, τότε η Κροατία απείλησε περισσότερο. Καθόλου άδικα, τότε το έφαγε και αποκλείστηκε.

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΙΩΣ

Μην παρεξηγηθώ, το ίδιο θα μπορούσε να ισχύει και για την Πορτογαλία. Όταν αμύνεσαι χωρίς να απειλείς, χωρίς έστω ένα μικρό επιθετικό ρίσκο, τότε το τρως απ’τον ξανθό με την κοτσίδα και δεν έχεις χρόνο να αντιδράσεις. Θα μπορούσε να συμβεί στην Πορτογαλία, με τον ίδιο τρόπο που συνέβη στην Κροατία.

Κάποιος θα περνούσε, κάποιος θα έμενε έξω. Κανείς εκ των δύο δεν έπεισε όσο θα έπρεπε. Η Πορτογαλία γιατί δεν συνδύασε την άμυνα με απειλή στην κόντρα, η Κροατία γιατί δεν απέδειξε πως είναι πραγματικά καλή με την μπάλα.

Οι ομάδες του Πεπ και οι άλλες

Ποιοι είναι πραγματικά καλοί με την μπάλα;

Οι Ισπανοί και οι Γερμανοί. Καθόλου τυχαία οι δύο ομάδες που έχουν στηριχθεί σε παιχνίδι συλλόγου (Μπαρτσελόνα-Μπάγερν). Καθόλου τυχαία αυτές που έχουν πολύ Γκουαρδιόλα στο παιχνίδι τους, στην ανάπτυξη, στην κίνηση χωρίς μπάλα, στην ευκολία στη δημιουργία ευκαιριών.

Δεν είναι τέλειες, έδειξαν αδυναμίες στο αμυντικό transition, αλλά με την μπάλα, ως ομάδες πρωτοβουλίας είναι ανώτερες όλων. Σε σύγκριση με τον τρόπο που επιτίθενται οι υπόλοιπες, παίζουν (σχεδόν κυριολεκτικά) άλλο άθλημα.

ΜΕ ΤΑΛΕΝΤΟ, ΧΩΡΙΣ ΣΧΕΔΙΟ

Ποιοι δεν είναι καλοί με την μπάλα; Το Βέλγιο, η Γαλλία και η Αγγλία. Ταλέντο, λύσεις, αλλά καμία απ’αυτές τις ομάδες δεν έχει βοηθηθεί απ’τους προπονητές που έχει στο να έχει μια στοιχειώδη επιθετική λειτουργία, κάτι πέρα απ’το “να πάρει την μπάλα ένας καλός, να κάνει ντρίμπλα, να κάνουμε φάση”.

ΤΟ ΒΕΛΓΙΟ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΩΝ

Καθόλου τυχαία, Βέλγιο και Αγγλία έχουν μια στοιχειώδη βελτίωση επειδή απλώς άλλαξαν τα πρόσωπα. Ο Βίλμοτς δεν έβαλε ξανά τον Φελαϊνί, ο Ντε Μπρόινε ήρθε κεντρικά, το έργο έγινε λίγο καλύτερο. Μόνο λίγο, γιατί ακόμα κι έτσι το Βέλγιο δεν μπορούσε να κάνει φάση με την Ιρλανδία και νίκησε μόνο όταν άνοιξε το σκορ στην κόντρα.

Με την Ουγγαρία το πράγμα έγινε πιο εύκολο με το γρήγορο γκολ απ’το στημένο, που έδωσε στο Βέλγιο το ρόλο που υποτίθεται πως του αρέσει. Ούτε εκεί τα πήγε όπως θα έπρεπε σύμφωνα με τους παίκτες που έχει, αφού δεν αμύνθηκε με ασφάλεια και άργησε πολύ, πάρα πολύ να βρει τα επόμενα γκολ στην κόντρα.

Η ΑΓΓΛΙΑ ΤΟΥ ΡΟΪ

Η Αγγλία απ’την άλλη έγινε καλύτερα όταν μετά το γκολ του Μπέιλ ο Ρόι αναγκάστηκε να βάλει Στάριτζ-Βάρντι. Γρήγορα ήρθε ο αγώνας με τη Σλοβακία για να φανεί πως μπορεί οι αλλαγές να βελτιώνουν τα προσόντα που υπάρχουν στο χορτάρι, αλλά δεν αλλάζουν το γεγονός πως οι Άγγλοι αυτοσχεδιάσουν για κάνουν φάση.

Η ΓΑΛΛΙΑ ΤΟΥ 2ΟΥ ΗΜΙΧΡΟΝΟΥ

Δεν είναι μεγάλες οι διαφορές που έχει και η Γαλλία. Κομμένη-ραμμένη για να παίξει στην κόντρα όποια απ’τις Ισπανία-Γερμανία βρει στους “οκτώ”. Μέχρι τότε, παίζει ως αφεντικό, ξοδεύει πάντα ένα ημίχρονο χωρίς φάσεις και περιμένει τις αλλαγές στο 2ο για να βρει άκρη, έστω και στις καθυστερήσεις, έστω και με ατομικές ενέργειες, όπως έγινε στα δύο πρώτα ματς.

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΚΑΙ Η ΙΤΑΛΙΑ

Μένουν οι καλές μικρομεσαίες, που δεν έχουν το ατομικό ταλέντο των μεγάλων, αλλά έδειξαν καλές, οργανωμένες ομάδες. Τέτοιες ήταν η Ελβετία και η Πολωνία, με την ομάδα του Κρικόβιακ να είχε συνολικά καλύτερη εικόνα και να αξίζει που βρίσκεται στους 8, η Ουαλία, ακόμα και η Ισλανδία.

Άφησα τελευταία την Ιταλία, που είναι η μοναδική μεγάλη που κατέβηκε συνειδητά να παίξει πίσω απ’την μπάλα απ’την αρχή και με σχέδιο. Στη θεωρία το κάνει καλύτερα απ’όλους, στην πράξη ακόμα και με το Βέλγιο επέτρεψε περισσότερες φάσεις απ’όσες θα έπρεπε και γενικά δεν έχει την παλιά, κλασική ηρεμία με την οποία έπαιρναν πάντα αποτελέσματα οι Ιταλοί.

ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΚΑΙ ΤΟ “ΕΥΚΟΛΟ”

Ισπανία-Γερμανία, οργανωμένες “μικρές” και μεγάλες που θα έπρεπε να παίζουν καλύτερα με βάση τους παίκτες που έχουν, αλλά δεν τους βοηθούν οι προπονητές τους. Αυτό είναι το έργο. Δύο θα φτάσουν τελικό, η μία σίγουρα με πολύ ευκολότερο δρόμο.

Mέχρι να μάθουμε ποιες είναι αυτές, ας μην τα βάζουμε με όποιον παίζει άμυνα, παρά μόνο αν δεν απειλεί στην κόντρα, και ας κρίνουμε τις ομάδες όχι απ’τους παίκτες που έχουν, αλλά απ’το συνολικό τρόπο που αγωνίζονται. Πάντα έχοντας στο μυαλό πως είναι δύσκολο να επιτίθεσαι σε μικρούς χώρους και να αμύνεσαι σε μεγάλους και “εύκολο” το αντίστροφο.