Η αδικία στον Σταλόνε και ο "αδικημένος" Ντι Κάπριο

Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για την απονομή των Όσκαρ, την αδικία στον Σταλόνε και τον "αδικημένο" Ντι Κάπριο.

Η αδικία στον Σταλόνε και ο "αδικημένος" Ντι Κάπριο

Είναι λεκτικό το πρόβλημα. Λέμε "κέρδισε το Όσκαρ" ή "έχασε το Όσκαρ". Ακόμα και στα Αγγλικά λένε "Nominated four times, won once". Και κάπου εκεί, ανάμεσα στο "κέρδισε" και στο "έχασε", ξεχνάμε κάτι. Τα Όσκαρ, όπως και κάθε τέτοιο βραβείο, δεν κερδίζονται. Απονέμονται.

Δεν είναι τίτλοι για να τους πάρει η ομάδα που φτάνει μέχρι το τέλος. Δεν είναι κύπελλα για να τα σηκώσει ο νικητής του τελικού. Δεν είναι χρυσά μετάλλια για να τα βάλει στο λαιμό του αυτός που έτρεξε πιο γρήγορα, που πήδηξε πιο μακριά, που σήκωσε τα περισσότερα κιλά, κτλ. Δεν μετριούνται με γκολ, καλάθια, πόντους, γκέιμ, σετ, δευτερόλεπτα, εκατοστά, μέτρα. Βασικά δεν μετριούνται με τίποτα.

Ποιοι ψηφίζουν;

Απονέμονται μέσω ψήφων. Ψήφων που ο καθένας δίνει όπου γουστάρει, χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν. Ποιος ψηφίζει; Η Ακαδημία. Τι είναι η Ακαδημία; Ένα κλαμπ στο οποίο μπαίνεις με το που κερδίζεις υποψηφιότητα για Όσκαρ ή αν σε προτείνουν για μέλος δύο ήδη εισηγμένοι στην Ακαδημία.

Δεν είναι ένα σταθερό κλαμπ ειδικών. Στην ουσία για κάθε κατηγορία ψηφίζουν αυτοί που έχουν διακριθεί σε αυτήν και έχουν καταφέρει να κερδίσουν έστω μία υποψηφιότητα. Και ο καθένας ψηφίζει μόνο για την κατηγορία του. Οι ηθοποιοί κρίνουν τους ηθοποιούς, οι σκηνοθέτες τους σκηνοθέτες, οι σεναριογράφοι τους σεναριογράφους και πάει λέγοντας. Μόνο για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας ψηφίζουν όλοι, τα υπόλοιπα βραβεία κρίνονται μόνο απ’αυτούς που κάνουν ή έκαναν την ίδια δουλειά.

Δεν μ’άρεσαν τα Ρόκυ

Απαραίτητες λεπτομέρειες για να ξέρουμε πως προκύπτουν οι "νικητές" και οι "χαμένοι". Απαραίτητες για να γίνει, έστω μερικώς, κατανοητή η δυσαρέσκειά μου που ο Συλβέστερ Σταλόνε δεν πήρε το Όσκαρ Β’ Ανδρικού. Φράση που ποτέ δεν περίμενα πως θα γράψω. Δεν ήμουν ποτέ μεγάλος φαν των Ρόκυ, ναι, δεν ντρέπομαι να το πω. Τα αντιμετώπιζα πάντα ως γραφικά, προπαγανδιστικά, αφελή. Εξαιρείται φυσικά, το πρώτο.

Όλα τα sequel ακολούθησαν τα θεωρούσα απλώς μια πετυχημένη μπίζνα, στα όρια των παιδικών, της κόμικ αφήγησης. Μπουνιές στον αέρα, τραγικοί αγώνες, κακοί μαύροι, θάνατοι στο ρινγκ, ντοπαρισμένοι Ρώσοι, καλοί Αμερικανοί που συγκινούν το κοινό, κτλ. Ναι, ακόμα και όταν ήμουν μικρός δεν με συγκινούσαν όσο θα έπρεπε δεδομένης της ηλικίας. Κατανοούσα τον ενθουσιασμό συμμαθητών και φίλων, αλλά δεν τον συμμεριζόμουν στο 100%.

Το πρώτο Ρόκυ

Όμως, αρχή όλων ήταν το πρώτο, το Ρόκυ σκέτο, χωρίς αριθμό ή επίθετο μετά. Κι αν υπάρχει κάποιος λόγος που θα ήθελα να πάρει ο Σταλόνε το Όσκαρ την Κυριακή ήταν ακριβώς για το πως έκανε πραγματικότητα το όνειρό του πριν 39 χρόνια και για τη διαδρομή του ήρωα Ρόκυ Μπαλμπόα μαζί με τον ίδιο τον Σταλόνε μέχρι το σήμερα.

Δεν τον ήξερε κανείς. Προσπαθούσε να καταφέρει στο Hollywood, αλλά το μόνο που έβρισκε ήταν μικροί ρόλοι. Δεν είχε λεφτά, ετοιμαζόταν να κάνει οικογένεια, σκεφτόταν να πουλήσει τον σκύλο του, γιατί δεν μπορούσε να τον συντηρεί άλλο.

Έγραψε το σενάριο σε τέσσερις μέρες

Είδε έναν αγώνα του Μοχάμεντ Άλι απέναντι σε έναν τύπο που λεγόταν Τσακ Γουέπνερ και εμπνεύστηκε απ’το γεγονός πως ο Γουέπνερ μπορεί να έχασε, αλλά έριξε κάτω τον πρωταθλητή και άντεξε το ξύλο του Άλι μέχρι και τον 15ο γύρο, κάτι που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει πριν το ματς. "Πήγε την απόσταση" και ο Σταλόνε έκατσε και έγραψε με στυλό το σενάριο του Ρόκι μέσα σε λιγότερο από τέσσερις μέρες.

Η ιστορία του τύπου που δεν πατάει πουθενά, γνωρίζει ένα κορίτσι ακριβώς ίδιο μ’αυτόν και κάποιος του δίνει την ευκαιρία μιας ζωής. Δεν θέλει να νικήσει, θέλει να αντέξει, για να αποδείξει πως είναι κάποιος. "Να πάει την απόσταση", να μείνει όρθιος.

Ή εγώ ή κανείς

Το σενάριο άρεσε στα στούντιο που έψαχναν αστέρες κατάλληλους για τον ρόλο, όπως τον Ρέντφορντ ή τον Τζέιμς Κάαν, αλλά ο Σταλόνε ήταν κάθετος. "Εγώ θα παίξω τον Ρόκυ", έλεγε ρισκάροντας τα πάντα, αρνούμενος να πουλήσει το σενάριο για 300.000 δολάρια που θα τον έβγαζαν σίγουρα απ’τη φτώχεια.

Με αυτόν η ταινία μπορεί να μην πήγαινε κι αν δεν πήγαινε αντίο το όνειρο. Όλα ή τίποτα, δεν ήθελε όπως και ο ίδιος ο Ρόκυ να αφήσει την ευκαιρία για κάποιον άλλο. "‘Η παίζω εγώ και γίνομαι αστέρας μαζί με την επιτυχία της ταινίας ή η ταινία πάει άπατη μ’εμένα και μαζί της και εγώ. Αν δεν τα καταφέρω μ’αυτόν τον ρόλο που τον έχω βασίσει στον εαυτό μου, δεν θα τα καταφέρω ποτέ".

Χωρίς λεφτά

Τους έπεισε. Δηλαδή όχι ακριβώς, αφού πήρε μεν το ΟΚ, αλλά μαζί μ’αυτό ψίχουλα. Το συνολικό μπάτζετ δεν ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο δολάρια και είχαν μόλις τέσσερις εβδομάδες να τελειώσουν τα γυρίσματα. Τα ρούχα που φορούσε ήταν δικά του. Στην ταινία έπαιζαν συγγενείς του. Δεν πήραν ποτέ άδεια για τις σκηνές στους δρόμους της Φιλαδέλφεια, τις γύριζαν στα κρυφά και γρήγορα, μην τους πιάσει κανείς.

Το πρώτο ραντεβού με την Άντριαν έγινε σε κλειστό παγοδρόμιο πολύ απλά γιατί δεν είχαν λεφτά για γυρίσουν τη σκηνή με κομπάρσους σε γεμάτη πίστα. Η ρόμπα για τον αγώνα ήρθε μεγαλύτερη, αλλά δεν είχαν χρόνο να περιμένουν να φτιαχτεί μία στο νούμερό του κι έτσι τη φόρεσε κι απλώς έγραψε δύο ατάκες όπου ο Ρόκυ κάνει πλάκα για το πόσο μεγάλη του είναι.

"Σε όλους του Ρόκυ του κόσμου"

Κέρδισε δέκα υποψηφιότητες για Όσκαρ. Ο ίδιος έγινε μόλις ο 3ος άνθρωπος που είναι ταυτόχρονα υποψήφιος για Όσκαρ υποκριτικής και σεναρίου. Δίπλα του όλοι υποψήφιοι, ο σκηνοθέτης, το μοντάζ, η Άντριαν, ο Πόλυ, ο Μίκυ, η μουσική του Μπιλ Κοντι. Κέρδισε μόνο ο σκηνοθέτης και το μοντάζ, όμως η ταινία πήρε μαζί και το μεγάλο, της καλύτερης ταινίας. Η πρώτη "αθλητική" που το πέτυχε.

Οι παραγωγοί τον ανέβασαν με το ζόρι στη σκηνή, ανάμεσά τους. Το ύφος του δεν έχει καμία διαφορά με αυτό που είχε ο Ρόκυ στην ταινία: χαμένος, ντροπαλός, χωρίς να ξέρει πως να φερθεί, με τη στιγμή να τον ξεπερνάει. Είπε μόνο μια φράση, χωρίς ποτέ να κρατήσει το αγαλματίδιο στα χέρια του: "Και σε όλους τους Ρόκυ του κόσμου, σας αγαπώ".

Δικαιώθηκε και έχτισε μια ολόκληρη καριέρα, ακριβώς όπως το ήλπιζε. Έβγαλε εκατομμύρια και όλα τα οφείλει σ’εκείνο το σενάριο και σ’εκείνες τις τέσσερις εβδομάδες γυρισμάτων. Κάθε ταινία, κάθε deal, κάθε νέο Ρόκυ, κάθε ανέβασμα στα σκαλιά, στα βουνά, κάθε σκηνή προπόνησης, κάθε θρίαμβος στο box office.

Έπρεπε να του το δώσουν

Καλός ηθοποιός; Μπα. Καλός Ρόκυ; Ο καλύτερος. Απ’τους υπόλοιπους τέσσερις που ήταν φέτος υποψήφιοι για το Όσκαρ Β’ Ανδρικού, έχω δει τους τρεις. Ήταν όλοι καλύτεροι απ’τον Σταλόνε και υποθέτω πως το ίδιο ισχύει και για τον τέταρτο, τον Μαρκ Ράιλανς, που πήρε τελικώς το Όσκαρ.

Ο Σταλόνε δεν ήταν ο καλύτερος, αλλά απορώ πως τους πήγε η καρδιά να ψηφίσουν άλλον. Κάνεις ο,τι θες, δεν δίνεις λογαριασμό σε κανέναν, δώσ’το στον Σταλόνε να ανέβει κι αυτά τα σκαλιά ως νικητής να γίνει χαμός. Το ίδιο ισχύει και για τον Μίκι Ρουρκ και το εκπληκτικό come back που έκανε το 2008 με το Wrestler. Ανέβασέ τον πάνω να κλάψουμε, όσο καταπληκτικός κι αν ήταν ο Σον Πεν στο Milk.

Δεν έγινε για κανέναν απ’τους δύο. Τι χάσαμε φέτος που δεν το πήρε ο Σταλόνε; Μια επανάληψη αυτού που έγινε στις Χρυσές Σφαίρες. Ίσως και κάτι πολύ ανώτερο απ’αυτό. Δείτε τι έγινε και κοιτάξτε τις φάτσες όσων χειροκροτούν.

Δεν ήταν αδικημένος ο Ντι Κάπριο

Πάμε και στον μεγάλο νικητή. Νικητής είναι και άξιος. Αυτό που δεν είναι ο Ντι Κάπριο είναι αδικημένος. Ξέρω πως αυτή είναι η αφήγηση που τον συνοδεύει τα τελευταία χρόνια. Όμως, ταπεινά πιστεύω πως απλώς πρόκειται για μια υπερβολή του internet, των meme κατέκλυσαν τα πάντα με αστεία για τον "Ντι Κάπριο που δεν έχει πάρει Όσκαρ, χα-χα".

Υπήρχαν πάντα καλύτεροι

Ναι, δεν είχε πάρει. Αλλά δεν ήταν και κάποια τραγική αδικία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι ένας εκπληκτικός ηθοποιός. Είναι, αλλά όταν ήταν υποψήφιος, κάποιος άλλος ήταν καλύτερος. Ήταν καλός στο What’s eating Gilbert Grape, αλλά o Τόμι Λι Τζόουνς έκανε ταινία τον Φυγά και μαζί ήταν υποψήφιος ο Φάινς για τη Λίστα του Σίντλερ και ο εκπληκτικός Πιτ Ποστλθγουέιτ για το In the name of the father. Αν κάποιος αδικήθηκε κατάφωρα, ήταν ο τελευταίος.

Το 2004 ο Ντι Κάπριο ήταν φοβερός στο Aviator, για κάποιους ήταν ο καλύτερος ρόλος της καριέρας του μαζί μ’αυτόν στο Shutter Island, όμως ο Φοξ έπαιξε τον τυφλό Ρέι Τσαρλς κι όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει με τέτοιους αβανταδόρικους ρόλους. Ο ίδιος ο Ντι Κάπριο το έμαθε φέτος.

Το 2006 ήταν υποψήφιος για το Blood diamond, αλλά θα μπορούσε να χάσει κι απ’τον Γουϊτάκερ για τον Τελευταίο Βασιλιά της Σκωτίας και απ’τον Γουϊλ Σμιθ για το Κυνήγι της ευτυχίας. Το ίδιο βράδυ ο Πίτερ Ο’Τουλ πήγε σπίτι χαμένος για όγδοη φορά σε υποψηφιότητα Ά Ανδρικού. Αδικήθηκε ο Λίο στη μόλις δεύτερη;

Πρόπερσι ο ΝτιΚάπριο ήταν απολαυστικός στον Λύκο, αλλά έπεσε πάνω στον ΜακΚόναχι. Κι αν ήταν εύκολο να πάρεις Όσκαρ για έναν τέτοιο χαρακτήρα σαν αυτόν στο Λύκο, τότε ίσως θα έπρεπε να ήταν υποψήφιος και ο Πατσίνο για τον Σημαδεμένο.

Όπως έπρεπε φέτος

Το πήρε φέτος, αφού πήγε όπως έπρεπε. Ο βασικός του αντίπαλος το είχε πάρει πέρσι, θα ήταν δύσκολο να κάνει το repeat, ενώ ο ρόλος του Ντι Κάπριο τα είχε όλα: ταλαιπωρία για τον ηθοποιό, σκηνές που έμειναν στην ιστορία, βουτιά σε παγωμένο ποτάμι και γεύμα με ωμό συκώτι βίσονα. Ναι, έτσι συνήθως το παίρνεις.

Εξαιρετικός

Όχι, δεν λέω πως ο Ντι Κάπριο είναι κακός ηθοποιός. Ίσα-ίσα είναι εξαιρετικός και έχει παίξει σε φανταστικές ταινίες, περνώντας απ’τον Μπαζ Λέρμαν στον Γούντι Άλεν, απ’τον Σπίλμπεργκ στον Ντάνι Μπόιλ, απ’τον Σκορτσέζε στον Νόλαν απ’τον Κλιντ Ίστγουντ στον Ινιάριτου. Αλλά είναι μάλλον υπερβολή να λέμε πως ήταν σκάνδαλο που δεν είχε κερδίσει Όσκαρ μέχρι τώρα.

"Σκάνδαλο"

"Σκάνδαλο" ήταν πως ο Πατσίνο δεν πήρε Όσκαρ για τον Νονό, τον Νονό 2, τo Σέρπικο, τη Σκυλίσια Μέρα, το Δικαιοσύνη για όλους και έπρεπε να βρει κι αυτός την "αβάντα" στο "τυφλός, που λέει τρομερές ατάκες, χορεύει το καλύτερο τανγκό, οδηγεί Φεράρι, ξέρει όλα τα αρώματα και βγάζει και τον μονόλογο στο τέλος".

"Σκάνδαλο" ήταν πως ο Σκορτσέζε μας χάρισε τις ταινίες μιας ζωής κι έπρεπε να περιμένει το Departed για να ανέβει πάνω και να αποθεωθεί, πως το ίδιο συνέβη και με τον Σπίλμπεργκ και τη Λίστα του Σίντλερ. "Σκάνδαλο" είναι το "μηδέν στα οκτώ" του Πίτερ Ο’Τουλ, "σκάνδαλο" είναι που ο Μάρλον Μπράντο έχει μόνο δύο Όσκαρ, που ο Ένιο Μορικόνε το κέρδισε μόλις φέτος σε ηλικία 88 ετών, που η Χίλαρι Σουάνκ έχει όσα Όσκαρ ‘Α Γυναικείου έχει και η Μέριλ Στριπ.

"Σκάνδαλο" είναι που ο Τζον Καζάλε δεν είχε έστω μία υποψηφιότητα, παρότι και οι πέντε ταινίες του ήταν υποψήφιες για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και ο ίδιος ήταν ένας πραγματικά σπάνιος ηθοποιός, που δυστυχώς έφυγε νωρίς.

Οι αντίπαλοι και το κλίμα

Αυτά είναι "σκάνδαλα" και άλλα πολλά που δεν θυμάμαι τώρα ή που δεν γνωρίζω καν. Δεν ήταν που ο Ντι Κάπριο δεν είχε Όσκαρ μετά από τέσσερις υποψηφιότητες. Θα μπορούσε να το έχει πάρει, αλλά δεν είναι πως συνέβη κάτι εξοργιστικό και δεν το πήρε. Έτσι το βλέπω τουλάχιστον, παρότι τον γουστάρω κι έχω δει το 80%-90% των ταινιών του.

Πλέον το πήρε και τα αστεία σταμάτησαν, μαζί και μ’αυτά που είχαν βγει εσχάτως με την αρκούδα. Μέχρι την επόμενη φορά, καλό είναι να σκεφτόμαστε πως η νίκη στα Όσκαρ απονέμεται και κυρίως εξαρτάται απ’το ποιους έχεις αντιπάλους και το γενικότερο κλίμα γύρω απ’το όνομά σου και την καριέρα σου.

Οι υποψηφιότητες

Και το σημαντικότερο: αν τα Όσκαρ παίζουν κάποιο ρόλο στη μέτρηση της καλλιτεχνικής αξίας, αυτό είναι μέσω των υποψηφιοτήτων που έχεις.

Ο Πατσίνο μπορεί να έχει όσα Όσκαρ έχει και ο Kούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ, αλλά ο Αλ έχει οκτώ υποψηφιότητες και τέσσερις απ’τις ταινίες ήταν προτεινόμενες για Όσκαρ Καλύτερης ταινίας. Η Μέριλ Στριπ μπορεί να έχει όσα Όσκαρ Ά Γυναικείου έχει και η Χίλαρι Σουάνκ, αλλά η Στριπ έχει 15 υποψηφιότητες απ’το 1979 μέχρι το 2014.

Τα παραδείγματα δεν τελειώνουν. Οι φορές που ανήκεις στους πέντε καλύτερους της χρονιάς είναι σημαντικότερες απ’τις φορές που το όνομά σου συνοδεύει τη φράση "and the Oscar goes to".

Και για να ακουστεί επιτέλους το όνομα του Σταλόνε και για να πάρει ένα Όσκαρ ο Ρόκυ Μπαλμπόα, ταπεινά προτείνω το εξής.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Ο Rocky λέει την αλήθεια

Gonna Fly now: ο μεγαλύτερος αθλητικός ύμνος

News 24/7

24MEDIA NETWORK