Το αβάσταχτο "πρέπει" και η ύβρις του Λιονέλ Μέσι

Όταν ο Μέσι ήταν ακόμα ένα παιδί στη Μασία οι συμπαίκτες του τον φώναζαν “el mudo”. Ο Φάμπρεγας με τον Πικέ έχουν πει πάμπολλες ιστορίες για τον πιτσιρικά που δεν μιλούσε σε κανέναν. Τα παιδιά στα 13-15 δεν σταματάνε να μιλάνε, πόσω μάλλον όταν παίζουν, όταν είναι μέλη μιας παρέας, μιας ομάδας.

Όλα, εκτός από ένα. Αυτόν που ερχόταν στην προπόνηση και έφευγε χωρίς να πει κουβέντα σε κανέναν. El mudo, ο μουγγός. Κάποια στιγμή, σ’ένα ταξίδι στην Ελβετία για τουρνουά, ο μικρός ανοίχτηκε, άρχισε να μιλάει, να κάνει πλάκα όπως όλα τα πιτσιρίκια.

ΕΜΕΙΝΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ Ο ΜΟΥΓΓΟΣ

Η αλήθεια όμως είναι πως ο Μέσι παρέμεινε για πάντα ο μουγγός. Ακόμα κι όταν μερικά χρόνια αργότερα τον έμαθαν οι ποδοσφαιρόφιλοι ως τον πιτσιρικά που κάνει θαύματα, ακόμα και όταν ήρθε η εποχή που τον ξέρει όλος ο πλανήτης. Μουγγός, χωρίς πολλές δηλώσεις και κυρίως χωρίς εκδηλώσεις στο χορτάρι.

Ο πανηγυρισμός του στον τελικό του Champions League το 2011 ήταν τόσο “μη-Μέσσι”, που έμεινε στην ποδοσφαιρική μνήμη ως “η στιγμή που ξέσπασε ο Μέσι”. Βλέπεις το βίντεο και είναι απλώς ένας έντονος πανηγυρισμός, δεν υπάρχει τίποτα το σπουδαίο.

Το ίδιο μουγγός ήταν και στις ήττες. Εκείνο το βράδυ στη Βραζιλία, όλες οι κάμερες του πλανήτη ήταν στραμμένες πάνω του, περίμεναν την αντίδραση του ηττημένου, το ξέσπασμα, τα δάκρυα που τόσοι και τόσοι μεγάλοι αστέρες έχουν “προσφέρει” στη μυθολογία της ποδοσφαιρικής ιστορίας. Ο Μέσι και πάλι “μουγγός”, μ’ένα άδειο βλέμμα, χωρίς αίμα στις φλέβες, παρέλαβε το βραβείο του MVP, είδε την απονομή και αποχώρησε.

ΡΑΓΙΣΕ, ΕΣΠΑΣΕ, ΔΙΑΛΥΘΗΚΕ

Μέχρι που ήρθε ο τελικός της Κυριακής. Και ο μουγγός μίλησε. Δεν περίμενε καν το τέλος της διαδικασίας των πέναλτι, το έκανε απ’την ώρα που έστειλε άουτ το δικό του. Κι άλλες φορές έχει αστοχήσει, αλλά η αντίδραση ήταν πάντα η ίδια: μη-αντίδραση, αδράνεια. Τώρα όχι. Τώρα ανέβασε τη φανέλα προς τα πάνω, ήθελε να κρυφτεί μέσα σ’αυτήν, όπως έκανε κάποτε ο Σουάρες γιατί δεν ήθελε να τον δει κανείς να κλαίει σαν μικρό παιδί.

Ο μουγγός μίλησε αμέσως. Ήθελε να κρύψει το πρόσωπό του, στοιχηματίζω πως αν ήταν στον χέρι του, αν δεν υπήρχαν θεατές και κάμερες, θα έφευγε απ’το γήπεδο μετά το χαμένο πέναλτι. Θα πήγαινε στα αποδυτήρια, θα έκανε πράξη το “ν’ανοίξει η γη να με καταπιεί”.

Και όταν ήρθε το τέλος, η τρίτη σερί ήττα σε τελικό, ο Μέσι “μίλησε” περισσότερο από ποτέ. Ράγισε, έσπασε, διαλύθηκε, δάκρυσε. Δεν τον ένοιαζε καν να κρυφτεί, να μην τον δουν. Ήρθε για πρώτη φορά αντιμέτωπος με το “ποτέ”. “Ποτέ δεν θα τα καταφέρεις με την Αργεντινή”. Κι αυτό το “ποτέ” τον έκανε να πει “τέρμα”. “Φεύγω, δεν αντέχω άλλο, δεν θα τα καταφέρω ποτέ μ’αυτή τη φανέλα, δεν έχει νόημα να προσπαθώ, δεν κερδίζω κάτι πέρα από πόνο”.

Η σύγκριση που δεν υπάρχει

Ο όχλος ξεσάλωσε και δεν θα σταματήσει. Λούζερ, λίγος, απάτη, υπερτιμημένος, δεν είναι ηγέτης, δεν βγαίνει μπροστά. Μέχρι και ρίψασπι τον διάβασα κάπου. Ο Μέσι κρίνεται, γιατί συγκρίνεται με άλλους. Μόνο που αυτή η σύγκριση δεν είναι δυνατόν να συμβεί. Αυτή η σύγκριση δεν υπάρχει.

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΤΥΧΕ ΚΑΝΕΙΣ

Είναι λάθος να λέμε πως ο Μέσι προσπαθεί να πετύχει με την εθνική του ομάδα αυτό που έχουν καταφέρει όλοι οι μεγάλοι. Το σωστό είναι πως ο Μέσι προσπαθεί για κάτι που δεν έχει καταφέρει κανένας ποδοσφαιριστής στην ιστορία: να πετύχει κάτι επειδή πρέπει.

Λέμε εδώ και χρόνια πως ο Μέσι “πρέπει” να πάρει ένα Μουντιάλ, πολύ απλά γιατί αυτό έχουν κάνει όλοι οι μεγάλοι. Ο Πελέ, ο Μαραντόνα, ο Ζιντάν, ο Ριβάλντο, ο Ρονάλντο, ο Ροναλντίνιο. Όλοι (εκτός του Κρόιφ) όσοι μπαίνουν στην κουβέντα για τον “καλύτερο όλων των εποχών” έχουν κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Το ίδιο “πρέπει” να κάνει κι ο Μέσι.

Όμως αυτό σημαίνει πως ο Μέσι προσπαθεί για κάτι που δεν έχει κάνει ποτέ κανείς. Κανείς δεν πέτυχε με την Εθνική του επειδή/όταν έπρεπε. Κανείς δεν έφτασε τόσο ψηλά ώστε να δημιουργήσει γύρω του αυτήν την τεράστια απαίτηση για επιτυχία. Κανείς. Όλοι κατέκτησαν το Μουντιάλ πριν θεωρηθούν τόσο μεγάλοι ώστε να τους ανήκει μια θέση κοντά/στην κορυφή.

ΠΕΛΕ ΚΑΙ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ

Ο Πελέ έγινε Παγκόσμιος Πρωταθλητής στα 18, ως ταλέντο που ταξίδεψε στην Ευρώπη την εποχή που το ποδόσφαιρο δεν ήταν καν ζωντανά στην τηλεόραση.

Ο Μαραντόνα πάτησε στην κορυφή του Έβερεστ το 1986, με μια ομάδα που κανείς δεν πίστευε στη χώρα του. Κανείς στον κόσμο δεν έκατσε να δει το Μουντιάλ με την απαίτηση απ’τον Ντιέγκο να σηκώσει το τρόπαιο, πολύ απλά γιατί κανείς δεν τον θεωρούσε τον αδιαμφισβήτητο καλύτερο παίκτη του κόσμου το 1986. Είχε φύγει ως αποτυχημένος απ’την Μπαρτσελόνα, ήταν δύο χρόνια στη Νάπολι, δεν είχε παίξει καν δέκα ευρωπαϊκά παιχνίδια στην καριέρα του.

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΖΙΝΤΑΝ ΤΟ 1998;

Ο Ζιντάν τα κατάφερε το 1998. Ποιος ήταν τότε; Είχε πάει στην Γιουβέντους για 3.5 εκατομμύρια ευρώ, είχε παίξει δύο χρόνια στο Τορίνο, είχε πάρει ισάριθμα πρωταθλήματα, αλλά είχε και δύο σερί χαμένους τελικούς Champions League. Για τα δεδομένα του στρατού των ηλιθίων, ήταν “ένας λούζερ, που πήγε στην κάτοχο του Champions Leagu και έχασε δύο σερί τελικούς, τον εξαφάνισε το μαρκάρισμα του Πολ Λάμπερτ”.

Κανείς δεν είπε στην αρχή του τουρνουά πως ο Ζιντάν πρέπει να πάρει το Μουντιάλ γιατί είναι ο καλύτερος. Την αναγνώριση την κέρδισε αφού σήκωσε το τρόπαιο. Έγινε ο καλύτερος με αυτό στα χέρια, όχι πριν το κατακτήσει, όπως και ο Ντιέγκο.

ΤΑ ΤΡΙΑ "ΡΟ" ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ

Το ίδιο δεν συνέβη και με τα τρία Ρο της Βραζιλίας; Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο πήγαν στο Μουντιάλ του 2002 ως αουτσάιντερ, σε μια Βραζιλία που δεν ήταν ανάμεσα στα φαβορί. Κανείς τους δεν είχε κατακτήσει Champions League, o Ροναλντίνιο είχε μόλις έρθει στην Ευρώπη και έπαιζε στην Παρί και ο μεγάλος Ρονάλντο ήταν αυτός που ήταν σε πτώση και κανείς δεν υπόλογιζε πια.

ΜΕ ΤΟ "ΠΡΕΠΕΙ" ΑΠΕΤΥΧΑΝ ΟΛΟΙ

Με την ταμπέλα του “πρέπει” δεν τα κατάφερε ποτέ κανείς. Ο Κρόιφ ήταν ο πρώτος, όταν το 1974 πήγε στη Δυτική Γερμανία ως το αστέρι της ομάδας που άλλαζε το ποδόσφαιρο, είχε ήδη τρία σερί Πρωταθλητριών με τον Άγιαξ. Χαμένος τελικός. Ο Μαραντόνα είχε το “πρέπει” το 1990, όταν δεν υπήρχε άνθρωπος στον πλανήτη που να μην τον θεωρεί τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο. Κάκιστο δικό του τουρνουά, χαμένος τελικός για την Αργεντινή.

Ο Ρονάλντο πήγε το 1998 με το “πρέπει”, αφού αυτός, και όχι ο Ζιντάν, ήταν ο καλύτερος πριν το τουρνουά και έπαιζε στην κάτοχο Βραζιλία, που ήταν καλύτερη απ’το 1994. Χαμένος τελικός. Ο Ζιντάν το “πρέπει” το κουβάλησε το 2006 όταν μας μάγεψε όλους, όταν πήγε τη Γαλλία μέχρι τον τελικό στα τελευταία ενενηντάλεπτα της καριέρας του. Χαμένος τελικός. Ακόμα και στα Euro, η παρέα της Πορτογαλίας πχ μια φορά έζησε το “πρέπει”, όταν στο “αντίο” τους Φίγκο και Ρούι Κόστα είχαν απέναντί τους τη μικρή Ελλάδα στην έδρα τους. Χαμένος τελικός.

ΕΓΙΝΕ ΜΕΓΑΛΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ

Ποτέ στην ιστορία δεν υπάρχει περίπτωση αντίστοιχη του Μέσι. Σε κανέναν μεγάλο ποδοσφαιριστή δεν ζητήθηκε τόσο επιτακτικά, στα όρια της υποχρεώσης, να πετύχει με την Εθνική του ομάδα, να πάρει το Μουντιάλ, να πάρει το Copa America. Πολύ απλά γιατί κανείς δεν έφτασε ποτέ στο ύψος που έχει φτάσει ο Μέσι χωρίς καν να έχει κατακτήσει το Μουντιάλ ή έστω μια άλλη διοργάνωση με την Εθνική του. Όλοι έγιναν μεγάλοι μέσα απ’τις κατακτήσεις, όχι πριν απ’αυτές.

Αυτό που ζητάμε απ’τον Μέσι δεν το έχει καταφέρει ποτέ κανείς. Γιατί κανείς δεν έφτασε να λέμε γι’αυτόν “πάρτο για να πείσεις πως είσαι ο κορυφαίος όλων”. Για όλους είπαμε και λέμε “το πήρε, γι’αυτό μπαίνει στη λίστα”. Του “λέμε πάρτο όπως οι άλλοι”, αλλά κανείς απ’τους άλλους δεν το πήρε υπό τις συνθήκες που το διεκδικεί ο Μέσι.

Παίζει τελικούς για να συγχωρεθεί

Κατά τη διάρκεια του τουρνουά ο Χόρχε Βαλντάνο είπε πως “η κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα θα ισχυροποιήσει τους δεσμούς του Μέσι με την Αργνετινή, αλλά δεν θα προσφέρει τίποτα στο στάτους του ως ποδοσφαιρική ιδιοφυϊα”. Σύμφωνα με τον Βαλντάνο, “ο Μέσι δεν παίζει τελικούς με την Αργεντινή για να τους κερδίσει, παίζει τελικούς για να συχωρεθεί”.

ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΕΘΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΒΡΗ

Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοεί ο μεγάλος Αργεντινός επιθετικός. Αν ο Μέσι θέλει να συγχωρεθεί που δεν πήρε το Μουντιάλ, που ακόμα δεν έχει κερδίσει τίτλο με την Αργεντινή. Ή αν απλώς αναζητά τη συγχώρεση γιατί αυτό που έχει κάνει είναι ένα είδος ποδοσφαρικής ύβρις, που δεν συγχωρούν οι απ'έξω.

Τόσα πολλά προσόντα σε έναν ποδοσφαιριστή, Ζιντάν, Ροναλντίνιο και Ρονάλντο μαζί, σε τόσο μικρή ηλικία, αλλά και ταυτόχρονα χωρίς Παγκόσμιο Κύπελλο; Όντως, πως να συγχωρεθεί μια τέτοια ιστορία, τόσο έξω από τα γνωστά στερεότυπα, πως να γίνει ανεκτός ο ποδοσφαιριστής που κάνει τέτοια πράγματα με την μπάλα στα πόδια;

Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΒΑΡΟ

Το κοινό δεν αντέχει το υπερφυσικό, δεν το συγχωρεί. Στην περίπτωση του Ντιέγκο ήρθαν τα ναρκωτικά για να αποτελέσουν το απαραίτητο κουσούρι, το αντίβαρο για να επέλθει ισορροπία.

Για τον Μέσι το αντίβαρο είναι το "πρέπει" της Αργεντινής. "Πρέπει" που δεν κουβάλησε ποτέ κανένας. Και χωρίς προηγούμενο, πως να κριθεί αυτή η διαδρομή, όταν δεν μοιάζει με καμιά άλλη; Και πως να κριθεί αυτό το "δεν αντέχω άλλο, φεύγω" όταν κανείς άλλος δεν έχει βρεθεί ποτέ στη θέση του;

Δεν κρίνεται, απλώς παρατηρείται. Όπως ο ίδιος ο Μέσι.