Ο τελικός του Γκάντι

Με τα χρόνια καταλαβαίνεις τη στιγμή που θα σου μείνει από ένα ματς. Και στο ματς του Παναθηναϊκού με τον Αρη ήταν εκείνη που έμπαινα στο γήπεδο. Μία ώρα πριν το ματς η Κηφισίας ήταν άδεια. Στο πάρκινγκ του ΟΑΚΑ κάποιες δεκάδες σεκιουριτάδες μοιάζανε να μην έχουν λόγο ύπαρξης. Ακόμα και μέσα στο γήπεδο μέχρι να φτάσεις στις κερκίδες έμοιαζε να μη συμβαίνει τίποτα. Και, ξαφνικά, σε 10 μέτρα η ζωή άλλαζε. Όχι επειδή το ΟΑΚΑ ήταν γεμάτο, που δεν ήταν αφού υπήρχαν οι νεκρές ζώνες ανάμεσα στους οπαδούς, αλλά επειδή καταλάβαινες ότι για 23 χιλιάδες ανθρώπους, τους οπαδούς του Αρη, οι επόμενες ώρες θα ήταν οι ώρες της ζωής τους.

Σε σημείο, που όταν οι δύο ομάδες μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο οι οπαδοί του Παναθηναϊκού έμοιαζε, αντί να επευφημούν τους παίκτες τους, να κοιτάζουν τι κάνει η κερκίδα του Αρη. Το πρώτο δεκάλεπτο η κερκίδα του Αρη πήγε με κεκτημένη ταχύτητα την ομάδα. Σύντομα, από τα αριστερά όπως κατέβαινε ο Αρης, ο Βύντρα πήρε τα μέτρα του Κάλβο βγάζοντάς τον από το ματς. Αντίθετα, στα αριστερά, ο Σπυρόπουλος ταλαιπωριόταν από όποιον αποφάσιζε να κατέβει από την πλευρά του. Ο Παναθηναϊκός ήταν τυχερός να έχει τον Καντέ σε εξαιρετική μέρα για να δίνει βοήθειες στον Σπυρόπουλο. Κάτι ανάλογο συνέβαινε και με την επίθεση του Παναθηναϊκού, όπου από τη μια μεριά ο Σαλπιγγίδης είχε τη μια επιλογή χειρότερη από την επόμενη.

Στα αριστερά ο Λέτο αποδείκνυε ότι ο κανόνας που θέλει κάθε παίκτη που εκνευρίζεται με τον αντίπαλό του να χάνει σε απόδοση, έχει τις εξαιρέσεις του. Μετά από ένα παρατεταμένο στράβωμα με τον Ναφτί, ανέβασε την απόδοσή του τόσο, που να κάνει κάθε αμυντικό στα αριστερά να πλακώνεται στις πισωπεταλιές για να μην εκτεθεί με ντρίμπλα. Οσο για επίπεδο, το καλό ήταν ότι καμία από τις δύο ομάδες δεν κρατούσε πολλή ώρα την μπάλα. Το κακό ήταν ότι δεν μπορούσε να την κρατήσει. Περίτεχνος συνδυασμός ήταν αυτός που είχε πάνω από δύο πάσες.

Ο τελικός έμελλε να είναι υπόθεση των δύο παικτών που είχαν δείξει την διάθεσή τους από το πρώτο ημίχρονο. Του Καντέ που συνέχιζε να σκουπίζει όποια μπαλιά πήγαινε προς τα αριστερά και του Λέτο που το γκολ του ανήκει αποκλειστικά. Το μυστικό ήταν ότι πριν σουτάρει δεν τηλεγράφησε την πρόθεσή του με την κλίση του σώματος του. Το σουτ είναι τόσο αναπάντεχο που, αντίθετα με το συνηθισμένο, οι θεατές να πανηγυρίζουν πριν η μπάλα καταλήξει στα δίχτυα, ανάμεσα στη στιγμή που πάει στη γωνία και τους πανηγυρισμούς μεσολαβούν κάποια δέκατα του δευτερολέπτου.

Μέτριο ματς, δίκαιο αποτέλεσμα που θα μείνει στη μνήμη, εκτός από το ότι ο Παναθηναϊκός πήρε το νταμπλ, για τη μεγαλύτερη εκστρατεία οπαδών στην Αθήνα. Η αγωνιστική ανταμοιβή βέβαια ήταν μηδαμινή, αλλά στις αναμνήσεις τα αποτελέσματα δεν έχουν μερικές φορές σημασία.

Φεύγω από το γήπεδο με παρηγοριά τον Μαχάτμα Γκάντι. Γνωρίζοντας ότι είναι άσηπτα, ο Γκάντι έπινε τα ούρα του κάθε πρωί. Εχοντας την υποψία για το τι ήταν αυτό που μας κατάβρεχαν στα δημοσιογραφικά οι οπαδοί του Αρη από το πάνω διάζωμα, πάω σφεντόνα για πλύσιμο σπίτι ελπίζοντας ότι ο Γκάντι είχε δίκιο.