Η αγνότητα πήγε περίπατο

Η ιστορία με τον Ερνέστο Βαλβέρδε αποκτά ενδιαφέρον αφού κάποια στοιχεία φαίνονται για το πώς σκέπτεται ο Κόκκαλης το μέλλον του Ολυμπιακού. Είναι σαφές ότι ο Χρυσικόπουλος δεν πήγε στην Ισπανία για να λύσει τα προσωπικά προβλήματα του Βαλβέρδε. Είναι επίσης σαφές ότι ο Βαλβέρδε δεν απέρριψε την πρόταση από όσα είχε πει ο Σωκράτης Κόκκαλης εναντίον του στο Δ.Σ. του Ολυμπιακού αφού τα ήξερε από πριν.

Δύο πράγματα λοιπόν μπορεί να συμβαίνουν. Να πήγε ο Χρυσικόπουλος και να του είπε ότι μπορεί να έρθει μόνος του αλλά γυμναστής και βοηθός θα είναι επιλογές του Ολυμπιακού και ο Βαλβέρδε να σκέφτηκε ότι θα πνιγεί στο πριονίδι από το πριόνισμα του πάγκου και να αρνήθηκε ή να είπε μια γενικότητα «ο πρόεδρος θα ενισχύσει την ομάδα όπου και όσο χρειαστεί» και ο Βαλβέρδε να σκέφτηκε ότι αυτόν θέλουν να υπογράψει αλλά συγκεκριμένο σχέδιο για ενίσχυση δεν υπάρχει. Επειδή μου φαίνεται κομμάτι δύσκολο να τα χαλάγανε επειδή ο Βαλβέρδε ήθελε άλλο γυμναστή, για το σχέδιο χάλασε η ιστορία και για τα φράγκα, τα μπικικίνια και τον ντουλά που πάντα είναι η αιτία.

Μια λοιπόν που η συζήτηση ήρθε στο χρήμα διάβασα τις επιστολές του Γαλανόλευκου Φάρου στην ΕΠΟ. Για μια ακόμα φορά θαύμασα πόσο εύκολα στην Ελλάδα μπορεί να ξεκινήσει μια προσπάθεια από μεράκι και να μεταμορφωθεί σε δημόσιο. Μια χαρά άνθρωποι είναι τα μέλη του Φάρου και αν είναι καλά να κάνουν το κέφι τους αλλά από πότε ένα πράγμα όπως τα τζάμπα εισιτήρια που είναι χάρη γίνεται απαίτηση και δημόσια διατυπώνεται;

Διατυπώνεται μάλιστα σαν απαίτηση με αριθμούς «…αιτούμασταν ως σύλλογος τη χορηγία 50 εισιτηρίων για τον αγώνα με τη Νότια Κορέα , 150 εισιτηρίων με τη Νιγηρία και 150 εισιτηρίων με την Αργεντινή» και με ρητορικά ερωτήματα «Κύριε Πρόεδρε, αν ήσασταν και εσείς μέλος του ‘Γαλανόλευκου Φάρου’ και μετά από τόσους κοινούς αγώνες όλα αυτά τα χρόνια με την Εθνική μας, ακούγατε ότι τα εισιτήρια που θα πάρει η Ομοσπονδία ,θα δοθούν μόνο στους χορηγούς ποια θα ήταν η αντίδρασή σας ;» Περιμένω ότι ο Πιλάβιος θα απαντήσει «Αν μου συνέβαινε κάτι τέτοιο θα με έβριζα και ελπίζω να είχα συγκρατηθεί γιατί μπορεί να με είχα χτυπήσει».

Εγώ το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι τα εισιτήρια που παίρνει μια Εθνική πάνε στους χορηγούς, που βάλανε τα λεφτά και οι αγνοί φίλοι της βάζουν λεφτά για να κάνουν το κέφι τους και όταν στη μέση μπαίνουν εισιτήρια και λεφτά η αγνότητα πάει περίπατο. Σαν τα καλύτερα τα σπίτια που τραγούδαγε και πριν πολλά χρόνια ο ασύγκριτος βάρδος Xρήστος Κυριαζής. Δώστε προσοχή στο βιντεοκλίπ που είναι τέλειο δείγμα late eighties, που παίρνανε τον τραγουδιστή και τον βάζανε να γυρνάει στην Αθήνα σαν τον κακόμοιρο, σαν τον κυνηγημένο σαν την Σαμάνθα, την Κάρι και τις φίλες της στο Αμπού Ντάμπι.

Ναι, το ομολογώ. Συνοδευόμενος από Εκείνη, την Πέμπτη το βράδυ πήγαμε και είδαμε το Sex and the City 2. Θέλαμε να πάμε στο «Ραντεβού στον Αέρα» αλλά είχα κάνει λάθος το Σινέ Σχολείο δεν είχε ακόμα ανοίξει και ξηγηθήκαμε Αμαρυλίς στην Πλατεία της Αγίας Παρασκευής που είναι κοντά και πολύ ωραίο σινεμά. Αυτή όλη η εισαγωγή γιατί δεν τολμάω να πω την αλήθεια. Μου άρεσε. Κάπου όλη αυτή η χλίδα και το αλλάζουμε φορέματα κάθε δύο λεπτά και «αχ τι ωραία το δωμάτιο του ξενοδοχείου έχει δικό του τζακούζι» μου έφτιαξε το κέφι. Τώρα αν είναι παροδικό ή σημαίνει κάποια αλλαγή θα το καταλάβετε στη διαδρομή.

Και μην βιαστείτε να πείτε «τώρα στην ηλικία που είναι…». Μία από τις αγαπημένες μου συγγραφείς, η Jan Morris, που έχει γράψει την τριλογία για την Βρετανική Αυτοκρατορία, γεννήθηκε το 1926 σαν James Morris, την δεκαετία του ’70 άλλαξε φίλο και έγινε Jan. Και όποιος βρει την τριλογία Heaven’s Command, Pax Britannica και Farewell to the Arms να την αγοράσει και αν δεν του αρέσει εγώ να γίνω σαν τις φίλες της Σαμάνθας.