Οι λακέδες των καπιταλιστών
Τους σκύλους μού θύμισαν οι Πορτογάλοι και οι Βραζιλιάνοι. Το κεφάλι στο πλάι, οι αποστάσεις να τηρούνται και μόνο όταν κάποιος περάσει το αόρατο όριο το ματς να ανάβει, όπως το τελευταίο 20λεπτο του πρώτου ημιχρόνου. Από τα ματς που μπορεί να μην έχουν στηθεί τυπικά αλλά στην ουσία παίζονται στο mode «στημένα». Και, έχω την εντύπωση, χωρίς καν να μιληθούν.
Ας πούμε λοιπόν ότι ήμουν διευθυντής προγράμματος της τηλεόρασης της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας και μου ερχόταν από την Νότια Αφρική ότι οι γιοι των μανδαρίνων που ονομάζονται ποδοσφαιριστές της Εθνικής της χώρας πήγαν και ρούφηξαν τρία από τους λακέδες των καπιταλιστών της Ακτής του Ελεφαντοστού. Η πρώτη κίνηση θα ήταν να δούμε τι έπρεπε να αντικαταστήσει το ματς στο πρόγραμμα. Ας πούμε ένα μιούζικαλ με θέμα την αναδιάρθρωση της βιομηχανίας του χάλυβα. Η δεύτερη θα ήταν να φωνάξω τον χειρότερο σκηνοθέτη μου και να του ζητήσω να δώσει εντολή να γράψουν το σενάριο για το έργο «Καθαρίζοντας τους βόθρους του λαού» με πρωταγωνιστές όσους πήγαν στην Νότια Αφρική.
Το σύστημα όπου τα ματς που χάνει η ομάδα δεν μεταδίδονται από την τηλεόραση της χώρας είναι μαγευτικό. Ιδιαίτερα όταν τα χαμένα ματς είναι τρία και κολλητά, στο ίδιο τουρνουά και στην αρχή της διοργάνωσης, όπως έγινε στο Μουντιάλ. Υποθέτω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις καταργούν ολόκληρο το τουρνουά και ησυχάζουν.
Στην Ελλάδα έχουμε βρει άλλη λύση. Ό,τι και να έχει γίνει το βαφτίζουμε «επιτυχία», ψάχνουμε μετά να βρούμε κάποιους άλλους που είναι πιο μεγάλα ονόματα και πάθανε κάτι ανάλογο και παρηγοριόμαστε. Χτες, από το πρωί, όλο το σύστημα είχε βαλθεί να υπογραμμίζει το χουνέρι που έπαθε η Ιταλία. Οπότε, αφού έπαθε τέτοιο πράγμα η Ιταλία, και ευχαριστώ να λέμε…
Με την ολοκλήρωση, πάντως, της φάσης τωνομίλων υπάρχειεπαρκές δείγμα για την ποιότητα του Μουντιάλ. Η εντύπωσή μου είναι ότι κατατάσσεταισε ένα από τα μέτρια. Όχι λόγω αμυντικών τακτικών ή σκληρού παιχνιδιού, αλλά από την μπάλα των αγώνων,την ποιότητα του κοινού και την ανυπαρξία νέων προσώπων. Για την Jabulani, που είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα του Μουντιάλ,αρκούν και οι δηλώσεις του Μαραντόνα: «Υπάρχουν μπάλες που δεν βοηθούν να γίνεται καλό παιχνίδι. Αυτή η μπάλα αναπηδά, πέφτει πολύ γρήγορα και δημιουργεί πρόβλημα στους παίκτες». Και μια μπάλα που έχει περίεργη συμπεριφορά δημιουργεί ανασφάλειες στους παίκτες με τα προβλήματα να πολλαπλασιάζονται. 
Το δεύτερο πρόβλημα έχει να κάνει με το κοινό και τις βουβουζέλες. Οι αυξομειώσεις στον θόρυβο της εξέδρας δίνουν την εικόνα του ματς, αλλά εκτός από το ματς της Ουρουγουάης με τη Νότια Αφρική όπου οι βουβουζέλες σίγησαν μετά το δεύτερο γκολ, στα υπόλοιπα ματς ο ήχος της κερκίδας είναι απλά ενόχληση.
Το τρίτο στοιχείο που αφαιρεί γοητεία από το Μουντιάλ, η απουσία δηλαδή νέων προσώπων που θα εντυπωσιάσουν, οφείλεται στη δορυφορική τηλεόραση και το Τσάμπιονς Λιγκ. Με τόσα ματς από όλο τον κόσμο είναι πολύ δύσκολο να εμφανιστεί παίκτης – σταρ που να είναι άγνωστος στον κόσμο.Αρκεί να σκεφτείτε ότι ο παίκτης που εντυπωσίασε χωρίς ο κόσμος να τον περιμένει είναι ο Κεϊσούκε Χόντα, ο οποίος είναι 24 χρόνων και παίζει στην CSKA Μόσχας.
