Η λογοκρισία της FIFA

Με την πρώτη μέρα ρεπό στο Παγκόσμιο Κύπελλο να επιτρέπει να βγαίνουν κάποια συμπεράσματα, νομίζω ότι το πρώτο είναι πως για ποδόσφαιρο η Νότια Αφρική ήταν η λάθος χώρα. Οι ντόπιοι δεν γεμίζουν τα γήπεδα, αφού το ποδόσφαιρο δεν είναι το πρώτο σπορ της χώρας, και οι ξένοι πηγαίνουν γήπεδο και τίποτα άλλο.

Είναι τραγικό να έχεις κάνει μισή υδρόγειο ταξίδι και στη χώρα που θα πας η πρώτη οδηγία να είναι: «προσοχή, όταν βγαίνετε από το ξενοδοχείο, να το κάνετε σε παρέες των 20 ατόμων». Το βλέπω και από τους περισσότερους Ελληνες που ταξίδεψαν στην Νότια Αφρική και, λόγω του αποκλεισμού της Εθνικής, επέστρεψαν.

Αν τους ρωτήσεις τι είδαν στη Νότια Αφρική, η απάντηση είναι «το ξενοδοχείο». Ακόμα και ο Δημήτρης Μπαρμπαλιάς που είχε μείνει μόνος του στην Μπογκοτά και στο Μεντεγίν με το περίστροφο στην τσέπη, περισσότερο είχε κυκλοφορήσει στην πόλη από όσο οι ξένοι στις πόλεις της Νότιας Αφρικής.

Η τηλεοπτική κάλυψη είναι μέτρια. Οι καλύψεις ξεκίνησαν εντυπωσιακά με τα ultra slow στις φάσεις και τα isolation shots στην κερκίδα, αλλά οι εμπνεύσεις τελείωσαν την πρώτη μέρα. Από 'κεί και πέρα έχουν προβληθεί μέχρι και μια χιλιάδα "γκρο πλαν" θεατών που κάθονται στην κερκίδα, με το πλάνο να αλλάζει την στιγμή που ο θεατής το παίρνει πρέφα. Και κάποιες δεκάδες καλά πλάνα από φάουλ, μαζί με τα κλασικά που δείχνουν τερματοφύλακες να δίνουν οδηγίες στους συμπαίκτες τους και παίκτες να κάνουν διάφορες γκριμάτσες.

Το ultra slow είναι εντυπωσιακό, αλλά παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε κάλυψη Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1998 στην Γαλλία. Στα επόμενα δύο Μουντιάλ εγκαταλείφθηκε, με τηνέμφαση να δίνεται πλέον στα μακρινά πλάνα όπου φαίνεται η διάταξη των ομάδων. Είναι ευχάριστο ότι εμφανίζεται ξανά στις σκηνοθετικές επιλογές, αλλά καινούργιο, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι. Επίσης, στη Γαλλία τα ultra slow γινόντουσαν περισσότερο για να καταγράψουν την προσπάθεια και τα συναισθήματα παρά τις φάσεις.

Πάντως, ακόμα και έτσι, οι μεταδόσεις καλές θα ήταν αν δεν υπήρχε η υποψία ότι οι επιλογές στην εικόνα γίνονται λιγότερο για να δεις τι συμβαίνει και περισσότερο για να βλέπεις αυτά που θέλει η FIFA. Σε όλες τις περιπτώσεις όπου παίκτες πήγαν να πλακωθούν το πλάνο άνοιγε για να μη διακρίνεις καλά ή έδειχνε κάτι άλλο. Σε σημείο να πιστεύω ότι συμβαίνουν πράγματα και θαύματα, αλλά η FIFA ζητάει να δείχνουν ανώδυνες σκηνές μην τυχόνκαι δει ο κόσμος παίκτες να πλακώνονται.

Τώρα, για τα ελληνικά σπικάζ που γίνεταιτόσος ντόρος, να πω ότι αν έλειπε το σπικάζ του Πουρουπουπού σε σχόλιο Νίκου «Είχε Πληρώσει το Ταξίδι από την Τσέπη του» Καρούλια, τα πράγματα δεν θα ήταν τραγικά. Ο Αλέξανδρος Θεοφιλόπουλος χάνει την αποβολή του Εστράδα και λέει μετά ότι ευθύνη είχε ο τηλεσκηνοθέτης που δεν την έδειξε, επιχειρώντας μια άλλη προσέγγιση τουγιατί είναι ο σπόρτκαστερ στο γήπεδο, αλλά το λάθος, όπως και το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, ήταν στιγμιαίο: ισόβια, αλλά όχι και θάνατος.

Αντίθετα, τα 90 λεπτά τσιρίδι του ματς της Εθνικής με τη Νιγηρία, συμπεριλαμβανομένων των πανηγυρικών σχολίων στην αποβολή και τους τραυματισμούς των νιγηριανών, δεν αντεχόντουσαν. Μόνη παρηγοριά οι αντιδράσεις να έπιασαν τόπο και οι μεταδόσεις της υστερικής φουστανέλας που ξεκίνησαν το καλοκαίρι του Euro να τελειώσουν έξι χρόνια αργότερα.