Ολα εδώ πληρώνονται

Γι' αυτό δεν θα γίνω ποτέ Τάραμας. Γιατί έχω παίξει την Ολλανδία να κερδίζει και να προκρίνεται με over, γιατί η Βραζιλία είναι μπροστά με ένα γκολ και κάθομαι μπροστά στο κομπιούτερ και ρίχνω ένα δεκαρικάκι ότι θα αποβληθεί παίκτης. Και βλέπω το ποσοστό να κερδίσει η Ολλανδία και εκείνη τη στιγμή είναι στο 55. Είμαι στο τσακ να το ρίξω το δεκάρικο, αλλά το λυπάμαι και πάει η έμπνευση.

Αλλά για αυτό δεν θα γίνω και σαν τον Μάριο από το Βερολίνο που τα κούναγε τα ζάρια στο seven- eleven και έλεγε «Ο Αλλάχ μου λέει ότι θα φέρω το τεσσάρι». Μία στις 20 το τεσσάρι ερχόταν και μετά έλεγε «είδατε που σας το έλεγα;». Τις υπόλοιπες όμως 19 «ξεχνούσε» τι είχε πει. Γιατί πάντα έτσι είναι ο τζόγος. Οπως οι γριές με τα όνειρα. Πεθαίνει κάποιος και η γιαγιά λέει «το είχα δει στον ύπνο μου. Είχα δει μια κανελί γάτα να πηγαίνει με το καράβι στα Μέθανα και τέτοιο όνειρο πάντα βγαίνει σε κακό».

Μόνο που η γιαγιά κάθε μέρα βλέπει όνειρα με γάτους και Μέθανα, αλλά λέει εκείνο που της βγήκε. Το ίδιο και ο τζογαδόρος. Θυμάται εκείνο που δεν έπαιξε και βγήκε. Γιατί τώρα που κάθομαι και το σκέφτομαι και να παίξω την Ολλανδία ότι θα το πάρει στην παράταση είχα σκεφτεί και κάθε άλλη σαχλαμάρα που περνάει από το μυαλό του ανθρώπου την ώρα που βλέπει ένα ματς.

Τέλος πάντων, τέλος καλό όλα καλά και οι Βραζιλιάνοι δίκαια την πατήσανε, αφού αντί να κερδίσουν πήγανε να το κλέψουν το ματς. Τσούκου - τσούκου μπολ και τους είχε κακομάθει κι ο διαιτητής που δεν τους έβγαλε τον Μπάστος με δεύτερη κίτρινη. Αλλά "τουτ πεγιέ ισί", που θα λέγανε οι Γάλλοι για το «όλα εδώ πληρώνονται». Το ματς το πήρε τουλάχιστον η ομάδα που προσπάθησε να παίξει μπάλα.

Και τώρα το ματς για το οποίο ζούσαμε. «Orientales, la Patria o la Tumba» που λέει κι ο ύμνος ημών των Ουρουγουανών. Το οποίο στην πραγματικότητα μεταφράζεται «για την πατρίδα». Για την Ουρουγουάη, το πιο τσίφτικο έθνος της Λατινικής Αμερικής και βάλε και η «tumba» δηλαδή ο τάφος για τους κακούς οχτρούς τους γκανέζους, σε περίπτωση που θέλουν να κουνηθούν και να διεκδικήσουν τη νίκη.

Ας κερδίσουμε στο όνομα του Εσπαράγκο, του Παβόνι, του Πάμπλο Φορλάν (πατέρα του Ντιεγκίτο), του Χούλιο Μοντέρο Καστίγιο, που είναι ο πρώτος παίκτης που είδε κόκκινη κάρτα σε Μουντιάλ, και του Λουίς Κουμπίγια που είχε πέντε γυναίκες και δεν ήξερε να βάζει την υπογραφή του.