Panoutsomobil

Για μένα το Μουντιάλ τελειώνει στα προημιτελικά. Είναι το τελευταίο στάδιο σε "ρυθμούς Μουντιάλ" που δεν προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα εκτός από το να κοιτάς τηλεόραση. Ημιτελικά, μικρός τελικός και τελικός δεν είναι τίποτα περισσότερο από μονά ματς που τα βάζεις κάπου μέσα στο ημερήσιο πρόγραμμα σου. Κάθε φορά που τελειώνουν οι Ολυμπιακοί ή το Μουντιάλ υπάρχει ένα αίσθημα κάπου ανάμεσα στη θλίψη και στην ανακούφιση. Θλίψη γιατί "πάει τέλειωσε και αυτό" και ανακούφιση για "να ξεκολλάμε και να κάνουμε κάτι άλλο".

Τώρα άντε να βρεις τι μπορεί να είναι το "κάτι άλλο". Και το εννοώ από την άποψη των διακοπών. Πρόπερσι με την φίλη μου είχαμε πάρει το Panoutsomobil κατά κόσμον Mazda RX-8 και με ένα πρόγραμμα 400 χιλιόμετρα την ημέρα και κάθε βράδυ σε άλλη πόλη ξεκινήσαμε από το Μπάρι της Ιταλίας σε μια εβδομάδα φτάσαμε στο Μπιαρίτς και μετά πέντε ημέρες για επιστροφή μέσω νότιας Ευρώπης. Πέρσι πήγαμε στο Δουβλίνο και μετά γυρίσαμε την Δημοκρατία της Ιρλανδίας με αυτοκίνητο, πήγαμε με τρένο στο Μπέλφαστ, με φέρι απέναντι στην Σκοτία, με αυτοκίνητο στα highlands και μετά τρεις μέρες στο Εδιμβούργο και επιστροφή.

Εφέτος σκεφτόμουνα Μαδρίτη και μετά Περού ή Μοντεβιδέο, αν παίρναμε το Παγκόσμιο Κύπελλο ως Ουρουγουάη. Εκτός αν είναι να πάμε Λένινγκραντ, που δεν έχω πάει, και μετά Φινλανδία που επίσης δεν έχω πάει και επιστροφή από Σκανδιναβία, που έχω πάει μόνο στην Δανία.

Από όλα τα προηγούμενα είναι εύκολο να βγει το συμπέρασμα ότι πρώτον δεν αντιλαμβάνομαι τις διακοπές σαν "άραγμα" και δεύτερον ότι δεν πάω διακοπές στην Ελλάδα. Τελευταία φορά που πήγα διακοπές και γύρισα μέσα σε ένα από αυτά τα κλειστά τοστάδικα που περνάνε για καράβια, με τα γκαρσόνια να τσακώνονται με τους επιβάτες που έχουν τα πόδια στους καναπέδες και με καφέδες σαν σφηνάκια για να παραγγείλεις κι άλλον ορκίστηκα ότι στις Κυκλάδες σε σεζόν δεν ξαναπατάω.

"Αλλά τόσος κόσμος έρχεται από όλες τις γωνίες της γης για να πάει στα ελληνικά νησιά και εσύ που τα έχεις δίπλα σου τραβιέσαι στο Μπιαρίτς και το Μπέλφαστ;" είναι η συνηθισμένη αντίρρηση που ακούω. Σωστά. Μόνο αυτοί που έρχονται από τις τέσσερις γωνίες της γης κατά κανόνα επισκέπτονται τα νησιά μία φορά στην ζωή του, όπως και εγώ το Μπιαρίτς και το Μπέλφαστ. Επίσης μια φορά στην ζωή τους έχουν να αντιμετωπίσουν τις γιαγιάδες με τα δωμάτια που όταν λένε εννοούν τον απέναντι καμπινέ και που για να πιουν φραπέ στην παραλία τον πληρώνουν τάλιρο.

Φολκλοριτζίδικα το παίρνουν και δεν τους ενοχλεί, όπως και εμείς φολκλοριτζίδικα το παίρνουμε και δεν μας ενοχλεί όταν μπαίνουμε σε λεωφορείο της Ινδίας. Το πρόβλημα είναι όμως όταν το φοκλόρ το ζεις σε όλη σου την ζωή, που σημαίνει ότι είσαι και κομμάτι του.

Οπότε θα δω τα απόνερα του Μουντιάλ, το μικρό και το μεγάλο τελικό και από Τρίτη θα πάρω των ομματιών μου και κάτω από τους ήχους του Καζαντζίδη μπορεί να πάω μέχρι και Μονακό. Το οποίο πρέπει να είναι το μεγαλύτερο πιασοκωλάδικο του κόσμου. "Φτηνή μακαρονάδα" σημαίνει 15 ευρώ και χωρίς κατσίκωμα στο τραπέζι. Τέλος πάντων το Μοντεβιδέο θα ήταν μία λύση που θα έλεγε και οι ποιητής, αλλά το να παίξω τις διακοπές στο αποτέλεσμα του τελικού δεν είναι. Έτσι και κερδίσει η Ισπανία και πρέπει να πάω στην Μαδρίτη θα λιώσω από την ζέστη και έτσι και κερδίσει η Ολλανδία και πρέπει να πάω στο Αμστερνταμ δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι το τι θα συμβεί...