Δημήτρης Διαμαντίδης: "Ένας"

Ο Zastro, με αφορμή την εντυπωσιακή εμφάνιση του Δημήτρη Διαμαντίδη κόντρα στην Μπασκόνια, υποκλίνεται στον μποέμ τύπο που έχει βαλθεί να μας κάνει να εξαντλήσουμε κάθε πιθανό και απίθανο επιθετικό προσδιορισμό.

Δημήτρης Διαμαντίδης: "Ένας"
ACTION IMAGES PRESS AGENCY

Ο αθλητισμός είναι στιγμές, χαρά, τρόπαια, νίκες, ανατροπές, ευτυχία. Πάνω απ’ όλα όμως είναι δάκρυα γιατί στην ήττα σφυρηλατείται η πίστη και μέσα από τον πόνο αναδεικνύεται το μεγαλείο του "ενός". Στην προκειμένη περίπτωση ο "ένας" δεν μπορεί να είναι άλλος από το Δημήτρη Διαμαντίδη, αυτόν τον μποέμ τύπο που και το βράδυ της Παρασκευής (15/04), σχεδόν μεσάνυχτα, ανάγκασε όλον τον κόσμο που παρακολούθησε το παιχνίδι της Βιτόρια να υποκλιθεί. Δεν γνωρίζω αν δάκρυσε, το θεωρώ απίθανο αποκρυπτογραφόντας πια την ψυχοσύνθεση του συγκεκριμένου αθλητή, ο οποίος στα 36 του χρόνια και λίγα παιχνίδια πριν σταματήσει το μπάσκετ, έχει βαλθεί να μας κάνει να εξαντλήσουμε κάθε πιθανό και απίθανο επιθετικό προσδιορισμό.

Είναι ο εκλεκτός

Δεν μπορείς να παραμείνεις απαθής μπροστά σε αυτό το μεγαλείο, δεν έχει σημασία η ήττα στο διηνεκές, διότι αυτό που μένει είναι η στιγμή. Όταν ο αρχηγός του Παναθηναϊκού λύγισε το κορμί του και ευστόχησε σε εκείνο το off balance απίθανο τρίποντο με 8 δευτερόλεπτα για τη λήξη, σχεδόν αυτόματα ήρθε στο νου μου το τρίποντο του Πρέλεβιτς στο Μπολιέ, στη Ναντ. Κι εκείνο παντελώς αψυχολόγητο κι εκείνο με την ομάδα τρεις πόντους πίσω, να προέρχεται από απίστευτα ψυχοφθόρο comeback, να κυνηγάει και να κρέμεται από τον "έναν". Γιατί ακόμα και στα ομαδικά αθλήματα, "ένας" είναι πάντα διάολε. Και στον Παναθηναϊκό ο "ένας" από τότε που ο Ντέγιαν άφησε το τριφύλλι, είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης.

Δεν είναι μια από τις συνηθισμένες ελεγείες, δεν είναι δέκα αράδες για την αποθέωση. Είναι ευγνωμοσύνη και αναγνώριση. Δεν είναι ζήτημα Παναθηναϊκού, ΠΑΟΚ, Άρη, Ολυμπιακού, ΑΕΚ. Είναι ο "ένας", "the one", ο εκλεκτός που πάντοτε θα αναγκάζει το κοινό οποιαδήποτε ομάδα κι αν υποστηρίζει, να μένει με το στόμα ανοιχτό και να ταυτίζεται. Δεν είναι δυνατόν άνθρωπος που αγαπάει το μπάσκετ να παραμείνει απαθής μπροστά σε αυτό το μεγαλείο και να μην αισθανθεί έστω για μια στιγμή "Διαμαντίδης". Γιατί αυτή είναι η ανάγκη μας, μέσω των πρωταγωνιστών – των αληθινών πρωταγωνιστών και όχι των κατασκευασμάτων – να αισθανόμαστε έστω και για κλάσματα του δευτερολέπτου κι εμείς ο "ένας".

ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΕ ΕΝΑ HIGHLIGHT ΣΤΑ ΣΤΕΡΝΑ ΤΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΤΟΥ

Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, αυτό προσπαθούμε να γίνουμε είτε είναι δουλειά είτε οικογένεια είτε κοινωνία. Είναι στη φύση του ανθρώπου, είναι τόσο "ντοστογεφσκικό" - ας επιτραπεί ο αδόκιμος όρος - που το λάθος, η ήττα, τα δάκρυα, η "τιμωρία", το χαράζουν ακόμη βαθύτερα στην ψυχή μας. Η έκκριση αδρεναλίνης στη νίκη, στο θρίαμβο, είναι στιγμιαία, πηγαία, άμεση. Την ήττα όμως χρειάζεται να την μεταβολίσεις, σε αλλάζει ως άνθρωπο, χαλυβδώνει τη θέλησή σου και σε κάνει σοφότερο για να ξαναπροσπαθήσεις. Ειδικά όταν παρακολουθείς αθλητικούς ήρωες, ακόμα πιο ειδικά όταν πρόκειται για περιπτώσεις του "ενός".

Η διαδικασία είναι πραγματικά προσωπική υπόθεση του καθενός, όλοι το βιώνουμε ή το φαντασιωνόμαστε διαφορετικά. Εκείνο που μένει όμως, είναι ότι μέσα απ’ όλη αυτή τη διαδικασία, αργότερα, όταν τα μαλλιά ασπρίζουν και οι πρώτες ρυτίδες εμφανίζονται στο μέτωπο, έχεις γίνει καλύτερος. Και ο αθλητισμός, τα σπορ, το υψηλό επίπεδο πρωταθλητισμού, έχουν αυτή τη μαγική ικανότητα να μετατρέπουν το θεατή/φίλαθλο σε κοινωνό του δράματος. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης με την εμφάνισή του μας έκανε κομμάτι του, χάρισε ένα highlight στα στερνά της καριέρας του, χωρίς να έχει φορέσει το μανδύα του El Cid, χωρίς να εκβιάζει το πεπρωμένο, χωρίς να απαιτεί το σεβασμό ή να συνομωτεί το σύμπαν γύρω του, όπως ας πούμε στη φρέσκια περίπτωση του Kobe που πέτυχε μεν τους 60 πόντους, αλλά με μια ολόκληρη ομάδα να δουλεύει γι’ αυτόν.

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΜΠΕ ΚΑΙ Η ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΦΕΝΤΕΡΕΡ

Εκεί η ομάδα πήρε τον Kobe από το χέρι, στη Βιτόρια την ομάδα την πήρε στις πλάτες του ο Διαμαντίδης. Ο Kobe και κέρδισε και αποθεώθηκε και είναι ένας πολύ μεγάλος μπασκετμπολίστας. Δεν είναι όμως "ένας". Προς Θεού, δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης, είναι ζήτημα κοσμοθεωρίας και ψυχοσύνθεσης. Είναι πολλά τα highlights στην καριέρα ενός αθλητή, πολλές οι πίκρες, πολλές οι χαρές. Το συναίσθημα του "ενός" όμως, είναι μοναδικό. Και κατά διαβολικό τρόπο, κατά διαβολική σύμπτωση, έρχεται και θα έρχεται στις ήττες. Διότι εκεί το κρίμα είναι ακόμη μεγαλύτερο, πιο εμφαντικό, σε σημαδεύει και σε προσδιορίζει. Εναπόκειται στην προσωπικότητα του καθενός η εξωτερίκευση του συναισθήματος, άλλος κλαίει, άλλος καταρρέει, άλλος θυμώνει, άλλος κλείνεται στον εαυτό του και άλλος απλώς αποχωρεί με την ίδια αδιόρατη μελαγχολία στην έκφραση του προσώπου του, όπως ακριβώς και ο Διαμαντίδης.

Εντελώς συμπτωματικά, την ίδια έκφραση στο πρόσωπό του είχε ζωγραφισμένη και ένας έτερος μεγάλος χθες, ο Ρότζερ Φέντερερ – έναν μόλις χρόνο νεότερος του Διαμαντίδη – όταν αποκλείστηκε στο Μόντε Κάρλο από την πολλοστή "τελευταία ευκαιρία". Και ο τεράστιος Ελβετός χάρισε στιγμές, είναι ο "ένας", αλλά εκεί το άθλημα είναι ατομικό, εξ ορισμού συγκεντρώνεις τα φώτα των προβολέων επάνω σου. Το μπάσκετ είναι πολύ περίεργη υπόθεση, είναι ένα ομαδικό-"ατομικό" άθλημα γεμάτο στιγμές από τον "έναν" της κάθε κορυφαίας ομάδας. Ο Παναθηναϊκός είναι πάρα πολύ τυχερός που ο δικός του είναι ο Διαμαντίδης, διότι συνδυάζει την ποιότητα στο παρκέ με την ποιότητα χωρίς την πορτοκαλί μπάλα.

Είναι αποδεκτός χωρίς να είναι politically correct, είναι είδωλο χωρίς να το επιδιώκει, είναι πρωταγωνιστής και κλέβει την παράσταση παίζοντας το δεύτερο ρόλο. Αυτή είναι η μοίρα του "ενός", είναι αδιάφορο εάν ο Διαμαντίδης το γνωρίζει αυτό το πράγμα. Ορισμένα πράγματα είναι έμφυτα, εμφανίσεις όπως η χθεσινή δεν σχεδιάζονται, προκύπτουν. Εκεί κρύβεται το μεγαλείο και εκεί ξεχωρίζει ο μεγάλος από τον κορυφαίο. Διότι κορυφαίος δεν φτάνει να είναι κανείς μόνον στις νίκες και στις χαρές, ισορροπία επέρχεται και όταν εμφιλοχωρούν και άλλες συνθήκες, διαφορετικά ηλικιακά κριτήρια, άλλες συνιστώσες. Ο Διαμαντίδης το έκανε και στα 25 και στα 28 και στα 31 και στα 33. Και το έκανε και στα 36. Άλλοτε κέρδιζε, άλλοτε έχανε, πάντοτε όμως άφηνε αυτό το γεμάτο συναίσθημα στο κοινό, ότι αυτό που παρακολούθησε είτε διά ζώσης είτε μέσω τηλεόρασης, ήταν μοναδικό. Αυτά μόνο "ένας" μπορεί να τα κάνει.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Σχόλιο Ρήγας Δάρδαλης: Περισσότερα τα "γιατί" από τα "μπράβο"
Σχόλιο Τάσος Μαγουλάς: Αν συντονιστούν, μπορούν
Σχόλιο Σωτήρης Γεωργίου: Άξιος της τύχης του και του προπονητή του

News 24/7

24MEDIA NETWORK