Ο Βαλβέρδε έρχεται αντιμέτωπος με τις μεγάλες αγάπες του...

Η μοίρα τα έφερε έτσι που ο Ερνέστο Βαλβέρδε θα κληθεί, σε τέσσερις ημέρες μέσα, να κοιταχτεί στον καθρέπτη, να καταπιεί τα συναίσθημά του και βάζοντας μπροστά τη λογική ν' αντιμετωπίσει από τη μία την Αθλέτικ Μπιλμπάο και από την άλλη την Μπαρτσελόνα.

Πώς ο ίδιος νιώθει; Η... ψυχανάλυσή του στις ατάκες που ακολουθούν.

" Ανυπομονώ. Και στις δύο περιπτώσεις. Πρώτον, γιατί θα πάω στο Σαν Μαμές ως επισκέπτης για πρώτη φορά. Ήμουν εκεί για τέσσερις διαδοχικές σεζόν, υπάρχουν πάρα πολλά που με συνδέουν με την Αθλέτικ Μπιλμπάο. Και δεύτερον είναι επίσης σημαντικό, γιατί θα πάω για πρώτη φορά στην Αθήνα για να αντιμετωπίσω, σε επίσημο παιχνίδι, τον Ολυμπιακό".

" Προσπαθείς στα προεόρτια των αγώνων να επικεντρωθείς στα δικά σου, στα της ομάδας σου, γιατί ειδάλλως καταλήγεις μόνο να χαιρετάς κόσμο και ξεχνάς ότι ακολουθεί ένας πολύ σημαντικός αγώνας μετά, στον οποίο διεκδικείς τρεις πολύτιμους βαθμούς. Μετά τον αγώνα έχεις χρόνο για να είσαι με όλους, στο ματς έχεις πάντα την ένταση για το τι μπορείς να συναντήσεις... Μπορείς να την πατήσεις, βεβαίως, και να πας να καθίσεις στον λάθος πάγκο".

" Ο κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως με την καριέρα που κάνει, έχει πάντα έναν σύλλογο - σημείο αναφοράς. Και για εμένα ξεκάθαρα είναι η Αθλέτικ. Εκεί υπήρξα πολύ ευτυχισμένος, τόσο ως παίκτης, ακόμα και αν είχαμε δύσκολες στιγμές, όσο και ως προπονητής. Και να είσαι ευτυχισμένος κάπου όντας προπονητής δεν είναι εύκολο, γιατί έχεις την μόνιμη ένταση του αποτελέσματος, της κατάστασης, όλων των πραγμάτων. Υπάρχουν πράγματα που ξεπερνούν το επάγγελμα, που διατηρούνται. Μιλάω για πολύ κόσμο: Από την διοίκηση, τους παίκτες, το τεχνικό τιμ, τους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί. Αυτό το κρατάς πάντα".

" Η αλήθεια είναι ότι η Μπάρτσα ήταν πολύ παρούσα στην θητεία μου ως προπονητής της Αθλέτικ. Ήταν η ομάδα κόντρα στην οποία έκανα ντεμπούτο. Η ομάδα κόντρα στην οποία χάσαμε ένα Κύπελλο εδώ στο «Καμπ Νόου». Η ομάδα κόντρα στην οποία κατέκτησα τον μοναδικό μου τίτλο με την Αθλέτικ, το Σούπερ Καπ Ισπανίας. Υπάρχει μεγάλη σύνδεση και, μάλιστα, τα τελευταία χρόνια ήταν η ομάδα που περισσότερο αντιμετώπισα, αφού κάθε χρόνο συναντιόμασταν στο Κύπελλο. Παίξαμε δύο διαδοχικές σεζόν, στον τελικό, στο Σούπερ Καπ... ".

" Αυτό που θυμάμαι περισσότερο είναι η αγάπη που μου έδειχνε ο κόσμος εκεί. Ακόμα δεν ξέρω γιατί. Φαίνεται πως με συμπάθησαν (γελάει). Είναι αλήθεια πως και τα αποτελέσματα βοήθησαν, αλλά είναι φυσιολογικό μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός να έχει καλά αποτελέσματα, γιατί πάντα είχαμε καλές ομάδες. Κάθε αγώνας εντός έδρας ήταν μια μόνιμη γιορτή. Από αυτό που εγώ σκεφτόμουν αρχικά, ότι πας σε μια ξένη χώρα, ότι πας σε ένα άγνωστο μέρος που δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις, μάλιστα σε έναν σύλλογο συνηθισμένο να αλλάζει προπονητές και με αυτό που έζησα μετά και τα συναισθήματα που μου προκάλεσε, ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις της ζωής μου".

" Θα κάνω και τον ξεναγό τώρα; Πρέπει να πάτε στην Ακρόπολη, στον Παρθενώνα, αυτά οπωσδήποτε, είναι προφανές. Αν μπορείτε να επισκεφτείτε το μουσείο της Ακρόπολης, το οποίο είναι δίπλα και είναι εξαιρετικό, να κάνετε μια βόλτα στην Πλάκα. Και γενικά η ατμόσφαιρα που επικρατεί εκεί, μια βόλτα στην γειτονιά του Κολωνακίου είναι καλά. Και αν έχετε περισσότερο χρόνο, εμένα μου άρεσε να πηγαίνω στο Σούνιο, στον ναό του Ποσειδώνα, αλλά είναι λίγο πιο μακριά. Και, βεβαίως, πρέπει να φάτε ελληνικό φαγητό".