Ντέρμπι: Ποδόσφαιρο ή μπάσκετ

Μπάσκετ, ο Νίκος Γιαννόπουλος

Ευτυχώς. Το ελληνικό μπάσκετ, με όλα τα κουσούρια του, δεν έχει καμία σχέση με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ως εκ τούτου και το αιώνιο ντέρμπι της πορτοκαλί (ή μασωνικής) μπάλας δεν συγκρίνεται με αυτό της (δημοφιλούς μα και βρώμικης) ασπρόμαυρης. Δεν υποτιμούμαι σε καμία περίπτωση τους παίκτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού στο ποδόσφαιρο αλλά στο αντίστοιχο μπασκετικό ντέρμπι το φιλοθεάμον κοινό απολαμβάνει παίκτες ευρωπαϊκής εμβέλειας, κορυφαίους σ΄αυτό που κάνουν, πολλάκις βραβευμένους και αναγνωρισμένους.

Τι σχέση, άλλωστε, μπορεί να έχει ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης με τους συναδέλφους τους στους ποδοσφαιρικούς αιωνίους; Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι στη μεγάλη αναμέτρηση της μπασκετικής μασωνίας δεν παρατηρούνται ανορθογραφίες. Αλλά, διάολε, στο παρκέ οι αιώνιοι προσφέρουν θέαμα που ενδιαφέρει όλη την Ευρώπη. Για το ποδόσφαιρο μόνο ο έχων καλλιτεχνικές ευαισθησίες Καντονά ενδιαφέρθηκε. Προφανώς λόγω του...σουρεάλ του θεάματος.

Μπάσκετ, ο Τάσος Μαγουλάς

Δεν γίνεται να βάλεις στην ζυγαριά μήλα(ντέρμπι ποδοσφαίρου) με υπερωκεάνια(ντέρμπι μπάσκετ). Είναι άδικο και για τα εσπεριδοειδή και για την ναυσιπλοϊα. Βεβαίως σε μία πιο ήρεμη σκέψη δεν γίνεται να μην αναγνωρίσεις ότι ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, έχει την χρησιμότητά του.

Σκεφτείτε μόνο πόσα διαφορετικά πράγματα μπορείτε να κάνετε σε αυτά τα 90 λεπτά. Μπορώ να βγάλω τον Σακίλ βόλτα και στην επιστροφή ακόμα να εκτελείται το φάουλ έξω από την περιοχή. Μπορώ να δω μία ταινία και μετά από δύο ώρες ο αριστερός μπακ δεν θα έχει φτάσει στο ύψος της μεγάλης περιοχής στην κούρσα του για το overlap. Προλαβαίνω να ακούσω όλη την δισκογραφία των Helloween από το Walls of Jericho μέχρι το Straight out of hell, με τα b sides των θεών, και συνεχίσουν θα διαμαρτύρονται για ένα πλάγιο.

Ειλικρινά αν και το σκεπτικό ήταν μπάσκετ και μόνο μπάσκετ, με μία πιο προσεκτική αναζήτηση, προκύπτει πόσα λεπτά κερδίζεις αν καθίσεις να δεις μία ποδοσφαιρική κόντρα αιωνίων.

Στο τέλος όμως της ημέρας κοιτάς το μπαλκόνι και βλέπεις να ανεμίζει η γαλανόλευκη. Ψάχνεις στο διαδίκτυο και το τσιμεντωμένο πρόσωπο της Ρεπούση σου ξυπνά τα πιο άγρια πατριωτικά ένστικτα. Όχι καλοί μου φίλοι, το πατριωτικό καθήκον βρίσκεται πάνω από την χρησιμότητα γι αυτό κι ένα παιχνίδι μπάσκετ Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, αποτελεί ύψιστη ευθύνη θέασης για κάθε Έλληνα. Το μοναδικό εξαγώγιμο προϊόν μας εδώ και 20 χρόνια, το παιχνίδι που η «L’ equipe» πάντα θα παρακολουθήσει ακόμα κι εκ του σύνεγγυς.

Εκεί όπου παίζουν ορισμένοι από τους καλύτερους παίκτες της Ευρώπης και όχι απόμαχοι(νεκροί…ποδοσφαιρικά) της πριμέρα και της πρέμιερ, στο γήπεδο όπου δεν βλέπεις ταβάνι από τον… συνωστισμό εννέα ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων , εδώ όπου οι αού-ουά της εξέδρας από την δεκαετία του 80 έκαναν ότι ήθελαν και πλέον, κάτι που διέθετε μόνο το ποδόσφαιρο, με παράγοντες οι οποίοι είναι έτοιμοι να ξεκατινιαστούν.

Ένα παιχνίδι μπάσκετ Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, είναι το πληρέστερο πακέτο διότι ότι κι αν συμβεί, όποιος και αν είναι ο νικητής, όση ώρα κι αν διαρκέσει, δεν πρόκειται να απογοητευτείς. Για όποιο λόγο επιλέγεις να το παρακολουθήσεις.

Ποδόσφαιρο, ο Μάνος Ανδρουλάκης

Καταρχάς οφείλω να δώσω συγχαρητήρια στην αρχισυντακτική ομάδα (όχι, δεν είμαι γλύφτης) επειδή κατάφερε να με αγχώσει τόσο πολύ για μία Κόντρα. Αυτά. Α, πρέπει και να ψηφίσω ε;

Η πλάστιγγα, λοιπόν, έγειρε προς το ποδοσφαιρικό ντέρμπι "αιωνίων". Γνωρίζω ότι το μπασκετικό θεωρείται, δικαίως, το κορυφαίο της Ευρώπης (καλύτερο και από το ισπανικό clásico), αλλά στην... ετυμηγορία έπαιξαν ρόλο δύο κριτήρια: η λατρεία μου για το ποδόσφαιρο και το γεγονός ότι τα μπασκετικά ντέρμπι είναι πολύ περισσότερα.

Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός αναμετρώνται από μία φορά ετησίως σε "Α. Νικολαΐδης" και "Γ. Καραϊσκάκης" (στο κύπελλο διασταυρώνουν τα ξίφη τους ανά 4-5 χρόνια), ενώ αντίστοιχα σε ΟΑΚΑ, ΣΕΦ και... Ελληνικό τίθενται αντιμέτωποι μέχρι και οκτώ φορές συνολικά. Κοινώς, δεν προλαβαίνουμε να... νοσταλγήσουμε μία μπασκετική μονομαχία.

Η ποδοσφαιρική "μητέρα των μαχών", εξάλλου, χρονολογείται από την εποχή του Μεσοπολέμου, ενώ η αντίστοιχη μπασκετική άργησε πολύ, όχι τόσο επειδή η διάδοση του αθλήματος έγινε αργότερα όσο επειδή οι "ερυθρόλευκοι" δεν είχαν ανάλογη δυναμική με τους "πράσινους" μέχρι τις αρχές των 90s'. Άρα και η διάρκεια στο... πλευρό του "χορταρένιου" ντέρμπι.

Εν κατακλείδι ο χρόνος έπαιξε το σημαντικότερο ρόλο στα διστακτικά βήματα προς το... παραβάν και εν συνεχεία στην κάλπη. Μία τελευταία σκέψη: Σαραβάκος VS Καραπιάλης. Απλά μου ήρθε στο μυαλό και το ανέφερα...

Ποδόσφαιρο, ο Γιάννης Ντάλλας

Κρίμα κι άδικο… Ο εμπνευστής αυτής της κόντρας πρέπει να μισεί το μπάσκετ. Αν εξαιρέσεις το Μαγουλά, δύσκολα θα βρεις άλλον υποστηρικτή του μπασκετικού Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός.

Εντάξει, μπορεί να υπάρχει ένα ενδιαφέρον για τα αιώνια ντέρμπι των παρκέ, αλλά όταν πράσινοι και κόκκινοι παίζουν δέκα φορές το χρόνο (5 στα πλέι οφ, μία στο Κύπελλο, 2 στην κανονική διάρκεια της Α1) τότε το μεγάλο ενδιαφέρον ατονίζει. Επέρχεται ο κορεσμός.

Θα μπορούσε το κείμενο να είναι ναι μεν, αλλά. Όμως, όχι. Θα το γράψω όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται. Τα ποδοσφαιρικά Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός δεν συγκρίνονται. Τα περιμένω με μεγαλύτερη αγωνία και προσμονή, είναι πιο απρόβλεπτα, γίνονται πάντα σε φορτισμένο κλίμα με χιλιάδες κόσμου εντός και εκτός γηπέδου, με γκολ και στιγμές που μένουν πιο έντονα στο μυαλό σε σύγκριση με ένα καθοριστικό τρίποντο του Σπανούλη ή του Διαμαντίδη που θα χάσει τη δυναμική του από το επόμενο που θα έρθει σε σύντομο διάστημα.

Και στο κάτω κάτω, για τη δική μου την αισθητική, είναι πιο ωραίο να έχεις αγωνία και να περιμένεις τους εκατέρωθεν πανηγυρισμούς για μια-δυο φορές στα ενενήντα λεπτά, παρά να ζητοκραυγάζεις κάθε λεπτό με το εκάστοτε καλάθι.

Μπάσκετ, ο Κώστας Χολίδης

Δίχως αμφιβολία τα παιχνίδια ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό έχουν ξεχωριστή σημασία ακόμα και αν παίζουν στο πινγκ πονγκ. Στο συγκεκριμένο δίλημμα εγώ θα απαντούσα πως το θεαματικότερο παιχνίδι έχει γίνει στο βόλεϊ αλλά τι να κάνουμε...

Βάζοντας όμως στη ζυγαριά τα ντέρμπι σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο νομίζω ότι τα πρώτα υπερτερούν. Πρώτα απ' όλα όσο και αν μια χούφτα ηλίθιοι ακόμα δεν το έχουν καταλάβει το Παναθηναϊκός Ολυμπιακός στο μπάσκετ είναι ανάλογο με το Μπαρτσελόνα - Ρεάλ στο ποδόσφαιρο.

Όπως λοιπόν καθόμαστε εμείς και παρακολουθούμε τον Μέσι και τον Κριστιάνο Ρονάλντο έτσι πάρα πολλοί σε όλο τον κόσμο κάθονται και βλέπουν τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη, τον Πρίντεζη και τον Φώτση κλπ κλπ... Κάποια στιγμή θα πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε πόσο τυχεροί είμαστε που παρακολουθούμε αυτά τα παιχνίδια.

Ειδικότερα για εμάς του νεότερους που δεν έχουμε προλάβει να δούμε καλά καλά αθλητές όπως ο Γκάλης, ο Γιαννάκης Χριστοδούλου κλπ κλπ πρέπει να αναλογιστούμε πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε παιχνίδια ανάμεσα σε δύο τεράστιους αθλητές.

Ψήφος στην μπάλα με τα σπυριά λοιπόν...

Ποδόσφαιρο, ο Σταύρος Καραΐνδρος

Nτέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού αξίζει μόνο σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Αντε και σε βόλεϊ τα παλιά καλά χρόνια. Τα γραφικά ότι "ντέρμπι είναι και στο τάβλι και στο πινγκ πονγκ" δεν ισχύουν. Θα ήθελα να δω με περιέργεια φιλάθλους να παρακολουθούν ντέρμπι στο πινγκ πονγκ και τι στον κόσμο. Οπότε επικεντρωνόμαστε στα δύο αθλήματα.

Ξεκαθαρίζουμε ότι τα μπασκετικά ντέρμπι είναι επιπέδου Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, όταν γίνονται μακριά από εδώ. Εχουμε Διαμαντίδη, έχουμε Σπανούλη, έχουμε ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί και για κερασάκι έχουμε και εννιά ευρωπαϊκά. Είναι, δηλαδή, σαν να βλέπεις το αντίστοιχο Μίλαν-Ρεάλ στο ποδόσφαιρο. Με λίγα λόγια, έχουμε το καλύτερο μπασκετικό ντέρμπι, στη λάθος χώρα.

Εχουμε και ουγκ. Και στα δύο αθλήματα. Οι ίδιοι είναι. Εχουμε και γραφικούς εξωγηπεδικούς με γραφικές ανακοινώσεις, non paper και γκρίνιες για τη διαιτησία, την Αστυνομία, τον καιρό, την κίνηση στους δρόμους. Και στα δύο αθλήματα. Εχουμε επιθέσεις σε δημοσιογράφους. Και στα δύο αθλήματα. Εχουμε οπαδικό Τύπο. Ακόμα και στο πινγκ πονγκ. Οπότε βάζεις στη ζυγαριά τα δύο ντέρμπι και αυτή γέρνει για λίγο προς το μπάσκετ λόγω επιπέδου. Οχι μόνο αγωνιστικού, αλλά και συμπεριφοράς. Ο παίκτης του μπάσκετ θα κάτσει να σου αναλύσει, θα πει και καμιά εξυπνάδα, θα προσπαθήσει να δώσει ενδιαφέρον στην ερώτηση "τι έκρινε το αποτέλεσμα"; Ο παίκτης του ποδοσφαίρου θα αποχωρήσει μιλώντας -τάχα μου- στο κινητό, θα σε πάρει τηλέφωνο γιατί δεν τον έβαλες στους διακριθέντες και αν κάτσει να μιλήσει στον δημοσιογράφο θα ξεκινήσει, ως συνήθως, με το "Σίγουρα...". Ξέρετε και κάτι άλλο; Ο παίκτης του μπάσκετ θα πει κάτι και για τους κάφρους, χωρίς να αναφερθεί στον πύρινο λαό, αλλά στους ηλίθιους που στοχεύουν στην αφαίρεση ανθρώπινων ζωών. Αυτός του ποδοσφαίρου θα πει για τον πύρινο λαό που μας ακολουθεί παντού και σπρώχνει την ομάδα. Α, είναι και ο 12ος παίκτης.

Βάσει των όλων παραπάνω, περιμένετε να πω ότι προτιμώ το μπασκετικό ντέρμπι. Οχι. Το ποδοσφαιρικό προτιμώ. Γιατί μεγάλωσα με τα παλιά καλά ντέρμπι. Με Σαραβάκο, Αναστόπουλο, Ντέταρι, Βαζέχα, Μητρόπουλο, Ρότσα. Τότε που οι κάφροι ήταν λιγότεροι και μπορούσες να τους αντιμετωπίσεις. Τότε που τα ματς ήταν ανοιχτά, το επίπεδο ήταν υψηλό και οι γραφικότητες στα pre και post game (όπως λένε και στο χωριό μου) ήταν τόσο λίγες που αποτελούσαν είδηση. Τότε που ο διαιτητής σε τελικό Κυπέλλου κληρωνόταν δύο ώρες πριν από τη σέντρα και έδειχνε πωρωμένος να μπει και να σφυρίξει. Χωρίς παράγκες, χωρίς στημένα, χωρίς τηλεφωνήματα. Γραφικά και καλτ, αλλά αληθινά. Αυτά τα ντέρμπι θέλουμε. ΥΓ: Δέκα ριπλέι δεν φτάνουν στο μπάσκετ για να καταλάβεις αν έγινε ένα φάουλ, ενώ στο ποδόσφαιρο τα πράγματα είναι απλά: γκολ οφσάιντ; Μετράει!

Ποδόσφαιρο, ο Τόλης Χορτάτος

Κακά τα ψέμματα με τον χαρακτηρισμό "ντέρμπι αιωνίων" το μυαλό πάει πάντα στην ποδοσφαιρική κοκκινοπράσινη "μάχη". Τουλάχιστον εγώ ως φίλος του ποδοσφαίρου έτσι το εκλαμβάνω. Δεν θα μπορούσα λοιπόν στην κόντρα αυτή να επιλέξω το μπασκετικό ντέρμπι μεταξύ των δύο μισητών αντιπάλων.

Πέρα από αυτό όμως, ένας ακόμη λόγος που το μπασκετικό ντέρμπι χάνει σε αίγλη συγκριτικά με το ποδοσφαιρικό, είναι το γεγονός πως κάθε χρόνο οι δύο αντίπαλοι τίθενται αντιμέτωποι τουλάχιστον 7-8 φορές, αν συμπεριλάβουμε τα ματς της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος, τους τελικούς, το κύπελλο και ορισμένες φορές τις μάχες στην Ευρωλίγλκα. Εν αντιθέσει με το ποδόσφαιρο που οι δύο ομάδες κοντράρονται το πολύ 3 φορές, άντε τέσσερις αν διασταυρωθούν σε διπλά ματς στο κύπελλο. Ποδόσφαιρο "δαγκωτό", χωρίς δεύτερη σκέψη.

Μπάσκετ, ο Κώστας Μπράτσος

Επεισόδια εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου στο ποδόσφαιρο ή επεισόδια εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου στο μπάσκετ; Αυτό είναι το δίλημμα στα μάτια ενός ανθρώπου που στο μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του ασχολείται με διεθνές ποδόσφαιρο. Όχι πως στο εξωτερικό είναι άγιοι, αλλά δεν υπάρχει ντέρμπι δύο ομάδων που επί μονίμου βάσεως κάθε χρόνο την παράσταση κλέβουν εξωαγωνιστικά γεγονότα. Ή ανακοινώσεις προέδρων και κύκλοι! Κύκλοι, εάν έχεις τον θεό σου...

Έχουν καταφέρει οι μεγαλύτεροι σύλλογοι της Ελλάδας και οι φίλαθλοι τους (ναι, κι οι δημοσιογράφοι αγαπητέ αναγνώστη που τρέχεις να σχολιάσεις, αλλά πρώτα απ' όλα ευθύνονται οι προαναφερθέντες παράγοντες) να μεταμορφώσουν τα ντέρμπι σε... εκδηλώσεις Πολυτεχνείου ή γενικές απεργίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Ξέρεις ότι κάτι θα γίνει, εύχεσαι να μην είναι το χειρότερο. Και μέσα σε τέτοιο κλίμα, παιχνίδι δεν παίζεται. Μετρημένα τα -αγωνιστικά- καλά ποδοσφαιρικά ντέρμπι, μετρημένες οι -αγωνιστικά- καλές μπασκετικές μάχες. Όταν βάλω στη ζυγαριά αυτές τις τελευταίες, τότε το αποτέλεσμα είναι ένα: μπάσκετ.

Οι δύο τελευταίοι πρωταθλητές Ευρώπης, όταν θέλουν και μπορούν (τους το επιτρέπουν οι περιστάσεις), παρουσιάζουν κυριολεκτικά παγκοσμίου επιπέδου θέαμα. Άλλα μέτρα κι άλλα σταθμά, όμως η πραγματικότητα είναι αυτή. Κι όσο ποδοσφαιρικός κι αν είμαι, η ποιότητα και (όταν υπάρχει) ο καλός ανταγωνισμός των τελευταίων ετών δεν κρύβονται...

Μπάσκετ, ο Γιάννης Ζωιτός

Μ' αρέσει εξίσου η μπάλα (γιατί μπάλα είναι μόνο το ποδόσφαιρο) και το μπάσκετ, γι' αυτό και θα απέφευγα να τα βάλω στο ζύγι. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό που έχει ξεκάθαρο, δίχως αμφισβήτηση, νικητή. Είναι άδικο όλο αυτό για το ποδοσφαιρικό ντέρμπι των "αιωνίων", αφού η μπασκετική μάχη των δύο κορυφαίων ελληνικών συλλόγων έχει υπερβεί τα στενά όρια της χώρας, έχει περάσει την τελευταία 20ετία σε άλλη -μυθική- διάσταση. Κεντρίζει το παγκόσμιο ενδιαφέρον (Al Jazeera, ESPN, L'Equipe), δεν είναι μονάχα ακόμη ένα αθλητικό γεγονός του Σαββατοκύριακου.

Είναι το ΑΠΟΛΥΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ, μια σύνθεση πρωταγωνιστών εντός και... εκτός παρκέ. Δεν έχει πια το ποδόσφαιρο Σαραβάκο και Ντέταρι, Ριβάλντο και Σισέ για να... ισορροπήσει την κατάσταση, με αποτέλεσμα να χάνει πανηγυρικά, όχι μόνο στα σημεία. Θα αναθεωρήσουμε μόνο αν τύχει να δούμε και ποδοσφαιρικό παιχνίδι σαν εκείνο του Final Four στο Βερολίνο, και όχι δυο ομάδες να προσπαθούν -απλώς- ν' αποφύγουν την ήττα. Μέχρι τότε...

ΝΙΚΗΤΗΣ: Το μπάσκετ

Η "μασονία" πήρε την εκδίκησή της με 5-4. Η "σπυριάρα" στέλνει την ασπρόμαυρη από κει που ήρθε. Μπασκετικοί όλου του κόσμου ενωθείτε. Το ποδόσφαιρο κατατροπώθηκε...