Ο θρίαμβος του Άρη στο Τορίνο

Χρόνια ολόκληρα ο Άρης πρωταγωνιστούσε στα ευρωπαϊκά Κύπελλα του μπάσκετ. Η καλύτερη ομάδα που ανέδειξε το ελληνικό μπάσκετ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 80 (σε συλλογικό επίπεδο) έφτασε πολλές φορές κοντά στην πηγή αλλά νερό δεν είχε καταφέρει να πιει το 1993.

Έμελλε να το κάνει κατά την πρώτη σεζόν που δεν είχε τον Νίκο Γκάλη στο ρόστερ της. Ο Άρης της περιόδου 1992-93 χτίστηκε με αρχικό στόχο την επιστροφή στους εγχώριους τίτλους, γι' αυτό άλλωστε ήρθε στη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό της ομάδας, ένας από τους καλύτερους Αμερικανούς που πάτησε ποτέ τα ευρωπαϊκά παρκέ, ο Ρόι Τάρπλεϊ.

Η αρχή, με τον Στιβ Γιατζόγλου στον πάγκο, ήταν ενθαρρυντική. Στη συνέχεια όμως τα οικονομικά προβλήματα έκαναν την εμφάνιση τους και η δυναμική εκείνης της ομάδας περιορίστηκε. Παρόλα αυτά, στην Ευρώπη ο Άρης αποδείχθηκε συνεπής στο ραντεβού που είχε δώσει με την ιστορία.

Με εκπληκτική πορεία, η ομάδα του Σβι Σερφ (ο οποίος αντικατέστησε μεσούσης της σεζόν τον Γιατζόγλου) έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων στο Τορίνο όπου αντιμετώπισε μία ανερχόμενη δύναμη τότε, την Εφές Πίλσεν.

Ο αγώνας ήταν ίσως ο χειρότερος που έχει γίνει ποτέ σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Οι δύο ομάδες, τρομερά αγχωμένες, θυσίασαν το θέαμα στο βωμό της σκοπιμότητας και το σκορ ερχόταν με το σταγονόμετρο.

Ουδόλως ενόχλησε αυτό πάντως τους 5000 ένθερμους οπαδούς του Άρη που κατέκλεισαν το γήπεδο. Έστω και με το "φτωχό" 50-48 (το πιο μικρό σκορ στην ιστορία των ευρωπαϊκών τελικών) ο Άρη πανηγύρισε την κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού τροπαίου στην ιστορία του (χωρίς να πετύχει τρίποντο κατά τη διάρκεια του ματς!), κατά διαβολική σύμπτωση στην πρώτη σεζόν της μετά Γκάλη εποχής.

Αλήστου μνήμης τα επεισόδια (σοβαρά) μετά το τέλος του αγώνα μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων οπαδών που συγκρούστηκαν σώμα με σώμα επί αρκετή ώρα πάνω στο παρκέ. Αλησμόνητη όμως και η εικόνα του Παναγιώτη Γιαννάκη που παρέλαβε το τρόπαιο ντυμένος με την ελληνική σημαία. Εκείνο ήταν το τελευταίο τρόπαιο που κατέκτησε ο "δράκος" με τη φανέλα του Αρη.

Το κλου της βραδιάς όμως ήταν η αντίδραση του Μέμου Ιωάννου. Ο Έλληνας πλέι μέικερ, τρομερά ψύχραιμος παρά τη μεγάλη ένταση των στιγμών, κάπνιζε αμέριμνος το τσιγάρο της νίκης στα αποδυτήρια. Κάποιος από τους συμπαίκτες του τον φώναξε: "Μέμο, έλα πάμε για την απονομή". "Εντάξει παιδιά, δεν βιάζομαι, έτσι και αλλιώς το έργο το έχω ξαναδεί" ανταπάντησε ο ετοιμόλογος Μέμος, Κυπελλούχος Ευρώπης και το 1991 με τη φανέλα του ΠΑΟΚ!

H ταυτότητα του θριάμβου

Κύπελλο Κυπελλούχων 1993

16 νίκες - 1 ήττα

Ο δρόμος προς το Κύπελλο:

Β’ Γύρος

Δύναμο Μϊνσκ - Αρης 59-117

Αρης-Δυναμό Μίνσκ 107-70

Γ’ Γύρος

Σλασκ Βρότσλαβ-Αρης 80-90

Αρης-Σλάσκ Βρότσλαβ 102-75

Φάση Ομίλων

Αρης-Χαποέλ Γκαλίλ Ελιόν 88-75

Αρης-Σολέ 104-72

Μπενφίκα Λισσαβόνας-Αρης 67-75

Αρης-Σλόμποντα Νταλμάσια 89-56

Αρης-Μπουντιβέλνικ Κιέβου 67-61

Χαποέλ Γκαλίλ Ελιόν-Αρης 80-69

Σολέ-Αρης 60-70

Αρης-Μπενφίκα Λισσαβόνας 83-72

Σλόμποντα Νταλμάσια-Αρης 66-76

Μπουντιβέλνικ Κιέβου-Αρης 80-94

Ημιτελικός

Σαραγόσα-Αρης 84-86

Αρης-Σαραγόσα 82-66

Τελικός

Παλακανέστρο Ρουφίνο Οξίλιουμ, Τορίνο (16/03/1993)

ΑΡΗΣ- ΕΦΕΣ ΠΙΛΣΕΝ 50-48

ΑΡΗΣ (Σβι Σερφ): Γιαννάκης 2, Βουρτζούμης 2, Άντερσον 15, Μισούνοφ 10, Τάρπλεϊ 19, Αγγελίδης 2, Ιωάννου, Γάσπαρης.

Δείτε τα αναλυτικά στατιστικά του αγώνα εδώ.

Σερφ στο Contra.gr: "Η καλύτερη στιγμή της καριέρας μου"

Προπονητής του Άρης στο θρίαμβο του Τορίνο ήταν ο Ισραηλινός Σβι Σερφ. Το Contra.gr εντόπισε τον "Σβίκα" στην πατρίδα του και δεν...δυσκολεύτηκε να του αποσπάσει μερικές από τις πλούσιες αναμνήσεις του από εκείνη τη μαγευτική βραδιά.

Κόουτς, θυμάσαι; η πρώτη μας ερώτηση. "Είναι δυνατόν φίλε μου να μην θυμάμαι την καλύτερη βραδιά της της ζωής μου; (γέλια). Φυσικά και τα θυμάμαι όλα πολύ χαρακτηριστικά.

Είχαμε πολύ καλή ομάδα. Τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Ρόι Τάρπλεϊ, τον Τζέι Τζέι Αντερσον και φυσικά τον καλύτερο αμυντικό μας παίκτη, τον Μέμο Ιωάννου ο οποίος "κλείδωσε" τον Ναουμόφσκι.

Βγήκαμε στο γήπεδο και είδαμε 5000 Έλληνες. Οι Τούρκοι ήταν πολύ λιγότεροι. Η προσμονή ενός τόσο σημαντικού αγώνα ο οποίος έγινε ακόμα πιο σημαντικός από τη στιγμή που ο αντίπαλος προερχόταν από την Τουρκία δημιούργησε μεγάλη πίεση.

Κάναμε ειδική προετοιμασία, τρέξαμε πολύ, κουραστήκαμε πολύ. Και παρά το γεγονός ότι βάλαμε μόλις 50 πόντους, θεωρώ ότι παίξαμε καλά. Η ομάδα ήθελε πάρα πολύ το τρόπαιο. Ο πρόεδρος, οι οπαδοί, οι πάντες. Ήταν η πρώτη σεζόν μετά τη φυγή του μεγάλου Γκάλη και έπρεπε ο Άρης να αποδείξει ότι μπορεί και χωρίς αυτόν".

Επεισόδια και υποδοχή

"Τα επεισόδια του τέλους έχουν μείνει επίσης χαραγμένα στη μνήμη μου με αρνητικό τρόπο. Όλα αυτά βέβαια τα ξεχάσαμε μόλις επιστρέψαμε στην Θεσσαλονίκη. Η υποδοχή που μας επεφύλαξε ο κόσμος ήταν το κάτι άλλο. Στο αεροδρόμιο, στο Λευκό Πύργο, στους δρόμους. Εχω ακόμα τις φωτογραφίες στο σαλόνι του σπιτιού μου και τώρα που σου μιλάω τις βλέπω".

Στο ερώτημά μας για τον καλύτερο εκείνου του ρόστερ ο Σερφ δεν το σκέφτηκε πολύ: "Θεωρώ ότι ο καλύτερος παίκτης εκείνης της ομάδας ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Όχι ότι οι άλλοι δεν βοήθησαν. Αλλά ο Γιαννάκης ήταν το κάτι άλλο. Κάναμε μεγάλο αγώνα να τον κρατήσουμε στην ομάδα, ήθελε να φύγει αλλά έμεινε και δικαιωθήκαμε όλοι".

Δεν θα μπορούσαμε τέλος να μην τον ρωτήσουμε για το επικείμενο μεγάλο φιλικό παιχνίδι προς τιμή του Νίκου Γκάλη: "Ενημερώθηκα πριν από λίγες ημέρες για το παιχνίδι. Δεν έχει επικοινωνήσει κανείς μαζί μου ακόμα αλλά θα ήθελα πολύ να έρθω και να τιμήσω με τον τρόπο μου τον Νίκο Γκάλη. Δώσε σε παρακαλώ χαιρετίσματα στην αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη. Πέρασα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου σε Άρη και ΠΑΟΚ".