Στο μέγα συνοικιακό ντέρμπι Σπόρτιγκ-Δάφνη

Τη σεζόν 1992-93, η ομάδα του Σπόρτιγκ φιλοξενούσε τη Δάφνη σε ένα από τα πιο καυτά συνοικιακά ντέρμπι της Αθήνας για την Α1. Ο Σταύρος Καραϊνδρος ήταν μέσα, αν και στο τέλος προτιμούσε να είναι έξω (και γρήγορα).

Στο μέγα συνοικιακό ντέρμπι Σπόρτιγκ-Δάφνη

Ο Γιώργος έριξε την ιδέα την προηγούμενη μέρα. "Παίζουμε με τη Δάφνη αύριο το απόγευμα. Πάμε γήπεδο και μετά καμιά Φυτευτή". Η 'Φυτευτή' ήταν το γήπεδο μπάσκετ στα Κάτω Πατήσια το οποίο το βράδυ μετατρεπόταν σε στέκι. Μπαίναμε από τα κομμένα σύρματα, πηγαίναμε κάτω από τις ξύλινες εξέδρες και τις περισσότερες φορές αυτή ήταν η σαββατιάτικη μας έξοδος.

Ο Γιώργος είναι αδερφικός φίλος. Από πιτσιρικάδες μαζί, όλες τις τάξεις του σχολείου παρέα, με πάντρεψε, τρελός με τον Σπόρτιγκ, από μικρό παιδί στο κλειστό του Αγ. Ελευθερίου, έχει πάει σε πολλά εκτός με την ομάδα, προσπαθούσε να μου κολλήσει το μικρόβιο, χρησιμοποιούσε και τη δικαιολογία της... εντοπιότητας ( "δεν γίνεται ρε να μη στηρίζουμε την ομάδα της γειτονιάς"), τελικά με έπεισε εκείνο το σαββατιάτικο απόγευμα του 1993.

Το να πας σε ματς του Σπόρτιγκ ήταν ιεροτελεστία. Οι καφετέριες και τα πάρκα πέριξ του γηπέδου γέμιζαν από το μεσημέρι μέχρι να έρθει η ώρα του αγώνα. Όταν πλησίαζε το τζάμπολ, ένα ομαδικό ντου στην κεντρική πόρτα ήταν αρκετό για να μπεις στο γήπεδο τζάμπα. Ο παππούς (δεν έμαθα ποτέ το όνομά του) που ήταν εκεί δεν μπορούσε να κοντρολάρει το πλήθος και το μπούγιο των πιτσιρικάδων έμπαινε χωρίς πρόβλημα και χωρίς φυσικά ποτέ να πληρώσει αντίτιμο. Κάθε εντός έδρας ματς τα ίδια. Ίδια εικόνα, ίδιο ντου, ίδιο αποτέλεσμα.

Ο Γιώργος ήταν μύστης σε αυτό. Στα 14 του ήδη μετρούσε πολλά χιλιόμετρα στο κλειστό των Πατησίων. Εμένα ήταν η πρώτη μου φορά. Μπήκαμε, πήραμε θέση στις εξέδρες, απλώθηκαν και τα πανό, βρέθηκα να είμαι κάτι σαν οργανωμένος και... τουρίστας, όλα καλά και όλα ωραία. Απέναντι η Δάφνη. Ανοίγει η παρένθεση: εκείνη την εποχή το λεγόμενο συνοικιακό μπάσκετ ήταν στα φόρτε του. Ιστορικές ομάδες όπως Παγκράτι, Δάφνη, Παπάγου, Σπόρτιγκ έδιναν άλλο χρώμα στην Α1. Ομάδες πλέον εξαφανισμένες από τον μπασκετικό χάρτη, αλλά πάντοτε με πιστούς οπαδούς, ρομαντικούς του μπάσκετ, που περιμένουν καρτερικά τη στιγμή που θα γεμίσουν νέες εικόνες στο φιλμ των αναμνήσεων, ζουν για τη μεγάλη επιστροφή.

Στο μέγα συνοικιακό ντέρμπι Σπόρτιγκ-Δάφνη

(στιγμιότυπο από το Σπόρτιγκ-ΠΑΟΚ του 1990, με τον Ντίνο Αγγελίδη να φορά ακόμα τη φανέλα του Σπόρτιγκ)

Σπόρτιγκ-Δάφνη, λοιπόν. Ανατρέχοντας στο google είδα ότι εκείνη τη σεζόν ο Σπόρτιγκ έπεσε (κατσικοπόδαρος ε;) και η Δάφνη τερμάτισε λίγο πάνω από τη διακεκαυμένη ζώνη. Άρα εκείνο το ματς είχε ιδιαίτερο βαθμολογικό ενδιαφέρον. Επί της ουσίας είχε, αφού στις εξέδρες του κλειστού στα Πατήσια υπήρχαν και φίλοι της Δάφνης. Κάτι 'ντουλάπες', θυμάμαι, που ακόμα κι αν δεν ήταν, στα μάτια ενός 14χρονου φαίνονταν ακριβώς έτσι.

Πάντως, καλά παιδιά δεν τα λες. Η απόσταση από αυτούς μικρή, με ένα σάλτο σου έκαναν ντου όποτε ήθελαν. Η δική μας πλειοψηφία πιτσιρικάδες, λίγοι οι σκληροπυρηνικοί. Από τη Δάφνη είχαν έρθει οι... δυνατοί της γειτονιάς. Ακόμα θυμάμαι έναν χαρακτηριστικά που με είχε βάλει στο μάτι και μου το έπαιζε... Θέμης Μάνεσης. Η κλασική χειρονομία 'θα σε σφάξω' και ο δείκτης στο κεφάλι για το απειλητικό 'σε θυμάμαι'.

Κάπως έτσι κύλησε η μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα. Εγώ και ο Γιώργος δεν δίναμε ιδιαίτερη σημασία στο ματς, αλλά είχαμε περισσότερο το μυαλό μας στους οπαδούς της Δάφνης. Ο Σπόρτιγκ να κυνηγά το σκορ, εγώ να βρίζω τον Γιώργο που διάλεξε να με πάρει στο πιο κρίσιμο παιχνίδι, ο χρόνος να κυλά απειλητικά και ο φόβος για το τι θα επακολουθήσει να κυριεύει το μυαλό.

Η Δάφνη δεν έχανε το προβάδισμα, ο Σπόρτιγκ κρατούσε επαφή με το σκορ, το ματς βασικά ήταν ματσάρα, αλλά ποιος να σκεφτεί το μπάσκετ εκείνη την ώρα όταν οι απέναντι σε κοιτάζουν απειλητικά. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που ο Γιώργος είχε τη φαεινή ιδέα σε ένα δικό μας καλάθι να κάνει χειρονομίες. Αυτό ήταν. Είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση της αποχώρησης γιατί τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν.

Η Δάφνη δεν το έχανε το παιχνίδι και ο κόσμος της στις εξέδρες έκανε πάρτι, εγώ κι ο Γιώργος αρχίσαμε σιγά-σιγά να πηγαίνουμε προς την έξοδο. Ήταν πολύ γελοία εικόνα αυτή, σας βρετανικές κωμωδίες, κάτι από Μπένι Χιλ. Να φύγουμε πριν λήξει, να γλιτώσουμε κάνα παρατράγουδο, να πάμε με την ησυχία μας να συνεχίσουμε τη σαββατιάτικη έξοδο.

Το ότι την ίδια σκέψη με εμάς έκαναν και οι οπαδοί της Δάφνης έχει τη σημασία του. Αυτοί, βέβαια, αποχωρούσαν για να πάρουν θέση στα γύρω στενά του γηπέδου και να αρχίσει το κυνηγητό. Η Αστυνομία (χαχαχαχαχα) απούσα, το πεδίο ελεύθερο

Βγαίνοντας από το γήπεδο με το Γιώργο, έχοντας ζωγραφισμένο το χαμόγελο της ανακούφισης στα πρόσωπά μας, ακούμε ένα μακρόσυρτο 'ντου'. Ναι, ήταν τα 'καλόπαιδα' της Δάφνης που είχαν βγει πριν από εμάς. Και ναι, όπως ακριβώς το σκέφτηκες. Αρχίζει το κυνήγι. Καμιά δεκαριά αυτοί, δύο εμείς. Μοναδικό μας πλεονέκτημα ότι ξέραμε τη γειτονιά, άρα τα στενάκια για εμάς ήταν σωτήρια. Αυτοί έκαναν το 'ντου' αλά Στιβ Ντούζος στη 'Θύρα 7' του Φώσκολου, αλλά μόλις διαπίστωσαν ότι εμείς... εξαφανιζόλ, επέστρεψαν στις... θέσεις τους για τα επόμενα θύματα, το επόμενο κυνήγι.

Για μένα, βέβαια, αυτά τα 1-2 λεπτά κυνηγητού φάνηκαν αιώνας. Ακόμα τρέχω, δηλαδή. Αλλά μετά γελάκια. Αυτό το νευρικό που σε πιάνει όταν γλιτώνεις το κάζο.

Στη Φυτευτή το βράδυ, με την υπόλοιπη παρέα, περιγράψαμε τα γεγονότα. Με την υπερβολή της ηλικίας και τις απαραίτητες σάλτσες για να μεγεθυνθεί το περιστατικό. Οι άλλοι μας κοιτούσαν σαν ήρωες. Οι ήρωες των Πατησίων που γλίτωσαν από τους 'αιμοσταγείς' Δαφνιώτες.

Για τον Γιώργο, βέβαια, ήταν ακόμα μία μέρα στη δουλειά. Για μένα ήταν η πρώτη κρυάδα. Ακολούθησαν κι άλλα ματς του Σπόρτιγκ, στις μεγάλες του στιγμές. Αλλά υποψιασμένος. Τώρα πια ήξερα. Είχα γίνει σαν τον Γιώργο.

(φωτογραφίες: Eurokinissi)

News 24/7

24MEDIA NETWORK