Sensible Soccer: Εκεί που οι παίκτες δεν στρίβουν

Στα μέσα του '90 στους Αμπελοκήπους είχαμε ένα παιδί που υπερηφανευόταν για δύο πράγματα. Για την ικανότητά του να δέχεται μπουνιές στην κοιλιά χωρίς να πονάει και για τα “save” του στο Sensible Soccer. Το πρώτο δεν το κατάλαβα και δεν το ζήλεψα ποτέ. Το δεύτερο είναι ο λόγος που δεν κοιμήθηκα χθες το βράδυ.

ΤΑ "ΑΜΙΓΚΑΔΙΚΑ"

Στις αρχές του '90 οι πιτσιρικάδες στους Αμπελοκήπους όταν δεν παίζαμε ποδόσφαιρο, είχαμε δύο αγαπημένα στέκια. Τον “Σκορπιό” και ένα μαγαζί χωρίς όνομα στην πλατεία του Αγίου Δημητρίου. Αυτά τα δύο μαγαζιά ήταν γεμάτα με υπολογιστές Amiga στους οποίους έπαιζες με την ώρα, η οποία εκείνη την περίοδο κόστιζε 400 δραχμές.

Ένα κοινό Σάββατο ενός παιδιού της γειτονιάς, περιλάμβανε κάμποσες ώρες διπλό στην πλατεία του Αγίου Δημητρίου και αφότου νύχτωνε, ένα δίωρο σε κάποιο από τα “αμιγκάδικα”. “Μπούμπλε μπούμπλε”, “σαϊνόμπι”, “στριτ φάιτερ”, “τζιάνα σίστερ”, "κικ οφ”... Οι τίτλοι των παιχνιδιών που παίζαμε ήταν αμέτρητοι και η μόδα που έφερνε κάθε περίοδο ένα παιχνίδι στο προσκήνιο άλλαζε συνεχώς.

To Τop-10 των αγαπημένων μας παιχνιδιών συνέχισε τα σκαμπανεβάσματα του μέχρι τα μέσα της προαναφερθείσας δεκαετίας, όταν έκανε την εμφάνισή του το Sensible Soccer. Πέρα από το επαναστατικό για την εποχή του gameplay και το βαθμό εθισμού του, από τον οποίο είκοσι χρόνια μετά δεν έχω ακόμα καταφέρει να απεξαρτηθώ πλήρως, προσέφερε κάποιες αδιανόητες για την εποχή δυνατότητες.

(Αθάνατη Α' Εθνική)

Διέθετε την επιλογή “Career”, η οποία σου έδινε το δικαίωμα να κάνεις το όνειρο σου πραγματικότητα, κάνοντας καριέρα στο ποδόσφαιρο. Επιλέγοντάς την, γινόσουν παίκτης-μάνατζερ-προπονητής μιας ομάδας με τη δυνατότητα να διαπραγματεύεσαι μεταγραφές, ενώ μπορούσες και κάτι απίστευτο για την εποχή! Να κάνεις “save” το παιχνίδι σε μια δισκέτα. Να σώζεις δηλαδή το παιχνίδι και να συνεχίζεις την επόμενη μέρα την καριέρα σου από το σημείο που την είχες αφήσει.

Ο Γιάννης, το παλικάρι με τα περίφημα “save”, σύχναζε στον “Σκορπιό” και φύλαγε σαν κόρη οφθαλμού τη δισκέτα του. Στην αρχή δεν καταλάβαινα τη σημασία που έδινε στο Sensible Soccer, πόσο μάλλον στα “save” του από το συγκεκριμένο παιχνίδι. Κάτι άρχισε να αλλάζει μέσα μου, όταν ένα απόγευμα έφυγε σχεδόν κλαμένος από τον “Σκορπιό”, γιατί είχε σβήσει κατά λάθος ό,τι είχε αποθηκεύσει. Είχαν, δηλαδή, σβηστεί οι αποδείξεις που είχε για κατάκτηση τριών συνεχόμενων Champions League με την Καλαμάτα και ένα απίστευτο σερί πρωταθλημάτων Ελλάδος που θα ζήλευε και ο σημερινός Ολυμπιακός.

(Από εποχή που Γιαννακόπουλος-Τζόλε έπαιζαν στα άκρα της ομάδας του Πύργου. Δώστε βάση στον 11ο παίκτη του Πανηλειακού)

Κάπου εκεί έγινε το κλικ μέσα μου και είπα να δοκιμάσω το “λογικό” ποδοσφαιράκι. Αυτό ήταν. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Δεν μου έχει τύχει με γυναίκα, αλλά με videogame το έχω πάθει 2-3 φορές. Με το Sensible ήταν η πρώτη μου.

Είκοσι χρόνια μετά δεν ξέρω τι είναι τόσο εθιστικό σε αυτό το παιχνίδι. Τι είναι αυτό που κάνει να θέλω να φύγω από το γραφείο για να γυρίσω σπίτι και να συνεχίσω την καριέρα μου με την Cambridge United, που άφησα εχθές στα σπάργανά της. Προσπαθώντας να προσεγγίσω λογικά το ζήτημα, κατανοώ πως πρόκειται για ένα ποδοσφαιράκι με αστεία γραφικά, απλοϊκό χειρισμό και παίκτες που ΔΕΝ ΣΤΡΙΒΟΥΝ. Ποιος είπε ότι το Sensible Soccer είναι ένα λογικό ποδοσφαιράκι;

ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΤΡΙΒΟΥΝ

Για όσους δεν θυμούνται ή δεν έχουν παίξει τον συγκεκριμένο τίτλο, η μεγαλύτερη δυσκολία του έγκειται στο να καταφέρεις να αλλάξεις κατεύθυνση στον παίκτη χωρίς να του φύγει η μπάλα. Πώς λέμε για κάποιον ποδοσφαιριστή ότι δεν είναι καλός, γιατί έχει μονίμως το κεφάλι κάτω και δεν βλέπει γήπεδο. Ε, για τους παίκτες του Sensible ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Έχουν μονίμως το κεφάλι αγέρωχο, κοιτώντας ψηλά και διασχίζουν με τέτοια ταχύτητα το γήπεδο που το πιο λογικό που μπορεί να τους συμβεί είναι η μπάλα να συνεχίσει την κατεύθυνση που αρχικά της είχαν δώσει, ενώ εκείνοι έχουν πλέον στρίψει. Το να καταφέρεις να στρίψεις μαζί με την μπάλα είναι αποτέλεσμα του συνδυασμού δύο πραγμάτων: της ικανότητας σου να χειρίζεσαι τους παίκτες, την οποία αποκτάς μέσω της εμπειρίας και του βαθμού του “ball control” του παίκτη, ενός από τα χαρακτηριστικά που έχει ο κάθε ποδοσφαιριστής του παιχνιδιού.

Πάμε, όμως, στα χθεσινά. Μιας και αυτή την περίοδο περνάω τις κλειστές μου και ο υπολογιστής μου δεν έχει καν κάρτα γραφικών, πέρα από αυτήν που έχει από τη μάνα του, άρχισα να ψάχνω video games που είχα κολλήσει στο παρελθόν και τα σηκώνει το σημερινό pc μου, για να περάσω την ώρα μου. Μετά από μερικές αποτυχημένες προσπάθειες με “Civilization II”, “Diablo 2” και “Dungeon Keeper”, έπεσα πάνω σε ένα torrent του "Sensible World Of Soccer 1996/97". Το κατέβασα με συνοπτικές διαδικασίες και “καλώς τα παιδιά”, δεν πρόκειται να βγω από το σπίτι για τον επόμενο μήνα.

Install -> Run και...

(Ούτε ο Σέιν Μίντοουζ δεν θα μπορούσε να το κάνει πιο βρετανικό)

Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ

Ήθελα να ξεκινήσω με κάποια ομάδα από μικρή κατηγορία, ώστε να την φτάσω από τον πάτο στην κορυφή και έτσι διάλεξα την Cambridge United από την Division 3 της Αγγλίας. Χούι που μου έχει μείνει από το Championship Manager, όπου χωρίς συγκεκριμένο λόγο πάντα επέλεγα αυτή ή τη σκωτσέζικη East Stirling.

(Player-coach και με τη βούλα)

Το μπάτζετ που μου έδινε ο πρόεδρος ήταν γύρω στις 600.000 λίρες. Δεν είχα ιδέα για το τι χρειαζόταν η ομάδα, αφού στο Sensible δεν μπορείς να δεις τα χαρακτηριστικά των παικτών, όπως στο Football Manager, ούτε να διοργανώσεις pre-season φιλικά για να εντοπίσεις τις χτυπητές αδυναμίες της ομάδας. Έτσι, ακολούθησα τη συνταγή των ημερών του “Σκορπιού”. Η συνταγή αυτή έλεγε πως αγοράζουμε έναν πολύ καλό επιθετικό, αφού ακόμα και αν υπόλοιπη ομάδα είναι μέτρια, ένας επιθετικός μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Σχεδόν μηχανικά πήγα στη βραζιλιάνικη Γκουαρανί και αγόρασα τον Αΐλτον, το πουλέν του Γιάννη. Ναι, αυτόν:

Δεν ξέρω πού διάολο τον είχε ανακαλύψει ο Γιάννης το 1996, αλλά αυτό που θυμόμουν είναι πως και στο παρελθόν είχε αποδειχθεί λίρα εκατό. Ο Αΐλτον ήταν πιο αργός από ριπλέι (τυχαίο;), αλλά είχε φονικό σουτ ειδικά για μια μικρή κατηγορία όπως η Division 3. Χαλάλι οι 520.000 λίρες -σχεδόν όλο μου το μπάτζετ- που έδωσα για να τον αποκτήσω, αφού στο τέλος της σεζόν ο Βραζιλιάνος βρέθηκε με 25 γκολ στην πρώτη θέση του πίνακα των σκόρερ της κατηγορίας με 4 γκολ διαφορά από τον δεύτερο.

Τα γκολ του θα ήταν πολλά περισσότερα, αν έπαιζα όλους τους αγώνες και δεν άφηνα το pc να κρίνει κάποια αποτελέσματα, μια βολική επιλογή του παιχνιδιού για να αποφύγεις να παίξεις κάθε ματς της σεζόν. Από την εμπειρία μου, τα αποτελέσματα που κρίνει το μηχάνημα προκύπτουν από ένα συνδυασμό των ικανοτήτων του ρόστερ της κάθε αντιπάλου με την φόρμα που βρίσκονται οι ομάδες τη συγκεκριμένη περίοδο. Κοινώς, αν έχεις πάρει καμιά δεκαριά σερί νίκες, σε περίπτωση που αφήσεις τον υπολογιστή να κρίνει τα επόμενα αποτελέσματα, η ομάδα θα συνεχίσει να πηγαίνει "τρένο".

Τα πρώτα έξι παιχνίδια του πρωταθλήματος ήταν μια τραγωδία. Μία νίκη, μία ισοπαλία και τέσσερις ήττες. Λογικό, αφού δεν είχα πάρει ακόμα το κολάι. Ωστόσο, είχα αρχίσει να βγάζω καπνούς από τα αυτιά, αφού οι τρεις από τις τέσσερις ήττες προέρχονταν με γκολ του αντιπάλου στο 89'. Έχω βάσιμες υποψίες ότι οι αντίπαλες ομάδες είναι προγραμματισμένες να ανεβάζουν στροφές στο τελευταίο τρίλεπτο του παιχνιδιού. Δεν κάνω πλάκα. Εν τω μεταξύ, οι διαιτητές του συγκεκριμένου παιχνιδιού είναι οι πιο αδυσώπητοι που έχω γνωρίσει ποτέ. Δεν τίθεται θέμα να κρατήσουν “τελευταία φάση” και με το που βγει η μπάλα από την μία από τις δύο περιοχές, το παιχνίδι λήγει με ένα ξεκάθαρο τριπλό σφύριγμα που αν το ακούσεις τη στιγμή που βρίσκεσαι πίσω στο σκορ, σου γεννά συναισθήματα απεχθέστερα από αυτά του ήχου του πρωινού ξυπνητηριού.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΩΝ

Σιγά σιγά ο Αΐλτον άρχισε να σκοράρει, η ομάδα να ρολάρει και τα έσοδα να αυξάνονται. Οι εντός έδρας νίκες έφερναν επευφημίες από τους οπαδούς στο τέλος των αγώνων και περισσότερα “gate receipts” στα επόμενα εντός έδρας παιχνίδια. Είχα βρει σε ποια σημεία η ομάδα χρειαζόταν ενίσχυση, την ώρα που είχαν αρχίσει οι απανωτοί τραυματισμοί σημαντικών παικτών, που θα ζήλευε και ο Βενγκέρ. Οι τραυματισμοί είναι πολύ κομβικό κομμάτι στο παιχνίδι και θα παρακαλούσα τους δημιουργούς ακόμα και σήμερα -20 χρόνια μετά- να φτιάξουν κάποιο patch για να το διορθώσουν. Δεν υπήρχε περίπτωση να παίξω τρία ματς σερί χωρίς να μου τραυματιστεί κάποιος πρωτοκλασάτος παίκτης.

Το βασικό πράγμα που έπρεπε να εξοικειωθώ για να οδηγήσω την ομάδα σταθερά στο δρόμο των επιτυχιών ήταν ο τρόπος που έμπαιναν τα γκολ. Δύο ήταν οι βασικοί τρόποι. Ή έχεις έναν γρήγορο επιθετικό -και εγώ δεν τον είχα- με πολύ καλό σουτ, ακολουθείς τη νοητή γραμμή που οδηγεί στο “γάμα” της αντίπαλης εστίας και όταν πλησιάζεις την περιοχή σουτάρεις ξερά στο "παραθυράκι" ή όταν ο επιθετικός σου παίρνει την μπάλα λίγο έξω από την μία γωνία της μεγάλης περιοχής στρίβεις απότομα και σουτάρεις προς την αντίθετη πλευρά, αφήνοντας ανήμπορο για αντίδραση τον αντίπαλο τερματοφύλακα.

Τα πράγματα, όμως, με τους τραυματισμούς δεν είναι έτσι απλά, ώστε να τα περιορίσω στην παραπάνω πρόταση-μομφή προς του δημιουργούς του παιχνιδιού. Υπάρχει μια ολόκληρη ιεροτελεστία που συνοδεύει κάθε σοβαρό τραυματισμό. Ας δούμε ένα παράδειγμα. Καλπάζει ο επιθετικός σου προς την αντίπαλη περιοχή, ώσπου έρχεται κάποιος αντίπαλος αμυντικός και τον κλαδεύει. Τα επόμενα 2-3 δευτερόλεπτα είναι πολύ σημαντικά για τη σωματική του ακεραιότητα και τη ψυχική σου υγεία. Αν σηκωθεί σαν να μην τρέχει τίποτα, όντως δεν τρέχει τίποτα. Αν αντ΄αυτού πιάσει το γόνατό του, τότε "Houston we have a problem".

(Παρότι ο παίκτης μου έπιανε το γόνατό του, βρήκα τη ψυχική ηρεμία να κάνω "Print Screen")

Η βασικότερη συνέπεια ενός τραυματισμού είναι ότι ο τραυματίας για το υπόλοιπο ματς χάνει γύρω στο 50% τις ταχύτητάς του. Τότε, το πιο σώφρον πράγμα που έχεις να κάνεις είναι μόλις γίνει κάποιο φάουλ/πλάγιο/ελεύθερο να πατήσεις δύο φορές το κουμπί με το δεξί ή το αριστερό βελάκι. Έτσι, εμφανίζεται στην οθόνη ο πάγκος της ομάδας σου και σου δίνεται η επιλογή της αλλαγής. Βγαίνει ένα πινακάκι με την ενδεκάδα της ομάδας και πλάι στον τραυματία εμφανίζεται ένας σταυρός, ο οποίος παρακαλάς να μην αναβοσβήνει και επουδενί να μην είναι μαύρος.

Όταν λήξει το παιχνίδι και πας στο ρόστερ σου, μαθαίνεις το πόσο σοβαρός ήταν ο τραυματισμός. Συνήθως πάνω στο κεφάλι του τραυματία υπάρχει ένα κόκκινος σταυρός με έναν αριθμό από το 1 έως το 4, που αναλογεί στα πόσα παιχνίδια θα μείνει εκτός αγωνιστικών χώρων. Αν ο τραυματισμός είναι σοβαρός, πάνω από το σταυρό εμφανίζεται ένα ερωτηματικό. Οι αγωνιστικές περνούν και ο παίκτης παραμένει τραυματίας μέχρι να δεήσει να εμφανιστεί κάποιο νούμερο που να δείχνει πόσες αγωνιστικές ακόμα απομένουν για την αποθεραπεία. Υπάρχει και η μακάβρια περίπτωση του “μαύρου σταυρού”. Σε αυτή την -μην σου τύχει- περίπτωση τα πράγματα είναι απλά. Ο παίκτης χάνει ολόκληρη τη σεζόν.

(Για 2 αγωνιστικές εκτός ο Γιαννακόπουλος. Από άλλο "save".)

Τις πρώτες αγωνιστικές μετά από έναν τραυματισμό, στο ρόστερ της ομάδας το κεφάλι του παίκτη εμφανίζεται μπανταρισμένο. Καλό είναι να αποφεύγουμε τη χρησιμοποίηση του παίκτη μέχρι να φύγει ο επίδεσμος από το κεφάλι του, γιατί εκείνη την περίοδο είναι επιρρεπής σε νέους και σοβαρότερους τραυματισμούς.

Μιας, λοιπόν, και το ρόστερ μου είχε γίνει “νεκροταφείο” με κόκκινους -ευτυχώς- σταυρούς είχε έρθει η ώρα για μεταγραφές. Τι έσοδα να έχει η κακομοίρα η Cambridge United; Άσε που στο Κύπελλο, τη μόνη μου ελπίδα να μαζέψω λεφτά, έπεσα στον πρώτο γύρο με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και αποκλείστηκα με ένα συνολικό 6-2, με τέσσερα γκολ του Πολ Σκόουλς εκ των οποίων τα 3 σχεδόν από το κέντρο. Θα επανέλθω σε λίγο σε αυτά τα εκνευριστικά γκολ που δέχεσαι από το κέντρο.

TRANSFER OFFERS

Ο μόνος τρόπος, λοιπόν, να μαζέψω ρευστό ήταν οι πωλήσεις. Για καλή μου τύχη εκείνη την περίοδο κάποιοι παίκτες μου είχαν αρχίσει να γυαλίζουν σε άλλους μάνατζερ. Σε αυτές τις περιπτώσεις αναβοσβήνει η επιλογή “TRANSFER OFFERS” που βρίσκεται κάτω από την εξίσου γλυκιά “JOB OFFERS”, την οποία θα αναλύσουμε παρακάτω.

Μόλις, λοιπόν, το “TRANSFER OFFERS” αρχίσει να αναβοσβήνει, το επιλέγεις και βλέπεις την πρόταση που έχει κατατεθεί για κάποιον παίκτη σου. Εκεί σου δίνεται η δυνατότητα να αποδεχτείς την πρόταση, να την απορρίψεις ή να την διαπραγματευτείς. Όσον αφορά τη διαπραγμάτευση, μπορεί να περιλαμβάνει την προσθήκη επιπλέον παικτών στην αγοραπωλησία. Καλό είναι, αν θες να πουλήσεις, να μην το παίξεις βαρύ πεπόνι στις διαπραγματεύσεις, γιατί οι μάνατζερ δεν το έχουν σε τίποτα να φύγουν και να σε αφήσουν στα κρύα του λουτρού.

Όσον αφορά την επιλογή “JOB OFFERS”, κάθε φορά που αναβοσβήνει δίνει μια μικρή ώθηση στη ματαιοδοξία σου, αφού αν την επιλέξεις εμφανίζει τις ομάδες που σου έχουν κάνει πρόταση για να σου προσφέρουν μια θέση στον πάγκο τους.

Για καλή μου τύχη, οι διαπραγματεύσεις πήγαν κατ΄ευχήν και με τις πωλήσεις έβγαλα περίπου άλλες 500.000 λίρες. Βέβαια, στη συνέχεια της σεζόν έφτασα να παίζω με ρεζέρβες και με παίκτες από “trials” (δοκιμαστικά), αφού είχα πουλήσει σχεδόν μια ολόκληρη ενδεκάδα. Για πρώτη φορά, μάλιστα, σε καριέρα μου στο Sensible μου ήρθε ανακοίνωση του προέδρου, με την οποία μου καθιστούσε σαφές πως δεν θα επέτρεπε πώληση κι άλλου παίκτη στη διάρκεια της τρέχουσας σεζόν.

Μην γνωρίζοντας κανένα άλλο hot παίκτη πλην του Αΐλτον, που ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πώς ο Γιάννης τον ανακάλυψε πριν τους σκάουτς της Βέρντερ Βρέμης, εμπιστεύτηκα την ελληνική αγορά. Έκανα κρούσεις σε αρκετούς Έλληνες, γενικώς μπορούσες να φέρεις και το Χρίστο Στόιτσκοφ στον ΟΦΗ αρκεί να είχες τα χρήματα, και κατάφερα να αποκτήσω τον Δημήτρη Μαυρογεννίδη από τον Άρη και τον Θοδωρή Ζαγοράκη από τον ΠΑΟΚ. Δεν ξέρω αν ήταν καλύτεροι από Άγγλους παίκτες ίδιας οικονομικής αξίας, αλλά αυτούς ήξερα, αυτούς εμπιστεύτηκα. Για ένα αδιευκρίνιστο λόγο, η αξία του Αΐλτον που σκόραρε πιο συχνά από ότι ο Λεβαντόφσκι στην αρχή της φετινής σεζόν, άρχισε να μειώνεται.

ΤΑ ΓΚΟΛ (ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ) ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΝΤΡΑ

Για να κλείσω ένα ένα τα θέματα που άνοιξα νωρίτερα, πάμε στα γκολ που έβαζε ο Σκόουλς από την σέντρα. Κάθε φορά που στο Sensible αντιμετωπίζεις ομάδα ίσης ή μεγαλύτερης δυναμικότητας το πιο φυσιολογικό πράγμα που μπορεί να σου συμβεί είναι να δεχθείς γκολ με σουτ κάμποσα μέτρα έξω από την περιοχή σου και πίσω. Συνήθως, ο αντίπαλος που έχει την μπάλα αλλάζει σε χρόνο dt 4-5 φορές κατεύθυνση, κίνηση που μεταφράζεται στην οθόνη σαν να τον έχει πιάσει τρέμουλο, και εξαπολύει ένα φαλταριστό σουτ το οποίο δεν μπορεί να σταματήσει ούτε ο Βενιαμίν που έτρεχε πιο γρήγορα από την μπάλα. Έτσι, τρως γκολ από παντού, χωρίς ο τερματοφύλακας σου να μπορεί να αντιδράσει. Αν και τα σημεία από τα οποία δέχεσαι τα γκολ ποικίλουν, πιστεύω ότι κάπου υπάρχει -καλά κρυμμένο- ένα αρχείο με αποθηκευμένες όλες τις πιθανές συντεταγμένες των σημείων αυτών.

Ευτυχώς, οι αμυντικοί έχουν περισσότερα περιθώρια αντίδρασης από τον τερματοφύλακα, αφού έχουν τη δυνατότητα να εκτοξευθούν για κεφαλιά ή τάκλιν και να ανακόψουν την βέβαιη πορεία της μπάλας προς τα δίχτυα σου. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορείς να σκοράρεις από τόσο μακρυά με την ίδια ευκολία που το κάνει ο υπολογιστής. Not so sensible.

Μιας και ανοίξαμε την κουβέντα για τα φάλτσα, το Sensible είναι το ποδοσφαιράκι που πήγε το φαλτσαριστό σουτ, που είχε εφεύρει χρόνια νωρίτερα το “Kick Οff”, σε άλλο επίπεδο. Αφότου σουτάρεις και η μπάλα φύγει από το πόδι του παίκτη σου, πατώντας το πλήκτρο με το δεξί ή το αριστερό βελάκι, δίνεις στην μπάλα αντίστοιχη τροχιά. Αν πάλι σουτάρεις και πατήσεις αμέσως το πλήκτρο με το βελάκι προς τα κάτω, τότε δίνεις στην μπάλα ψιλοκρεμαστή τροχιά. Τα φάλτσα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικά και γινόντουσαν πολύ πιο εύκολα στα Amiga, γιατί εκεί χρησιμοποιούσαμε joystick.

Αφού, άρχισα να κάνω το Κέμπριτζ ελληνική παροικία, η ομάδα ξεπέρασε το αρχικό σοκ που είχαν φέρει οι απανωτοί τραυματισμοί και άρχισε να βαδίζει από νίκη σε νίκη. Μετά από ένα ξεγυρισμένο 0-3 εις βάρος μιας εκ των πρωτοπόρων της λίγκας, μου εμφανίστηκε ένα μίνι βίντεο με τους παίκτες μου με μπουρνούζια και πετσέτες στα αποδυτήρια να πανηγυρίζουν. Το συγκεκριμένο κλιπ έπαιξε κι άλλες φορές μέχρι το τέλος της χρονιάς, αφού από το τέλος του πρώτου γύρου βρισκόμουν σταθερά στην πρώτη τριάδα της βαθμολογίας. Σημειωτέον οι τρεις πρώτοι κερδίζουν απευθείας άνοδο στην Division 2 και οι ομάδες από την 4η μέχρι και την 7η θέση συμμετέχουν σε play-off.

ΤΟ ΤΣΙΜΠΗΜΑ ΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣ ΚΑΙ ΤΟ "ΠΑΓΟΔΡΟΜΙΟ"

Βέβαια, όσο και να πήρα το κολάι του παιχνιδιού στην πορεία της σεζόν, για ορισμένα ζητήματα δεν κατάφερα να βρω αποτελεσματικό τρόπο αντιμετώπισης. Πέρα από τα σουτ τύπου "Σκόουλς" από το κέντρο, δεν έχω βρει τον τρόπο -δεν πιστεύω ότι υπάρχει- να διατηρώ την μπάλα στην κατοχή μου όταν έρχεται από πίσω μου ο αντίπαλος με φόρα για να μου την πάρει. Για όσους δεν θυμούνται, όσο τρέχεις προς την αντίπαλη εστία με την μπάλα στα πόδια, ένας αμυντικός, που με βάση το νόμο του Μέρφι είναι πάντα πιο γρήγορος από τον επιθετικό σου, σε πλησιάζει και ενώ ήδη έχεις πατήσεις το “control” για να σουτάρεις σου τσιμπάει την μπάλα χωρίς να κάνει καν τάκλιν.

Ένα, επίσης, άλυτο πρόβλημα είναι να καταφέρω να παίξω αξιοπρεπώς όταν το γήπεδο είναι παγωμένο. Δεν αστειεύομαι. Οι θεούληδες που δημιούργησαν το παιχνίδι, μέσα στους διάφορους τύπους γηπέδου, έχουν και το γήπεδο που έχει πιάσει πάγο. Το γήπεδο αυτό είναι τόσο ολισθηρό που η μπάλα πηγαίνει πάνω κάτω σαν σε φλιπεράκι και προφανώς γλιστράει σαν χέλι από τα χέρια του τερματοφύλακα (σου).

(Κανένα παγοδρόμιο)

Όσον αφορά την επιλογή “JOB OFFERS”, κάθε φορά που αναβοσβήνει δίνει μια μικρή ώθηση στη ματαιοδοξία σου, αφού αν την επιλέξεις εμφανίζει τις ομάδες που σου έχουν κάνει πρόταση για να σου προσφέρουν μια θέση στον πάγκο τους. Μεταξύ άλλων, στις προτάσεις αναφέρεται το γεγονός πως θα σου δώσουν έναν παχυλό μισθό, ενώ χρησιμοποιούν σαν “τυράκι” για να σε πείσουν το ποσό που θα σου δώσουν για μεταγραφές αν κάνεις αποδεκτή την πρότασή τους. Συνήθως δεν πατάω “reject/accept" στις προτάσεις, τις οποίες αφήνω σε εκκρεμότητα ως το τέλος της σεζόν για να τις χαζέψω αυτάρεσκα μαζεμένες. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο με πρόταση για τον πάγκο κάποιας εθνική ομάδας, η οποία όποτε μου είχε γίνει στο παρελθόν, τη συνόδευσα με τους κατάλληλους χορευτικούς πανηγυρισμούς μέσα στο δωμάτιο και με άμεση αποδοχή της.

(Ηδονή)

Ξέχασα να αναφέρω, πως η συγκεκριμένη έκδοση του παιχνιδιού έχει το προνόμιο του αγγλικού σχολιασμού. Μια τυπική φωνή Άγγλου σπορτκάστερ συνοδεύει του αγώνες μου, χρησιμοποιώντας ατάκες του τύπου: “Wow good goalkeeping, what a great job”, “keeper beaten”, ενώ κάνει και παρεμβατικά σχόλια, όπως “free kick, I think he is gonna be boοked for that”, “you could say this challenge was a little bit over the top”. Εν τω μεταξύ, αν γίνει κάποιο σκληρό φάουλ και ο διαιτητής δεν σφυρίξει κάτι, ο εκφωνητής σχεδόν ειρωνικά φωνάζει “refereeeee”.

ΤΟ "ΚΡΑΣΑΡΙΣΜΑ"

Είχαν μείνει περίπου δέκα αγωνιστικές για τη λήξη του πρωταθλήματος, η Cambridge πήγαινε τρένο για την άνοδο από την πρώτη μου σεζόν στο τιμόνι της, αλλά εγώ είχα αρχίσει να νιώθω πως κάτι κακό θα συμβεί. Δεν χρειάστηκε να πάω σε μέντιουμ ούτε σε χαρτορίχτρα, για να προσδιορίσω το αρνητικό μου συναίσθημα, αφού θυμήθηκα πως στις παλιότερες εκδόσεις του παιχνιδιού στα 3/4 της σεζόν το παιχνίδι κράσαρε. Αυτό συνέβαινε πάντα στο ελληνικό πρωτάθλημα και σχετικά συχνά στις διοργανώσεις του υπόλοιπου πλανήτη. Ίσως αυτός ήταν και ο μοναδικός λόγος που έκανα καμιά εικοσαριά χρόνια να ασχοληθώ ξανά με το συγκεκριμένο παιχνίδι.

Οι αγωνιστικές τσούλισαν. Κέρδισα την αυτόματη άνοδο μέσω της κατάκτησης της δεύτερης θέσης και ο πρόεδρος μου έδωσε τα συγχαρητήριά του και 700.000 λίρες για μεταγραφές τη νέα σεζόν. Καταξοδεύτηκε...

(Αΐλτον <3)

Το θέμα είναι ότι όπου να 'ναι φεύγω από το γραφείο και ήδη οραματίζομαι τη νέα μου σεζόν. Θα είναι αρκετός ο Ailton για την άνοδο στην Division 1; Με ποιους παίκτες να διευρύνω την ελληνική παροικία του Κέμπριτζ; Υπάρχουν λίστες με wonderkids στο Sensible Soccer; Θα κρασάσει την επόμενη σεζόν το παιχνίδι ή τη γλίτωσα μια για πάντα; Θα αναβοσβήσει το “JOB OFFERS” προσφέροντας μου δουλειά στην Εθνική; Πολλά και αναπάντητα μέχρι στιγμής τα ερωτήματα.

Κλείνω και πάω να συνεχίσω το ποδοσφαιράκι που με έκανε να κολλήσω περισσότερο από το Kick Off, το Fifa και το Pro μαζί και πιστεύω ακράδαντα πως αν οι παίκτες του έστριβαν, δεν θα το ήξερε κανείς.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

"Απαγορεύονται οι καραβολίδες"