Κρις Γουέμπερ: Πολύ... παιδί για να κερδίσει

Όταν λέμε πως η αξία του ηττημένου δίνει δόξα του νικητή, δεν υπάρχει πεδίο που βρίσκει μεγαλύτερη εφαρμογή από το μπάσκετ και δη το ΝΒΑ. Ιδιαίτερα στο ΝΒΑ διότι εκεί δημιουργούνται θρύλοι...μύθοι, ήρωες και αποτυχημένοι. Για κάθε αφιέρωμα για τον Τζόρνταν,τον Κόμπε, τον Λεμπρόν, τον Μάτζικ υπάρχει ο αντίπαλος που μετράει απέναντί του. Ο χαμένος.

Αυτό που κάνει ιδιαίτερο το ΝΒΑ αφορά στην δυναμική που δίνει στον ηττημένο, σε αυτόν που κανονικά, με όσα μας...μαθαίνουν πως λένε οι Αμερικανοί, δεν είναι τίποτα. Είναι πολλά, αλλά όχι πρώτος. Στο τέλος της ημέρας αφορά στο ζύγισμα που κάνει ο καθένας μας.

Ο Κρις Γουέμπερ για παράδειγμα, βάσει όσων δεν πέτυχε, υπήρξε ο ορισμένος του μεγάλου ηττημένου ή του loser. Θα μπορούσε να μπει και η φωτογραφία του στο συγκεκριμένο λήμμα ώστε να γίνεται πιο κατανοητή η λέξη.

Από τους καλύτερους όλων των εποχών μεν, αλλά...

Και όμως, όσα έκανε στα παρκέ, οι αριθμοί του, οι μεγάλες του στιγμές είναι άξια αναφοράς. Άξια; Μόνο; Δεν θα ήταν λίγοι που θα τον περιελάμβαναν στους 50 καλύτερους της έως τώρα καταγεγραμμένη ιστορίας. Βάσει ταλέντου, μπάσκετ(αν το αποκόψουμε από αποτελέσματα) ναι, ανήκει σε αυτή την λίστα. Ανήκει διότι, μιας που μπλέξαμε με το...λήμματα, στην λέξη πάουερ φόργουορντ, αποτελεί το τελειότερο παράδειγμα. Το τελειότερο. Σε κάθε παράμετρο. Ύψος, αθλητικά προσόντα, γνώση του μπάσκετ. Τελειότερος ενός Μπάρκλεϊ, ενός Γκαρνέτ(ο Ντάνκαν δεν μπαίνει στην λίστα διότι είναι ο τελειότερος ψηλός στην ιστορία. Έως τώρα); Οι δύο προαναφερθέντες έφεραν επανάσταση στην θέση, ως πακέτο όμως ο Γουέμπερ ήταν πιο πλήρης. Εκτελούσε, οργάνωνε, έπαιζε άμυνα και ήταν ένα θηρίο ύψους 2,10.

Με έναν αστερίσκο: Δεν κατάφερε ποτέ την στιγμή που έπρεπε, και ήταν αρκετές, αυτή την τελειότητα να την μετατρέψει στο μεγάλο καλάθι, στην μεγάλη άμυνα, στην μεγάλη νίκη. Άρα γιατί ασχολούμαστε; Διότι και ο δεύτερος και τρίτος αξίζουν μία θέση στην ιστορία. Απλά όχι στο ίδιο...ράφι.

Το τάιμ άουτ

Γι αυτό και μπερδεύει η ιστορία του Γουέμπερ. Ο τέλειος πάουερ φόργουορντ, ο οποίος άλλαζε την μοίρα ομάδων καταδικασμένων σε αποτυχία για χρόνια, δημιουργούσε απίστευτες προσδοκίες αλλά στο τέλος πάντα κάτι έλειπε. Ή έκανε λάθος.

Η ιστορία της ζωής του, όπως την έχει αποδεχθεί με το γνωστό του πλατύ χαμόγελο ήταν εκείνο το τάιμ άουτ που κάλεσε στον τελικό του κολλεγιακού το 1993. Το Μίτσιγκαν που χάρις στο ταλέντο του έφτασε σε δύο τελικούς, κολλεγιακού με πρωτοετείς και δευτεροετείς. Εξαιτίας της βιασύνης του έχασε την τελευταία ελπίδα για έναν τίτλο όταν με το σκορ στο 73-71 υπέρ του Νορθ Καρολάινα, ο Γουέμπερ κατέβασε την μπάλα και στην παγίδα των αντιπάλων ζήτησε τάιμ άουτ. Δεν είχε. Τεχνική ποινή και...

Και άλλος θα διαλυόταν εκείνο το βράδυ. Όπως σε κάθε άλλη κακή βραδιά, απλά χαμογέλασε με αφέλεια. Ποτέ δεν τον επηρέασε εκείνο το βράδυ. Ίσως αν τον επηρέαζε να νικούσε στα μεγάλα παιχνίδια που ακολουθούσαν, αλλά αυτά είναι θεωρίες. Ο ίδιος ακόμα απαντάει σε ερώτηση πόσα τάιμ άουτ δικαιούται κάποιος στο κολλεγιακό μπάσκετ: «δεν ξέρω και τώρα είναι αργά να μάθω» ενώ ο πατέρας του έχει πινακίδα στο αυτοκίνητό του που γράφει: «timeout».

Το χιπ χοπ στο μπάσκετ

Ο Κρίς Γουέμπερ με τους υπόλοιπους fab five του 1991 στο Μίτσιγκαν, έφεραν έναν αέρα αλλαγής στην πρωταθλήτρια ομάδα του 1989. Πέντε πιτσιρικάδες μαύροι, με τρομερά αθλητικά προσόντα, άπαντες με άριστη γνώση των βασικών, θράσος, αλητεία. Φόρεσαν τα σορτσάκια στο γόνατο, φαρδιές φανέλες, η πρώτη χιπ χοπ προσέγγιση και όπως θυμάται ο Τζέιλεν Ρόουζ την πρώτη τους ημέρα στην προπόνηση το 1991, έστειλαν μήνυμα: «εμείς ζητήσαμε από τους τριτοετείς και τεταρτοετείς να παίξουμε ένα διπλό. Ήμασταν βέβαιοι πως οι freshmen θα τους διαλύσουμε. Γέλασαν. Μετά από 20 λεπτά, δεν ξαναείδαμε τους περισσότερους». Ο Γουέμπερ στην μία φάση κάρφωνε, στην άλλη γινόταν πλέι μέικερ, μετά σούταρε από την γωνία.

Οι Γούλβερινς είχαν βάλει στην ομάδα τους τέσσερα από τα 10 μεγαλύτερα ταλέντα των λυκείων αλλά ουδείς πίστευε πως το εγχείρημα θα πετύχαινε.

Η μεγάλη ομάδα του Γκλεν Ράις που πήρε τον τίτλο το 1989, άδειασε το 1990 όταν έφυγαν οι συνοδοπόροι του(Τέρι Μίλς ο οποίος το 1990 έπαιξε μόνο σε φιλικά με τον ΠΑΟΚ, Ρουμίελ Ρόμπινσον, Σον Χίγκινς με καλή χρονιά στον Άρη, Λόι Βοτ).

Ηγέτης; άλλος

Μετά από δύο τελικούς αλλά και με την συνολική εικόνα τους, οι fab five πέρασαν στην ιστορία. Ο Γουέμπερ ήταν μακράν το μεγαλύτερο ταλέντο, δίπλα στον ευφυή Τζέιλεν Ρόουζ, τον σταθερό Τζουάν Χάουαρντ και τους γκαρντ/φόργουορντ Τζίμι Κινγκ, Ρέι Τζάκσον. Ο Ρόουζ ήταν ο ηγέτης κι εδώ φτάνουμε στο μεγαλύτερο πρόβλημα του Γουέμπερ, πιθανώς και την ιστορία της καριέρας του.

Ήταν πάντα ο καλύτερος παίκτης αλλά όχι ο ηγέτης. Αυτό φάνηκε καλύτερα στο Σακραμέντο όταν ο Ντίβατς , ο Μπίμπι ή ακόμα και ο Κρίστι είχαν αυτό τον ρόλο. Πήγαιναν όμως όσο μακριά θα τους οδηγούσε το ταλέντο του Γουέμπερ.

Είναι το σχήμα οξύμωρο και τελικά η καλύτερη εξήγηση για την αδυναμία του να κερδίσει έστω κι έναν τίτλο περιφέρειας. Μόλις μπήκε στο ΝΒΑ, έβαλε τους Γουόριορς πάλι στα πλέι οφ στην στο λυκαυγές της μετά RUN TMC εποχής τους αλλά έμεινε μόλις ένα χρόνο λόγω κόντρας με τον Ντον Νέλσον.

Πήρε ανταλλαγή στην Ουάσιγκτον και με τον Τζουάν Χάουαρντ δίπλα του και μετά από δύο χρόνια, τους πήγε στα πλέι οφ. Μεγάλωσε το όνομά του, δικαίωσε στο παρκέ πολλές προσδοκίες, έκανε την μία βλακεία μετά την άλλη εκτός παρκέ. Μαριχουάνα, υπερβολική οδήγηση, επιθέσεις. Αυτή την φορά η ομάδα ήθελε να τον ξεφορτωθεί και γρήγορα.

Θα τον βγάζουμε από την φυλακή

Παίκτης ολ σταρ και όμως οι μέτριοι Μπούλετς, σψεδόν παρακαλούσαν να τον απομακρύνουν ενώ όταν ανακοινώθηκε η ανταλλαγή με τον κύριο(με όλη τη σημασία της λέξης), Μιτς Ρίτσμοντ η υποδοχή του από την μεγαλύτερη εφημερίδα του Σακραμέντο ήταν σοκαριστική: «Αυτή η ανταλλαγή μπορεί να πληρωθεί σε πρόστιμα δικαστηρίων, σε δικηγόρους υπεράσπισης ίσως και σε εγγυήσεις για αποφυλάκιση. Αυτό μας δείχνει το παρελθόν του Γουέμπερ. Καλωσήρθατε στην ανταλλαγή της απελπισίας. Τουλάχιστον ο Μιτς Ρίτσμοντ, δεν συνήθιζε να κάθεται στα πίσω καθίσματα των περιπολικών», έγραψε ο Ρ.Ι. Γκράσουιτς στο κεντρικό άρθρο της Sacramento Bee.

Τί θέλουν οι αγελάδες μπροστά μου;

Μην ανησυχείτε. Χειρότερα είπε ο Γουέμπερ κάποια χρόνια αργότερα όταν πια αισθανόταν βασιλιάς στους Κινγκς: «η πρώτη εικόνα μου μετά το αεροπλάνο ήταν λιβάδια και γελάδες με κουδούνια. Μόλις με άφησαν στο ξενοδοχείο, πήρα τον ατζέντη μου: πάρε με από εδώ τώρα του είπα. Αν δεν με πάρεις εσύ, βρίσκω το πρώτο αυτοκίνητο και πάω Λος Άτζελες. Εδώ δεν μπορεί να είναι Καλιφόρνια». Ήταν η...βουκολική πλευρά της Καλιφόρνια και μέσα από αυτά λιβάδια, ο Γουέμπερ μέσα σε επτά χρόνια ξέπλυνε όλες τις ...αμαρτίες. Όπως είχε προβλέψει αρθρογράφος των Ουάσιγκτον Τάιμς: «η σωτηρία για το ταλέντο του Γουέμπερ, θα έρθει μόνο σε μία μικρή αγορά όπου κανείς δεν ασχολείται».

Την ώρα της κρίσης... σουτάκι

Αυτό συνέβη. Οι Κινγκς δημιούργησαν την πιο ενδιαφέρουσα ομάδα της ιστορίας τους η οποία σχεδόν...τα κατάφερε. Όπως περιέγραφε ένας κορυφαίος σκάουτερ το 1998, στα πολύ καλά χρόνια του Γουέμπερ: «στα κρίσιμα σουτ, έχει δύο επιλογές. Ή ένα σουτάκι από μακριά ή κάποια δίποντο εκτός ισορροπίας. Δεν θα πάει ποτέ με δύναμη, δεν θα δείξει ποτέ πως είναι σίγουρος για το καλάθι. Δεν θα επιβληθεί όπως επιβάλλεται τα υπόλοιπα 47 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα».

Στο Σακραμέντο βελτίωσε τον χαρακτήρα του, το παιχνίδι του, τα πάντα εκτός από την ηγετική του φιγούρα. Πολύ απλά διότι δεν είχε. Το χαμόγελό του παρέμενε σε όλες τις στιγμές και το χειρότερο; Το εννοούσε. Αυτός ήταν. Ένα μεγάλο παιδί.

Κάποια στιγμή έπαιξε και δίπλα στον Άιβερσον στους τελευταίους καλούς Σίξερς. Έναν χρόνο τον πέρασε στους αγαπημένους του Πίστονς όπου έπαιξε για τρίτη φορά σε τελικούς περιφέρειας. Ως χρήσιμος συμπληρωτικός φόργουορντ αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα. Εκεί έκλεισε ο κύκλος. Μάλλον, έκλεισε το 2008 όταν γύρισε στο Γκόλντεν Στέιτ για τον επίλογο.

Ο πραγματικός επίλογος ήταν το τελευταίο σουτ στα πλέι οφ του 2005, στον ημιτελικό απέναντι στην Μινεσότα. Σε μία εκπληκτική σειρά, στο έβδομο παιχνίδι απέναντι στους Γουλβς του Γκαρνέτ, στο τελευταίο σουτ, ξεφορτώθηκε με την γνωστή του προσποίηση του θρυλικό του αντίπαλο, σηκώθηκε άνετα και...αστόχησε. Όπως πάντα.

Το σκάνδαλο και ο Ρόουζ

Έβγαλε 176 εκατομμύρια δολάρια από το ΝΒΑ και υπολογίζεται πως έφτασε στα 50 εκατομμύρια σε διαφημίσεις. Τώρα χρυσοπληρώνεται ως σχολιαστής. Τα χρήματα δεν ήταν ποτέ το πρόβλημα. Ίσως η κόντρα του με τον Τζέιλεν Ρόουζ ακόμα και τώρα, καταδεικνύει την πηγή των καλών και των κακών.

Σε ανύποπτο χρόνο, ο Κρις Γουέμπερ είχε μιλήσει απαξιωτικά για τον παλιό του συμπαίκτη στο Μίτσιγκαν: «βλέπω τον Τζέιλεν στον Ντένβερ και δεν μπορώ να μην γελάσω. Όπως γελούσα όταν παίζαμε. Το κορμί του τύπου δεν ξέρεις που πάει. Ούτε ο ίδιος ξέρει». Το 2003 ο Γουέμπερ βρέθηκε στο επίκεντρο του πιο προβεβλημένου κολλεγιακού σκανδάλου, όταν αποδείχθηκε πως πήρε χρήματα της τάξης των 200.000 δολαρίων από υποστηρικτή του Μίτσιγκαν. Στο ανώτατο δικαστήριο ψευδόρκησε και το Μίτσιγκαν τιμωρήθηκε με αφαίρεση όλων των νικών του 1992 και του 1993. Παράλληλα του απαγορεύθηκε για 10 χρόνια να εμφανίζεται κοντά στο πανεπιστήμιο.

Όλα αυτά ήταν γνωστά αλλά το 2015, όταν ο Τζέιλεν Ρόουζ προχώρησε στην παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ για τους Fab Five, ο Γουέμπερ ήταν ο γνωστός επιθετικός...παθητικός εαυτός του: «ε,να, ίσως, δεν, πώς να το πω...Είδα πολύ λίγο από εμένα εκεί μέσα. Πιστεύω πως είχα ρόλο στην ομάδα. Δεν λέω ό,τι ήμουν ο ηγέτης της, αλλά είχα ρόλο. Αυτό που παρουσίασαν ήταν αφιέρωμα στις μεγάλες στιγμές ενός παίκτη. Όσες τέλος πάντων βρήκε. Σαν να ήθελε να αποδείξει την αξία του. Είχε πλάκα».

Αυτός πήρε τάιμ άουτ, αυτός πήρε χρήματα

Ο Ρόουζ όμως που κρύβεται ύστερα από σειρά επιθέσεων κατέληξε στο συμπέρασμα: «ποια είναι η ιστορία; Ένας τύπος έκανε βήματα. Μετά πήρε τάιμ άουτ που δεν είχαμε και τεχνική ποινή. Μετά εξαφανίστηκε. Μετά είπε ψέμματα για όλους μας. Μετά πρόδωσε τον άνθρωπο που του έφτιαξε την ζωή. Μετά μάθαμε πώς έπαιρνε χρήματα πίσω από την πλάτη μας. Τώρα βγάζει πάλι εκατομμύρια. Ας μεγαλώσει πια. Αρκετά με το παρελθόν. Ας ξεπεράσει τα προβλήματα, να ζητήσει συγνώμη από το πανεπιστήμιο, ώστε όλοι να πάρουμε την θέση που αξίζουμε». Η τελευταία αναφορά γίνεται μετά το επίσημο αίτημα του Μίτσιγκαν να ζητήσει συγνώμη ο Γουέμπερ για την ψευδορκία του, ώστε να αποκατασταθούν και οι άλλοι συμπαίκτες του στην ομάδα. Όλα τα λάβαρα και οι φωτογραφίες τους βρίσκονται στην αποθήκη μέχρι να απολογηθεί.

Πόποβιτς: Μάτζικ ή Μαλόουν;

Εγωϊστής; Ήταν. Ταλαντούχος; Ήταν. Όπως είπε και ο Γκρεγκ Πόποβιτς, τότε που ήταν βοηθός του Νέλσον στο Γκόλντεν Στέιτ: «το πρόβλημα με τον Κρις ήταν πως είχε μία εικόνα για το παιχνίδι του. Ήθελε στους Γουόριορς να παίζει όπως ο Μάτζικ. Εμείς θέλαμε να παίζει όπως ο Καρλ Μαλόουν. Διέθετε στοιχεία από τους δύο, κάτι μοναδικό, αλλά οι ομάδες χρειάζονται πάντα κάτι συγκεκριμένο».

Το ταλέντο του Κρις Γουέμπερ υπήρξε σπάνιο και για να τελειώσεις την καριέρα σου στο ΝΒΑ με 20.7 πόντους, 9.8 ριμπάουντ, 4.2 ασσίστ κοιτάς περισσότερο προς ήρωες όπως ο Καρλ Μαλόουν ή ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ. Ίσως η μεγαλύτερη απόδειξη του μεγέθους του, να έρχεται από το γεγονός πως από όπου έφυγε, οι ομάδες διαλύθηκαν χωρίς αυτόν.

Σίγουρα η απόλυτη απόδειξη της καριέρας του έρχεται από την αδυναμία να πάρει το ένα μεγάλο παιχνίδι. Μεγάλος ήταν. Τεράστιος...όχι.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Μάικλ Τζόρνταν: 23 θέματα για το Νο23

Ντίβατς: Ο ευφυής μποέμ

Μαχμούντ Αμπντούλ Ραούφ: Δεν ήταν Κάρι, ήταν... ήρωας