ΠΑΟ: Σύλλογος αυτοκαταστροφικός δεν υπάρχει άλλος

Με την απομάκρυνση του Γιάννη Αναστασίου υπάρχει στον Παναθηναϊκό ένα κλείσιμο μίας εποχής. Μιας προσπάθειας που ξεκίνησε δειλά, εξελίχθηκε απότομα, κέρδισε το χειροκρότημα αλλά κάπου βάλτωσε από ιδέες και το τέλος ήρθε όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, κάπως άκομψα και άδικα. Πριν ξεκινήσω οφείλω να πω πως είναι τελείως διαφορετικές οι καθημερινές κρίσεις που γίνονται για την δουλειά ενός ανθρώπου, από την συνολική αποτίμηση του έργου του.

Ήταν Απρίλιος του 2013, όταν ο Γιάννης Αλαφούζος ανακοίνωσε πως ο Παναθηναϊκός θα συνεργαστεί, με τον Γιάννη Αναστασίου και τον Νίκο Νταμπίζα. Εγχείρημα που ο κόσμος του Παναθηναϊκού και ο Τύπος το αντιμετώπισαν σκωπτικά. Πέρα από τις γκρίνιες των οπαδών για το πέρασμα του Νταμπίζα από τον Ολυμπιακό, υπήρξε και έντονος φόβος από το γεγονός πως και οι δύο δεν έχουν την απαιτούμενη εμπειρία. Προσωπικά, αν και λίγο μετράει, την συγκεκριμένη απόφαση την είχα δει θετικά. Ο Αλαφούζος είχε ταλαιπωρηθεί από τις επιλογές Φερέιρα, στη συνέχεια την φιλοσοφία του περίγυρου του μεγαλομέτοχου να φαγωθούν όσοι δεν ήταν αρεστοί στους οργανωμένους δεν γινόταν να την ακολουθήσει ο Ρότσα και η επιλογή Φάμπρι ήταν για τα παρατράγουδα της... Πάνια.

Ο πήχης είχε κατέβει πολύ και τουλάχιστον ότι ήρθαν δύο άνθρωποι που είχαν κάνει μία μεγάλη προεργασία μέχρι να πάρουν την πρώτη τους δουλειά ήταν κάτι θετικό. Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε προετοιμασία το καλοκαίρι του 2013 με πολλούς φόβους, καθώς ήταν νωπός ο υποβιβασμός της ΆΕΚ, αλλά και με μία φιλοδοξία πως μέσα από αυτό το εγχείρημα θα βγουν ξανά ποδοσφαιριστές.

Ξεπέρασαν κάθε προσδοκία

Οι μεταγραφικές επιλογές την πρώτη χρονιά ήταν σε μεγάλο ποσοστό επιτυχημένες. Ακόμα και αυτές των Μέντες, Μπαϊράμι που δεν βγήκαν ποδοσφαιρικά, είχαν λογική. Ο Παναθηναϊκός άλλωστε έψαχνε για στοιχήματα, δεν μπορεί να σου βγουν όλα.

Έγινε ένας πολύ καλός μεταγραφικός σχεδιασμός, πέτυχαν φλέβα χρυσού με τον Μπεργκ. Έφεραν από το εξωτερικό Έλληνες σε καλή ηλικία και με ακατέργαστα προσόντα (Κλωναρίδη, Καρέλη), πρόσθεσαν πείρα με τον Πράνιτς, έκαναν στο τέλος του καλοκαιριού το κόλπο με τον Φιγκερόα, έφεραν έναν νεαρό Αφρικάνο που είχε κάνει σπουδαίο τουρνουά στο Μουντιάλ Νέων, απέκτησαν τον Κουτρουμπή σε καλή ηλικία με καλή πρώτη πάσα, δανεικό τον Αμπέιντ και για τα αριστερά τον φθηνό Νάνο από την Β' Ισπανίας.

Ο κόσμος τον αγκάλιασε

Πρόκειται για δέκα μεταγραφές, που μαζί με τα παιδιά από την Παιανία, ξεκίνησαν μία τίμια προσπάθεια. Το αποτέλεσμα ήταν συγκλονιστικά καλό. Ο κόσμος κατάλαβε πως γινόταν πραγματική προσπάθεια, ότι το εγχείρημα ήταν δύσκολο και χρειαζόταν στήριξη, αγκάλιασε την ομάδα και αυτή τον αποζημίωσε. Ήταν μεγάλη δουλειά για εκείνον τον Παναθηναϊκό ότι είχε το... δικαίωμα της ήττας.

Ο Αναστασίου και οι ποδοσφαιριστές του είχαν την σπάνια δυνατότητα να χάνουν Κυριακή και την Δευτέρα να δουλεύουν με την ίδια νηφαλιότητα στις προπονήσεις. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την καλή καθημερινή δουλειά και τις εύστοχες ψαγμένες επιλογές που γίνονταν, βοήθησαν τον Παναθηναϊκό να εξελιχτεί.

Χωρίς κανείς να το απαιτήσει και να το περιμένει, ο Παναθηναϊκός από το Φεβρουάριο του 2014 μέχρι να λήξει η σεζόν ήταν η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Πήρε το κύπελλο, βάζοντας 4 στον ΠΑΟΚ, πέτυχε ένα μεγάλο διπλό στο Καραϊσκάκη, έβγαζε υγεία και είχε μία εκπληκτική φυσική κατάσταση. Οι καλύτερες μέρες της προσπάθειας που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2013, ήταν το διάστημα από τον Φεβρουάριο του 2014, μέχρι και τον τελικό κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ.

Το καλοκαίρι του 2014 ο κόσμος πίστεψε πως ο Παναθηναϊκός μπορεί να επιστρέψει εκεί που ανήκει, με ιδιοκτήτη τον Αλαφούζο. Εδώ θέλω να καταθέσω μία προσωπική εμπειρία, που αποδεικνύει πόσο ευμετάβλητα είναι τα πράγματα μέσα στον χρόνο και ειδικά στο ποδόσφαιρο.

Λίγες ημέρες πριν καταθέσει, ο τότε υπουργός υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, το νομοσχέδιο για τα "γενόσημα" στην ελληνική βουλή, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έκανε μία επίδειξη δύναμης και ισχύος. Διέρρευσε αρχικά πως θα ασχοληθεί ενεργά με την ΠΑΕ, ζήτησε τα οικονομικά στοιχεία από την διοίκηση Αλαφούζου και όταν τα υπόλοιπα πήραν το δρόμο τους, η κουβέντα έληξε με υπόσχεση από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο πως θα συνδράμει το καλοκαίρι.

Ήταν κάτι που καμία από τις δύο πλευρές δεν ήθελε να συμβεί και δεν θα γινόταν. Όμως είχε μείνει ανοιχτή η υπόσχεση και ο κόσμος την θυμόταν. Το καλοκαίρι, λοιπόν, του 2014 και με τον Παναθηναϊκό Κυπελλούχο και με ένα εκπληκτικό κλείσιμο της χρονιάς, η ατζέντα ήταν εντελώς διαφορετική απ' ότι σήμερα. Έβγαιναν, θυμάμαι, φίλοι του Παναθηναϊκού στην εκπομπή μου στο radio, οι οποίοι φοβόντουσαν το ενδεχόμενο πιθανής εμπλοκής του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να χαλάσει αυτό το επιτυχημένο μοντέλο και υπήρχε η απόλυτη τότε εμπιστοσύνη στην διοίκηση Αλαφούζου και στους ανθρώπους που τρέχουν τον Παναθηναϊκό, με πενιχρά μέσα. Η κουβέντα λίγο καιρό αργότερα, ήταν εντελώς διαφορετική.

Το καλοκαίρι που άρχισε η κατηφόρα

Δεν ξέρω αν έφταιγε το δυστύχημα του Νταμπίζα, αν έφταιγε ο δύσκολος χαρακτήρας του, αν έπαιξε ρόλο η αλαζονεία που φέρνει μία απότομη μεγάλη επιτυχία, το δεύτερο καλοκαίρι όμως ήταν απογοητευτικό. Οι ίδιοι άνθρωποι που έφεραν τον Μπεργκ, που έχαναν τον Φιγκερόα και έκλειναν άμεσα τον Πέτριτς, που έπαιρναν τον Σίλντενφελντ, δανεικό τον Αμπέιντ και έδειχναν ευέλικτοι, ξαφνικά πνίγονταν σε μία κουταλιά νερό. Έφεραν για δεξί μπακ τον Μπούρμπο, για εσωτερικό χαφ τον Μπούι, δεν συμφώνησαν μεταξύ τους για την αξία του Στιλ ούτε κατάφεραν να συμφωνήσουν σε κάποιον επιτελικό χαφ για να ενισχύσουν την ομάδα.

Ο coach Αναστασίου διαχώρισε την θέση του από τον Νίκο Νταμπίζα

Δεν έχει γραφτεί, αλλά είναι φανερό πως κάποια στιγμή ο Αναστασίου κατάλαβε πως ο Αλαφούζος έχει αρχίσει να έχει σε δυσμένεια τον Νταμπίζα και αποτραβήχτηκε, για να δείξει πως δεν είναι δίδυμο, δεν λειτουργούν σαν δίδυμο και δεν πρέπει να κριθούν μαζί.

Μπορεί στον κόσμο να έχει περάσει επιτυχημένος ο Νταμπίζας, ο οποίος πράγματι ήταν μετρημένος, σοβαρός στις μέρες του υπήρχε πειθαρχία στα αποδυτήρια, όμως η αλήθεια ήταν πως το καλοκαίρι του 2014 ήταν υπερβολικά αποτυχημένος ο μεταγραφικός σχεδιασμός. Είχε δημιουργηθεί ένας Παναθηναϊκός γεμάτος υγεία, έτοιμος να εξελιχθεί και αντί να του δοθεί ώθηση, έγιναν επιλογές και υπήρχαν παραλήψεις που τον βούλιαξαν.

Ήταν επόμενο έναν τόσο αποτυχημένο μεταγραφικό σχεδιασμό κάποιος να τον πληρώσει. Την πλήρωσε το εύκολο θύμα, αυτός που δεν ήταν αρεστός στους οργανωμένους. Ο ίδιος θα έπρεπε να καταλάβει πως για να κρατήσει την θέση του, θα έπρεπε να ήταν συνέχεια επιτυχημένος.

Προσβλητικός τρόπος διαχείρισης των ευρωπαϊκών αποτυχιών

Μέσα στην περσινή σεζόν έγιναν πολλά λάθη, με μεγαλύτερο όλων τον προσβλητικό τρόπο που διαχειρίστηκε ο τεχνικός του Παναθηναϊκού τα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Μία ντροπιαστική διαχείριση και επικοινωνιακή επιλογή για τα αποτυχημένα ευρωπαϊκά αποτελέσματα. Ο Παναθηναϊκός έχανε από την Εστορίλ και ο προπονητής του Παναθηναϊκού μίλαγε για συλλογή εμπειριών και εκπαιδευτική χρονιά!

Ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπισε ο Παναθηναϊκός και πιθανότατα να συνεχίσει να αντιμετωπίζει, ήταν πως δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος μέσα στην ομάδα να επιβάλει μία κατεύθυνση που θα είναι ανάλογη με το πραγματικό, όχι το σημερινό μέγεθος του συλλόγου. Οι δηλώσεις του Αναστασίου μετά από ευρωπαϊκές ταπεινωτικές βραδιές μείωναν τον σύλλογο, μία μεγάλη εταιρεία δεν έχει το δικαίωμα να την μειώνει κανείς εργαζόμενος με δημόσιες τοποθετήσεις του, πόσο μάλλον εδώ που μιλάμε για τον μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό σύλλογο της πρωτεύουσας.

Η περσινή σεζόν τέλειωσε καλά

Μπορεί σήμερα να λοιδορείται, αλλά για την δημιουργία της ομάδας της επόμενης σεζόν είναι πολύ σημαντικό να τελειώνει καλά η προηγούμενη. Ο Αναστασίου γνώρισε για πρώτη φορά τις αποδοκιμασίες από τον κόσμο του Παναθηναϊκού για χάρη του Μπούι. Είχε φτάσει Μάρτιος και ακόμα ταλαιπωρούσε την ομάδα για να βρει χρόνο ο Μπούι και ο Μέντες, χρησιμοποιούσε τον Πέτριτς δεκάρι, έψαχνε να βρει ευκαιρία για να βάλει ποδοσφαιριστές που δεν μπορούσαν να προσφέρουν. Κάποια στιγμή ο κόσμος απηύδησε με τον Μπούι και τον ανάγκασε να σεβαστεί την λογική. Τελείωσε με μία καλή διάταξη την σεζόν που επέτρεψε στον Παναθηναϊκό να βγάλει αυτοματισμούς, ενώ είχε δέσει και το αμυντικό δίδυμο Ταυλαρίδης-Σίλντενφελντ.

Παρόλα τα λάθη -επειδή είχε δημιουργηθεί μία βάση με την δουλειά της πρώτης χρονιάς- τον Ιανουάριο έγινε μία μεταγραφή που βγήκε (ο Ταυλαρίδης), στο τέλος της περσινής περιόδου πήρε τα πάνω του ο Νίνης και ο Αναστασίου σεβάστηκε την λογική, οπότε η σεζόν τελείωσε καλά.

Πήραν ρίσκα που δεν τους βγήκαν

Το περασμένο καλοκαίρι η διοίκηση κατάλαβε πως καλή η πρώτη θέση των πλέι οφ, αλλά για να βγει η 3η χρονιά πρέπει να μπουν μεγαλύτεροι στόχοι. Αποφάσισε να ανεβάσει το μεταγραφικό μπάτζετ και να ποντάρει σε έσοδα, μέσα από την ευρωπαϊκή εξέλιξη της ομάδας. Απόφαση απόλυτα λογική, αλλά που -τελικά- φαντάζει πως είναι αυτή που θα δημιουργήσει και το μεγαλύτερο πρόβλημα στον ιδιοκτήτη της ομάδας.

Στον Παναθηναϊκό πήραν κάποια ρίσκα που δεν τους βγήκαν. Εγκατέλειψαν τη σίγουρη λύση Σίλντενφελντ και ανέβασαν το μπάτζετ για την θέση του στόπερ. Είχαν στην κορυφή της λίστας τις πολύ καλές επιλογές των Σπάχιτς-Σίβοκ, τελικά κατάληξαν σε έναν ποδοσφαιριστή με φανερές αδυναμίες και πλεονεκτήματα. Έμοιαζε πάντως να κουμπώνουν τα προσόντα του Σάντσεθ με αυτά του Ταυλαρίδη, καθώς είναι δύο εντελώς διαφορετικοί παίκτες. Μέχρι σήμερα στο γήπεδο μοιάζουν εντελώς αταίριαστοι!

Ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπισε ο Σάντσεθ είναι πως ο Ταυλαρίδης μιλάει πολύ. Και ο Σάντσεθ που δεν παίζει την θέση με την δύναμή, αλλά με το μυαλό (δίνοντας κατεύθυνση αυτός στον παρτενέρ του και στους παίκτες μπροστά του), έμοιαζε από την αρχή ευνουχισμένος παίζοντας σαν παρτενέρ του Έλληνα αμυντικού. Έβγαλε και προβλήματα συγκέντρωσης αλλά και τραυματισμών, οπότε προστέθηκε πρόβλημα αντί να λυθεί.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά και τουλάχιστον από εμένα χιλιογραμμένα. Στα δεξιά έγινε απαράδεκτη επιλογή, η μεταγραφή Εσιέν αποδείχτηκε κάζο και στην πράξη καμία μεταγραφή μέχρι σήμερα δεν βοήθησε στο να βελτιωθεί η ομάδα και να εξελιχθεί το καλό πρόσωπο που έδειξε στα περσινά πλέι οφ.

Αποτυχημένο μεταγραφικό καλοκαίρι

Ερχόμενοι λοιπόν στον απολογισμό, στο τι έφταιξε και δεν εξελίχτηκε η καλή δουλειά της πρώτης χρονιάς, το συμπέρασμα είναι πως δεν άντεξε ο σύλλογος δύο αποτυχημένα σε μεγάλο βαθμό μεταγραφικά καλοκαίρια. Δημιουργήθηκε ένας κορμός, μία βάση με την δουλειά της πρώτης σεζόν, η οποία αποδείχθηκε πως έστω έναν λανθασμένο μεταγραφικό σχεδιασμό μπορούσε να αντέξει. Το δεύτερο αποτυχημένο μεταγραφικό καλοκαίρι δημιούργησε προβλήματα που έφεραν μία πολύ άσχημη κατάσταση στον σύλλογο.

Δεν εστιάζω το πρόβλημα αποκλειστικά σε επιλογές του Αναστασίου, γιατί στο παιχνίδι με την ΑΕΚ το πρόβλημα ξέφυγε από τον προπονητή του Παναθηναϊκού και φοβάμαι πως δεν λύνεται με την αποχώρησή του. Οι οργανωμένο,ι αλλά και απλοί φίλαθλοι στράφηκαν εναντίον της διοίκησης. Στράφηκαν απέναντι σε ένα εγχείρημα που βοήθησαν ώστε να δημιουργηθεί, με την εν γένει στάση τους, στήριξαν και του έδωσαν ώθηση για να τρέξει. Το μεγάλο λάθος του Αλαφούζου, αλλά και όσων έχει επιλέξει να είναι δίπλα του, ήταν πως δεν πρόλαβαν τα γεγονότα.

To λάθος με Καμπάλα

Ο Αναστασίου έπρεπε να φύγει την ημέρα του αποκλεισμού με την Καμπάλα. Για τον σχεδιασμό, και τις μεταγραφικές αστοχίες, έχει ευθύνες αλλά πιθανότατα άλλοι να έχουν περισσότερες. Για τον αποκλεισμό όμως από την Καμπάλα, για την διαχείριση αυτών των δύο παιχνιδιών, για την διαχείριση της ρεβάνς με την Μπρiζ, αλλά και για την νοοτροπία που είχε δημιουργήσει στους παίκτες του στην αντιμετώπιση των ευρωπαϊκών παιχνιδιών, ήταν ο απόλυτος υπεύθυνος!

Και προσέξτε, εδώ δεν μιλάμε για κάτι απλό. Με τον αποκλεισμό από την πιο αδύναμη ομάδα που μετείχε στο Europa League, πέρα από την κουβέντα για το πρεστίζ του συλλόγου, τινάχτηκε ο οικονομικός προϋπολογισμός, και απέτυχε με έναν απίστευτα σκληρό τρόπο ο κεντρικός στόχος του συλλόγου για την φετινή χρονιά. Και όσα λάθη και να έγιναν στο μεταγραφικό σχεδιασμό, ο Αναστασίου είχε την δυνατότητα και να κοουτσάρει καλύτερα τον επαναληπτικό με την Μπριζ, αλλά κυρίως έπρεπε να καταλάβει πως δεν είχε περιθώριο να μην περάσει την Καμπάλα. Και η στάση που έδειξε στο πρώτο παιχνίδι, με το υπερβολικό rotation, έβαλε σε κίνδυνο την βιωσιμότητα του συλλόγου.

Η απόφαση να παραμείνει ο Αναστασίου μετά το παιχνίδι με την Καμπάλα ήταν από τις πιο παράλογες που έχουν συμβεί σε σύλλογο. Και οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε μία βραδιά γεμάτη ένταση, στο επόμενο αποτυχημένο αποτέλεσμα στην Λεωφόρο. Άφησαν δηλαδή το καράβι ακυβέρνητο. Και δεν είναι απλό. Έμειναν εν γνώση τους εκτεθειμένοι στο επόμενο στραβό αποτέλεσμα, επειδή δεν μπορούσαν να πάρουν μία σημαντική απόφαση το κατάλληλο χρονικό διάστημα.

Ο Τάκης Φύσσας πρωτίστως προστατεύει τον εαυτό του

Εδώ επιστρέφουμε στις ευθύνες του Φύσσα. Τον Τάκη Φύσσα δεν τον γνωρίζω προσωπικά, μου ήταν πάντοτε συμπαθής τόσο σαν ποδοσφαιριστής, όσο και σαν προσωπικότητα. Θεωρώ πως είναι από τους χαρισματικούς εκείνους ανθρώπους που ο χαρακτήρας του τον βοήθησε να φτάσει πιο ψηλά από τα προσόντα του. Μόνο που στον Παναθηναϊκό βλέπω πως αυτό που κοιτάει είναι να αυτοπροστατεύεται. Είναι έξω από τα γεγονότα, δεν παίρνει, ο ίδιος δύσκολες αποφάσεις, και δεν λειτουργεί σαν αφεντικό του ποδοσφαιρικού τμήματος. Στην Ελλάδα, ο ρόλος του τεχνικού διευθυντή είναι παρεξηγημένος. Ο τεχνικός διευθυντής είναι το αφεντικό του ποδοσφαιρικού τμήματος. Ο Τάκης Φύσσας, έχει επιλέξει να μένει, πίσω, αμέτοχος. Με αυτόν τον τρόπο προστατεύει τον εαυτό του δεν κάνει καλό όμως στον Παναθηναϊκό και στην πράξη δεν προστατεύει τον ιδιοκτήτη του συλλόγου.

Στον Παναθηναϊκό, άφησαν δύο μήνες να περάσουν, άσκοπα και απλά περίμεναν να συμβεί το μοιραίο. Όλοι γνώριζαν, ότι στην πρώτη αποτυχία στην Λεωφόρο θα συμβεί ατύχημα και κανείς δεν έπαιρνε το τιμόνι από τον Αλαφούζο, για να προστατεύσει τον ίδιο και τον σύλλογο.

Και σύντομα φοβάμαι πως θα καταλάβουν, πως όταν έρθει σε μία σχέση η πρώτη έντονη κρίση, είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα έρθει σύντομα και άλλη. Η ένταση με τους οργανωμένους, είναι ένα νέο δεδομένο, που πλέον υπάρχει και δεν ξέρω, με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει διαχειρίσιμη αυτή η κατάσταση, από την στιγμή που μοιάζει αδύνατον να γίνουν επιλογές από την διοίκηση που θα βοηθήσουν την ομάδα να πετύχει τους στόχους της.

Ο Αναστασίου, αυτούς τους δύο μήνες δεν δημιούργησε τίποτα και έχει κάνει δύσκολη την ζωή του επόμενου προπονητή. Προσφέρει στον διάδοχο του, μία βάση παικτών, η οποία στο μεγαλύτερο ποσοστό προέρχεται από την δουλειά της πρώτης χρονιάς. Ένα σύνολο, όμως που πλέον ποδοσφαιρικά είναι αδούλευτο. Δεν έχει πετύχει ο Παναθηναϊκός, να βγάλει φέτος, ούτε μία συνεργασία. Δεν παίζει από τα άκρα, δεν έχει ανάπτυξη από τον άξονα, δεεταιν είναι γυμνασμένος, δεν έχει καλή αμυντική λειτουργία και η ψυχολογία είναι σε απίστευτα χαμηλά επίπεδα.

Το καλό για τον επόμενο προπονητή, είναι πως υπάρχουν πολλοί ποδοσφαιριστές, που μόνο καλύτερα μπορεί να παίξουν. Αυτά όμως θα τα συζητήσουμε στην ώρα τους.

Η μεγαλύτερη αποτυχία τους. Δεν έβγαλαν μισό ποδοσφαιριστή!

Για το τέλος άφησα, το κομμάτι, που αποτελεί και την μεγαλύτερη αποτυχία του εγχειρήματος που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2013. Όποιος δεν θυμάται πως ξεκίνησα το κείμενο καλό θα ήταν να επιστρέψει στον πρόλογο.

Το αρχικό πλάνο και ο στόχος της προσπάθειας που ξεκίνησαν από κοινού, οι Αλαφούζος, Νταμπίζας, Αναστασίου, Ρούτερ, Φοξ, Σαμαράς, ήταν μέσα από ένα πλάνο οικονομικής εξυγίανσης, να βγουν παίκτες από τα σπλάχνα της ομάδας.

Και εδώ η αποτυχία ήταν εμφατική. Δεν βγήκε ούτε μισός ποδοσφαιριστής. Κάποια παιδιά που φαινόταν να μπορούν να εξελιχθούν, έμεινα στάσιμα, ο Ρισβάνης, που αρχικά εκτιμήθηκε σαν ο ποδοσφαιριστής που πρέπει να επενδύσει ο Παναθηναϊκός πάνω του και να πάρει ευκαιρίες, μέσα σε ένα χρόνο κρίθηκε πως πρέπει να πάει δανεικός και στην συνέχεια πως δεν χρειάζεται να παραμείνει στον σύλλογο.

Είναι συνολικό, το πρόβλημα και αν έχεις λεφτά, το κακό είναι μικρό, γιατί μπορείς να αγοράσεις, αν όμως δεν έχεις χρήμα, είσαι υποχρεωμένος να παράγεις ποδοσφαιριστές. Και οι ευθύνες εδώ είναι συνολικές.

Έχουν να κάνουν με την συνολική λειτουργία, το προπονητικό κέντρο, τα γήπεδα και οι εγκαταστάσεις, αν καλύπτουν πραγματικά τις απαιτήσεις ενός μεγάλου συλλόγου, του τρόπου δουλειά των προπονητών στο Απήλιον, αλλά και το πώς αξιολογούνται και απορροφούνται από την πρώτη ομάδα, τα νέα παιδιά.

Η μεγαλύτερη αποτυχία ατής της προσπάθειας που τελείωσε την περασμένη Κυριακή, ήταν πως δεν βγήκε από τα σπλάχνα της ομάδας μισός ποδοσφαιριστής.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

"Γκουμομπασινάδες" και "ρουφιάνοι"