Ο δρόμος της πρόκρισης

---

Να θυμηθούμε πώς ήταν τα πράγματα λίγο πριν ανοίξει η αυλαία.Να θυμηθούμε τις μαύρες σκέψεις που είχαμε.Ολοι, μα όλοι, και όποιος λέει τώρα το αντίθετο δεν είναι ο πιο ειλικρινής άνθρωπος.

Τελικά διαψευστήκαμε. Ο Ολυμπιακός τα κατάφερε. Το έκανε το ταξίδι. Μπήκε στο πλοίο χωρίς αποσκευές και χάρτες αλλά έφτασε στον προορισμό του.

Ολες οι προκρίσεις στους "16" του τσάμπιονς λιγκ έχουν την ίδια γλύκα. Οι ερυθρόλευκοι έχουν να λένε για τα δυο εισιτήρια σε διάστημα τριών ετών. Η προηγούμενη πρόκριση, αλλά και αυτές που μπορεί να έρθουν στο μέλλον δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτό που ζούνε τώρα οι φίλοι του Ολυμπιακού.

Αν και στο ποδόσφαιρο όποια αναφορά γίνεται σε ήρωες χτυπάει ως υπερβολή (όπως πολύ εύστοχα είχε επισημάνει πριν από χρόνια ο Ηλίας Ατματζίδης), για αυτό που πέτυχε φέτος ο Ολυμπιακός, μας βγαίνει και ας υπάρχει ο κίνδυνος να κακοχαρακτηρισθούμε.

Κάπως έτσι, και με την βοήθεια της τύχης που την είχε απλόχερα ο Ολυμπιακός στην διαδρομή του, έφτασε στο να πανηγυρίζει την είσοδο του στα 16 κορυφαία κλαμπ της Ευρώπης. Από όποια οπτική γωνία και αν κοιτάξεις σε αυτή την πρόκριση χίλιους λόγους θα βρεις για να χαμογελάσεις.

Εκτοξεύεται το πρεστίζ του συλλόγου. Για δεύτερη φορά σε διάστημα τριών ετών οι ερυθρόλευκοι προχωράνε στην Ευρώπη. Φουσκώνουν από υπερηφάνεια τα στήθια των φίλων της ομάδας, ακούγεται περισσότερο το όνομα του Ολυμπιακού. Είναι έξω η Λίβερπουλ και είναι μέσα στο ...κόλπο ο Ολυμπιακός. Μεγάλη υπόθεση.

Μπαίνουν έξτρα λεφτά στο ταμείο. Τα τέσσερα με πέντε εκατομμύρια που είναι συν για κάθε ομάδα όταν περάσει στους 16 είναι τα λεφτά μιας σπουδαίας μεταγραφής, αλλά το κυριότερο "υποχρεώνει" τον Σωκράτη Κόκκαλη να δει το θέμα της μεταγραφικής ενίσχυσης διαφορετικά.

Αν κάποιος μπει στην διαδικασία να σκεφτεί πώς ο Ολυμπιακός πήρε την πρόκριση... ψιλοτρελαίνεται. Με ένα επιθετικό όλο και όλο, τον Μήτρογλου, με παίκτες να υποδύονται ρόλους που δεν είναι οι καλύτεροι τους, όπως ο Λεονάρντο σε θέση αριστερού χαφ και εκτός ομάδας μισή ντουζίνα παίκτες τραυματίες.

Οι τρεις πρώτες σκέψεις που θα κάναμε για την πρόκριση και αποτελούν συστατικά της, εκτός από την ΨΥΧΗ, θα ήταν ακόμα ΦΡΟΥΡΙΟ και ΑΜΥΝΑ. Κανονικά θα έπρεπε να πούμε ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ, αλλά θα επιμένουμε... ΑΜΥΝΑ.

Περί κατάθεσης ψυχής μιλήσαμε. Η έδρα, το Καραϊσκάκη οδήγησε τον Ολυμπιακό στην επιτυχία. Πέντε νίκες σε ισάριθμα ευρωπαϊκά ματς. Το φρούριο δεν έγινε απόρθητο σε μια χρονιά. Κρατάει χρόνια αυτή κολώνια. Να θυμηθούμε τα περσινά, τα προπέρσινα. Μόνο η ήττα από την Σεντ Ετιέν πλήγωσε. Ακόμα και η Ρεάλ και η Τσέλσι δεν μπόρεσαν να νικήσουν τον Ολυμπιακό στο σπίτι του.

Θα ακουστούν πολλά, θα διαβάσετε περισσότερα για τον Ζίκο. Σήμερα είναι ένας από τους καλύτερους προπονητές του κόσμου, όταν η ομάδα έφερνε ισοπαλίες με Ηρακλή, Γιάννενα, ένας από τους χειρότερους. Να επαναλάβουμε κάτι. Τον Ζίκο δεν μπορείς να τον κρίνεις με σιγουριά φέτος. Ούτε δικιά του είναι η ομάδα, ούτε δικιά του είναι η προετοιμασία, ούτε δικές του είναι οι μεταγραφές. Ολα τα άλλα, διθύραμβοι στις επιτυχίες και κριτική χωρίς όρια στις αποτυχίες, τα ακούω βερεσέ.

Για ένα πράγμα μπορώ να καταθέσω την προσωπική μου άποψη. Η αυτογνωσία του Βραζιλιάνου και η άγνοια της Ολυμπιακής πραγματικότητας είναι αυτά που τον οδηγούν σε σίγουρα μονοπάτια. Εχει επίγνωση ο Ζίκο για το ποιες είναι οι δυνατότητες της ομάδας, αν μπορεί να παίξει για μεγάλο χρονικό διάστημα δημιουργικό ποδόσφαιρο, και δεν έχει πρόβλημα στο να αγωνισθεί επιφυλακτικά. Φαντάζομαι ότι το μεγάλο όνομα που έχει στην πλάτη του τον βοηθάει να ξεπεράσει συμβουλές του τύπου και κάποιων παλαίμαχων παικτών της ομάδας που του θυμίζουν ότι το DNA του Ολυμπιακού είναι για να παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο.(κωμικό να μιλάς για DNA ομάδας που επιβάλεται να παίζει επιθετικό ποδόφσαιρο σε πρωτοκλασάτο μέλος της εθνικής Βραζιλίας... Τι έπαιζαν αυτοί οι ...άσχετοι; Φουλ άμυνα;)

Τον δρόμο της πρόκρισης περπάτησαν όλοι οι παίκτες και είναι μια μορφή αδικίας να ξεχωρίσεις άτομα και γραμμές. Η άμυνα, όμως, είναι αυτή που έβγαλε τον Ολυμπιακό από δύσκολα μονοπάτια. Θα σταθώ σε δυο παίκτες της οπισθοφυλακής. Τον Μέλμπεργκ (που ευτυχώς για τον Ολυμπιακό δεν τον ήθελε και δεν τον κυνήγησε ο Παναθηναϊκός) και τον Νικοπολίδη. Σε τέτοιο επίπεδο δεν φτάνει μόνο η εμπειρία, οι παραστάσεις που έχεις στην καριέρα σου. Το πάθος που έβγαζαν αυτοί οι δυο παίκτες σε κάθε ματς ήταν σε πιο υψηλό επίπεδο και από την δίψα που είχαν για διάκριση μερικά από τα υπέροχα μωρά του Βενγκέρ που είδαμε την Τετάρτη το βράδυ.

Υ.Γ. Για τον Σουηδό λένε πολλοί ότι το μεγάλο προσόν είναι στον αέρα. Αλλού θα σταθώ. Στην απίστευτη αίσθηση του χώρου που διαθέτει. Δίπλα στον Σουηδό θα βελτιωθεί ο Αβραάμ.