Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπάγερν Μονάχου: Το ημερολόγιο του Πέτερ Σμάιχελ από το 91ο λεπτό

Στο 'Camp Nou' της Βαρκελώνης, πριν από 20 χρόνια, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ προέβη στην πιο εκστατική ανατροπή στην ποδοσφαιρική ιστορία και νίκησε 2-1 την Μπάγερν Μονάχου στον τελικό του Champions League, βάζοντας τα γκολ της στις καθυστερήσεις. Αν ο Δανός τερματοφύλακας των ‘κόκκινων διαβόλων’, Πέτερ Σμάιχελ, έγραφε ημερολόγιο, ίσως εστίαζε στη φάση της ισοφάρισης, από τον Τέντι Σέριγχαμ. Εξάλλου, την παρατήρησε από πολύ κοντά.

Manchester United's goalkeeper Peter Schmeichel wheels around in delight after teammate Ryan Giggs scored the equalizer against Juventus during their semi-final of the European Champions Cup at Manchester's Old Trafford stadium Wednesday, April 7, 1999.  The match ended in a 1-1 draw afrer Giggs scored in injury time. (AP Photo/Dave Caulkin)
Manchester United's goalkeeper Peter Schmeichel wheels around in delight after teammate Ryan Giggs scored the equalizer against Juventus during their semi-final of the European Champions Cup at Manchester's Old Trafford stadium Wednesday, April 7, 1999. The match ended in a 1-1 draw afrer Giggs scored in injury time. (AP Photo/Dave Caulkin) AP PHOTO/DAVE CAULKIN

Τώρα είμαι εδώ: σε μία ξένη περιοχή.

Δεν μπορώ να απαντήσω πώς βρέθηκα εδώ. Θα σας εξηγήσω ακριβώς πού βρίσκομαι. Έχω στρίψει το σώμα μου και γυρίζω προς τα πίσω. Στην μπάλα δεν υπάρχει κατοχή. Αυτήν τη στιγμή τρέχει έξω από την περιοχή που βρίσκομαι. Κι εγώ, αρματωμένος ως τα μπούνια με τη θέληση για την ακροτελεύτια προσπάθεια, γυρίζω πίσω. Ο Θεός να μας φυλάει αν είναι αντίπαλος αυτός που θα την πάρει.

Υπήρξα πολύ τυχερός απόψε. Έπιασα βέβαια και κάποια σουτ, αλλά για τα δοκάρια του Κάρστεν και του Σολ είμαι ευγνώμων. Και τώρα, που έχω αυτήν την ενοχλητική ροπή, ένα πράγμα μου έρχεται στο μυαλό. Εκείνη η φορά στο ‘Χίλσμπορο’, όταν παίζαμε με την Κροατία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1996. Τότε είχαμε χάσει την μπάλα κι εγώ ήμουν μπροστά. Τότε την μπάλα είχε πάρει ο Σούκερ. Κι αυτό το τσογλάνι, ο αναθεματισμένος, με το αλεπουδίσιο βλέμμα και τα αιχμηρά χαρακτηριστικά, με χόρεψε στο ταψί.

Πλησίαζε και προσποιούνταν ότι θα σούταρε την ίδια στιγμή. Μου στέρησε την επαφή με το χώρο. Δεν είχα καταλάβει ούτε στιγμή που ήμουν, σε όλη τη φάση, με αυτόν το δαίμονα. Και τελικά, όταν με έφτασε, με κρέμασε.

Τώρα είμαι εδώ: σε μία ξένη περιοχή. Η μπάλα είναι πίσω μου. Και δεν ξέρω ποιος θα την πάρει.

Τα έχουμε κάνει σκατά. Το ξέρουμε. Παίξαμε χάλια. Κάναμε μικρές ευκαιρίες, αλλά ξυπνήσαμε αργά. Πολλές φορές έχουμε νικήσει έτσι. Αλλά σε αυτήν την περίπτωση πώς; Είναι το πιο μεγάλο ματς. Μπορεί τώρα να έχει μαυρίσει η ψυχή μου, αλλά μόνο επειδή λίγη ώρα πριν σκεφτόμουν τον Ρόι.

Ο Ρόι δεν είναι εδώ. Δεν πίστευα πώς έπαιξε στο Τορίνο. Τους λιάνισε. Ήταν τρομακτικό, σαν εκείνη τη σκηνή του Τσάπλιν που γυρίζει μέσα στα μηχανήματα, μόνο που αυτός ήταν τα μηχανήματα. Κι αν καμιά φορά η ομάδα κολλούσε, έριχνε και κάνα μπινελίκι. Ο Ρόι δεν είναι εδώ. Από την αρχή είχα την απορία ποιος θα φώναζε στους άλλους απόψε, αφού δεν έπαιζε. Το έκανα κι εγώ, αλλά είμαι πολύ μακριά. Προσπάθησα να τους ανεβάσω, το ορκίζομαι. Αλλά γίνεται ο κακός χαμός στο γήπεδο, πού να με ακούσουν ο Νίκι, ο Ντέιβιντ και ο Άντι. Όσο περνούσε η ώρα, δεν άκουγαν, όχι εξαιτίας του κόσμου, αλλά από την απογοήτευση. Τα έχουμε κάνει σκατά. Κι εγώ δεν τολμούσα να κοιτάξω προς τον πάγκο.

Όχι ότι φοβάμαι. Ξέρετε, τώρα που είμαι εδώ, η σκηνή έχει παγώσει, όλοι είναι ακίνητοι, μόνο η μπάλα κινείται πάρα πάρα πάρα πάρα πολύ αργά, δεν μου το είχε ζητήσει κανείς. Το έκανα μόνος μου. Κατά βάθος, γιατί είμαι Βίκινγκ. Οι Βίκινγκς προχωράνε. Αλλά δεν ξέρω αν στην ιστορία μας έπρεπε να προχωρήσουμε σε τέτοια ζέστη. Βραδιάτικο, πάνω από 20 βαθμοί Κελσίου, δεν αντέχεται.

Αλλά ανέβηκα. Με αυτήν την πρασινολαχανί φανέλα να με περιορίζει. Ολόσωμη, όπως πάντα. Με τα μανίκια. Την αγαπάω. Με κάνει να φαίνομαι πιο ψηλός και δυνατός από ό,τι είμαι, όχι ότι μου λείπει η δύναμη του ξυλουργού. Έτσι ορίστηκα. Σαν τον τρόμο, που τα τεράστια χέρια του κρύβουν το φως. Πολλοί μου έχουν πει ότι με φαντάζονται ξημερώματα, σε ένα μαγεμένο και στοιχειωμένο από τις λέξεις του Χανς-Κρίστιαν Άντερσεν δάσος, να ρίχνω δέντρα κάτω με ένα τσεκούρι. Αλλά εδώ που είμαι τα χέρια μου δεν είναι μόνο αχρείαστα, είναι και παράνομα. Και πήδηξα για την κεφαλιά.

Μετά το άλμα, πρέπει να οπισθοχωρήσω. Τους πήρα παραμάζωμα, αλλά μπάλα δεν βρήκα όπως θα ήθελα. Ίσως φταίει η επιθυμία μου. Για τόσο λίγο, τόσο δα, ήμουν πεπεισμένος ότι θα την στείλω προς τα μέσα όπως ήθελαν. Κι αν ήμουν κάπως πιο τυχερός από όσο υπήρξα όλο το βράδυ (δεν θέλω όμως να νομίζετε ότι παραπονιέμαι), ίσως περνούσε από πόδια και πήγαινε προς τα δίχτυα, ή την έβρισκε ένας συμπαίκτης. Ευσεβής πόθος. Η μπάλα πέρασε πίσω μου και την έδιωξαν. Δεν ξέρω τι έψαχνα. Τις πιθανότητες να σκοράρω; Ε, ναι. Ψέματα να πω; Ανέβηκα με πολεμική επιδίωξη. Τρέχοντας, μετατράπηκα σε θωρηκτό. Μόνο που μόλις έφτασα έγινα ξανά τερματοφύλακας.

Μη νομίζετε ότι μετανιώνω. Σπανίως μετανιώνω για αυτά που κάνω. Βλέπετε, όλα έγκεινται στο πλαίσιο ενός ελεγχόμενου παρορμητισμού. Ελεγχόμενου για μένα. Όταν πήγα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όλοι αναρωτιόντουσαν για ποιον λόγο η Μπρόντμπι με έδωσε σχεδόν τζάμπα, 550.000 λίρες. Κάτι λάθος έπρεπε να συνέβαινε με μένα, έτσι; Μόνο που τον επόμενο χρόνο πήγα στη Σουηδία τελευταία στιγμή και πήραμε το Euro με τη Δανία. Έπιασα το πέναλτι του Φαν Μπάστεν. Νικήσαμε τους Γερμανούς. Πέρυσι φτάσαμε στους προημιτελικούς του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Μέχρι και χθες κάποιος θα βρισκόταν να μου πει για εκείνη την απόκρουση στο Ολυμπιακό Στάδιο. Αλλά από απόψε, μετά από αυτόν τον τελικό, δύσκολα θα ξανακούσω για εκείνη τη φάση.

Πήρα πρωταθλήματα, κύπελλα, το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, φέτος μόνο κάναμε το νταμπλ. Αλλά κάτι λείπει και αν δεν έρθει αυτό το βράδυ στη Βαρκελώνη, δεν θα έρθει ποτέ. Μπορούν τα παιδιά να το κάνουν αργότερα, ίσως, δεν ξέρω. Εγώ κλείνω τα 35 σε σχεδόν μισό χρόνο. Κι αυτή είναι σίγουρα η τελευταία φορά που φοράω αυτήν τη φανέλα με αυτό το σήμα.

Αυτή είναι η τελευταία φορά που παίζω για τον γυαλάκια στην άκρη του πάγκου. Τι να πω; Ίσως όντως γυρίσω στην πατρίδα και αρχίσω να κόβω ξύλα. Μπορεί να υπάρχει ένα στοιχείο μαζοχισμού, αλλά έχω νοσταλγήσει το χειμώνα στο Γκλαντσάξε. Τι όμορφα που είναι... Δεν μπορείτε να καταλάβετε.

Τώρα είμαι εδώ: σε μία ξένη περιοχή. Η μπάλα είναι πίσω μου και φαίνεται ότι πάει προς τον Ράιαν.

Αν βρει ένα καλό σουτ, αν κάνει ένα θαύμα όπως αυτό στο ‘Χάιμπουρι’ πριν σαράντα μέρες. Σώπα μωρέ. Μην το πιστεύεις. Όλα στραβά έχουν πάει απόψε. Και για τον Ράιαν έχουν τελειώσει οι ευχές. Πόσες να ζητήσεις; Βλέποντάς τον να ανεβαίνει και να ανεβαίνει, νόμιζα ότι έκανε σκι σε ένα σαλέ έξω από το Μπρόντμπι. Ήταν καταπληκτικό, ένα από τα καλύτερα γκολ που έχω δει. Κι έχω δει πολλά, έχω φάει και τέτοια, για να μην κρύβομαι.

Ξέρεις, τώρα σκέφτομαι ότι μοιάζω με τερματοφύλακα χάντμπολ. Νομίζω ότι λίγες φορές έχω πανηγυρίσει πιο έξαλλα ως θεατής από εκείνη τη νίκη των κοριτσιών στην Ατλάντα επί της Νοτίου Κορέας. Η γυναίκα μου συνεχώς μου θυμίζει ότι έκλαψα και εγώ κάθε φορά την διαψεύδω, αλλά προφανώς έχει δίκιο. Θα μπορούσα να παίξω χάντμπολ σίγουρα.

Κάπου εδώ είναι και η Μπέντε. Μαζί με τον Κάσπερ. Τι παραδείγματα δίνω στο παιδί. Δεν είναι καν 13 και τα καταλαβαίνει όλα. Προσπάθησα να βρω τα πρόσωπά τους ανάμεσα σε όλον αυτόν τον κόσμο. Για να πάρω μια κάποια ώθηση. Τώρα είναι αδύνατον να τους ψάξω. Δεν ξέρω πού βρίσκονται. Ίσως το παιδί να μη θέλει να βλέπει άλλο. Ίσως να ελπίζει και να έχει σταυρώσει τα δάχτυλά του. Τον ακούω όλον αυτόν τον κόκκινο κόσμο που φωνάζει, που προσπαθεί να τον ακούσει ο Θεός. Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Κανένας δεν έχει σφυρίξει τρεις φορές. Ο Κύκνος προσπαθεί να πετάξει. Κι εγώ ανέβηκα. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω. Με την Μπρόντμπι έχω σκοράρει δύο φορές.

Τώρα είμαι εδώ: σε μία ξένη περιοχή. Ο Ράιαν σουτάρει. Είναι ένα κακό σουτ, με φάλτσο που δεν το έχει υπολογίσει. Οι γκρίζοι με τα κόκκινα μανίκια γελάνε. Δεν μπορεί να απειλήσει αυτό, Ουαλέ της κακιάς ώρας. Τι κάνεις; Θέλεις απλώς να ξεφορτωθείς την μπάλα;

Να, έτσι πήγε όλο το βράδυ. Λάθος πάσες, άγχος, τύψεις και ενοχές. Μία ομάδα στο ντιβάνι. Το σουτ θα φύγει, στην καλύτερη περίπτωση ο Όλι θα μπλοκάρει και θα μείνει κάτω για μισό λεπτό.

Έχω στρίψει οριστικά. Δεν θα μπορούσα να μείνω για πολλή ώρα έτσι. Βλέπω τον Τέντι, την αλεπού, είναι μέσα στην περιοχή. Παρά το κακό σουτ, η μπάλα έχει περάσει από τον κενό χώρο, βρίσκεται μέσα στην περιοχή. Έχει ένα ενοχλητικό φάλτσο, σαν την εξηκοστή δεύτερη συνεχόμενη βροχερή μέρα στο Μάντσεστερ. Υγρή, μουντή και μίζερη. Να μην θέλεις να ξυπνήσεις. Καλά, ας έκανες κάνα τέτοιο αστείο και ο γέρος θα γρονθοκοπούσε και θα κλωτσούσε την πόρτα του σπιτιού σου.

Ο Τέντι πάει προς την μπάλα, ο Τέντι πάει προς την μπάλα. Οι αμυντικοί έχουν αργήσει. Θα την βρει, είναι πολύ κοντά.

Είμαι εδώ: σε μία ξένη περιοχή. Ανέβηκα για να διεκδικήσω την κεφαλιά από το τελευταίο κόρνερ. Ο Ντέιβιντ με σημάδεψε και αφού με σημάδεψε με βρήκε. Η μπάλα πέρασε πίσω μου. Την έδιωξαν, όχι πολύ μακριά. Έγινε καραμπόλα. Η μπάλα σηκώθηκε. Ο Ράιαν την έστειλε μέσα. Δεν το είχε υπολογίσει. Και τώρα ο Τέντι θα σουτάρει. Ναι, είναι σίγουρο, θα σουτάρει. Το τέρμα είναι άδειο. Αρκεί ένα άγγιγμα για να την στείλει προς τα μέσα. Μόνο ένα τσικ και μπορεί... μπορεί και να το σώσουμε. Ίσως παίξω ακόμα τριάντα λεπτά στην παράταση. Είναι ωραίος ο χειμώνας στο Γκλαντσάξε, αλλά όχι ακόμα. Έχουμε καιρό. Ναι, θέλω τριάντα λεπτά. Ο Τέντι θα σουτάρει.

Βάλτο Τέντι. Βάλτο.

Photo credits: AP Photo/Dave Caulkin

News 24/7

24MEDIA NETWORK