Πόσο (πολύ) άλλαξε το CL από το Γιουβέντους-Ρεάλ του '98;

Γιουβέντους και Ρεάλ αδημονούν για το πότε θα φτάσει το βράδυ του Σαββάτου (3/6) για την πρώτη σέντρα στο Κάρντιφ, όπου θα προσπαθήσουν αμφότεροι να δρέψουν τους κόπους μιας χρονιάς με την κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου του Champions League και το εντυπωσιακό είναι πως ακόμα και για τους "ουδέτερους", τους "τρίτους", το συγκεκριμένο ζευγάρι κουβαλάει πίσω του μία ιστορία, μία... ίντριγκα.

Δεν είναι μόνο ότι στον αγωνιστικό χώρο του "Millennium Stadium" θα παραταχθούν συνολικά 13 "κούπες με μεγάλα αυτιά" (11 για την πολυνίκη του θεσμού "βασίλισσα" και 2 για την "γηραιά κυρία" του ιταλικού ποδοσφαίρου) αλλά ότι οι δύο ομάδες αποτέλεσαν το ζευγάρι του τελικού του 1998, σε μία εποχή που φαντάζει τώρα πιο μακρινή από ποτέ.

Και πώς να μην αισθανόμαστε κάτι τέτοιο; Αρκεί να αναλογιστείτε πως ο ακριβότερος παίκτης στον κόσμο εκείνη την εποχή με μόλις 19.000.000 λίρες ήταν ο Ρονάλντο, το "φαινόμενο", η Μάντσεστερ Σίτι που τώρα είναι πανίσχυρη οικονομικά και αγωνιστικά, τότε είχε μόλις υποβιβαστεί στην τρίτη κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου ενώ το next best thing του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που κοστολογείται πάνω από 100.000.000 ευρώ από την Μονακό, ο Κιλιάν Εμ'Μπαπέ, γεννήθηκε έξι μήνες μετά τον τελικό του "Amsterdam Arena"...

Αν νομίζετε όμως ότι αυτές είναι οι μοναδικές διαφορές μεταξύ των δύο τελικών Γιουβέντους-Ρεάλ μέσα σε απόσταση 19 ετών, καθίστε αναπαυτικά μπροστά στον υπολογιστή σας και διαβάστε τις παρακάτω αράδες, με το Contra.gr να σας φρεσκάρει τη μνήμη για το Champions League της σεζόν 1997-98 που μοιάζει με αυτό της σεζόν 2016-17 όσο η... μέρα με την νύχτα!

Η πρώτη και πιο τρανταχτή διαφορά έχει να κάνει με τον αριθμό των χρυσοφόρων ομίλων και τις ομάδες που συμμετέχουν σε αυτούς. Τώρα έχουμε 8 ομίλους των 4 ομάδων που οι δύο πρώτες παίρνουν το εισιτήριο για την επόμενη φάση και από εκεί και πέρα έχουμε νοκ-άουτ σειρές μέχρι τον μεγάλο τελικό όμως στα πρώτα χρόνια του Champions League τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά.

Αρχικά υπήρχαν μόλις τέσσερις όμιλοι όπου οι δύο πρώτοι προκρίνονταν για να πάρουν μέρος στα προημιτελικά, με τη σεζόν 1997-98 να φέρνει όμως μία σημαντική καινοτομία με δύο επαναστικές αλλαγές. Η πρώτη είχε να κάνει με την αύξηση του αριθμού των ομίλων από τέσερις σε έξι, με το εισιτήριο για τους "8" να δίνεται στους πρώτους κάθε ομίλου και στους δύο καλύτερους δεύτερους ενώ η δεύτερη με τη συμμετοχή όχι μόνο πρωταθλητών αλλά και δευτεραθλητών στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση.

Οι ομάδες που είχαν τερματίσει στη 2η θέση των πρωταθλημάτων των χωρών που βρίσκονταν στις οκτώ πρώτες θέσεις της βαθμολογίας της UEFA απέκτησαν δικαίωμα συμμετοχής και εκείνες που ευνοήθηκαν τότε από το νέο "καθεστώς" στο Champions League ήταν οι: Μπαρτσελόνα (Ισπανία), Νιούκαστλ (Αγγλία), Φέγενορντ (Ολλανδία), Μπάγερ Λεβερκούζεν (Γερμανία), Παρί Σεν Ζερμέν (Γαλλία), Πάρμα (Ιταλία), Σπόρτινγκ Λισσαβώνας (Πορτογαλία) και Μπεσίκτας (Τουρκία).

Εκείνη τη σεζόν μπήκαν δύο προκριματικοί γύροι για την είσοδο στους ομίλους, με τους δευτεραθλητές να ξεκινούν από τον δεύτερο προκριματικό την προσπάθεια για να... κουνήσουν σεντόνι, ενώ η Τουρκία είχε την ιδιαιτερότητα πως τόσο η πρωταθλήτρια Γαλατάσαραϊ όσο και η δευτεραθλήτρια Μπεσίκτας υποχρεώθηκαν να παίξουν προκριματικά από τη στιγμή που η τρίτη στο γερμανικό πρωτάθλημα Μπορούσια Ντόρτμουντ είχε μπει από το... παράθυρο στους ομίλους λόγω της κατάκτησης του Champions League την περασμένη αγωνιστική σεζόν.

Τι μας έμεινε από τη φάση των ομίλων εκείνης της σεζόν; Το γεγονός ότι Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μπάγερν, Ντόρτμουντ και Ντινάμο Κιέβου εξασφάλισαν και μαθηματικά την πρόκριση μία αγωνιστική πριν το τέλος, ότι η Λεβερκούζεν ήταν η μοναδική... survivor δευτεραθλήτρια που κατάφερε να πάρει το εισιτήριο για τους "8", ότι η πολωνική Κόζιτσε έγινε η πρώτη ομάδα στην ιστορία της διοργάνωσης που δεν μάζεψε ούτε έναν βαθμό στους ομίλους (πέτυχε 2 γκολ σε 6 ματς) και φυσικά το γεγονός πως ο Ολυμπιακός έκανε το ντεμπούτο του στην κορυφαία διοργάνωση επί εποχής Champions League.

Πέρα μάλιστα από την παρθενική της παρουσία, η ομάδα του Πειραιά (με προπονητή τότε τον Ντούσαν Μπάγεβιτς που είχε οδηγήσει τους Πειραιώτες στην κατάκτηση του πρωταθλήματος στην Ελλάδα το 1997 μετά από δέκα χρόνια) πήρε μέρος σε δύο παιχνίδια που μπορούν να χαρακτηριστούν και ως συλλεκτικά στην ιστορία της διοργάνωσης. Το πρώτο ήταν αυτό της πρεμιέρας απέναντι στην Πόρτο στο ΟΑΚΑ, στο οποίο ο Στέλιος Γιαννακόπουλος χάρισε τη νίκη στην ομάδα του με μία ασύλληπτη "φωτοβολίδα" από 40 και πλέον μέτρα και το γκολ αυτό να ανακηρύσσεται στο φινάλε το κορυφαίο της σεζόν.

Το δεύτερο ήταν και το αποχαιρετιστήριό της στη φάση των ομίλων, με ένα γκολ στο φινάλε να "αναστατώνει" το... Τορίνο! Τι είχε συμβεί; Η Γιουβέντους διεκδικούσε την είσοδό της στα προημιτελικά ως μία από τις δύο καλύτερες δεύτερες των ομίλων και με το γκολ του Φιλίπο Ιντσάγκι κόντρα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο 84' έφτανε στους 12 βαθμούς, που δεν ήταν όμως αρκετοί αφού την ίδια ώρα η Ρόζενμποργκ νικούσε 2-1 (με ανατροπή) τον Ολυμπιακό και είχε 13.

Κάπου εκεί ο "γερόλυκος" Τάσος Μητρόπουλος κέρδιζε φάουλ έξω από την περιοχή των Νορβηγών, ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς έγραφε το 2-2 για τον (αδιάφορο βαθμολογικά) Ολυμπιακό με απευθείας εκτέλεση φάουλ και οι Νορβηγοί έπεφταν στους 11 βαθμούς, με την πρόκριση να αλλάζει χέρια και να πηγαίνει στους Τορινέζους. Για εκείνο μάλιστα το γκολ του, οι άνθρωποι της "Γιούβε" είχαν τάξει κατόπιν και κάποιο αυτοκίνητο ως δώρο στον "Τζόλε" όμως μάλλον έδωσαν αυτή την υπόσχεση πάνω στο μεθύσι της ευτυχίας τους, με το συγκεκριμένο "πριμ" να μην έρχεται ποτέ στον αρχηγό του Ολυμπιακού.

Ανάμεσα σε αυτά τα δύο παιχνίδια ο Ολυμπιακός είχε δώσει ένα ακόμα εντός έδρας για τους ομίλους του Champions League, αυτό με αντίπαλο την Ρεάλ Μαδρίτης, που θα θέλει μάλλον να το ξεχάσει: όχι για το αποτέλεσμα (0-0) αλλά για τον ανεκδιήγητο Γερμανό διαιτητή Κρουγκ που είχε "κλείσει τα μάτια" σε ανατροπή του Γιαννακόπουλου από τον Κανιθάρες μόλις στο 5' αρνούμενος στην ίδια φάση πέναλτι στους πρωταθλητές Ελλάδας και αποβολή για τους Μαδριλένους. "Ο διαιτητής ήταν ρεαλ-ηστής" έγραφε πολύ εύστοχα την επομένη εκείνου του αγώνα η εφημερίδα "Φως των Σπορ" αποτυπώνοντας ανάγλυφα μία από τις μεγαλύτερες αδικίες εις βάρος ελληνικής ομάδας στην ιστορία των ευρωπαϊκών Κυπέλλων.

Το Champions League της σεζόν 1997-98 είχε πάντως και άλλα "καλούδια" να προσφέρει στο κοινό του και αυτά σερβιρίστηκαν στη φάση των "8". Ο προημιτελικός της Μπάγερν με την Ντόρτμουντ ήταν ιστορικός αφού για πρώτη φορά στην ιστορία του Champions League αναμετρήθηκαν δύο ομάδες από την ίδια χώρα, με τους Βεστφαλούς να βγαίνουν νικητές από τον γερμανικό "εμφύλιο" μετά από δύο στείρα 90λεπτα, με τον Στεφάν Σαπουιζά να πετυχαίνει το νικητήριο γκολ στην παράταση. Από εκεί και πέρα, η Μονακό πέταξε εκτός συνέχειας την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ χάρη στο εκτός έδρας γκολ του Νταβίντ Τρεζεγκέ ενώ Γιουβέντους και Ρεάλ έδειξαν ποιος είναι το αφεντικό απέναντι σε Ντινάμο Κιέβου και Λεβερκούζεν αντίστοιχα.

Στην ημιτελική φάση η Γιουβέντους βρήκε απέναντί της το εμπόδιο της Μονακό, όπως και τη φετινή σεζόν, και η κατάληξη ήταν η ίδια, με τη μόνη διαφορά να είναι πως η "βέκια σινιόρα" δεν προκρίθηκε στον τελικό του 1998 με δύο νίκες επί της Μονακό όπως έγινε τώρα (2-0 και 2-1) αλλά με μία νίκη εντός (4-1) και μία ήττα εκτός (2-3). Από την πλευρά της η Ρεάλ Μαδρίτης χρειάστηκε να αποκλείσει δεύτερη στη σειρά γερμανική ομάδα για να τσεκάρει το εισιτήριο για τον τελικό της 20ης Μαΐου του 1998 στο Άμστερνταμ, με τον πρώτο ημιτελικό ωστόσο με την Ντόρτμουντ να μένει στην ιστορία όχι για αγωνιστικούς λόγους.

Συγκεκριμένα για την καθυστέρηση 45 λεπτών στην έναρξή του, με τους φανατικούς της Ρεάλ να ρίχνουν τη μία εστία ξηλώνοντας το ειδικό πλέγμα πίσω από αυτήν και να στήνεται ολόκληρη "επιχείρηση" με ανεύρευση εφεδρικών γκολπόστ που βρίσκονταν τρία χιλιόμετρα μακριά, στο προπονητικό κέντρο της Ρεάλ. Έστω και μετά από περιπέτειες, το ματς ξεκίνησε (η ομάδα της Μαδρίτης την γλίτωσε με πρόστιμο από την UEFA) και τα γκολ των Φερνάντο Μοριέντες και Κριστιάν Καρεμπέ ήταν αρκετά για να την στείλουν στον τελικό (0-0 στη ρεβάνς).

Κάπως έτσι Γιουβέντους και Ρεάλ έφταναν στον τελικό του Champions League τη σεζόν 1997-98, με την ιταλική ομάδα να φτάνει τότε στο μεγάλο ραντεβού για τρίτη συνεχόμενη χρονιά (προερχόταν από την νίκη επί του Άγιαξ και την κατάκτηση του τροπαίου το 1996 στην Ρώμη και από την ήττα από την Ντόρτμουντ το 1997 στο Μόναχο) και την ισπανική για πρώτη φορά έπειτα από 17 χρόνια (είχε χάσει το τρόπαιο στο Παρίσι το 1981 από την Λίβερπουλ). Ο τίτλος δε του φαβορί πήγαινε δικαιωματικά στην Γιουβέντους (είχε ήδη στεφθεί πρωταθλήτρια Ιταλίας ενώ η Ρεάλ είχε τερματίσει 4η στην Primera Division και μόνο αν έπαιρνε το τρόπαιο θα έσωζε τη σεζόν, παίρνοντας ταυτόχρονα το εισιτήριο για το νέο Champions League) αφού βρισκόταν σε πολύ καλύτερο φεγγάρι.

Είχε στον πάγκο των ικανότατο Μαρτσέλο Λίπι που διέθετε ένα λαμπρό ρόστερ όπου ξεχώριζαν παίκτες όπως οι Ζιντάν, Ντελ Πιέρο (τελείωσε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης εκείνη τη σεζόν με 10 γκολ), Ιντσάγκι, Περούτσι, Ντάβιντς, Ντεσάμπ, Κόντε και με μία άμυνα μάλιστα που "έσπαγε κόκκαλα" (εγγύηση για αυτό η παρουσία των Μοντέρο, Ιουλιάνο, Ντι Λίβιο, Τοριτσέλι) ενώ στον αντίποδα η Ρεάλ αποτελείτο από ένα κράμα παικτών, όπου κάποιοι είχαν φτάσει στη δύση της καριέρας τους και κάποιοι άλλοι δεν είχαν φτάσει ακόμα το peak τους.

"Παιδιά, είμαστε εδώ και δεν ξέρουμε αν κάποιος από εμάς θα ξαναβρεθεί σε τελικό, οπότε ας βγούμε στο γήπεδο και ας κάνουμε ένα μεγάλο παιχνίδι, θα πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να νικήσουμε", είχε πει στους συμπαίκτες του πριν από το ματς ο Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς, με τα λόγια αυτά να εμπνέουν πάντως ποδοσφαιριστές κλάσης όπως οι Ιέρο, Σαντσίς, Ρομπέρτο Κάρλος, Ρεδόνδο, Ζέεντορφ, Ραούλ και Μοριέντες και να γυρίζουν στη Μαδρίτη με το τρόπαιο στις αποσκευές τους.

Μπορεί ο τελικός του 1998 να μην ανταποκρίθηκε στις υψηλές προσδοκίες και απαιτήσεις του φίλαθλου κοινού και να πέρασε στην ιστορία ως ένας από τους πλέον "νερόβραστους" και βαρετούς στην ιστορία της διοργάνωσης, με ελάχιστες σπουδαίες φάσεις στις δύο εστίες, όμως για την Ρεάλ μία και μόνο φάση ήταν αρκετή για να την ξανακάνει βασίλισσα με στέμμα για 7η φορά στην ιστορία της. Πρωταγωνιστής σε αυτήν ο Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς που επωφελήθηκε από μία κόντρα για να γράψει το τελικό 1-0 με διαγώνιο πλασέ από το ύψος της μικρής περιοχής, με το γκολ αυτό να σηματοδοτεί την επιστροφή της Ρεάλ στην κορυφή της Ευρώπης μετά από 32 ολόκληρα χρόνια απουσίας και να αναγκάζει τον Ζιντάν και την παρέα του να φύγουν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά με σκυμμένο το κεφάλι από τελικό.

Εκείνη μάλιστα η σύγκρουση γιγάντων είχε σοβαρό αντίκτυπο και στις δύο ομάδες, με την νικήτρια Ρεάλ να παίρνει μέρος σε άλλους τέσσερις τελικούς από τότε και να έχει 100% επιτυχία (2000 με Βαλένθια, 2002 με Λεβερκούζεν, 2014 & 2016 με Ατλέτικο) φτάνοντας τις 11 κατακτήσεις σε 14 τελικούς ενώ η Γιουβέντους κατάφερε έκτοτε να παίξει σε δύο τελικούς αποτυγχάνοντας να πάρει το τρόπαιο και στους δύο (2003 με Μίλαν, 2015 με Μπαρτσελόνα) έχοντας πλέον μόλις 2 κατακτήσεις και 6 χαμένους τελικούς. Τι θα γίνει τώρα, 19 χρόνια μετά από το πρώτο ραντεβού τους; Η απάντηση είναι καλά κρυμμένη στο... Κάρντιφ.

ΟΙ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΟΜΑΔΩΝ:

Γιουβέντους: Περούτσι, Τοριτσέλι, Ιουλιάνο, Μοντέρο, Ιουλιάνο, Ντι Λίβιο (46’ Τακινάρντι), Ντεσάμπ (78΄Κόντε), Ντάβιντς, Πεσότο (71’ Φονσέκα), Ζιντάν, Ιντζάγκι, Ντελ Πιέρο

Ρεάλ Μαδρίτης: Ίλγκνερ, Πανούτσι, Ιέρο, Σαντσίς, Ρομπέρτο Κάρλος, Καρεμπέ, Ρεδόνδο, Ζέεντορφ, Ραούλ (90’ Αμαβίσκα), Μιγιάτοβιτς (89’ Σούκερ), Μοριέντες (82΄Χάιμε)

Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΤΟΥ 1998 ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: