Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός: Όταν οι Μοϊκανοί νίκησαν τους... Ράμπο

Στα ξεκινήματα του 1993, η καθημερινότητα στη χώρα μας φορούσε τα αναλογικά χρώματά της και έμοιαζε τουλάχιστον ειδυλλιακή. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ένιωθε τους κλυδωνισμούς στο εσωτερικό της, που είχαν ονοματεπώνυμο "Αντώνης Σαμαράς".

Ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζονταν για μια ακόμα αντεπίθεση - εκτόξευση στην κυβέρνηση και όλα αυτά είχαν ελάχιστη σημασία στις 12 Μαΐου 1993, γιατί ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας είχε βρει ήδη το δίδυμο των διεκδικητών του τροπαίου: Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, σαν να λέμε η μητέρα των μαχών.

Τον Μάιο του 1993 ήμουν 8 ετών και όταν δεν βαριόμουνα ανελέητα με τα μαθηματικά και το Εμείς κι ο Κόσμος, έδινα έμφαση στο σπορ κάθε 8χρονου που σεβόταν τον εαυτό του εκείνη την εποχή. Μάζευα αυτοκόλλητα Panini, 50 δραχμές το κάθε φακελάκι με 5 αυτοκόλλητα και τεράστια παζάρια στην αυλή του σχολείου. "Έχεις τριπλό τον Γιάννη Καλιτζάκη; Έχω διπλό τον Σωτήρη Μαυρομάτη, ανταλλάζουμε;"

Η μάστιγα του να βρεις τον δεύτερο τερματοφύλακα του Ολυμπιακού ή τον αναπληρωματικό αριστερό μπακ του Λεβαδειακού μπορούσε να αμβλυνθεί με ελάχιστες εναλλακτικές. Ένα βράδυ στο Σινεάκ του Πειραιά, για την πρεμιέρα του 'Τελευταίου των Μοϊκανών', μια σοβαρή συζήτηση με το διπλανό κορίτσι περί της νέας επιτυχίας του Στέφανου Κορκολή ή ένα αυτοσχέδιο ντέρμπι ποδοσφαίρου στην πλατεία Κοραή, μεταξύ συμμαθητών και εξωσχολικών, ήταν κάποιες διέξοδοι.

Όμως ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας 1993, ο τελικός με τα κουρεμένα κεφάλια των παικτών του Ολυμπιακού (ουδείς παίκτης θυσίαζε τη χαίτη του χωρίς σοβαρό λόγο εκείνη την εποχή), ήταν ένα θέαμα σημαντικό, ένα κάλεσμα ενηλικίωσης για κάθε ανερχόμενο Ολυμπιακό, για κάθε ανερχόμενο ανήλικο ποδοσφαιρόφιλο, που μεγάλωνε στην Ελλάδα των πρώτων ετών των 90s.

Το 'γούρι' των κουρεμένων κεφαλιών φαινόταν να πιάνει. Ο Ολυμπιακός, με τον Νίκο Τσιαντάκη, τον Ντανιέλ Μπατίστα, τον Γιώτη Τσαλουχίδη, τον Γκενάντι Λιτοβτσένκο, τον Όλεγκ Προτάσοφ και τις άλλες υπερδυνάμεις της εποχής, είχε βγει μπροστά, δυναμικά και με τη νίκη με 3-2 επί του 'αιώνιου' αντιπάλου που είχε σημειωθεί στο πρωτάθλημα λίγες εβδομάδες πριν, είχε κίνητρο να διπλασιάσει τις νίκες του. Η ΑΕΚ ήταν ήδη πρωταθλήτρια και το κύπελλο ήταν το μοναδικό τρόπαιο για το οποίο μπορούσαν να μονομαχήσουν οι 'αιώνιοι'.

Ο Ολυμπιακός είχε σημειώσει τη σημαντικότερη ευρωπαϊκή επίδοση της μέχρι τότε ιστορίας του, αποκλείοντας τη Μονακό του Αρσέν Βενγκέρ από το Κύπελλο Κυπελλούχων και φτάνοντας στους 8 του θεσμού, ενώ και ο Παναθηναϊκός είχε παλέψει ενάντια στη Γιουβέντους για το Κύπελλο UEFA, χάνοντας στις λεπτομέρειες.

Ο αγώνας δεν είχε απλώς "ένταση και πάθος και δυναμισμό" και όλο τον γνωστό οχετό από κλισέ που εκτοξεύεται σε τέτοιες περιπτώσεις από αθλητικούς σχολιαστές. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έπαιζαν ένα σύστημα 'όποιος καταφέρει να επιβιώσει από το ξύλο, περνάει τετ-α-τετ και σκοράρει'. Καλιτζάκης, Στράτος Αποστολάκης, Γιώργος Μητσιμπόνας, Σπύρος Μαραγκός, Τσαλουχίδης, Κώστας Μαυρίδης, Προτασόφ, Κριστόφ Βαζέχα. Ένας γαλαξίας αστέρων εκείνης της εποχής έπαιζαν επί 10 λεπτά μια συναρπαστική εκδοχή 'κλωτσοπατινάδας'.

Στο 13', ένα μακρινό σουτ του Μαραγκού αποκρούεται από τον Ηλία Ταληκριάδη, ο Θοδωρής Παχατουρίδης δεν προλαβαίνει να διώξει μακριά, ο Βαζέχα παίρνει το ριμπάουντ και σκοράρει σε κενό τέρμα. 1-0, το ΟΑΚΑ, στην μια πλευρά φλέγεται. Η άλλη, η ερυθρόλευκη, σιωπά.

(Παράξενο ε; Όλο το γήπεδο γεμάτο από Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς...)

Η πίεση εντείνεται και μέσα από αυτό το ποδοσφαιρικό Fight Club, ο Ολυμπιακός κάνει ευκαιρίες μέσα από φάσεις που ζαλίζουν, από ανελέητα τσαφ που θυμίζουν ταχύρρυθμα μαθήματα ζεϊμπέκικου και εκατέρωθεν γιόμες και κόντρες. Μόνο με σόλο μεσοεπιθετικών και με προσευχές, η μπάλα κατεβαίνει στο έδαφος.

Λίγη μαγεία ακόμα...

Το 2ο ημίχρονο εξελίσσεται με τον Ολυμπιακό να αυξάνει την πίεση και να δέχεται το πρώτο σοβαρό πλήγμα, μια κόκκινη κάρτα για τον Κυριάκο Καραταΐδη. Ο Ίβιτσα Όσιμ ζητά από τους παίκτες του να αυξήσουν την πίεση στους παίκτες του Ολυμπιακού, ο οποίος, πιστός στο πνεύμα των ομάδων της 'πέτρινης εποχής', τα δίνει όλα στην επίθεση, περνώντας προς το τέλος τον Βασίλη Καραπιάλη και τον Γιώργο Βαΐτση, ενώ και οι Τσαλουχίδης - Τσιαντάκης γίνονται σχεδόν σέντερ φορ, προκειμένου η ομάδα να καταφέρει να απειλήσει τον Γιόζεφ Βάντσικ, που δείχνει άτρωτος.

Διάλειμμα για διαφημίσεις, το 1-0 μοιάζει τουλάχιστον δίκαιο για έναν Ολυμπιακό που 'φτύνει αίμα' να πλησιάσει περιοχή κι έναν Παναθηναϊκό που με μπροστάρη τον Αποστολάκη και ένα αμυντικό τείχος με στυλοβάτες τους Καλιτζάκη, Μαρίνο Ουζουνίδη και Μαυρίδη κρατούσε τις 'Θερμοπύλες' της νίκης.

Διάλειμμα. Πιάσε στυλό να γράψουμε τους αριθμούς του Λόττο.

Ο Ολυμπιακός προσπαθεί να βάλει γκολ με κάθε τρόπο. Παίζει διαρκώς ολοένα και πιο σκληρά. Ο αγωνιστικός χώρος μοιάζει με ναρκοπέδιο για όποιον προσγειώνεται, ύστερα από μια διεκδίκηση της μπάλας.

O αγώνας φτάνει στο τέλος του. Ο Βαζέχα έχει γίνει αλλαγή, γνωρίζοντας την αποθέωση από περίπου 30.000 Παναθηναϊκούς, ενώ την ίδια στιγμή ο 'στρατός' των Ολυμπιακών είναι στα κάγκελα, περιμένει μια στιγμή, μια αφορμή για να πανηγυρίσει. "Η στιγμή περνάει και χάνεται", όπως λέει και ένα τραγούδι εκείνης της εποχής του Γιάννη Πάριου.

Ο Παναθηναϊκός είναι ο μεγάλος νικητής του αγώνα. Αν εξαιρέσουμε μια φωτιά που προκαλείται από ένα καπνογόνο, οι Ολυμπιακοί αντιδρούν σαστισμένοι. Η παρουσία του Σωκράτη Κόκκαλη στην απονομή και οι χειραψίες με τους εκπροσώπους του νικητή, αναδεικνύουν τη μεγαλειότητα μιας άλλης εποχής.

Ο Παναθηναϊκός κερδίζει ακόμα ένα Κύπελλο Ελλάδας, ο Ολυμπιακός θα παλέψει περίπου 4 χρόνια ακόμα για την επιστροφή στα τρόπαια. Το γούρι των 'ερυθρολεύκων' με τα κοντοκουρεμένα -α λα Τζον Ράμπο- κεφάλια δεν έπιασε ποτέ. Το πρώτο μισό των 90s άνηκε στους τρελούς μακρυμάλληδες, όπως ο Χουάν Χοσέ Μπορέλι.

Photo credits: Eurokinissi