Αναμενόμενη Εθνική όσο η είσοδος του Τζιόλη

Το ΟΑΚΑ θύμιζε δεκαετία '90. Μισοάδειο, με τον κόσμο να γυρνάει την πλάτη στην Εθνική, σ' ένα βαρετό βράδυ με αντίπαλο που δεν προκαλούσε ενδιαφέρον. Όλα ίδια. Ίδιο σύστημα, ίδια πρόσωπα στην ενδεκάδα (μόνο ο Τσιμίκας σου έβγαζε από το στόμα ένα "ωπ", αλλά κι αυτή η παρουσία αναμενόμενη), ίδιο στιλ παιχνίδιού. Ακόμα πιο βαρετό λόγω του εξαιρετικού στησίματος της Ουγγαρίας.

Η Ελλάδα με Πέλκα, Μπακασέτα, Φορτούνη στη μεσαία γραμμή σε δημιουργικό ρόλο και με τον Μήτρογλου μοναδικό προωθημένο, προσπαθούσε να βρει τρόπο να διασπάσει το κέντρο των αντιπάλων. Καμία κάθετη, καμία ατομική προσπάθεια, καμία φάση της προκοπής στο πρώτο ημίχρονο. Δεν είναι υπερβολή να αναφέρουμε πως δεν υπήρχε ένα στιγμιότυπο ως άξιο καταγραφής ως επιθετική ενέργεια.

Όχι πως η Ουγγαρία είχε κάτι καλύτερο. Ο στόχος της ήταν να καταστρέψει το παιχνίδι της ελληνικής ομάδας και να βρει χώρο για το ελεύθερο σουτ. Το έκανε στο 23' με τον Κάλμαρ (μπλόκαρε ο Μπάρκας), το έκανε και σε στημένο στο 28' με τον Βάργκα να εκτελεί ωραία φάουλ και η μπάλα να "σφυρίζει" το οριζόντιο δοκάρι της ελληνικής εστίας.

Το πρώτο ημίχρονο σαν να μην έγινε. "Αδειο" παιχνίδι, σαν τις εξέδρες. Άρα η Εθνική μας είχε πολλά προβλήματα να λύσει στο δεύτερο. Να βγάλει ένταση, να ψάξει τις κάθετες και τη σωστή δημιουργία και να γίνει πιο ενεργή στην επίθεση. Σε απλά ελληνικά, να εμφανιστεί στο χορτάρι ο, εξαφανισμένος στο πρώτο ημίχρονο, Μήτρογλου.

Τι βγάλαμε; Σέντρες. Σέντρες και δώστου ξανά σέντρες. Μία φορά ψάξαμε την κάθετη, με τον Πέλκα για τον Μπακασέτα, αλλά η αντίπαλη άμυνα 'καθάρισε' εύκολα την φάση.

Το κακό ήταν ότι με τις σέντρες το παιχνίδι ήταν ανούσιο, βαρετό για τον κόσμο, σε σημείο εκνευρισμού. Ναι, αλλά από σέντρα βρήκαμε το γκολ. Στο 65', την ώρα που ο Κουλούρης ετοιμαζόταν να πάρει τη θέση του Μήτρογλου, ο Τσιμίκας κοντρόλαρε την μπάλα, τη ζύγισε και έβγαλε ωραία σέντρα στην καρδιά της περιοχής. Λίγο πιο ψηλή από το τέλειο, αλλά ο Μήτρογλου πήδηξε στο... Θεό, πήρε την καρφωτή κεφαλιά και έκανε το 1-0. Ήταν ο μοναδικός τρόπος να σκοράρουμε και το κάναμε με εξαιρετικό τελείωμα.

Αν πριν από τη σέντρα η Ελλάδα είχε 72% πιθανότητες να νικήσει -βάσει του Elo ranking, το μάθαμε κι αυτό- στη διάρκεια του ματς το ποσοστό έπεσε κάτω του 20%, αλλά μετά το γκολ του Μήτρογλου ανέβηκε στο 100%. Γιατί αν έχει ένα καλό αυτή η ομάδα είναι ότι ξέρει να αμύνεται. Ελάχιστες φορές δεν το κάνει καλά, το βράδυ της Παρασκευής δεν ήταν από αυτές.

Από το 1-0 και μετά δεν υπήρχε ούτε μία ψυχή στο ΟΑΚΑ που να μην ήταν σίγουρη πως το ματς θα λήξει υπέρ της ελληνικής ομάδας. Το θέμα ήταν να βρει το γκολ, από τη στιγμή που το βρήκε, έτσι όπως το βρήκε, δεν φαινόταν ικανή να χάσει ή να χάσει δύο βαθμούς.

Όλα ήταν αναμενόμενα. Μέχρι και η είσοδος του Αλέξανδρου Τζιόλη. Ίσως μόνο η είσοδος του Χριστοδουλόπουλου ήταν το κάτι διαφορετικό μέχρι τη λήξη. Για το κάτι παραπάνω, την προσωπική ενέργεια μέχρι το τελευταίο σφύριγμα. Έγινε στο σουτ του 91' με το οποίο λίγο έλειψε να έρθει το 2-0. Για το κερασάκι στην τούρτα.

Όσοι είχαν μείνει στο ΟΑΚΑ έβγαλαν "αχ" για το ωραίο. Οι υπόλοιποι είχαν αρχίσει την αποχώρηση από ένα γήπεδο που δεν ήταν και δεν θα γίνει ποτέ πραγματική έδρα για την Εθνική. Και δεν φταίει ο Ηλεκτρικός...

Σημειώσεις:

> Το Nations League έχει βγάλει μία προβληματική εικόνα της Ελλάδας που θα ήταν φυσιολογική, αν μιλούσαμε για φιλικά. Εκεί χωρούν οι κακές εμφανίσεις και τα αρνητικά αποτελέσματα.

> Στην ΕΠΟ πρέπει να καταλάβουν πως η Εθνική χρειάζεται έδρα την οποία θα σέβεται ο κόσμος. Έδρα στην οποία οι φίλαθλοι δεν έχουν την πολυτέλεια να βλέπουν συνέχεια το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Έδρα επαρχίας, σε γεμάτο γήπεδο, με παλμό και ενέργεια. Το ΟΑΚΑ περισσότερο καταστρέφει παρά βοηθά την προσπάθεια των διεθνών.

> Μας είχε λείψει ο Τέεμου Πούκι. Φρόντισε να μας υπενθυμίσει ο ίδιος πόσο καλός γκολτζής είναι διαμορφώνοντας στο 91' το 1-0 της Φινλανδίας επί της Εσθονίας στο Ταλίν. Με Λουντ επίσης βασικό η ομάδα του Μάρκου Κάνερβα έκανε το 3Χ3 στον όμιλο, πριν υποδεχθεί την Εθνική στο Τάμπερε, τη Δευτέρα στις 21:45.