Η Βάσω Μητσιμπόνα εξιστορεί στο Contra.gr το θρίαμβο του Γιώργου Μητσιμπόνα και της ΑΕΛ

Τριάντα χρόνια παρά μία ημέρα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος της ΑΕΛ, η σύζυγος του αείμνηστου Γιώργου Μητσιμπόνα, Βάσω κάνει μία κατάθεση ψυχής στο Contra.gr. Ο,τι συνέβη στο χρυσό σκόρερ των Θεσσαλών, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το ιστορικό ματς με τον Ηρακλή στο Αλκαζάρ. Σπάνιες φωτογραφίες!

30 ΑΠΡ 2018

Για τη Λάρισα, η 1η Μαϊου δεν είναι μία απλή ημερομηνία και φυσικά δεν παραπέμπει μόνο στην εργατική πρωτομαγιά. Για τη μεγάλη αυτή πόλη, που βρίσκεται στη ραχοκοκαλιά της χώρας, θα υπάρχει πάντα και η ποδοσφαιρική-επαναστατική πρωτομαγιά.

Διότι, αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ακριβείς, στο ελληνικό πρωτάθλημα συντελέστηκε επανάσταση τη σεζόν 1987-1988 η οποία ολοκληρώθηκε την 1η Μαϊου του 1988 με τη νίκη της περήφανης και ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΕΛ επί του Ηρακλή με 1-0. Μία νίκη που σήμανε τη μαθηματική εξασφάλιση του τίτλου για την ΑΕΛ η οποία μέχρι και σήμερα είναι η μοναδική επαρχιακή ομάδα που έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα!

Σ' εκείνη τη νίκη, που έγραψε ιστορία και μνημονεύεται ακόμη και σήμερα 30 χρόνια μετά, έβαλε φραδιά-πλατιά τη σφραγίδα του ο Γιώργος Μητσιμπόνας. Παιδί του θεσσαλικού κάμπου, όπως και οι περισσότεροι παικταράδες της ΑΕΛ, ο μύθος του θεσσαλικού ποδοσφαίρου πέτυχε το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης με συγκλονιστικό τρόπο. Εκείνο το βολ-πλανέ που έστειλε την μπάλα στην αριστερή γωνία του Γκιζέλη θα το ζήλευαν και οι μεγαλύτεροι σέντερ φορ της εποχής.

ΤΟ ΓΚΟΛ ΤΟΥ ΘΡΙΑΜΒΟΥ

Εννιά χρόνια αργότερα, η ζωή φέρθηκε στην οικογένεια Μητσιμπόνα με το χειρότερο τρόπο. Ο Γιώργος άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο της Λάρισας μετά από τροχαίο δυστύχημα και η σύζυγός του Βάσω μαζί με τις κόρες του Ειρήνη και Πωλίνα, έχασαν τον άνδρα της ζωής τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι λησμόνησαν κιόλας. Σε καμία περίπτωση.

Θεωρήσαμε ως ενδιαφέρουσα επιλογή, αντί άλλου αφιερώματος, να φιλοξενήσουμε στο Contra.gr τη διήγηση της Βάσως για την ιστορική ημέρα. Και εκείνη ανταποκρίθηκε με μεγάλη χαρά. Ανοιξε την ψυχή της για να μάθουμε/μάθετε όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που συνέθεσαν τον προσωπικό θρίαμβο του Γιώργου Μητσιμπόνα σ' εκείνο το ματς. Και όχι μόνο αυτό. Από το προσωπικό αρχείο της οικογένειας, μάς (και σ'άς) χάρισε φωτογραφίες της μέθεξης που βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας.

Ακολουθεί, η ματιά της Βάσως Μητσιμπόνα χωρίς την παραμικρή παρέμβαση. Είναι λόγια καρδιάς, όπως τα ένιωσε εκείνη, στη συνάντηση που είχαμε στις 23 Απριλίου στη Λάρισα. Ανήμερα του Αγίου Γεωργίου. Ισως και να ήταν σημαδιακό...

ΤΟ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ

Εκείνη την εβδομάδα, πριν το ματς με τον Ηρακλή, ο Γιώργος ήταν σίγουρος... Και όταν είσαι σίγουρος για κάτι, το πετυχαίνεις, αυτό λέω πολλές φορές και στις κόρες μου για διάφορα άλλα ζητήματα. Και δεν το πίστευε μόνο ο Γιώργος αλλά όλα τα παιδιά της ομάδας.

Παράλληλα όμως υπήρχε και άγχος. Ενα άγχος πολύ μεγάλο, απίστευτο. Ο Γιώργος ήταν αγχώδης έτσι και αλλιώς. Είχε και ένα θέμα με τα νύχια του, τα έτρωγε συνεχώς. Ε, εκείνη την εβδομάδα δεν είχε νύχι στα χέρια του, ήταν φοβερό! Εβγαζε αίμα! Αναγκάστηκα να πάω στο φαρμακείο να του πάρω ένα υγρό, δεν το έβαζε ούτε αυτό.

Ολη την εβδομάδα είχαν προηγηθεί και μικρές συγκεντρώσεις όλων των παικτών εκτός γηπέδου. Μιλούσαν για τακτική, για το πως έπρεπε να παίξουν, πάντα σύμφωνα με τις οδηγίες του Γκμοχ, τι θα γινόταν μετά σε περίπτωση νίκης. Παιδιά ήταν σχεδόν όλοι, μικρά στην ηλικία, ο Γιώργος ήταν 25 στα 26. Σκέφτονταν βέβαια και το γλέντι μετά. Το γύρο του θριάμβου, την αποθέωση, τα μπουζούκια. Ηταν και αυτά τα πράγματα στο μυαλό τους.

Τα γούρια, εννοείται, ότι πήγαν σύννεφο πριν από εκείνο το ματς. Δεν έγινε η παραμικρή διαφορετική κίνηση από αυτές που γίνονταν συνήθως. Πέμπτη, ας πούμε, πήγαμε στο Καστέλο για φαγητό, όπως κάθε Πέμπτη. Δεν ήταν δυνατόν να μην πάμε εκείνη την Πέμπτη.

Υπήρχε πάντα συγκεκριμένο σημείο που έβαζε τα παπούτσια του μέσα στο σπίτι και συγκεκριμένο σημείο που έβαζε το σάκο του. Απαγορευόταν να τον μετακινήσουμε! Το φαγητό της εβδομάδας δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν διαφορετικό. Ούτε με σφαίρες! Παρασκευή πάντα μακαρόνια με φιλέτο, τέλος! Αν ξεχνούσα κάτι, απλά μου έλεγε ότι ξέχασε ο ίδιος να μου το πει, όχι ότι έκανα η ίδια λάθος. Είχε τέτοιες σκέψεις μέσα στο κεφάλι του.

Λίγο πριν την έξοδο για το μεγάλο γλέντι στο σπίτι του Γιώργου και της Βάσως. Διακρίνεται ο Γιάννης Γκαλίτσιος.

Ο Γιώργος ήθελε πολύ να σκοράρει στο ματς. Λόγω πρόληψης όμως δεν υπήρχε περίπτωση να το πει σε κανέναν. Το έβλεπα όμως, είχε επιθυμία, μεγάλη θέληση. Ολα αυτά τα έλεγε μετά... Τα αφηγούμαι και ανατριχιάζω τώρα, 30 χρόνια μετά.

Θυμάμαι ότι Σάββατο προς Κυριακή είχα δει ένα όνειρο το οποίο θέλησα να πω στον Γιώργο. Ηταν ανένδοτος, δεν ήθελε με τίποτα να το ακούσει πριν από το ματς! Είχε πάντα υπόψιν του ότι της Κυριακής το όνειρο πάντα βγαίνει. Και φοβόταν ότι δεν θα είναι καλό, δεν ήθελε με τίποτα να επηρεαστεί η ψυχολογία του πριν από το μεγάλο παιχνίδι.

Την ημέρα εκείνη είδα επίσης ότι είχε ανθίσει ένα λουλούδι στη βεράντα. Κατακόκκινο! Το θέωρησα πολύ καλό οιωνό για το αποτέλεσμα αλλά φυσικά δεν το είπα ποτέ στον Γιώργο. Δεν ήθελε να ακούσει τίποτα.

Στο γήπεδο εκείνη την πρωτομαγιά πήγα με τον πατέρα μου. Εννοείται φυσικά ότι κάθισα στο ίδιο σημείο που καθόμουν πάντα, αυτό ήταν αδιαπραγμάτευτο. Δεν μπορούσα να ρισκάρω σε ένα τέτοιο ματς να χαλάσω κάτι από την ιεροτελεστία... Ποιος τον άκουγε μετά τον Γιώργο αν στράβωνε οτιδήποτε... Βγήκε ο άντρας μου για προθέρμανση μαζί τα άλλα παιδιά, τσέκαρε που κάθομαι, όλα καλά.

Στο ματς η ΑΕΛ ήταν καλύτερη. Εχω καιρό να το δω το παιχνίδι αλλά το θυμάμαι. Κανείς από την ομάδα δεν είχε όλο το ματς, εκτός από μένα. Το είχα γραμμένο σε κασέτα. Μόλις πρόπερσι το έδωσα όταν μου ζητήθηκε και μου επιστράφηκε σε CD.

Αμέσως μετά το γκολ ο Γιώργος με έψαξε με το βλέμμα και ήρθε προς το μέρος που καθόμουν μαζί με τον πατέρα μου. Με έδειξε με το χέρι του και κάτι είπε. Δεν θυμάμαι ακριβώς την έκφραση και έχω σκάσει. Ηταν κάτι για μένα και για τον πρόεδρο, τον Καντώνια.

Eίναι η μεγάλη στιγμή. Ο Γιώργος Μητσιμπόνας μόλις έχει κάνει το 1-0 στο ματς με τον Ηρακλή και στρέφει το βλέμμα του στη θέση που καθόταν η σύζυγός του Βάσω για να της αφιερώσει το γκολ.

Οταν το ματς τελείωσε, επικράτησε πανδαιμόνιο, πανικός. Τι ήταν εκείνο το πράγμα... Απερίγραπτο. Εγώ δεν μπήκα μέσα στο γήπεδο. Είχα ρητή εντολή από τον Γιώργο, αλλιώς θα μου έκοβε τα πόδια (γέλια ). "Σε παρακαλώ, δεν μπορώ να έχω το μυαλό μου και σε σένα, μην χτυπήσεις ή συμβεί οτιδήποτε άλλο" είχε πει. Επίσης, δεν ήθελε κανείς να με αγγίξει. Καταλαβαίνετε...

Παρέμεινα λοιπόν στην κερκίδα, πάντα δίπλα στον πατέρα μου και έφευγαν τα δάκρυα βροχή. Τι συναίσθημα ήταν αυτό! Περίμενα τον Γιώργο με υπομονή έξω από τα αποδυτήρια. Ούτε εκεί μπήκα, τον άφησε να απολαύσει όλες αυτές τις στιγμές μαζί με την ομάδα, το άξιζε! Το άξιζαν όλα τα παιδιά!

Μητσιμπόνας, Γκαλίτσιος, Κολομητρούσης, Ζιώγας, Αγορογιάννης στα αποδυτήρια του Αλκαζάρ μετά το θρίαμβο.

Οταν βγήκε πια από τα αποδυτήρια, ο Γιώργος ήταν σε άλλον κόσμο. Σε σύννεφο πάνω. "Σου του είχα πει, δεν ήταν δυνατόν να να το χάσουμε" ήταν τα πρώτα λόγια του. Μέχρι να γυρίσει στο σπίτι, έγινε χαμός. Δεν γυρίσαμε μαζί φυσικά. Ολους τους παίκτες τους πολιορκούσαν για ώρες μετά.

Στο σπίτι ο Γιώργος είχε έρθει... μισός! Aπό τη λατρεία του κόσμου στο δρόμο από το Αλκαζάρ μέχρι εκεί που μέναμε. Yπήρχε και όμως μία πίκρα. Είχαν μάθει μόλις τη λύση της συνεργασίας με τον Γκμοχ από τους δημοσιογράφους αλλά και από τον πρόεδρο. Ηταν περίεργη στιγμή. Εφαγαν πίκρα όλα τα παιδιά! Ειδικά ο Γιώργος... Τον αγαπούσε πολύ τον Πολωνό παρά το γεγονός ότι τους έκανε το βίο αβίωτο. Χτυπούσε τα κουδούνια το βράδυ για να δει αν οι παίκτες ξενυχτούν. Σε μας το έκανε τρεις φορές. "Ημουν εδώ κοντά και ήθελα να δω τι κάνετε" έλεγε από το κουδούνι.

Στα μπουζούκια ήμασταν φυσικά μαζί με τον Γιώργο, πλάι-πλάι. Φορούσε ένα λιλά πουκάμισο. Κάηκε το μαγαζί, σχεδόν κυριολεκτικά. Ηταν το "Φάληρο", εμβληματικό μαγαζί για τη Λάρισα της εποχής που υπάρχει ακόμα. Οι πάντες μέσα. Παίκτες, διοίκηση, οπαδοί, οργανωμένοι και μη. Του Γιώργου του άρεσε πάρα πολύ ο Καζαντζίδης... Διαχρονικά. Το τραγούδι "Εψαχνα άδικα να βρω" το λάτρευε.

ΙΔΟΥ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ

Ενα ζεϊμπέκικο, βαρύ και ασήκωτο. Δεν ήταν δυνατόν να χορέψει κάτι άλλο εκείνη την ημέρα. Χαμός πραγματικός. Πρώτα έκλεισε το μαγαζί και μετά φύγαμε, ήταν ήδη πρωί, Δευτέρα 2 Μαϊου του 1988.

Γιώργος και Βάσω Μητσιμπόνα σε τρυφερό τετ-α-τετ στα επινίκια.

To γλέντι φυσικά συνεχίστηκε όλη την εβδομάδα. Εψηναν αρνιά συνεχώς. Ο Γιώργος ήταν πρωταγωνιστής σ' όλα αυτά. Ο Καντώνιας τους ανακοίνωσε εν συνεχεία και το πριμ για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Τους είχε τάξει ένα ταξίδι στην Καραϊβική με τις οικογένειες. Τελικά τους έδωσε λεφτά. Εμεινε όμως το "θα πάμε για τρέλες στις Σευχέλλες" και από το τραγούδι της εποχής.

Βλέπεις τις μορφές αυτών των παιδιών 30 χρόνια μετά και καταλαβαίνεις πόσο δεμένα ήταν. Κοιτούσαν την παρέα τους, την ομάδα, όχι πως θα αναδειχθούν ατομικά. Και πόσο βγήκαν όλοι μπροστά στην υπόθεση Τσίγκοφ. Πηγαίναμε με την κόρη μας, την Ειρήνη, μκρή τότε στο καρότσι στον κόμβο της Βιοκαρπέτ.

Τι γκολ όμως ήταν αυτό του Γιώργου όμως ε; Τι γκολάρα; Ανατριχιάζω ακόμα. Και πόσα είχε να δώσει ακόμη μετά το τέλος της καριέρας του... Αλλά...

Για καθαρά ιστορικούς λόγους σας θυμίζουμε την 11άδα την ΑΕΛ στο παιχνίδι της 1ης Μαϊου: Μιχαήλ, Κολομητρούσης, Μητσιμπόνας, Αγορογιάννης, Γκαλίτσιος (76' Αθανασίου), Βουτυρίτσας, Καραπιάλης, Αλεξούλης, Τσιώλης (79'Παπαντωνίου), Βαλαώρας, Ζιώγας.

Προπονητής: Γιάτσεκ Γκμοχ

Εισιτήρια: 18500