Ολυμπιακός ή η σημασία του να είσαι ευτυχισμένος

Στις παρυφές του να χάσει ένα πρωτάθλημα για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά από το 1996, ο Ολυμπιακός έχει βρει στο παιχνίδι του μια ψυχική ηρεμία που είναι πραγματικά αξιοσημείωτη. Όχι μόνο από τον τρόπο που αποδίδει μέσα στο γήπεδο, που παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά και από την εν τω συνόλω αντίδραση των ανθρώπων μέσα και γύρω από τον οργανισμό.

Σε πολύ λίγες στιγμές, τη σύγχρονη ιστορία του, ο Ολυμπιακός σού έδινε την αίσθηση ότι ήταν πραγματικά ευτυχισμένος. Αυτό το προνόμιο ελάχιστες φορές αντικρίζεις στον πρωταθλητισμό και το να είναι όλα καλά δεν έχει σχέση. Όλη η περίοδος 1998-99, το δεύτερο τετράμηνο του Ερνέστο Βαλβέρδε τη σεζόν 2011-12 και το πρώτο εξάμηνο της σεζόν του Μίτσελ, το 2013-14, είναι εκείνα τα σημεία που αν είσαι φίλος της ομάδας σκέφτεσαι με χαρά, ακόμα και μπορεί να τα νοσταλγείς.

Σε αυτήν την περίπτωση, τώρα, υπάρχουν διαφορές σε σχέση με εκείνες τις ομάδες. Διότι από την αρχή της περιόδου και παρά το γεγονός ότι δεν έχει λύσει τα προβλήματά του, κυρίως στο κομμάτι που δεν έχει να κάνει με την αισθητική, παρά με την αποτελεσματικότητα, ο Ολυμπιακός προκαλεί σαγήνη με το παιχνίδι του στους φίλους του.

Είναι, βεβαίως, ανεπαίσθητες οι λεπτομέρειες: οι μεταγραφές μπορεί να βγουν ή να μη βγουν, όμως αφού πρόκειται για ομαδικό παιχνίδι το πλάνο έχει τη δική του σημασία. Μία ομάδα με προοπτικές που, παραδείγματος χάρη, καλείται να είναι έτοιμη τον Αύγουστο, να βρίσκεται στο πικ του φορμαρίσματός της σε σχέση με την υπόλοιπη σεζόν και η οποία ήταν δεδομένο ότι θα καεί Σεπτέμβρη και Οκτώβρη, ενώ, ταυτοχρόνως, καταφέρνει να διώξει τον προπονητή της, δεν είναι ενδεδειγμένη κίνηση. Η ανάγνωση της παραπάνω πρότασης δεν διεκδικεί μέρος ποδοσφαιρικής σοφίας, όμως αποδείχθηκε την περυσινή σεζόν ότι είναι δύσκολη στην εφαρμογή της.

Όταν πρέπει να κουμαντάρεις ένα καράβι μεγάλο και δύσκολο, να προσδιορίσεις μία σπείρα πολύπλοκη με σχηματισμούς οι οποίοι δεν έχουν βρει το δρόμο τους στα λεξικά, αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να στραφείς στα απλά πράγματα, τη ρίζα, σε αυτό που λέγεται παιχνίδι.

Η τεστοστερόνη είναι ασφαλώς εχέγγυο έντασης, αλλά είναι σημαντικό αυτή η ένταση να μένει στις τέσσερις γραμμές. Στην περίπτωση που μεταφέρεται εκτός του αγωνιστικού χώρου και υφίσταται μέσα από συνέχειες και ανθρώπους που την κουβαλούν και την παραδίδουν σαν να πρόκειται για δάδα, τότε καθιστά το έργο δύσκολο.

Όταν, όμως, αυτό που συμβαίνει σε κάνει να μη διεισδύεις σε υπαρξιακά ερωτήματα, που στην αρχή μοιάζουν καίρια όμως είναι αχρείαστα, το αποτέλεσμα είναι λιγότερη δουλειά για όλους και περισσότερη πρόσοδος. Και τη φετινή σεζόν, το μόνο που έπρεπε να γίνει ήταν υπομονή.

Στην περίπτωση που δεν μιλάμε για την Μπαρτσελόνα, οι ομάδες έχουν ταβάνι, ένα ταβάνι στο οποίο βρίσκουν όσο ανυψώνονται. Οι φυσικοί νόμοι καθιστούν αναπόφευκτη τη βαρύτητα, οπότε πέφτουν και πρέπει αυτό να το αναγνωρίζουν και να το καταλογίζουν εκεί που είναι απαραίτητο, δηλαδή στους φυσικούς νόμους.

Ο Ολυμπιακός φέτος το έκανε αυτό, κατά τη διάρκεια μίας κρίσης η οποία προηγούμενα χρόνια θα είχε φέρει κοσμογονικές αλλαγές και θα είχε δημιουργήσει μία παρωδία στην ευκολία της απόλυσης ενός προπονητή, επί παραδείγματι. Έμεινε δέκα βαθμούς πίσω από τον ΠΑΟΚ (αν υπολογιστεί η αρχική τιμωρία των -2 βαθμών), βρέθηκε σε δυσμενή θέση στο Europa League και, η αλήθεια να λέγεται, άφηνε μία δονκιχωτική αίσθηση η τοποθέτηση του Πέδρο Μαρτίνς για την επικείμενη πρόκριση επί της Μίλαν.

Το λαϊκό ρητό με το νοικοκύρη και όσα ξέρει, βέβαια, περιέχει μία ακλόνητη αλήθεια και αποδείχθηκε στο Καραϊσκάκη, στις 13 Δεκεμβρίου του προηγούμενου έτους. Αυτό ήταν το σημείο-κλειδί για όλα, όμως είχαν περάσει τρεις μήνες χωρίς να καρατομηθεί κάποιος, να αναζητηθούν υπεύθυνοι, να βρεθεί εκείνος που έκανε το λάθος για να τιμωρηθεί για παραδειγματισμό.

Κι ενώ σε μία τέτοια επιχείρηση είναι επικίνδυνο το δημοκρατικό καθεστώς, σε αυτήν την περίπτωση τουλάχιστον, το κλίμα ενέπνεε σιγουριά στους παίκτες, με κορωνίδα τον Κώστα Φορτούνη, ο οποίος κάνει μακράν την καλύτερη σεζόν στην καριέρα του, αλλά και την εδώ και χρόνια καλύτερη περίοδο Έλληνα ποδοσφαιριστή. Είναι τόσο καλός, που η Δευτέρα που δεν τον αναφέρει η ιστοσελίδα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας ως έναν από τους ποδοσφαιριστές του Σαββατοκύριακου αποτελεί έκπληξη.

Απαλλαγμένος

Αυτήν τη στιγμή, ο Ολυμπιακός δίνει την εικόνα μίας ομάδας η οποία είναι ευτυχισμένη. Απαλλαγμένη από το άγχος, μοιάζει να έχει αφήσει πίσω της τις παιδικές ασθένειες του παρελθόντος. Όλη η σεζόν έβγαζε αυτήν την αίσθηση, μόνο που τώρα γίνεται ακόμα πιο έντονη.

Οι στόχοι, εξαιρουμένων των αναμετρήσεων με την Ντινάμο Κίεβου στο Europa League, που αναγκαστικά θα δημιουργήσουν πίεση, τόσο για το ότι στην κλήρωση αποφεύχθηκε ένα μεγαθήριο που θα έκανε αδύνατη την αποστολή όσο και για την ίδια την εικόνα της ομάδας του Μαρτίνς στο γήπεδο, είναι αισθητικής φύσεως.

Αυτήν τη στιγμή, το μόνο που πρέπει να κάνει κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος είναι να νικάει -και πάλι είναι τόσο μακριά στη βαθμολογία που υπάρχει και η λογική τι είχαμε τι χάσαμε. Αυτός ο τρόπος σκέψης, αν και δεν συνάδει με μία ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό και που, με την παρουσία της τα τελευταία 22 χρόνια, μετατρέπει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της σε ανάγκη σχεδόν βιολογική, ακόμα και αν εξαιρεθεί η λαοφιλία την οποία απολαμβάνει ο σύλλογος στα ελληνικά και ελληνιστικά μήκη και πλάτη, είναι τουλάχιστον φέτος ευεργετικός σε ό,τι αφορά τη δημιουργία συμμετρίας, αρμονίας, αλλά και στο συναισθηματικό σύνδεσμο με τον κόσμο.

Δεν μπορείς να σκεφτείς σε δέκα δευτερόλεπτα ποια ήταν η τελευταία φορά που ένας φίλος του Ολυμπιακού, που αφήνει το σπίτι του για να πάει στο Καραϊσκάκη και να παρακολουθήσει την ομάδα του, ήταν απαλλαγμένος από αγωνία και άγχος, από φόβο για το τι θα δει. Ακόμα και οι διαιτητικές αποφάσεις φαίνεται ότι έγκεινται στο εν λόγω πλαίσιο: στο ματς με τον Πανιώνιο, δηλαδή, ο διαιτητής δεν καταλόγισε χέρι μέσα στην περιοχή, για να έρθει δευτερόλεπτα αργότερα το 2-0 και να δώσει τη γιορτινή αίσθηση που δεν θα έδινε ο καταλογισμός ενός πέναλτι.

Ασφαλώς, εδώ πρέπει να γίνει ο απαραίτητος διαχωρισμός και να ειπωθεί ότι δεν έχει σημασία κάτι τέτοιο, παρά μόνο το δίκαιο, μόνο που τα ίδια τα γεγονότα μοιάζουν να επιβραβεύουν την ευτυχία της ομάδας, μία ευτυχία που σχεδόν δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα, σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που δεν συμβαδίζει η παρά φύση πίεση και η θνησιγένεια που διέπει το κλαμπ ανά τακτά χρονικά διαστήματα στην πρόσφατη ιστορία του.

Κι ενώ είναι μοιραίο ότι κάποια στιγμή η συγκεκριμένη εποχή θα τελειώσει και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο Ολυμπιακός δεν θα γίνει Οσέρ του Γκι Ρου ή Λίβερπουλ, στον τρόπο που θα αντιμετωπίζει τις καταστάσεις, είναι ωραίο να βλέπεις τον έρωτα να ανθίζει, ειδικά για ένα πλάσμα που θα ορκιζόσουν ότι δεν θα ερωτευόταν ποτέ ξανά.

Photo credits: Eurokinissi